Volgens de heersende “consensus” over de antropogene (door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde (AGW) is de concentratie van kooldioxide (CO2) in de atmosfeer miljoenen jaren lang stabiel gebleven, tot de industriële revolutie, toen deze steeg van 280 ppm in 1750 tot 414,7 ppm in 2019. Milieuactivisten wijten dit aan het verbruik van fossiele brandstoffen door de mens, dat sinds het begin van de jaren 1900 aanzienlijk is toegenomen.
Ter ondersteuning van de “consensus”-opvatting schrijven de onderzoekers van de klimaatverandering: “De huidige CO2-concentratie is ongekend in de afgelopen 3 miljoen jaar… de wereldwijde temperatuur heeft de pre-industriële waarde in het Quartair nooit met meer dan 2°C overschreden” (Willeit et al., 2019). Milieuactivisten voorspellen dat, naarmate de antropogene CO2 stijgt, er meer en meer natuurrampen zullen plaatsvinden, die het leven van miljoenen mensen over de hele wereld bedreigen. Het gaat onder meer om frequentere en hevige orkanen, wijdverspreide overstromingen, extreme hittegolven en langdurige droogte.
Het geloof in de gevaren van AGW heeft geleid tot het ontstaan van de “klimaatveranderingswetenschap”, een interdisciplinair gebied dat heel anders is dan de natuurwetenschappen. Reguliere wetenschappers vertrouwen op objectieve, empirische methoden om hypothesen te testen. Klimaatveranderingswetenschappers daarentegen manipuleren gegevens om aan te passen bij vooropgezette opvattingen; ze zijn getraind om hypothesen te negeren die de AGW-status quo in twijfel trekken, hoe plausibel die ook is. In de natuurwetenschappen financieren overheden verschillende onderzoeksrichtingen; in de klimaatveranderingswetenschap krijgt alleen AGW financiering omdat het “politiek correct” is. Van wetenschappers op het gebied van klimaatverandering wordt verwacht dat ze positieve correlaties ontdekken tussen antropogene CO2 en de temperatuur; als ze die niet kunnen vinden, zal deze gefabriceerd moeten worden.
Niet alleen is er geen onderzoeksgeld voor degenen die op zoek zijn naar alternatieve verklaringen voor de klimaatverandering, maar elke poging om de AGW-hypothese te ontkrachten, wordt als ketterij beschouwd. Degenen die vraagtekens zetten bij de bevindingen van het IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change) worden afgedaan als klimaatontkenners die een gevestigde wetenschappelijke “consensus” in twijfel trekken. Een soortgelijke situatie bestaat op het gebied van de differentiële psychologie, waar het verkennen van ras- en geslachtsverschillen in de g-factor intelligentie actief wordt ontmoedigd. Zoals u kunt zien, heeft de wetenschap van de klimaatverandering meer gemeen met het lysenkoïsme [Lysenkoism een verworpen doctrine, officieel opgelegd voor een tijd door de Sovjet regering, gebaseerd op de overtuiging dat kenmerken verworven door milieuveranderingen kunnen worden overgedragen door erfelijkheid: term wordt gebruikt om elke officiële of overheidsbevordering van pseudowetenschap aan te duiden] dan de werkelijke wetenschap.
Wetenschappers op het gebied van klimaatverandering staan niet boven het gebruik van ad hominem-retoriek om het legitieme debat het zwijgen op te leggen. Geologen en andere onderzoekers die het niet eens zijn met AGW worden afgedaan als “klimaatontkenners”, ook al ontkent geen enkel wetenschappelijk persoon dat het klimaat altijd verandert.
In 2008 eiste NASA’s James Hansen, wiens getuigenis voor het Amerikaanse Congres in 1988 de AGW-angst aanjaagde, dat de CEO’s van bedrijven voor fossiele brandstoffen zouden worden berecht voor “ernstige misdaden tegen de menselijkheid en de natuur”. Vervolging voor meningsuiting-delicten is blijkbaar gerechtvaardigd wanneer men weigert om de “consensus” over AGW te accepteren. De pro-AGW documentaire Merchants of Doubt besmeurde in 2014 de Amerikaanse natuurkundige Fred Singer als “leugenaar”. Singer dreigde de filmregisseur aan te klagen wegens smaad.
In 2009 werd een server van de University of East Anglia’s Climate Research Unit (CRU) gehackt en werden duizenden e-mails gelekt. Deze e-mails onthulden een wereld die zelden door het publiek werd gezien, waar manipulatie van gegevens en opzettelijke verduistering van bewijs de wetenschappelijke objectiviteit had vervangen. Vrij van publieke controle, negeerde de CRU de wetenschappelijke methode bij het nastreven van een politieke agenda.
De e-mails vertellen een verhaal van corruptie op het hoogste niveau van de academische wereld. In één e-mail werd een klimaatveranderingswetenschapper die een dalende trend in de temperaturen op het noordelijk halfrond aan het licht had gebracht, verteld om “de daling te verbergen” met behulp van “Mike’s Nature-truc”. Door het opvullen van de trend met “instrumentele” of thermometersgegevens werd het proxy temperatuurrecord aangepast aan de mainstream “consensus”. In andere e-mails werden Freedom of Information (FOI) vragen routinematig omzeild en werden belastende e-mails haastig verwijderd. Wetenschappers die het niet eens waren met de CRU werden belachelijk gemaakt en gepest. Het schandaal, dat bekend staat als “Climategate”, onthulde een samenzwering onder wetenschappers om bevooroordeelde informatie aan het IPCC te verstrekken. In de nasleep ontsnapte de topwetenschappers van de CRU ternauwernood aan strafvervolging vanwege een juridisch technisch probleem.
Naast het twijfelachtige gedrag van de voorstanders zijn er tal van problemen met het bewijs van AGW. Milieuactivisten vertrouwen meestal op wetenschappelijke “consensus” en de “hockeystick” van Mann om dit te bewijzen. Claims van overweldigende wetenschappelijke “consensus” over AGW zijn afkomstig van Cook et alii. (2013), een team van vrijwilligers aangesloten bij SkepticalScience.com, een pro-AGW-website. Uit het onderzoek zou blijken dat 97% van de wetenschappelijke gemeenschap AGW onderschrijft. Heranalyse van de gegevens bracht significante verschillen en niet-representatieve steekproefgroottes aan het licht. Cook en anderen hadden 75% van alle rapporten die zich over klimaatverandering uitspraken uitgesloten. Geologen zijn al lang op de hoogte van klimaatschommelingen in geologische en evolutionaire tijdschalen, maar studies uit de geologie en andere aardwetenschappen zijn jammerlijk ondermaats. Cook en zijn team van vrijwilligers werden aangesproken op het feit dat ze “een trend in samenstelling voor een trend in bevestiging” hebben aangezien (Tol, 2014).
Mann’s iconische “hockeystick” (1998), het kernstuk van de zaak van het IPCC voor AGW, ontstak een vuurstorm van controverse en debat in het begin van de jaren 2000, dankzij de inspanningen van de Canadese onderzoekers McIntyre en McKitrick. De oorspronkelijke grafiek liet zien dat de gemiddelde temperatuur op het noordelijk halfrond na het begin van de jaren 1900 dramatisch steeg; deze stijgende trend leek, wanneer hij grafisch werd weergegeven, op een “hockeystick”. McIntyre en McKitrick (2003) hebben de gegevens van Mann opnieuw geanalyseerd, waarbij ze concludeerden dat het “in de eerste plaats een artefact was van slechte gegevensverwerking, verouderde gegevens en een onjuiste berekening van de belangrijkste componenten”. Ze ontdekten ook een laat 15e eeuwse “Middeleeuwse Verwarmingsperiode”, toen de temperaturen hoger waren dan nu.
Mann werd bekritiseerd voor het gebruik van een computeralgoritme dat “hockeystickvormen ontgint en hun dominantie in de onderliggende gegevenspatronen overschat” (McKitrick, 2014). Zijn proxytemperatuurgegevens voor de “hockeystick” waren gebaseerd op een bomenringanalyse, die geen nauwkeurige resultaten oplevert omdat de ringbreedte wordt beïnvloed door de bodemgesteldheid, de hoeveelheid zonlicht en regenval, de vochtigheid en de CO2-beschikbaarheid. Deze effecten moeten worden ontrafeld voordat de gegevens goed kunnen worden geïnterpreteerd.
Het IPCC is van mening dat de toenemende antropogene CO2 de buffercapaciteit van de oceanen vermindert; als de oceaan niet in staat is om overtollige CO2 te absorberen, blijft hij deze de atmosfeer hangen en kan nergens heen. Zoals klimaatfysicus Edwin X. Berry al aangaf (2019), zou, als dit waar is, de concentratie van atmosferische CO2 vele malen hoger zijn dan nu, gezien de gemiddelde CO2-variatie over geologische en evolutionaire tijdschalen. Het IPCC gelooft blijkbaar dat antropogene en niet-antropogene CO2 dezelfde moleculaire formules hebben, maar verschillende moleculaire structuren, een absurde veronderstelling die de wetten van de chemie en de fysica schendt.
De meest nauwkeurige modellen leveren ons altijd een verklaring die het beste past bij de gegevens. Het eenvoudige wiskundige model van Berry “laat zien hoe CO2 door de atmosfeer stroomt en produceert een evenwichtsniveau waar de uitstroom gelijk is aan de instroom”. Na kernproeven in de jaren ’50 en ’60 was er een tijdelijke accumulatie van C14 (Koolstof-14) in de atmosfeer, die uiteindelijk na 1970 verdween. Om het model van Bern te laten kloppen, zou dit door de mens gemaakte C14 in de atmosfeer gevangen zijn gebleven. De gegevens tonen aan dat dit niet waar is, waardoor we moeten concluderen dat Berry’s “natuurkundig model” de meest nauwkeurige verklaring is.
AGW wordt duidelijk niet ondersteund door de gegevens, dus wat veroorzaakt de stijgende gemiddelde wereldwijde temperaturen?
Er zijn aanwijzingen dat de klimaatverandering wordt beïnvloed door de magnetische flux van de zon, hoewel het precieze mechanisme nog steeds ter discussie staat. De meest voorkomende theorie suggereert een inverse correlatie tussen zonnevlekactiviteit en kosmische stralingsintensiteit. Bij lage zonnevlekactiviteit zorgt uitbreiding van de corona van de zon voor een snellere en sterkere zonnewind. Deze beschermen de heliosfeer tegen interstellaire kosmische stralen, die nodig zijn voor de ionisatie van aërosolen in de atmosfeer van de aarde. Als ionisatie niet genoeg geladen deeltjes produceert, is er minder vorming van wolken condensatiekernen (CNN’s), het “oppervlak” voor waterdamp condensatie. Zonder voldoende wolkendek zal de binnenkomende zonnestraling de gemiddelde wereldtemperatuur verhogen omdat deze niet wordt teruggekaatst in de ruimte (Svensmark, 2019).
Milieuactivisten geloven graag dat er een klimaat-‘controleknop’ is, maar wij hebben net zoveel controle over het klimaat als King Canute van Engeland had over de getijden. AGW is een kwaadwillige fraude op basis van valse correlatie en post-hoc ergo propter-hoc redenering [drogreden]. De vraag moet nog gesteld worden: Als AGW zo duidelijk verkeerd is, waarom blijft het IPCC dit dan promoten alsof het echt waar is? Het antwoord is natuurlijk geld en macht. Dit betekent meer geld en macht voor regeringen, die koolstofbelastingen mogen innen en een cap- en handelsbeleid mogen opleggen, en voor het IPCC en andere VN-organen, die het mondiale milieubeleid mogen dicteren en miljarden dollars van het Westen naar derdewereldlanden mogen overhevelen, aldus Ferdinand Bardamu op Eurocanadian.
NASA geeft toe dat de klimaatverandering natuurlijk is en veroorzaakt wordt door de zon
