Mark Rutte, de nederlandse oorlogshitser, zinkt in de Hongaarse goulash

De Nederlandse premier Mark Rutte was de eerste leider van een NAVO-staat die probeerde zijn soldaten het Oekraïense slagveld op te sturen om rechtstreeks tegen Russische troepen te vechten. Dat was in juli 2014, in de nasleep van het neerschieten door Oekraïne van vlucht MH17 van Malaysia Airlines. Dat plan van Rutte mislukte nadat het een veto kreeg van de Duitse bondskanselier Angela Merkel; zij drong aan op meer tijd om de NAVO-strijdkrachten in Oekraïne voor te bereiden op de strijd tegen Rusland. Nu dat wel het geval is, is Rutte de Amerikaanse kandidaat om de nieuwe secretaris-generaal van de NAVO te worden, schrijft John Helmer.

Voor het eerst wordt zijn benoeming echter tegengehouden door een NAVO-lid, Hongarije, dat een alternatieve kandidaat heeft voorgesteld – de etnische Duitser Klaus Iohannis, die president is van Roemenië. Omdat de NAVO-regels unanimiteit vereisen over de secretaris-generaal, zet het Hongaarse bezwaar de benoeming van Rutte in de soep – maak daar maar goulash van.

Rutte’s plan om tot 9.000 troepen in te zetten in de Donbass was in de zomer van 2014 bedacht met twee andere Nederlanders – David Petraeus, die ook de Amerikaanse nationaliteit heeft, generaal in het Amerikaanse leger en voormalig directeur van de CIA; en Sandra Roelofs, een Nederlandse die de Georgische nationaliteit had omdat ze getrouwd was met Mikheil Saakashvili, de voormalige president van Georgië. Hun dekmantel was dat de militaire interventiemacht van de NAVO nodig was om de zwarte dozen van het neergestorte MH17-vliegtuig en de lichamen van de passagiers, voor het merendeel Nederlanders, te bergen. Lees hier meer over dat verhaal.

Elke poging van Rutte om oorlog te voeren met Rusland is geëindigd in de ontmaskering van zijn persoonlijke leugens; de ineenstorting van de in Nederland gevestigde Organisatie voor het Verbod op Chemische Wapens (OPCW); en het verlies van bijna 30 miljard euro aan bilaterale handel – olie en olieproducten uit Rusland; Nederlandse farmaceutische producten, medische technologie, financiële diensten, snijbloemen, zaden en planten. Geen van deze verliezen heeft materiële of politieke impact gehad op de binnenlandse Nederlandse achterban of de Nederlandse media, die de propagandalijn van de staat hebben geaccepteerd, en in het geval van de Nederlandse media-eigenaar, Derk Sauer, het geld om het te blijven herhalen.

Lees het volledige Rutte-archief hier.

Het boek dat de medewerking van Rutte en zijn ambtenaren documenteert bij het verzinnen van het verhaal over de Russische schuld aan de crash van MH17, het verhullen van de rol van de Kievse president Petro Porosjenko en het manipuleren van het bewijs tijdens het showproces bij de rechtbank in Den Haag, is hier te lezen.

Rutte werd afgelopen november bij de Tweede Kamerverkiezingen verslagen en is als premier vervangen door een coalitie van partijen onder leiding van Geert Wilders, die deze week instemde met Hendrikus (“Dick”) Schoof als premier. Schoof is een Nederlandse deep-stater en beroepsleugenaar die door de MH17-affaire werd gepromoveerd tot het Nederlandse equivalent van de FBI, en vervolgens tot de topfunctie van het Nederlandse ministerie van Justitie en Veiligheid.

Volgens een ervaren Nederlandse politiek analist is “de nominatie van Dick Schoof een verschrikkelijk feit. Hij is het hoofd van de geheime diensten die verantwoordelijk zijn voor de NAVO-agitprop over MH17, over OPCW, over de zogenaamde Covid-beschermingsmaatregelen. Ook was hij verantwoordelijk voor de bescherming van Geert Wilders [tegen islamitische aanvallen]. In zekere zin is Wilders zijn gevangene geweest – Schoof was de cipier die de sleutels in handen had voor Wilders’ fysieke overleving. Schoof heeft Rutte ook beschermd tegen persoonlijke schandalen. Hij is het J.Edgar Hoover-type van de geheime politie.”

De Russische reactie op Ruttes nominatie voor de NAVO-post was gedempt totdat de Hongaarse regering aankondigde dat het afziet van NAVO-operaties, financiële steun en wapenleveranties aan de Oekraïne-oorlog; en dat het Rutte niet zal accepteren bij de NAVO. “We kunnen de verkiezing van iemand tot secretaris-generaal van de NAVO, die eerder Hongarije op de knieën wilde dwingen, zeker niet steunen,” zei de Hongaarse minister van Buitenlandse Zaken Peter Szijjártó enkele weken geleden.

In het rapport van deze week van Vzglyad, het semi-officiële platform voor veiligheidsanalyse in Moskou, wordt de Russische interesse in de wanorde op het NAVO-hoofdkwartier geanalyseerd door Jevgeni Krutikov, die al lang banden heeft met de Russische militaire inlichtingendienst en de Generale Staf.

Overigens wordt in de westerse en Russische berichtgeving over Rutte’s strijd om de NAVO-baan met geen woord gerept over de Britse kandidaat voor de NAVO-baan, Sir Mark Sedwill, bedenker en directeur van de Novichok-operatie tegen de Skripals in maart 2018; of de Oekraïense die vicepremier van Canada is, Chrystia Freeland. Beiden zijn in de pers van hun land genoemd als kandidaten voor de secretaris-generaal van de NAVO. Beiden zijn er echter niet in geslaagd de knoop door te hakken in Washington.

Dit betekent Russische geschiedenis voor Sedwill, en voor Freeland hetzelfde wanneer de regering van de Liberale Partij van Justin Trudeau de macht verliest bij de volgende verkiezingen. Volg Sedwill’s verhaal hier.

Krutikov’s stuk verscheen in Vzglyad op 28 mei. De tekst is letterlijk vertaald zonder bewerking; afbeeldingen, URL-links en bijschriften zijn toegevoegd ter illustratie en referentie.

28 mei 2024

Hoe beïnvloedt Rusland de verkiezing van het nieuwe hoofd van de NAVO?

Door Jevgeni Krutikov

Voor het eerst in de geschiedenis heeft zich in de NAVO een omvangrijke coalitie van staten gevormd die zich verzet tegen de kandidaat voor de functie van hoofd van de organisatie die door de Verenigde Staten van Amerika is genomineerd. Over welke landen hebben we het, waarom zijn ze tegen de Amerikaanse kandidatuur en hoe heeft Rusland deze competitie al kunnen beïnvloeden?

De huidige secretaris-generaal van de NAVO, Jens Stoltenberg, heeft zijn ambtstermijn al uitgezeten, maar zijn termijn werd willekeurig verlengd omdat het bondgenootschap het niet eens kon worden over een nieuwe kandidaat in 2022-2023. Maar dit najaar moet de Noor toch afscheid nemen van de functie van secretaris-generaal en er is nog steeds geen duidelijkheid over de nieuwe kandidaat. Sterker nog, er is nog steeds een impasse.

Met name de Hongaarse minister van Buitenlandse Zaken Peter Szijjarto heeft gezegd dat Hongarije de kandidatuur van de Nederlandse premier Mark Rutte voor de post van secretaris-generaal van de NAVO zal blokkeren. De Hongaren hebben een alternatieve kandidaat – de Roemeense president Klaus Iohannis.

Ondertussen houdt de belangrijkste speler in de NAVO, de Verenigde Staten, vast aan de kandidatuur van de Nederlander. “De Verenigde Staten hebben de bondgenoten duidelijk gemaakt dat Rutte naar onze mening een uitstekende secretaris-generaal zou zijn,” aldus John Kirby, woordvoerder van de Nationale Veiligheidsraad van het Witte Huis. Eerder meldden de media dat de kandidatuur van Rutte zou worden gesteund door de belangrijkste grote landen van de alliantie – Groot-Brittannië, Duitsland en Frankrijk.

Maar de secretaris-generaal van de NAVO moet worden goedgekeurd door de volledige consensus van alle leden. Dit betekent dat Hongarije en de alliantie die het heeft samengesteld de kandidatuur van Rutte misschien niet volledig blokkeren, maar wel enorm bemoeilijken. En Rutte is extreem agressief tegenover Rusland en staat volledig achter de overdracht van westerse wapens aan Oekraïne. Het was de regering Rutte die dit proces leidde en zelfs Duitsland en de Verenigde Staten overtrof in het overdragen van wapens. Hoogstwaarschijnlijk is dit standpunt van de Nederlandse premier de doorslaggevende factor waarop de steun van Washington voor zijn kandidatuur is gebaseerd.

Het lijkt er misschien zelfs op dat Hongarije Rusland onbewust helpt door de kandidatuur van een extreem russofobe kandidaat voor secretaris-generaal van de NAVO te blokkeren. De omstandigheden gaan echter dieper dan dat.

In de afgelopen twintig jaar is de benoeming van de secretaris-generaal van de NAVO veranderd in iets dat lijkt op de verkiezing van de Heilige Roomse Keizer in de zestiende en zeventiende eeuw – veel kandidaten met hun achterban uit kleine vorstendommen; steekpenningen, intriges, en de uiteindelijke overwinning voor een vertegenwoordiger van een grote dynastie zoals de Habsburgers. De rol van de Habsburgers wordt nu gespeeld door de Verenigde Staten, die met succes hun kandidaten hebben opgedrongen aan de Europese bondgenoten na het vertrek van Javier Solana [Spanje] in 2009. In de regel waren dit de vertegenwoordigers van de “noordelijke volkeren” – de Scandinaviërs en de Nederlanders.

De laatste Nederlander die secretaris-generaal van de NAVO was, was Jaap de Hoop Scheffer, een Nederlandse bureaucraat van het Ministerie van Buitenlandse Zaken die tussen 2004 en 2009 naar de NAVO werd gepromoveerd.

Maar in de afgelopen jaren is er een zeer onverwachte competitie ontstaan waarin zelf-genomineerden opdoken en coalities begonnen te vormen uit voornamelijk Oost-Europese landen, die zich in verschillende configuraties opstelden.

Naast de puur regionale confrontatie tussen de drie stabiele clans (de Verenigde Staten, de “oude” NAVO-landen en de “nieuwe”) zijn er nieuwe concurrentievectoren ontstaan. Allereerst is er de zogenaamde gendertolerantie, of hoe je het ook wilt noemen. Op dat fundament heeft de Estse premier Kaja Kallas zichzelf naar voren geschoven. Naast haar hebben andere vrouwen naar de post gesolliciteerd – de Deense premier Mette Frederiksen en zelfs Ursula von der Leyen.

Voor de zeer ambitieuze Kallas, zoals voor veel vergelijkbare figuren uit de Baltische staten en Oost-Europa, betekenen de pan-Europese structuren een nieuwe carrièrestap. Op een gegeven moment bleek Estland te klein voor haar, en dus is Kallas in feite een zelfgenomineerde voor promotie geworden, gebruikmakend van slechts twee van de grootste nieuwe factoren van de moderne westerse politiek – haar geslacht en russofobie.

De houding ten opzichte van Oekraïne en zijn relaties binnen de NAVO is natuurlijk belangrijker dan gendertolerantie. Maar Callas heeft dat behoorlijk overdreven. Ze ging zo op in haar Ruslandhaat dat ze niet meer kan voldoen aan het diplomatieke criterium van onderhandelingsvaardigheid.

Grofweg gesproken zou er op de positie van secretaris-generaal, net als op andere sleutelposities in de Europese bureaucratie, iemand moeten zitten met wie Moskou nog wel wil onderhandelen als de situatie verandert. Het resultaat is dat Kallas zichzelf op de lijst van gezochte personen van het onderzoekscomité van de Russische Federatie heeft gezet en dat de Russische Federatie niet langer met haar kan onderhandelen. Kallas heeft dus haar kans verspeeld om te solliciteren naar enkele van de sappigere pruimen van de Europese bureaucratie.

Zo zijn, verrassend genoeg, Russische onderzoekers tussenbeide gekomen in de strijd achter de schermen om de post van secretaris-generaal van de NAVO. Het is geen feit dat dit bij alle kandidaten werkt, maar bij Kallas werkte het. Maar nu is ze beledigd door het “oude” Europa omdat het haar russofobie niet waardeert.

Tegelijkertijd is er geen bewijs dat Kallas een of andere steungroep heeft samengesteld, zelfs niet bij haar eigen buren in de Baltische staten. Normaal gesproken werken deze drie [Estland, Letland, Litouwen] samen, maar nu hebben zowel Letland als Litouwen hun eigen kandidaten voor posities in de Europese bureaucratie en is er geen sprake van coördinatie.

Maar de Hongaren zijn erin geslaagd om een kleine groep samen te stellen, te beginnen met hun historische buren en zelfs tegenstanders – de Roemenen. [Premier Viktor Orban en Szijjarto lobbyen nu bij de Roemeense president Klaus Iohannis voor de functie van secretaris-generaal van de NAVO. Het idee van Boedapest is juist dat de vertegenwoordiger van Oost-Europa nooit secretaris-generaal van de NAVO is geweest.

Tegelijkertijd zou Boedapest niet graag bijvoorbeeld een Pool of een Tsjech op deze positie zien, omdat zij gemakkelijk instrumenten van het Amerikaanse beleid of van het “oude” Europa zouden worden. Iohannis lijkt onder andere een geschikte figuur voor Duitsland: qua nationaliteit is hij geen Roemeen, maar een Transsylvaanse Saks (Duitser) met Duits als moedertaal en gestudeerd in Duitsland. In theorie zouden, naast de Hongaars-Roemeense alliantie, Bulgarije en Slowakije de kandidatuur van Iohannis moeten steunen.

Daarnaast hebben de Hongaren persoonlijke grieven tegen Rutte. Szijjarto herhaalt vaak dat Rutte eerder had gedreigd om Hongarije “op de knieën te krijgen. Het is heel moeilijk voor te stellen dat iemand die zo’n standpunt formuleert en verdedigt, wordt gekozen tot hoofd van een organisatie waar honderd procent vertrouwen van fundamenteel belang is… En als iemand nog steeds gelooft dat Hongarije op de knieën moet worden gebracht, is het moeilijk voor ons om zo’n persoon te vertrouwen,” zei Szijjarto op een persconferentie in de Roemeense stad Targu Mureş.

De aanklacht tegen Stoltenberg in Boedapest is anders. De Hongaren noemen de vertrekkende secretaris-generaal van de NAVO ineffectief, omdat hij de landen van het “oude” Europa niet heeft kunnen dwingen om de militaire uitgaven te verhogen tot 4%-6% van het BBP.

Dit is dus de eerste keer in de geschiedenis van de NAVO dat er een stabiele coalitie is ontstaan tegen een voorgestelde Amerikaanse kandidaat voor de functie van secretaris-generaal.

Eerder zijn er ook veel intriges geweest, maar die bleven binnen het kader van de persoonlijke carrièreverhalen van de kandidaten – het is zelfs niet altijd zo geweest dat de kandidaten deze post graag wilden aanvaarden. Dezelfde Stoltenberg probeert al heel lang zijn stoel te verlaten.

Natuurlijk is Hongarije niet van plan om op deze manier de belangen van Rusland te behartigen. Maar de situatie heeft zich zo ontwikkeld dat de strijd om de positie van secretaris-generaal van de NAVO plotseling is ingebed in de pan-Europese context. Als gevolg hiervan kunnen situationele allianties binnen Europa en de NAVO ook de relaties van Moskou met Brussel beïnvloeden. Moskou heeft, zij het indirect, invloed op de competitie binnen de NAVO, ook al hebben de strijdende partijen dat zelf niet zo bedoeld.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Verkeerd gegokt? Mark Rutte provoceerde het faillissement van zijn regering en werd doorzien

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: