IDF pantserverliezen zijn geen wunder

De term wunderwaffe dook voor het eerst op in de nazi-propaganda in 1942, hoewel de wapens zelf dateren uit de ontstaansperiode van het nazisme. Nadat Operatie Barbarossa kort voor Moskou was gestopt en het Rode Leger geleidelijk het initiatief begon terug te winnen, moesten de steeds wanhopiger wordende nazi’s op zoek naar oplossingen op zowel het slagveld als in de propagandaoorlog, schrijft DD Geopolitics.

Natuurlijk, vanwege de aard van het fascisme, was hun oplossing niet om nieuwe strategieën en tactieken te creëren, omdat ze dan zouden moeten toegeven dat ze verschalkt en verslagen waren door de zogenaamde “Untermensch” en dat zou een serieuze klap zijn geweest voor het idee van “Arische” raciale suprematie.

In plaats van toe te geven dat ze verslagen waren, begonnen de nazi’s hun hightech wonderwapens of “wunderwaffe” te promoten als bijna magische relikwieën waarmee ze de onbeschaafde Slavische barbaren met gemak zouden kunnen verslaan. Het probleem is dat de meeste van deze wapens niet werkten en dat de weinige die wel werkten zo duur en onbetrouwbaar waren dat hun bestaan alleen al middelen onttrok die beter ergens anders voor gebruikt konden worden.

Het meest voor de hand liggende voorbeeld hiervan is de KMS Bismarck, een gigantisch slagschip met een waarde van 10,2 miljard euro in het geld van vandaag en een kolossale hoeveelheid zeer schaarse grondstoffen. Omdat Bismarck en haar zus Tirpitz zo duur waren, werd Bismarck op haar eerste en enige missie gestuurd, Operatie Rheinübung, met slechts één destroyer (Prinz Eugen) ter ondersteuning. Het was voorspelbaar dat Bismarck en Prinz Eugen werden aangevallen door een superieure Britse troepenmacht van 8 schepen die Bismarck genoeg beschadigden om haar te dwingen zich terug te trekken.

Omdat de Britten hun geld niet verspilden aan gigantische mega-slagschepen, hadden ze nog veel meer schepen in reserve om de zwaar toegetakelde Bismarck op te jagen en tot zinken te brengen voordat ze thuis kon komen. Ondanks haar inspanningen kon Bismarck zich niet verbergen voor de Britse troepen, die hun superieure middelen gebruikten om haar zowel vanuit de lucht als vanaf zee op te jagen.

Een Fairley Swordfish, hetzelfde type vliegtuig dat de Bismarck fataal beschadigde

Uiteindelijk werd Bismarck vernietigd toen een met torpedo bewapende tweedekker van HMS Ark Royal haar propellers uitschakelde, waardoor ze dood achterbleef in het water terwijl de Britse vloot haar verpletterde. Ondanks het feit dat Ark Royal destijds het duurste schip van de Britse vloot was, kostte het slechts 275 miljoen euro in 2023 euro, wat betekent dat je 37 Ark Royals zou kunnen bouwen voor de kosten van één Bismarck.

De Bismarck ging slechts een jaar nadat ze voor het eerst te water was gelaten met 2000 bemanningsleden ten onder en claimde daarbij slechts één vijandelijk schip. Ondanks alle tijd, geld en fanfare faalde het nazi-wonderwapen op zijn eerste en enige missie.

Bismarck was een van de slechts drie slagschepen waarover de Kriegsmarine beschikte, terwijl de Britten er 15 hadden. Dit betekent dat het verlies van Bismarck alleen al een derde van de kapitale schepen van de Kriegsmarine vertegenwoordigde, terwijl de oudere Battlecruiser Hood die Bismarck met zich meenam slechts een klein verlies voor de Royal Navy was.

Bismarcks zusterschip Tirpitz was nog nuttelozer. Uit angst dat haar hetzelfde lot zou treffen als Bismarck, bleef ze het grootste deel van de oorlog in de havens en vertrok ze alleen uit angst voor geallieerde bommen om van schuilplaats te veranderen. Dit betekende dat Tirpitz in wezen zichzelf versloeg en bemanningsleden en middelen vasthield die elders hard nodig waren.

De Britten waren in staat om Tirpitz volledig machteloos te maken via luchtaanvallen totdat ze uiteindelijk in 1944 werd vernietigd ten koste van één enkele bommenwerper. Uiteindelijk was het enige wat deze schepen bereikten het doden van duizenden van de beste matrozen van de Kriegsmarine en een sneller einde van de oorlog. Door hun verlies was de Kriegsmarine zo uitgeput dat ze geen noemenswaardige oppervlakteoperaties meer kon uitvoeren.

De Kriegsmarine had niet veel plezier met het Wunderwaffe. Terwijl het Rode Leger de kracht herwon die verloren ging tijdens de rampen van 1941 en 1942, wendde het Duitse leger zich steeds meer tot eigen Wunderwaffe in de hoop het tij te keren. Net als de Kriegsmarine bereikten ze weinig meer dan hun eigen ondergang te bespoedigen met te zware, te dure kolossen.

Misschien een voorbode van de latere trends in NAVO-propaganda, werden de zware tanks van de Nazi’s legendarisch in het naoorlogse bewustzijn, ondanks het feit dat ze nooit echt goed werkten. Het doel van al deze wapens is om veldslagen en dus oorlogen te winnen, een taak waarin de Wunderwaffe altijd gefaald hebben.

Het is veelzeggend dat deze tanks voor het eerst massaal werden ingezet vanaf de Slag om Koersk, die de nazi’s zwaar verloren. Vanaf dat moment zou het alleen maar erger worden. Terwijl de Wehrmacht om hen heen afbrokkelde, zou geen van deze kolossale tanks ooit een veldslag winnen, ondanks eindeloze propaganda over hoeveel vijanden ze hadden gedood.

Daar is een reden voor. Gevechten zijn geen serie duels en hun uitkomst wordt niet bepaald door kill ratio’s. Hoeveel je verliest is veel minder belangrijk dan hoeveel je je kunt veroorloven om te verliezen en vaak is beschikbaarheid de beste eigenschap die een wapen op het slagveld kan hebben.

Zelfs in WO2, waar tanks vaak met honderden tegelijk ten strijde trokken, kwam het overgrote deel van het werk van een tank van het ondersteunen van de infanterie. In deze rol zijn alle tanks in wezen gelijk en is het aantal kanonnen het belangrijkst, niet hun pantserdoorlaatbaarheid. Dit is niet alleen afhankelijk van productieaantallen, maar ook van betrouwbaarheid. Een “mindere” tank die altijd kan zijn waar hij nodig is, is veel beter dan een “superieure” tank die kapot gaat in een greppel. Nogmaals, de Nazi wunderwaffe geeft ons het perfecte bewijs van dit paradigma.

De woeste Panther tank had een gemiddelde levensduur van de transmissie van slechts 150 km, waardoor de transmissie minder ver reikte dan een enkele tank brandstof en veel van zijn tijdgenoten waren nog slechter. Maar liefst 80% van de zware tankvernietigers van nazi-Duitsland gingen verloren door mechanische pech, velen al voordat ze een schot hadden afgevuurd. Van de rest vertellen Duitse operationele rapporten ons dat ze ongewoon gevoelig waren voor aanvallen van de infanterie vanwege hun slechte zichtbaarheid. Zelfs als de infanterie de pantsering van de tank niet kon doorboren, konden ze toch kritieke onderdelen uitschakelen en beschadigen, waardoor de tank buiten gevecht werd gesteld.

Hoewel de Duitse klachten op het eerste gezicht redelijk lijken, vertegenwoordigen ze een groter probleem. Tanks hebben altijd een slecht zicht en tank destroyers waren in dit opzicht het slechtst. Omdat dit een inherente zwakte is van de voertuigen zelf, moet de oplossing komen van gecombineerde wapens. Dit betekent dat je, om het slechte zicht van tanks te compenseren, ofwel andere voertuigen nodig hebt die beveiliging en verkenning uitvoeren, ofwel infanterieschermen, die niet altijd praktisch zijn dankzij artillerie. Als je je tanks wilt beschermen, kun je dat soms het beste doen met meer tanks of IFV’s.

Als je je richt op deze grote kolossen die alleen in groepen van 1 of 2 tegelijk kunnen worden ingezet, zullen ze altijd blind vechten. Meer tanks betekent meer paar ogen die kunnen uitkijken naar de vijand en die kunnen neerschieten voordat ze dichtbij genoeg kunnen komen om op jou te schieten. Wat nu duidelijk zou moeten zijn, is dat in een gevecht meer hebben vaak beter is.

De NAVO en hun bondgenoten hebben deze lessen niet geleerd. Zoals we kunnen zien op de vele video’s die zijn vrijgegeven door het Palestijnse verzet, ondervinden de Israëlische wunderwaffen hetzelfde lot als hun voorouders ondergingen in de velden van Oekraïne en Wit-Rusland. Hun hoogtechnologische oplossingen falen wanneer ze geconfronteerd worden met een vijand die hardnekkiger is dan boeren en kinderen.

Palestijnse strijders schakelen tientallen geavanceerde Merkava tanks uit en vernietigen ze met oude RPG-7’s en zelfgemaakte granaatkoppen. Ondanks de leeftijd van hun wapens blijven ze zeer effectief in grote aantallen en van dichtbij. Palestijnse strijders zijn herhaaldelijk in beide geslaagd en hebben zelfs Israëlische tanks met de hand vernietigd door raketten onder de koepel te plaatsen en ze te laten ontploffen.

Deze tactieken zouden gemakkelijk kunnen worden tegengegaan door te bewegen met een infanteriescherm, maar dit zou de Israëlische bezettingstroepen blootstellen aan veel hogere slachtoffers. De wapens van Hamas die in staat zijn om een Merkava-tank open te rijten, zouden de infanterie met gemak doden, waardoor het dodental enorm zou stijgen in een land dat zo fanatiek is in het behouden van zijn kostbare bloedlijnen, dat het spermaverzamelingseenheden binnen de IOF onderhoudt. Het ontbreekt de zionisten gewoon aan de moed om verliezen te lijden.

De zionistische “oplossing” voor dit probleem is  high technology. Hun veelgeprezen Trophy-systeem is ontworpen om vijandelijke raketten op te sporen en te vernietigen voordat ze de tank kunnen raken, waardoor een infanteriescherm theoretisch overbodig wordt.

Er zijn slechts twee problemen hiermee.

Het eerste is dat het niet werkt. Er is nog geen enkele onafhankelijk bevestigde onderschepping door het Trophy-systeem. De Trophy is keer op keer “getest”, maar de werkelijke gegevens van die tests worden niet vrijgegeven. Terwijl het IOF eindeloos opschept over de prestaties, leveren ze zoals gewoonlijk geen bewijs behalve wilde verhalen over hoe Trophy raketten per dozijn onderschept en hun tanks onoverwinnelijk maakt. Ondanks tientallen jaren gebruik is er nog steeds geen direct bewijs dat de Trophy ooit een raket heeft onderschept in een echt gevecht. Integendeel, Palestijnse en Hezbollah bronnen laten ons heel duidelijk zien dat Trophy niet alleen verslagen kan worden door enkele raketten, het is niet eens moeilijk om te doen.

Het tweede is dat het de voor de hand liggende oplossing voor dit probleem, infanterieschermen, totaal onmogelijk maakt. Trophy is in wezen een gigantisch, radargestuurd jachtgeweer dat inkomende raketten opspoort en vervolgens vernietigt met een hagel van projectielen.

Het probleem is dat dit betekent dat een tank die is uitgerust met Trophy niet naast de infanterie kan opereren, omdat de ontploffing van het jachtgeweer door hen heen zou scheuren terwijl ze proberen de raket te vernietigen. Het IOF beschikt dus over een systeem dat de eigen infanterie kan tegenhouden, maar de vijand ongehinderd doorlaat tot op point blank range. Net als in de jaren 1940 hebben de pogingen om een wunderwaffe te maken een wapen gemaakt dat in wezen zichzelf vernietigt.

Het fundamentele probleem blijft hetzelfde. Een Merkava tank kost 5,3 miljoen euro. De Zionistische entiteit heeft minder dan 400 van de nieuwste Merkava gebouwd en van tientallen is al bevestigd dat ze vernietigd zijn. De totale kosten van de gebouwde Mk. 4 Merkava’s bedragen meer dan 1,8 miljard euro. Daarvoor zou je 1000 T-72’s en 500 BMP’s kunnen kopen om ze te beschermen, met genoeg over voor reserveonderdelen en munitie.

Naarmate het IOF zijn dure bepantsering opbrandt, zullen ze zich steeds meer gaan richten op oudere, veel minder duurzame voertuigen om de gaten op te vullen, waardoor hun slachtoffers enorm zullen toenemen. Dit proces begint op dit moment al.

Uit Palestijnse video’s blijkt dat de Zionistische strijdkrachten zelfs zijn begonnen met het bewapenen van bulldozers, wat duidt op een ernstig tekort aan gepantserde voertuigen. Dit soort ad-hocbescherming is waarschijnlijk niet effectief, maar de zionisten hebben duidelijk geen andere opties. Ze kunnen zelfs hun NAVO-bondgenoten niet om hulp smeken, omdat al hun reserve pantservoertuigen in de steppen van Oekraïne in brand staan, gedwarsboomd door de “primitieve” Russen en hun duizenden goedkope, effectieve kanonnen en mijnen.

Opnieuw hebben de westerse strijdkrachten gefaald om de lessen van de geschiedenis te leren. In plaats daarvan grijpen ze naar hun dure speelgoed om hun tekortkomingen te compenseren en de zakken van hun wapenleveranciers te vullen.

Tientallen jaren van wrede koloniale oorlogen tegen slecht bewapende burgers hebben hen zacht en arrogant gemaakt, waardoor een terugkoppelingslus is ontstaan waarbij ze niet in staat zijn om met verliezen om te gaan en niet bereid zijn om de onvermijdelijkheid ervan te accepteren. Wanneer hun neus bloedt door een tegenstander die echt kan terugvechten, kunnen deze reuzen met overgewicht niets anders doen dan in paniek raken bij het zien ervan.

Naarmate het verzet tegen de zionistische apartheid toeneemt, zal de wil van de bezettingstroepen beginnen te breken. Net als de bemanning van de Bismarck en de Elefant zullen ze snel leren wat de zogenaamde “Untermensch” kan doen als ze voldoende gemotiveerd zijn.

---

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Israëlisch leger verliest 88 pantservoertuigen in vijf dagen strijd – tonen satellietbeelden aan

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: