In een oorlog is overdrijving dodelijk. In de media is overdrijving een bestseller. In de huidige oorlog is er een schaarste aan militaire en politieke analisten die voor de waarheid of voor geld het verschil zullen zeggen.
In plaats daarvan, wanneer de mentaliteit van de oorlogsvoerders een combinatie is van raciale superioriteit en spetsnaz-durf, krijg je de overtuiging dat met nog één briljante operatie en nog één superwapen de overwinning kan worden ontrukt aan elke aanwijzing van een nederlaag omdat de tegenstander zal worden overgehaald om onderhandelingen te accepteren terwijl hij zijn moed verliest, schrijft John Helmer.
Dit is de betekenis van de Anglo-Amerikaanse publiciteit die losbarstte tijdens het lange Bank Holiday en Memorial Day weekend, toen de zomercampagnes serieus begonnen voor de verkiezingen in juli en november in het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten – met de zittende macht in het eerste land op 21 punten achterstand en de zittende macht in het laatste land op een goedkeuringsmarge van minus-16 punten.
Het propaganda-agentschap Reuters, gevestigd in New York, beweert vier Russen te hebben gevonden van “een hoog niveau in de politieke en zakenwereld” om te praten over wat ze zeggen te weten over de end-of-war plannen van het Kremlin. “[President Vladimir] Poetin kan zo lang vechten als nodig is, maar Poetin is ook klaar voor een staakt-het-vuren – om de oorlog te bevriezen… Poetin zou echter bereid zijn om genoegen te nemen met het land dat hij nu heeft en het conflict te bevriezen aan de huidige frontlinies, zeiden vier van de bronnen. Poetin zal zeggen dat we hebben gewonnen, dat de NAVO ons heeft aangevallen en dat we onze soevereiniteit hebben behouden, dat we een landcorridor naar de Krim hebben, wat waar is,” zei een van hen, die zijn eigen analyse gaf.
Met nog één succesvolle zet van Oekraïense kant, denken Reuters en zijn vier Russen, zal Poetin instemmen met het opgeven van zijn oorlog. Dit zetje, dat de westerse media deze week hebben versterkt, zijn de aanvallen met drones op Russische radarstations voor vroegtijdige waarschuwing voor nucleaire raketaanvallen in Armavir, Krasnodar, en Orsk, Orenburg.
Hoewel Russische militaire bronnen beweren dat deze aanvallen speldenprikken waren, en de tweede uit de lucht werd geschoten voordat deze explodeerde, melden westerse media dat het nu de strijdstrategie van de VS, de Britten en de Oekraïners is om Poetin te provoceren tot vergelding, waarbij de rode lijn van tactische nucleaire oorlogsvoering wordt overschreden. Dat is een rode lijn, zo rekenen de geallieerden voor, die Poetin liever overschrijdt dan onderhandelt over het einde van de oorlog.
Een gepensioneerde militaire analist uit Moskou waarschuwt voor de overdrijving, niet van de aanvallen zelf, maar van Poetins macht om over de voorwaarden voor het einde van de oorlog te beslissen, tegenover de oppositie van de Generale Staf en het nieuwe Ministerie van Defensie. “Het is duidelijk dat de Oekraïners een reeks succesvolle doorbraken hebben gehad,” erkent de bron, “tegen schepen, vliegvelden, raffinaderijen en nu deze radarlocatie. We begrijpen ook dat het niet de Oekraïners zijn: alle doelselectie, identificatie, geleiding en de hardware zijn Amerikaans of Europees. Waar de commandopost van deze lanceerinstallaties is, weten we niet, maar het zou heel goed niet in Oekraïne kunnen zijn.”
