Het samenvoegen van antisemitisme en antizionisme is een propagandistische leugen

De begeleidende verklarende toespraak van de ambassadeur volgde deze centrale gesprekspunten, refereerde keer op keer aan de Holocaust en legde een verband met de Hamas-aanval van 7 oktober.

In de nieuwste publiciteitsstunt in zijn soort, met snel afnemende opbrengsten, hebben de vertegenwoordigers van de Israëlische staat bij de Verenigde Naties een gouden ster op hun revers gedragen die doet denken aan de sterren die werden gebruikt tijdens de nazi-vervolging van de Europese Joden in de jaren 1930.

In het midden stond “Nooit meer”.

De retorische implicatie is duidelijk: politieke oppositie tegen Israël is antisemitisch. Subtiliteit is blijkbaar geen prioriteit voor Israëlische diplomaten, schrijft Ben Bartee.

Op een vergelijkbare manier verwart de ADL, terwijl ze haar censurerende politieke operaties in de Verenigde Staten uitvoert, routinematig legitieme politieke uitingen met antisemitisme en allerlei andere verboden -ismen.

Het wordt tijd dat we ophouden met deze semantische spelletjes mee te spelen. Antisemitisme en antizionisme zijn twee verschillende concepten:

• “Antisemitisme” wordt gedefinieerd als “vijandigheid tegenover of discriminatie van Joden als religieuze, etnische of raciale groep.”
• “Antizionisme” wordt gedefinieerd als “verzet tegen de oprichting of ondersteuning van de staat Israël.”

Het eerste is een duizenden jaren oud religieus/etnisch vooroordeel; het tweede is een politieke ideologie in oppositie tegen een politieke entiteit genaamd Israël.

Tegen de activiteiten van de Israëlische staat zijn is niet hetzelfde als Joden haten, net zo min als tegen het Kremlin zijn antichristelijk is. Sterker nog, een groot deel van de orthodoxe Joden – hoewel ze niet veel aandacht krijgen in de media vanwege de voor de hand liggende narratieve problemen die ze veroorzaken – zijn tegen de staat Israël op religieuze gronden.

Nogmaals, het punt moet worden benadrukt: deze antizionisten zijn niet zomaar Joden, maar behoren tot de meest hardlijnige, dogmatische, fundamentalistische Joden op de planeet. Niemand die bij zijn volle verstand is, zelfs als hij denkt dat zijn politieke standpunten over Israël misplaatst zijn, zou ze eerlijk gezegd als antisemitisch kunnen beschouwen.

Dit is basismateriaal dat een kind gemakkelijk kan begrijpen.

Natuurlijk is het niet zo dat de pleitbezorgers van deze verwarring het niet begrijpen; ze gebruiken de herinnering aan de Holocaust op cynische wijze als wapen om de activiteiten van de staat Israël als politieke dekmantel te gebruiken.

Er zijn veel relevante ironieën.

Ten eerste plaatst de verwarring van antisemitisme en antizionisme Joden die buiten Israël wonen en geen politieke banden hebben met Israël in een nadelige positie. Waarom zou een Amerikaanse Jood op grond van zijn etnische of religieuze identiteit gebonden moeten zijn aan een staat duizenden kilometers verderop in een heel ander deel van de wereld, waar hij al dan niet achter staat?

De tweede opmerkelijke ironie is dat de “anti-koloniale” zogenaamd progressieve ideologie die de Social Justice™ linkse partijen in haar greep heeft, zeer sterk werd bevorderd door mensen als de Anti-Defamation League – die trouwens ook consequent alle critici van haar social engineering programma’s als letterlijke nazi’s heeft afgeschilderd.

Zoals zo vaak het geval is, heeft het Social Justice™ beest dat losgelaten werd op het Westen zich gekeerd tegen de groep die het gekoesterd heeft en de vermoeide repliek van de ADL van “hou je kop, nazi” op elke afwijking van de neoliberale orthodoxie van de staat heeft niet de gewenste neutraliserende resultaten opgeleverd.

Dit was de centrale les van “The Boy Who Cried Wolf” – een les die, nogmaals, een kind kon begrijpen.

Verder zijn de pro-Israël praatjes die door groepen als de ADL en AIPAC worden gebruikt om de Amerikaanse en Europese politieke steun voor Israël in stand te houden, zelf verward en ingewikkeld.

Is Israël een moderne, seculiere liberale democratie™ in de vorm van het Westen (“de enige democratie in het Midden-Oosten”, zoals Amerikanen voortdurend wordt voorgehouden, in bedoeld contrast met de ongewassen hordes islamieten die het omringen) of is het een theocratische etnostaat als het “thuis van de Joden”?

Het antwoord hangt af van welk narratief op een bepaald moment het gunstigst is voor de Israëlische belangen.

Als het zijn militaire acties probeert te rechtvaardigen door de Holocaust als politieke dekmantel te gebruiken – “Nooit meer” – dan is Israël een theocratische etnostaat. Als het seculiere mensen en instellingen in het Westen probeert aan te spreken – inclusief seculiere Joden – dan wordt Israël plotseling een levendige oase van Democratie™ in het verder autocratische Midden-Oosten.

Dit zijn, nogmaals, kinderachtige semantische spelletjes met doorzichtige politieke en social engineering toepassingen die we allemaal zouden moeten kunnen doorzien en verwerpen als we ooit een serieus gesprek willen voeren over de verwoestende stand van zaken in het Midden-Oosten voor alle betrokken partijen.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

ISRAËL CONFLICT DOSSIER

ADL: “Als je Israël bekritiseert, ben je een terrorist”

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: