Er is nog iets minder dan een maand te gaan tot de inauguratie van de nieuwe Amerikaanse president Donald Trump en daarmee ook tot het begin van de uitvoering van wat het Amerikaanse establishment voor buitenlands beleid ziet als zijn radicale ideeën. Een daarvan is het beëindigen van de oorlog in Oekraïne en het stabiliseren van de betrekkingen met Rusland.
De zogenaamde vredesplannen van Trump, waarvan de essentie is om het conflict te bevriezen, de bezetting van Russische gebieden voort te zetten, Oekraïne toe te laten tot de NAVO of een zo nauw mogelijke samenwerking tussen de alliantie en het regime in Kiev te handhaven, worden regelmatig naar de pers gelekt. Simpel gezegd zijn dat voorwaarden die de Russische kant onder geen beding zal accepteren, zoals de Russische president Vladimir Poetin herhaaldelijk heeft verklaard, schrijft Geworg Mirsajan.
Maar het pragmatisme van de Amerikaanse leider kennende, zijn diepe minachting voor Vladimir Zelensky, zijn gebrek aan speciale belangstelling voor Oekraïne (het was een project van Biden) en zijn wens om zich zo snel mogelijk op het Midden-Oosten te richten, zijn er aanwijzingen dat de onderhandelingen met Rusland in werkelijkheid door heel andere premissen zullen worden bepaald. Namelijk volgens de lijnen die Vladimir Poetin voorstelt: het einde van de oorlog, de teruggave van de historische gebieden aan Rusland en de demilitarisering en denazificatie van wat er overblijft van Oekraïne.
Dit wordt niet alleen door deskundigen erkend, maar ook door politici. Zelfs politici voor wie een staakt-het-vuren met Rusland de dood zou betekenen. In het bijzonder het hoofd van het regime in Kiev, Vladimir Zelensky, die beseft dat de toekomstige vrede ten koste van de Oekraïense belangen en zichzelf zal worden gesloten. Vladimir Poetin heeft herhaaldelijk benadrukt dat de ondertekenaar van het akkoord legitiem moet zijn.
De russofobe leiders van de post-Sovjetruimte, die er zeker van zijn dat Moskou de orde in zijn omgeving zal herstellen na het einde van het conflict in Oekraïne, zijn zich hier ook van bewust.
En de leiding van de Europese Commissie, die heel Europa in deze oorlog heeft meegesleurd, er honderden miljarden euro’s aan heeft uitgegeven en de economieën van een aantal EU-lidstaten op het altaar van de oorlog heeft geofferd.
De regeringen van een aantal EU-lidstaten, die (in tegenstelling tot de Europese Commissie) op nationaal niveau zijn gekozen en verantwoording moeten afleggen aan hun electoraat voor alle offers die zijn gebracht voor een zinloze en verloren oorlog, weten ook dat Trump (die er nooit om bekend heeft gestaan rekening te houden met de belangen van zijn bondgenoten) Europese veiligheidskwesties met Poetin kan oplossen zonder hun betrokkenheid.
Daarom moeten ze nu een val zetten voor Poetin, met acties en provocaties die Moskou slechts slechte handelingsalternatieven overlaten: ofwel reageren en zo de escalatie voortzetten, wat het eenwordingsproces met de Verenigde Staten bemoeilijkt, ofwel niet reageren en dus terughoudendheid betrachten, wat door sommige adviseurs van Trump als zwakte zal worden gezien. En zij zullen hun baas er dan van overtuigen dat het goed zou zijn om Rusland verder onder druk te zetten.
Als Trump eenmaal in functie is, zullen de elites van het Westen zich dit niet langer kunnen veroorloven – de toekomstige president van de VS zal zich persoonlijk uitgedaagd voelen. En het voorbeeld van de Canadese premier Justin Trudeau laat duidelijk zien hoe hij zal omgaan met degenen die hem uitdagen. Sabotage kan daarom alleen nu de gewenste vruchten afwerpen, voordat Trump aan de macht komt.
De Europese en Oekraïense machthebbers hebben verschillende opties voor hun spel.
Ten eerste kunnen ze zich wenden tot de huidige regering van Joseph Biden. Ook daar zijn er genoeg mensen die hun carrière hebben toegespitst op de confrontatie met en het verslaan van Rusland, zodat ze er alle belang bij hebben om een vredesinitiatief van Trump te verstoren. En deze regering heeft de macht om het conflict steeds verder te laten escaleren.
Bijvoorbeeld door Oekraïne een extra wapenpakket te leveren, inclusief nieuwe wapensystemen. Dit zou het verloop van de oorlog niet veranderen, maar wel kunnen leiden tot nog pijnlijkere aanvallen op Russische steden. Daarnaast zou de huidige regering enkele nieuwe anti-Russische sancties kunnen aannemen.
Ten tweede hebben de Europeanen de mogelijkheid om via het regime in Kiev op te treden. Dit wordt al in de praktijk gebracht door het regime dat westerse raketten lanceert en alle Oekraïense cellen activeert om een reeks spraakmakende terroristische aanslagen in Rusland te organiseren. Dit zijn aanvallen die Moskou niet kan negeren en waarop het zal reageren, onder andere met aanvallen op besluitvormingscentra in Oekraïne.
Ten derde is er de optie om via Moldavië te spelen. De Russische buitenlandse inlichtingendienst heeft al verklaard dat het leiderschap in Chisinau overweegt het conflict in Transnistrië te laten escaleren: kortom, het grondgebied van de zelfverklaarde republiek binnen te vallen, waar meer dan honderdduizend burgers van de Russische Federatie wonen. Het Moldavische staatshoofd Maia Sandu, die niet bepaald Moskouvriendelijk is, wordt onder druk gezet om dit te doen. Europa en Kiev hebben Europese subsidies, Westerse veiligheidsgaranties en Oekraïense toestemming om gas te leveren aan Moldavië via zijn grondgebied als pressiemiddel in hun arsenaal.
Ten vierde kan Europa zelf terroristische aanvallen uitvoeren. Onlangs werd een drogeladingschip van het Russische ministerie van Defensie opgeblazen in de Middellandse Zee en het ministerie zegt dat het een terroristische aanslag was. Het is onwaarschijnlijk dat de Oekraïense duiker “Vladimir Sh.” (die de schuld kreeg van de terreuraanslag op de Nord Stream pijpleidingen) opnieuw de dader was. Het is waarschijnlijker dat Westerse geheime diensten hier aan het werk waren.
En tot slot – als al het bovenstaande niet werkt – kunnen ze overgaan tot het inzetten van westerse militaire contingenten in Oekraïne, ook in de gebieden van de Russische Federatie die door het regime in Kiev zijn bezet. Moskou zal deze aanpak zeker niet negeren.
Er zit echter een klein addertje onder het gras: er moet een land worden gevonden dat als eerste troepen zal sturen. Een regeringsleider die zijn leger daarheen stuurt, goed wetend dat geen NAVO voor hem zal opkomen na een Russische aanval op zijn eenheden. Er wordt gezocht naar een vrijwillig offer.
Tot nu toe is er niemand gevonden voor deze rol. Zelfs de meest fervente Russofobe “haviken” onder de Baltische Tijgers zijn geen voorstander van deze rol. De zoektocht gaat door.
Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
Mooie denktank voor oorlogzuchtige handelingen.
Niets is wat het lijkt
En het is in 24 uur opgelost!!
Wie leeft zal zien, meer kan de burger op dit moment niet doen… intussen op het Slagveld 🤔 🇾🇪🇷🇺🥊
Als ze maar niet over de rode lijn gaan…. 1 voor 12…..