“Maar de Russische reactie zal niet nucleair zijn. Dat is onmogelijk. Er zijn duizend opties tussen niets doen en nucleair gaan, en we kunnen er zeker van zijn dat de Generale Staf aan alle opties werkt. Dus als mensen zeggen dat dit een provocatie is voor een nucleaire aanval en dat [de Oekraïense president Vladimir] Zelensky dit uitlokt, dan begrijpen we ten eerste dat de NAVO-planners weten dat Poetin niet nucleair zal gaan omdat hij en zijn generaals te rationeel en verstandig zijn. En ten tweede is Zelensky niet degene die de provocaties uitvoert. Dus de echte rode lijn is nu niet de kernwapenprovocaties van de NAVO-zijde. Dat is een fantasie van hen. Als antwoord daarop denk ik dat het tijd is dat Poetin stopt met dreigen en toeslaat bij de bron van deze operaties.”
Wanneer wanhopige zwakte leidt tot slagveldfantasieën, noem dit dan het Popski Syndroom.
Popski was de roepnaam en de bijnaam van de eenheid die door het hoofdkwartier van het Britse leger in Caïro werd toegewezen aan een kleine eenheid van speciale eenheden die achter de linies opereerden tegen de Italiaanse en Duitse legers in de Libische woestijnen van eind 1941 tot september 1943, toen de oorlog verder trok naar Italië en Popski met zich meenam. Popski’s eenheid telde aanvankelijk 24 mannen in Libië; in Italië waren het er tegen het einde van de oorlog 80.
Vladimir Peniakoff was Popski, geboren als zoon van rijke Joodse Russen die de Revolutie ontvluchtten om hun aluminiumbedrijf en zichzelf te vestigen in België en daarna in Groot-Brittannië. Met de Londense uitgever Jonathan Cape dacht Peniakoff dat hij van zijn kleine guerrillaoorlog in de woestijnen van Libië en Tunesië iets kon maken dat in de buurt kwam van het bestsellerdom van Seven Pillars of Wisdom, het verhaal van T.E.Lawrence over de oorlog van de stammen op het Arabisch schiereiland tegen de Turken tussen 1916 en 1918; voor het eerst gepubliceerd in 1926.
Alleen bleek Peniakoffs wijsheid een combinatie te zijn van cynisch racisme ten opzichte van zijn Arabische bondgenoten; voorliefde voor zijn Duitse vijanden; en overdreven zelfoverschatting bij commando of speciale troepenoperaties, waarvan Peniakoff de strategische rationale zonder nadenken enthousiast aanvaardde. Maar die gedachte komt wel naar voren in de allerlaatste regels van het boek nadat “Popski’s Private Army” – zoals het in die tijd werd genoemd en op het boekomslag staat – de Libische Arabische en Berberstammen had gemanipuleerd en vervolgens verraden, de reputatie van generaal Bernard Montgomery als militair genie had bevorderd en de tedere bedieningen had aangetrokken van Nieuw-Zeelandse en Canadese meisjes die in de achterste gewondenziekenhuizen werkten waar Peniakoff eerst een vinger en daarna zijn linkerhand verloor.
Bij de eerste oprichting in maart 1942 bestond Peniakoff’s Popski’s Private Army (PPA) uit 24 man, waaronder Peniakoff. De meeste troepen bestonden uit Libische Arabieren. Volgens Peniakoff vertelde hij een conferentie van sjeiks van de Obaidi stam: “Mijn regering wil jullie hulp, en ze willen jullie helpen… Ik vertelde hen dat mijn regering zich plechtig had verplicht om hun land nooit meer onder Italiaans bewind te laten komen na de zegevierende afloop van de oorlog.” Dit was een cynische leugen. Op de Potsdam Conferentie van de VS, het VK en de Sovjetleiders in juli 1945 waren de Britten en Amerikanen zo nerveus over de opkomst van de Communistische Partij in Italië en de parallelle opkomst van het Arabische nationalisme in Libië, Tunesië en Algerije, dat ze aanboden om het koloniale bestuur van Italië in Libië te herstellen totdat Stalin aandrong op een Sovjet curatele over het gebied om de Libiërs voor te bereiden op onafhankelijkheid. Dit verhaal is verteld in The Jackals’ Wedding, American Power, Arab Revolt – Hoofdstuk 7. Een nieuwe geschiedenis van Libië gebaseerd op de verslagen van de Obaidi stam is in voorbereiding. Popski’s verraad van de Obaidi was het gebruikelijke Anglo-Amerikaanse beleid in Libië tot de revolutie van 1 september 1969 van Muammar Kadhafi.
Peniakoffs laatste regels beschrijven dat hij in zijn jeep in de trein van een Britse cavalerie-eenheid zat op een Oostenrijkse alpenweg vol Duitse troepen die smeekten om zich over te geven voordat het Russische leger, dat een paar kilometer verderop oprukte, hen zou inhalen. Peniakoff, die ook vloeiend Russisch, Arabisch, Frans, Italiaans en Duits sprak, werd onderweg tegengehouden door “de massa van een tank voor me, bedekt met een rode Sovjetvlag.” Volgens Peniakoff hield de tankcommandant “een toespraak. Hij eindigde met: ‘Er is niets dat onze solidariteit kan vernietigen’.”
Peniakoff vermeldt niet wat hij de Rus toen als antwoord gaf. In plaats daarvan sluit hij zijn boek af met deze overpeinzing en bedreiging. “‘De oorlog was voorbij’, dacht ik, ‘daar kan ik nu maar beter voor zorgen’.” Dit was Peniakoffs persoonlijke fantasie om zijn oorlogsvoering voort te zetten. Maar er was geen rol voor hem, of de 80 man die zijn eenheid in Italië had opgebouwd, om als lichtbewapende raiders tegen het Rode Leger te spelen.
Het kwam niet bij hem op dat hij in de drie jaar dat hij in Arabisch Noord-Afrika en daarna in Italië had gevochten, niet alleen de Obaidi-stammen van Libië had verraden, maar ook de Italiaanse communistische en socialistische partizanen die met hem hadden gevochten, ook op zijn naoorlogse beloften. Peniakoff, die hen de rug toekeerde, was klaar om ten strijde te trekken tegen Moskou totdat een hersentumor hem in 1951, het jaar nadat hij zijn verhaal had gepubliceerd, tegenhield.
Maar het Anglo-Amerikaanse idee van oorlog met Rusland is deze week springlevend, want het zijn de Oekraïense troepen die op de vlucht slaan voor de opmars van het Russische leger.
Het idee van Popski’s privéleger tegen Rusland dat Peniakoff zo graag wilde bestrijden, staat nu op het punt van nucleaire aanvallen – eerst door Oekraïense artillerie op de kerncentrale van Zaporozhye, en sinds dat geen radioactieve explosie heeft veroorzaakt, aanvallen met drones op Russische radarstations in Armavir en Orsk, wiens taak het is om nucleair bewapende raketlanceringen te detecteren en Russische nucleaire vergelding uit te lokken.
Foto’s van de schade aan het radarstation Armavir in Krasnodar na de aanval. De Russische militaire beoordeling van de drone-aanval staat in schril contrast met de hype van de westerse berichtgeving. “We hebben het misschien over gedeeltelijke granaatscherfschade aan de hoogspanningsleidingen van de transceivermodules. Tegelijkertijd kunnen de blokken transceivermodules zelf (samen met versterkers, faseverschuivers en koelcircuits) minimale schade hebben opgelopen, zoals blijkt uit de afwezigheid van sporen van directe treffers van drones in actieve antennes. Gezien het modulaire ontwerp van Voronezh-DM (en alle stations van dit type), kunnen we een snel herstel van het complex en de terugkeer naar gevechtsdiensten verwachten… Het station dient om ballistische raketlanceringen op een afstand van 6 duizend km te monitoren en detecteert ook hypersonische aerodynamische aanvalsmiddelen op grote hoogte. Wat voor soort drone zou gebruikt kunnen worden om de radar aan te vallen? Aanvankelijk werd aangenomen dat het hoofd inlichtingendirectoraat voor de aanval op Voronezh-DM een complexe laagvliegroute voor drones van het type Lyuty of UJ-26 Beaver had gesimuleerd, om de radarzichtsectoren van de luchtdoelraketsystemen van de Russische luchtmacht te omzeilen. Later bleek echter dat Brits-Portugese Tekever AR3 drones waren gebruikt voor de aanval. Interessant genoeg is deze drone ontworpen met VTOL (vertical take-off) technologie en kon hij worden ingezet in de buurt van de radar, waarschijnlijk op enkele kilometers afstand. Lancering vanaf het grondgebied van Oekraïne is echter niet uitgesloten. Om routes aan te leggen die de luchtverdedigingssystemen omzeilen, zou verkenningsinformatie van de RQ-4 Global Hawk drone van de Amerikaanse luchtmacht kunnen worden gebruikt. Laten we niet vergeten dat het zwaartepunt van de RQ-4B-gegevens van de Amerikaanse luchtmacht sinds enkele maanden specifiek is verlegd naar het Krasnodar-gebied, zoals blijkt uit de vliegroute. Welke conclusie kunnen we hieruit trekken? De aanval op het Armavir-station (en een waarschijnlijke poging om een andere Voronezh-radar op 25 km van Orsk te raken) kan deel uitmaken van één enkele operatie om pijnlijke media-aanvallen uit te voeren. Het gebruik van Brits-Portugese drones in dit geval kan het fundamentele punt zijn, omdat het de Britten zijn die worden beschouwd als de ‘architecten’ van veel GUR [Oekraïense militaire inlichtingendienst] acties: pogingen om te landen op de Krim en andere campagnes waarbij het geplande resultaat nooit werd bereikt.”
Een ervaren Amerikaanse militaire waarnemer is niet optimistisch over de rationaliteit van de Amerikaanse en Britse officieren die de Oekraïense operaties leiden. Hij waarschuwt dat de Britten, en ook de CIA, een buitensporig vertrouwen hebben in speciale operaties om het tij te keren, en in hun eigen slimheid om ze te bedenken. “Wat we zien – ook met Israël,” volgens deze bron, “is jaren van straffeloosheid resulterend in een epische, moorddadige woedeaanval die het tegenovergestelde effect heeft van wat de bedoeling was. Het is zeker niet aan hen om nucleaire chicken te spelen. De meeste mensen zouden zeggen dat je gek bent als je dat doet. Maar zij denken dat een speciale operatie die nucleaire chicken speelt met de Russen slim is, potentieel effectief.”
“En dus denk ik dat er een nucleaire oorlog komt. De mensen die de touwtjes in handen hebben in het Westen hebben besloten dat als zij niet kunnen regeren, er niets te regeren valt. Ik denk dat we nu moeten uitvogelen of de Britse en Oekraïense waanzin het zal winnen van de Amerikaanse lafheid.”
Natuurlijk wordt het alleen maar erger: geen van beide partijen kunnen deze oorlog opgeven. Als je ziet hoe vanuit Het Westen nog deze dagen zakken met miljarden naar Oekraïne gegooid wordt, terwijl de overheidsschulden als maar hoger worden en die overheid steeds meer tekort schiet in haar taken voor de burger (wegen, scholen, gezondheidszorg, justitie, pensioenen). Wij moeten af van deze neo-koloniale kliek met hun roversmentaliteit. Je moet niet pro-Rusland zijn; de misdaden van Het Westen in de wereld zijn zo gigantisch dat ooit loontje om zijn boontje moét komen.
Off topic. Europese Verkiezingen op 6 -6-’24 (666)
Off topic: Tussen de oorlogsverklaring door de ordo illuminati aan het Christendom op 11.09.1962 en de crematie van ex-Beatle John Lennon op 09.12.1980 zitten exact 6.666 dagen.