De Shoah Business is tot nu toe buitengewoon succesvol geweest en is echt als een geschenk dat blijft geven. In 2012 had Duitsland al ongeveer 90 miljard dollar aan herstelbetalingen gedaan aan overlevenden en nakomelingen van slachtoffers van daden gepleegd tijdens het nationaalsocialistische regime (1933-1945).
Het is een voorbeeld geworden voor zwarten aan beide zijden van de Atlantische Oceaan. De aanhoudende roep om massale herstelbetalingen uit die hoek wordt met de dag luider. Tot nu toe met weinig succes. Westerse regeringen hebben slechts gereageerd met het aanbieden van hun “oprechte” verontschuldigingen voor de daden die door sommige van hun voorouders zijn gepleegd tegen de voorouders van de huidige zwarte gemeenschappen, schrijft Hans Vogel.
Andere groepen eisen ook herstelbetalingen. Overlevenden in Nederland van Japanse interneringskampen in de voormalige Nederlandse kolonie Indië hebben bijvoorbeeld ook geprobeerd herstelbetalingen te krijgen voor hun lijden in het verleden. Ze sleepten de Nederlandse regering voor de rechter en eisten financiële compensatie. In 2022 ontkende een Nederlandse rechtbank echter dat hiertoe een wettelijke verplichting bestond, met als argument dat de misdaden inmiddels verjaard waren.
Was dat een juist standpunt?
In de eerste maanden van 1942 vielen de Japanse strijdkrachten Nederlands-Indië binnen en bezetten het, de archipel die tegenwoordig bekend staat als Indonesië. Het koloniale leger (meer dan veertigduizend man) werd gevangen genomen. Meer dan honderdduizend Nederlandse koloniale inwoners (de meeste etnisch Nederlands, maar ook veel mensen van gemengde afkomst, de zogenaamde Indo’s) werden in interneringskampen geplaatst. De mannen (alle mannelijke personen ouder dan tien jaar) werden gescheiden van de vrouwen en in verschillende kampen ondergebracht. Mannen moesten dwangarbeid verrichten, zoals werken aan de beruchte Birma-spoorweg (zoals te zien is in de film Bridge on the River Kwai). Vrouwen werden ook onderworpen aan dwangarbeid in of nabij de interneringskampen, vaak uitputtende landbouwarbeid onder erbarmelijke omstandigheden.
Van de meer dan honderdvijftigduizend kampbewoners stierven achtduizend soldaten en zestienduizend burgers aan ziektes, ondervoeding, mishandeling en marteling door de Japanners en Koreanen die de kampen bemande en bewaakte. Meerdere keren per dag werden de gevangenen verzameld op het centrale plein van het kamp en moesten ze buigen uit respect voor de Japanse keizer. Wie niet diep genoeg boog, werd onderworpen aan slagen en nare martelingen.
Nadat het in de oorlog was gedwongen en zelfs in de val was gelopen door Pearl Harbor aan te vallen, had Japan geen andere keuze dan ook Nederlands-Indië binnen te vallen. Toen het regime van Roosevelt in 1940 strenge sancties oplegde aan Japan en de export van schroot, dat zo belangrijk was voor de Japanse industrie, verbood, was het duidelijk dat een gewelddadige uitkomst onvermijdelijk was.
Sinds het midden van de jaren dertig had de Nederlandse regering in Den Haag haar traditionele beleid van strikte neutraliteit vrijwel verlaten en zich op één lijn met Londen en Washington geplaatst. Dit bleek niet gunstig, want in mei 1940 viel Duitsland Nederland binnen. De strijdkrachten gaven zich na vijf dagen vechten over, de koningin en de regering vluchtten naar Londen en het wettige gezag in het bezette land lag nu bij de Duitsers. De “regering in ballingschap” in Londen kon geen aanspraak maken op enig wettelijk gezag omdat de regering volgens de Nederlandse wet op Nederlands grondgebied moest verblijven. Dit weerhield hen er echter niet van om Japan de oorlog te verklaren, één dag nadat de Japanners Pearl Harbor hadden aangevallen. De Japanse regering begreep de Nederlandse wet beter dan de Nederlanders zelf en weigerde de afgekondigde staat van oorlog te erkennen. Maar toen Nederlandse onderzeeërs Japanse koopvaardijschepen begonnen te torpederen, gingen de handschoenen uit.
Zo’n twee maanden later hadden de Japanners Nederlands-Indië met relatief gemak veroverd en bezet. Ze hadden nu volledige toegang tot de overvloedige bodemschatten van de archipel, zoals olie en tin, en tot een continue aanvoer van tropische plantageproducten zoals rubber, palmolie, suiker, koffie, thee en tabak. De inheemse bevolking ervoer ontberingen, schaarste en hongersnoden.
De ontberingen die de inheemse en niet-inheemse inwoners van Nederlands-Indië tot het einde van de Tweede Wereldoorlog moesten doorstaan, waren volledig te wijten aan de ijdelheid en domheid van Nederlandse politici. En aan de lafheid en inertie van de weinigen die dit hadden kunnen voorkomen, zoals hoge Nederlandse koloniale regeringsfunctionarissen. Als de oorlog niet was verklaard in 1941, zouden de Japanners de Nederlandse kolonie en haar inwoners zeker hebben behandeld zoals de Franse kolonie Indochina, waar niet één Fransman in een interneringskamp werd gegooid. Dat was alleen omdat de Vichy-regering Japan niet de oorlog had verklaard.
De beproeving van de gevangenen van de Japanse interneringskampen is goed gedocumenteerd en de eisen van de overlevenden voor herstelbetalingen zijn aantoonbaar gegrond en duidelijk gerechtvaardigd.
De vraag waarom er geen herstelbetalingen werden toegekend aan de paar duizend ouder wordende Nederlandse en Indonesische overlevenden van de beproeving in de Japanse interneringskampen is eenvoudig te beantwoorden: er was geen decennialang PR-programma dat de publieke opinie conditioneerde en masseerde tot steun voor de eis tot herstelbetalingen. In feite was de eis veel te bescheiden. De eis had herstelbetalingen moeten omvatten voor de tweede generatie (de kinderen van de overlevenden) en voor alle Indonesiërs die hebben geleden als gevolg van de Japanse bezetting. En voor hun kinderen. Nogmaals, bij het totaal ontbreken van een langdurige publiciteitscampagne is dit allemaal heel begrijpelijk.
Dus, elke groep mensen die vindt dat ze recht heeft op herstelbetalingen voor geleden leed in het verleden moet eerst een grote PR-campagne opzetten, hoe gladder en gehaaider, hoe beter. De verschillende zwarte gemeenschappen in Europa en de VS doen het beter, maar ze hebben nog niet helemaal lachend naar de bank kunnen lopen. Het tweede wat ze zouden moeten doen is zich op de een of andere manier aansluiten bij het International Center for Holocaust Reparations, dat een expert is in het veiligstellen van herstelbetalingen voor individuen in het kader van goedgekeurde herstelbetalingsprojecten, zoals de projecten die de Duitse regering steeds weer lanceert.
Nu de niet-gekozen leiders van de Europese Unie het publiek voorbereiden op een oorlog met Rusland die absoluut geen enkele Europeaan met tenminste twee functionerende hersencellen wil, is het goed mogelijk dat de voorwaarden voor toekomstige golven van herstelbetalingen op dit moment worden gecreëerd. Het zou niet zo’n slecht idee zijn om zulke claims ruim van tevoren bekend te maken, als een soort waarschuwing. Wie weet helpt het om de oorlogszuchtige plannen van de waanzinnige EU-leiders en de regeringen van de meeste EU-lidstaten af te remmen.
Er kunnen en moeten ook herstelbetalingen worden geëist voor schade door overheidsbeleid tijdens de Grote Covid Show, waardoor kleine en middelgrote bedrijven werden vernietigd en veel mensen een goede medische behandeling werd onthouden als werd vastgesteld dat hun aandoening niets met covid te maken had. Natuurlijk kunnen vele anderen schadevergoeding eisen omdat hun echtgenoten of familieleden werden gedood door een van die ongeteste “levensreddende” maar in feite potentieel dodelijke covid injecties.
Het heeft geen zin om achter de farmaceutische bedrijven aan te gaan. Hoewel ze tot op het bot corrupt zijn, hebben ze geen formele juridische relatie met burgers. Die relatie bestaat alleen tussen burgers en hun overheid en daarom zouden burgers genoegdoening moeten eisen van hun eigen overheid. De overheid maakt immers de regels waaronder alle zaken plaatsvinden, en dat geldt ook voor de farmaceutische industrie en hun producten.
De overlevenden van de Duitse mishandeling tijdens de Tweede Wereldoorlog hebben de rest van ons een groot plezier gedaan: ze hebben het pad geëffend voor een nieuwe bedrijfstak. Hoewel ze voornamelijk een buitenlandse regering belegerden voor financiële compensatie, is de onderliggende boodschap dat burgers zich rechtstreeks tot de hoge en machtige moeten richten en niet bang moeten zijn om dat te doen.
Het oude Franse adagium noblesse oblige is immers ook van toepassing op de huidige machthebbers, die misschien geen adellijke titels bezitten, maar desalniettemin massaal aansprakelijk zijn. Bovendien zouden ze zich moeten realiseren dat macht altijd een prijs heeft.
Eigenlijk is het allemaal heel eenvoudig: als we belasting moeten betalen voor het algemeen welzijn, is het niet meer dan logisch dat de overheid ons compenseert voor wat we moeten lijden door nalatigheid, domheid of kwade opzet van de overheid.
Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
Net zoals met de slavenhandel, waar de slavenhandelaren meer dan 90% een NIET Christelijke achtergrond hadden, zijn het altijd de machtigen op de achtergrond die de bevolking aanzetten tot oorlog en bijbehorende misdaden. Als er dan al herstelbetalingen zouden moeten zijn, haal het bij hen en laat de gewone hardwerkende bevolking met rust!
Michel…….Daar sla je de spijker op zijn kop.
Ik herinner mij nog maar al te goed de bloedgeslagen armoe uit mijn jeugd. Mijn opa was helft teler…….wat betekende dat hij de helft van zijn oogst diende in te leveren bij een boer waar hij de grond van pachtte. Die boer bezat de complete polder…….in beheer gegeven aan die boer door de katholieke kerk.
Uiteraard zat die boer vooraan in de kerk.
Van die overgebleven helft dienden veilingkosten en belasting betaald te worden. Van het kutfrutje wat er overbleef moest een gezin overeind gehouden worden.
Dat gezin zat wekelijks in de kerk geld in de collecte-schalen te doen.
Mijn vader wilde best naar Indonesië…….maar schopte 12 kinderen de wereld op…….waar hij later spijt van had.
Herstelbetalingen??……aan wie dan? Dóór wie dan? De kerk had alles en iedereen in zijn zak…… Inclusief de staat…….
Herstelbetalingen?? Rot toch op met die doorgecultiveerde slachtofferrol.
Wou maar zeggen…..we hebben allemaal onder de smerigste slavernij geleefd, en geleden. Dan kun je wel aan de gang blijven.
Haal de macht weg bij kerk en staat. Schop de bloedschennende uitvreters van deze aardbol af.
Begin opnieuw.
Leer lèven.
In 1921 publuceerde de Vlaamse dichter Paul Van Ostayen (1896 – 1928) de bundel De Bezette Stad en een vd gedichten had als titel Het Zirkus van de Heilige Geest met als onderwerp Kerk, Vorst & Staat.
Gelukkig komt momenteel alle smerigheid in een steeds groter tempo aan het licht.
Het sultanaat Oman en Muskaat op het Arabisch schiereiland had het voor de oostkant van Afrika gelegen eiland Zanzibar als draaipunt vd slavenhandel.
De Arabieren hebben veel meer slaven vervoerd dan de blanken naar bestemmingen als het Arabisch schiereiland, Perzië (sinds 1971 Iran geheten) & het Indiaas subcontinent.
De leugenachtige msm zwijgt hierover in alle talen, want slechts de blanke man is het ultieme kwaad in de wereld.
Het afschaffen van diplomatieke onschendbaarheid en/of immuniteit zou een goed begin kunnen zijn.
Het afschaffen van verjarings termijnen, een mooi vervolg.
Confiscatie van eigendommen van beleidsuitvoerders t.b.v. herstelbetalingen een mooie afsluiting.
Ach, laat mij toch even wensdenken……
voor je het weet zit je weer in de middeleeuwen, !!!!
Het heeft geen zin om achter de farmaceutische bedrijven aan te gaan. Hoewel ze tot op het bot corrupt zijn, hebben ze geen formele juridische relatie met burgers. Die relatie bestaat alleen tussen burgers en hun overheid en daarom zouden burgers genoegdoening moeten eisen van hun eigen overheid. De overheid maakt immers de regels waaronder alle zaken plaatsvinden, en dat geldt ook voor de farmaceutische industrie en hun producten.
Dit klopt niet‼️
De uitspraak dat farmaceutische bedrijven geen formele juridische relatie hebben met burgers en dat alleen de overheid aansprakelijk zou zijn voor eventuele schade veroorzaakt door farmaceutische producten, is onjuist volgens de Nederlandse wetgeving. Zowel farmaceutische bedrijven als de overheid kunnen onder bepaalde omstandigheden aansprakelijk worden gesteld.
Aansprakelijkheid van farmaceutische bedrijven
In Nederland zijn producenten aansprakelijk voor schade veroorzaakt door gebrekkige producten, waaronder geneesmiddelen. Deze aansprakelijkheid is vastgelegd in de Europese Richtlijn Productaansprakelijkheid, die sinds 1985 een wettelijk vangnet biedt voor burgers die vergoeding willen vorderen voor schade door producten met gebreken.  Deze richtlijn is geïmplementeerd in de Nederlandse wetgeving en houdt in dat producenten verantwoordelijk zijn voor de veiligheid van hun producten en aansprakelijk kunnen worden gesteld voor schade veroorzaakt door een gebrek in hun product.
Een bekend voorbeeld hiervan is de zaak van de DES-dochters. In 1986 hebben zes DES-dochters een vordering ingesteld tot vergoeding van hun schade tegen tien in Nederland gevestigde farmaceutische bedrijven die DES op de markt hebben gebracht. Omdat niet meer te achterhalen was welke producent het middel op de markt had gebracht dat door de moeders van de DES-dochters was gebruikt, deden zij een beroep op de regel van alternatieve causaliteit. 
Aansprakelijkheid van de overheid
De overheid speelt een rol in het reguleren en controleren van de farmaceutische industrie, maar dit sluit de aansprakelijkheid van farmaceutische bedrijven niet uit. De Geneesmiddelenwet bepaalt dat de Staat der Nederlanden niet aansprakelijk is voor schade door het gebruik van een geneesmiddel dat zonder handelsvergunning is aanbevolen om een ziekte te bestrijden, tenzij er sprake is van aansprakelijkheid op grond van de artikelen 185 tot en met 193 van Boek 6 van het Burgerlijk Wetboek. Dit impliceert dat de primaire aansprakelijkheid bij de producent ligt, tenzij specifieke omstandigheden een andere verdeling van aansprakelijkheid rechtvaardigen.
Conclusie
Zowel farmaceutische bedrijven als de overheid kunnen onder bepaalde omstandigheden aansprakelijk worden gesteld voor schade veroorzaakt door geneesmiddelen. Het is daarom niet correct om te stellen dat farmaceutische bedrijven geen formele juridische relatie met burgers hebben en dat alleen de overheid aansprakelijk zou zijn. Burgers hebben het recht om schadevergoeding te eisen van zowel de producent als, in bepaalde gevallen, de overheid.
Bingo! Rutteltje en Bloemschoen moeten hangen!
Zo is het ! Nooit enige vorm van onschendbaarheid als je door/met het ‘product’ aantoonbaar bedrogen en verziekt, kapotgemaakt bent !!!
probleem is alleen dat die ‘herstelbetalingen’ gewoon uit belastinggeld worden gefinancierd.
En raad eens wie belasting betaald???
Ofwel: een koekje van eigen deeg.
Om te beginnen zouden we politici en ambtenaren persoonlijk aansprakelijk moeten stellen voor hun wandaden en financieel uitkleden. Dat levert veel te weinig op maar het is een mooi begin!
Germany is still paying for the HOLOHOAX, the HUGE JEWISH LIE, since the “agreement” to force Germany to pay for “Nazi Crimes” was signed in 1952.
NOT 1 Jew has ever been gassed as there were no gas chambers at all in any of they camps in Germany and Poland. A 1948 plaque in Auschwitz: “4 million were murdered here by the Nazis” was replaced in 1989 with: “About 1.5 million…” What happened to the 2.5 million ? And the numbers are coming down all the time, but the Jews still keep crapping on about the 6 million. All Jewish Bullshit.
Norman Finkelstein the Jewish-American political scientist published his book ‘The Holocaust Industry’ in 2000 and by then the GERMAN GOVERNMENT HAD ALREADY PAID ISRAEL $60 BILLION and is still paying and will be paying for a long time to come.
Germany to give $1.4 billion to Holocaust survivors globally in 2024
https://apnews.com/article/german-jews-holocaust-survivors-claims-conference-compensation-6e50867ada8a79d32d192c99020ee1cc
From The Jewish Chronicle:
THAT ISRAEL “AGREED” TO RECEIVE REPARATIONS FROM GERMANY had nothing to do with forgiving the Germans, and EVERYTHING TO DO WITH SECURING THE SURVIVAL OF THE JEWISH STATE.
Accepting reparations from Germany signified the victory of the needs of the state over individual feeling. Nahum Goldmann, ISRAEL’S CHIEF NEGOTIATOR, CALLED THE AGREEMENT ”A DOWNRIGHT SALVATION” FOR ISRAEL. It was: German deliveries were a HUGE PUSH TOWARD THE INDUSTRIAL DEVELOPMENT OF THE ISRAELI ECONOMY and laid the foundations for the high-growth, high-tech Israel of today.
https://www.thejc.com/lets-talk/all/the-70th-anniversary-of-the-german-reparations-agreement-gives-little-cause-for-celebration-6h2u7Z5ThLNfP6cRKxVEvh
Rabbijn Van de Kamp: JODEN OOK SCHULDIG AAN SLAVERNIJ
Het is de hoogste tijd dat ook Joden eerlijk en oprecht erkennen dat ze betrokken waren bij de slavenhandel, stelt rabbijn Lody B. van de Kamp.
https://www.rd.nl/artikel/512103-rabbijn-van-de-kamp-joden-ook-schuldig-aan-slavernij
JEWS ran and controlled every aspect of the Transatlantic Slave Trade and brought the Africans to the Americas.
https://christiansfortruth.com/wp-content/uploads/2019/10/Jewish-Dominance-And-Control-of-Trans-Atlantic-African-Slave-Trade.pdf