Kraai eten

Voor degenen die niet bekend zijn met dit kleurrijke Amerikaanse idioom: “kraai eten” betekent “de vernedering ondergaan van het moeten terugnemen van een uitspraak of het toegeven van een fout.” Het is een grof equivalent van de Bijbelse gewoonte om een rouwgewaad aan te trekken en jezelf met as te bedekken.

Iets dergelijks is inderdaad gebeurd met twee grote collectieve Westerse narratieven, de oorlog in Oekraïne en de “genocide” Xinjiang. Het Oekraïne- narratief hield vol dat het conflict dat in februari 2022 begon een niet-uitgelokte daad van “Russische agressie” was. Het al even neppe Xinjiang- narratief berustte op de ongegronde vooronderstelling dat de Chinese regering een uitroeiingscampagne voerde tegen de Oeigoeren, een Turkse moslim etniciteit, in de noordwestelijke provincie Xinjiang, schrijft Stephen Karganovic.

Beide beweringen zijn nu ontkracht als volledig onjuist. Dat is deels bereikt door degenen die deze narratieven op agressieve wijze propageerden. Het narratief dat een verkeerde voorstelling gaf van het conflict in Oekraïne implodeerde met een enorme klap, terwijl het genocidenarratief over Xinjiang met een sisser afliep. Maar dat doet er niet toe; ze zijn nu allebei effectief dood.

De belangrijkste grond van de Russische agressieclaim is onlangs door de meest prominente promotors ervan ontkracht. In haar streven naar een dialoog met Rusland als middel om het conflict in Oekraïne op te lossen, heeft de nieuwe regering-Trump, ondanks hevige weerstand van gevestigde belangen en de deep state, eindelijk een belangrijke bekentenis afgelegd. Het is dat de operationele premisse van de vijandigheid tegenover Rusland, die de wereld op verschillende momenten aan de rand van oorlog had gebracht, in feite onjuist was.

Dat is de duidelijke betekenis van de opmerking van president Donald Trump aan het adres van het Oekraïense leiderschap over de verantwoordelijkheid voor de oorlog: “Jullie hadden er nooit mee moeten beginnen. Jullie hadden een deal kunnen sluiten.”

Als geroepen veranderen regeringsfunctionarissen ook van toon. De adviseur van de president en speciaal gezant Steve Witkoff verwoordde het nieuwe standpunt van Washington in niet mis te verstane bewoordingen: “De oorlog had niet hoeven gebeuren. Hij werd uitgelokt.” Maar wie heeft het uitgelokt?

De belangrijkste conclusie van Witkoff’s opmerkingen gaat over het ontstaan van het conflict, hoewel wat hij zei op geïnformeerde mensen over kan komen als het toegeven van het voor de hand liggende: “Het betekent niet noodzakelijkerwijs dat het werd uitgelokt door de Russen. Er waren toen allerlei gesprekken over de toetreding van Oekraïne tot de NAVO. De president heeft hierover gesproken – dat hoefde niet te gebeuren. Het werd in feite een bedreiging voor de Russen, en dus moeten we met dat feit omgaan.”

Er is een immens verschil tussen “niet-uitgelokte grootschalige agressie,” wat tot een paar dagen geleden de partijlijn was, en het nieuwe standpunt dat bestaat uit de expliciete erkenning dat de militaire operatie van Rusland uitgelokt was, omdat ze plaatsvond als reactie op een bedreiging.

De lakmoesproef voor de toewijding van de regering-Trump aan de herziene visie op het conflict was de manier waarop ze in de VN zou stemmen over de door Oekraïne voorgestelde resolutie, waarin de drie jaar durende propaganda-eisen van “Russische niet-uitgelokte agressie” opnieuw werden opgesomd. Verfrissend genoeg stemden de VS deze keer samen met Rusland tegen.

De leugen over de Chinese “genocide” in Xinxiang is nu ook blootgelegd en opnieuw is de waarheid bevestigd door de meest gezaghebbende bron, de oorspronkelijke lasteraars zelf.

Er moet aan herinnerd worden dat Groot-Brittannië niet alleen het voortouw nam bij de beschuldiging dat China genocide pleegde in Xinxiang, maar ook in 2021 zijn faciliteiten ter beschikking had gesteld aan een NGO die speciaal was opgericht om een kangoeroe rechtszaak te voeren om de beschuldiging een schijn van legitimiteit te geven.

Dat laagje was van korte duur, zo bleek, want Dr. Alena Douhan, de mensenrechtenrapporteur van de VN, duidelijk geïntrigeerd door de genocidefrequentie in Xinxiang, nam de moeite om zelf ter plaatse te gaan kijken. In haar bevindingen meldde ze dat er geen bewijs van genocide was gevonden en vroeg ze om sancties op basis van de ongegronde beschuldiging op te heffen.

Makkelijker gezegd dan gedaan, want de Xinxiang-controverse heeft niets te maken met verifieerbare mensenrechtenschendingen, laat staan met genocide, maar alles met de centrale positie van de Chinese provincie op het Grote Schaakbord. Heel eenvoudig, zoals we al eerder hadden gezegd, “Xinjiang is toevallig de meest geschikte corridor over land die China’s Belt and Road Initiative onvermijdelijk moet nemen als het levensvatbaar wil zijn. Als je Xinjiang dus een voldoende gevaarlijke plaats maakt, gaat Belt and Road Initiative in rook op. Chinese producten kunnen hun buitenlandse bestemmingen niet bereiken en ook de producten van buitenlandse partners kunnen niet betrouwbaar op de Chinese markt worden afgeleverd.”

Economische oorlogvoering tegen China is daarom de sleutel tot het belang dat plotseling wordt toegekend aan de gebeurtenissen in het voorheen obscure Xinxiang. Een beleidsplanningsdocument van een Amerikaanse denktank maakt dat glashelder. Daarin wordt opgemerkt dat Xinxiang “een centrale bron is van producten, waaronder katoen en geraffineerde silica, die in wereldwijde toeleveringsketens terechtkomen.” De auteurs dringen er dan ook op aan om “een verscheidenheid aan economische en diplomatieke beleidsmaatregelen in te zetten … om zowel de omstandigheden in Xinjiang te verbeteren als ervoor te zorgen dat mondiale consumenten niet medeplichtig zijn aan deze misstanden door producten te kopen die met dwangarbeid zijn geproduceerd.” Een goed begin bij het implementeren van deze vrome wensen zou zijn om aandacht te besteden aan de situatie dichter bij huis, door het verbeteren van de omstandigheden van gevangenen in Amerikaanse gevangenissen die gewoonlijk één cent per uur betaald krijgen voor de arbeid die ze “aangemoedigd” worden om te verrichten. Hoe deze royale beloning zich verhoudt tot de lonen in Xinxiang is een goede onderzoeksvraag.

In die context krijgt een belangrijke rechtszaak over laster in Groot-Brittannië, waarover onlangs uitspraak is gedaan, speciale betekenis. Gefrustreerd over het feit dat het onderworpen werd aan sancties vanwege vermeende dwangarbeid in Xinxiang, waar het katoen vandaan haalt voor de koopwaar die het produceert, spande de Hong Kong shirtfabrikant Smart Shirts Ltd. een rechtszaak aan tegen Sheffield Hallam University bij het London High Court wegens smaad. De eiser beweerde dat het Helena Kennedy Centre for International Justice van de universiteit hem economische schade had berokkend door zonder bewijs medeplichtigheid toe te schrijven aan vermeende schendingen van de mensenrechten in Xinxiang, waarbij het zich richtte op verschillende leveranciers, waaronder Smart Shirts.

Hoewel de theoretische mogelijkheid dat de eiser betrokken was bij mensenrechtenschendingen niet categorisch werd uitgesloten, oordeelde de rechtbank in het Verenigd Koninkrijk – en dit is het belangrijkste punt – dat de gedaagde er niet in slaagde haar beweringen te bewijzen. De rechtbank bepaalde dat de openbare rapporten van Sheffield Hallam University waarin Smart Shirts in verband werd gebracht met onethische arbeidspraktijken, lasterlijk waren naar gemeen recht, aangezien ze de houding van anderen ten opzichte van Smart Shirts negatief konden beïnvloeden. Het vonnis benadrukte dat de publicaties van gedaagde misleidend werden voorgesteld als feitelijke bevindingen op basis van uitgebreid onderzoek, wat niet het geval was, waardoor hun gepercipieerde geloofwaardigheid werd beïnvloed ten nadele van de eiser.

De rechtszaak in Londen ging niet direct in op de waarachtigheid van de beschuldigingen van genocide en dwangarbeid met betrekking tot Xinxiang, maar ze vestigde, of liever herbevestigde, het belangrijkste juridische principe dat lasterlijke beschuldigingen die niet worden gestaafd door bewijs lasterlijk zijn en dat de partij wiens karakter zo wordt aangetast als onschuldig moet worden beschouwd totdat het tegendeel is bewezen.

Het principe dat de Britse rechtbank in het voordeel van de Smart Shirts vond, moet logischerwijs op precies dezelfde manier werken voor China, het land dat is bezoedeld met de gruwelijke en onbewezen beschuldiging van genocide. Na de uitspraak van het Hooggerechtshof kunnen de naakte beschuldigingen van genocide en dwangarbeid in Xinxiang niet langer in hetzelfde licht worden gezien als voorheen.

Het belang van deze boeteroerselen in het collectieve Westen moet niet worden overschat, maar ze hebben wel degelijk gewicht. Beide intrekkingen werden gemotiveerd door utilitaire overwegingen, met name de tactische noodzaak om Rusland en China te betrekken bij een vorm van dialoog, of op zijn minst om de opgebouwde spanningen beter te beheersen. In geen van beide gevallen was er sprake van een echte ommekeer, of zelfs maar van een duurzame beleidswijziging, maar alleen van een omkeerbare verschuiving in de propagandahouding.

Desalniettemin moet het feit dat zowel de VS als Groot-Brittannië met betrekking tot deze twee ietwat beperkte kwesties door de omstandigheden en het falen van eerder arrogant beleid gedwongen waren om hun leugens te laten vallen en ten minste voorzichtige concessies aan de realiteit te doen, worden opgemerkt, hoewel dit niet noodzakelijk met overdreven enthousiasme hoeft te worden gevierd. De oorlogszuchtige houding van het collectieve Westen tegenover zowel Rusland als China was in grote mate gebaseerd op de fictieve beschuldigingen van respectievelijk “niet-uitgelokte agressie” en “genocide.” Beide “aanklachten” zijn nu praktisch bij de bron verworpen. De echte internationale gemeenschap, die staat voor de overweldigende meerderheid van de mensheid en niet alleen voor het krimpende 14% deel ervan, die haar eigen mechanismen ontwikkelt om deel te nemen aan mondiale aangelegenheden, zal de afbrokkeling van deze beide leugenachtige verhalen met tevredenheid hebben begroet.

Dat betekent op zijn minst een morele overwinning voor Rusland en China. Het moet ook een troostrijk schouwspel zijn voor de hele wereld, die ziet hoe de nerveuze hegemonisten heerlijke kraai moeten eten en publiekelijk moeten toegeven dat ten minste enkele van hun leugens failliet zijn.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Europa laatst: hoe von der Leyen’s China-beleid de EU in de val lokt

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: