Het kwaad loopt onder ons: Monsters met menselijke gezichten verwoesten onze vrijheden

“Maar dit waren niet het soort monsters met tentakels en rottende huid, het soort waar een zevenjarige zich misschien een voorstelling van zou kunnen maken – dit waren monsters met menselijke gezichten, in strakke uniformen, marcherend in pas, zo banaal dat je ze niet herkent voor wat ze zijn tot het te laat is.” – Ransom Riggs, Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children

Het is genoeg geweest, schrijft John Whitehead.

Genoeg afleiding. Genoeg met het partijdige steekspel.

Genoeg gesnauw, gescheld en moddergooien dat niets doet om dit land veiliger, vrijer of rechtvaardiger te maken.

We hebben het kwaad van de regering, haar misbruik, machtsgreep, wreedheid, gemeenheid, onmenselijkheid, immoraliteit, hebzucht, corruptie, losbandigheid en tirannie te lang door laten gaan.

We naderen een afrekening.

Dit is het punt, zoals de dichter W.B. Yeats waarschuwde, waarop de dingen uit elkaar vallen en anarchie wordt losgelaten op de wereld.

We hebben deze convergentie eerder gezien in Hitler’s Duitsland, in Stalin’s Rusland, in Mussolini’s Italië en in Mao’s China: de opkomst van sterke mannen en demagogen, de opkomst van winstgedreven politiek boven diepgewortelde principes, het oorlogszuchtige nationalisme dat probeert te verdelen en te veroveren, de botte minachting voor fundamentele mensenrechten en waardigheid, en het zwijgen van mensen die beter zouden moeten weten.

Maar hoe vaak de wereld deze weg ook al heeft bewandeld, we lijken niet te kunnen voorkomen dat we de dodelijke fouten uit het verleden herhalen.

Dit speelt niet alleen op nationale en internationale schaal. Het richt ook verwoesting aan op het meest directe niveau, het creëert scheuren en polariteiten binnen families en vrienden, buurten en gemeenschappen waardoor de bevolking onderling oorlog blijft voeren en niet in staat is om een verenigd front te vormen tegenover het wanbestuur van de regering.

We werken vandaag de dag onder het gewicht van ontelbare tirannieën, groot en klein, vermomd als “het goede doel”, op de markt gebracht als welwillendheid, afgedwongen met gewapende politie en uitgevoerd door een eliteklasse van overheidsfunctionarissen die grotendeels geïsoleerd zijn van de nadelige gevolgen van hun acties.

Het volk heeft al veel te lang rationeel de ogen gesloten voor allerlei wandaden van de overheid, zoals verbeurdverklaringen van bezittingen, corruptie, bewaking, eindeloze oorlogen, razzia-teams, gemilitariseerde politie, particuliere gevangenissen met winstoogmerk, enzovoorts, omdat het zogenaamd het minste van twee kwaden was.

Maar de onvermijdelijke waarheid is dat de overheid – door haar machtsgrepen, wreedheid, gemeenheid, onmenselijkheid, immoraliteit, hebzucht, corruptie, losbandigheid en tirannie – bijna niet meer te onderscheiden is van het kwaad dat ze beweert te bestrijden, of dat kwaad nu de vorm aanneemt van terrorisme, marteling, drugshandel, sekshandel, moord, geweld, diefstal, pornografie, wetenschappelijke experimenten of andere duivelse middelen om de mensheid pijn, lijden en slavernij te bezorgen.

In de kern is dit geen debat over politiek, of constitutionalisme, of zelfs tirannie vermomd als recht-en-orde. Dit is een veroordeling van de monsters met menselijke gezichten die onder ons rondlopen.

Velen van hen werken voor de overheid.

Dit is de premisse van John Carpenters film They Live, die vijfendertig jaar geleden werd uitgebracht en nog steeds angstaanjagend, huiveringwekkend toepasselijk is in onze moderne tijd.

Carpenter staat vooral bekend om zijn horrorfilm Halloween, die ervan uitgaat dat er een vorm van kwaad bestaat die zo duister is dat het niet gedood kan worden. Carpenters grotere oeuvre is doordrenkt met een sterke anti-autoritaire, anti-establishment, laconieke neiging die spreekt tot de bezorgdheid van de filmmaker over het uiteenvallen van onze maatschappij, in het bijzonder onze regering.

Keer op keer portretteert Carpenter de overheid die haar eigen burgers tegenwerkt, een bevolking die geen voeling meer heeft met de werkelijkheid, technologie die op hol slaat en een toekomst die gruwelijker is dan welke horrorfilm dan ook.

In Escape from New York presenteert Carpenter het fascisme als de toekomst van Amerika.

In The Thing, een remake van de gelijknamige sciencefictionklassieker uit 1951, veronderstelt Carpenter dat we allemaal steeds meer ontmenselijkt raken.

In Christine, de verfilming van Stephen Kings roman over een door demonen bezeten auto, vertoont de technologie een eigen wil en bewustzijn en gaat ze op een moorddadige rooftocht.

In In the Mouth of Madness merkt Carpenter op dat het kwaad groeit wanneer mensen “het vermogen verliezen om het verschil te zien tussen werkelijkheid en fantasie”.

En dan is er Carpenter’s They Live, waarin twee gastarbeiders ontdekken dat de wereld niet is wat hij lijkt. In feite wordt de bevolking gecontroleerd en uitgebuit door buitenaardse wezens die samenwerken met een oligarchische elite. Al die tijd is de bevolking – die zich gelukkig niet bewust is van de echte agenda die in hun leven aan het werk is – gesust in zelfgenoegzaamheid, geïndoctrineerd in meegaandheid, gebombardeerd met afleidingen in de media en gehypnotiseerd door subliminale boodschappen die worden uitgezonden via de televisie en verschillende elektronische apparaten, billboards en dergelijke.

Het is pas wanneer de dakloze zwerver John Nada (tot het uiterste gespeeld door wijlen Roddy Piper) een zonnebril-Hoffman lenzen ontdekt, dat Nada ziet wat er onder de door de elite verzonnen werkelijkheid ligt: controle en slavernij.

Wanneer ze door de lens van de waarheid worden bekeken, blijkt dat de elite, die menselijk lijkt totdat ze van hun vermommingen worden ontdaan, monsters zijn die de burgers tot slaven hebben gemaakt om op hen te jagen.

Met zijn zonnebril op ziet Nada door de rook en de spiegels van de reclame en de massamedia heen. Hij ziet alleen de kern van hun boodschap en de enige reden waarom ze bestaan. Ook billboards verkondigen verborgen, gezaghebbende boodschappen: een in bikini geklede vrouw in een advertentie beveelt de kijkers om te “TROUWEN EN VOORTPLANTEN”. Rekken met tijdschriften schreeuwen “CONSUMEER” en “GEHOORZAAM”. Een stapel dollarbiljetten in de hand van een verkoper verkondigt: “DIT IS JE GOD.

Als je het door Nada’s Hoffman-lenzen bekijkt, zie je nog meer verborgen boodschappen die in het onderbewustzijn van de mensen worden gedrumd: GEEN ONAFHANKELIJKHEID, CONFORMEREN, ONDERWERPEN, BLIJVEN SLAPEN, KOPEN, TV KIJKEN, GEEN VERBEELDING en AUTORITEIT NIET IN VRAAG STELLEN.

Deze indoctrinatiecampagne van de elite in They Live is pijnlijk bekend bij iedereen die het verval van de Amerikaanse cultuur heeft bestudeerd.

Een bevolking die niet voor zichzelf denkt, gehoorzaamt zonder vragen te stellen, onderdanig is, de autoriteit niet uitdaagt, niet buiten de gebaande paden denkt en genoegen neemt met achterover leunen en vermaakt worden, is een bevolking die gemakkelijk gecontroleerd kan worden.

Op deze manier biedt de subtiele boodschap van They Live een treffende analogie van onze eigen verwrongen visie op het leven in de Amerikaanse politiestaat, wat filosoof Slavoj Žižek dictatuur in de democratie noemt, “de onzichtbare orde die je schijnbare vrijheid in stand houdt”.

Stem af op de pogingen van de regering om ons af te leiden, af te leiden en te misleiden en stem af op wat er werkelijk aan de hand is in dit land en je stuit op een onmiskenbare, onverteerbare waarheid: waar we vandaag de dag mee te maken hebben is een autoritair beest dat zijn ketenen is ontgroeid en zich niet in bedwang laat houden.

We worden gevoed met een reeks zorgvuldig verzonnen ficties die geen enkele gelijkenis vertonen met de werkelijkheid.

Ondanks het feit dat we 17.600 keer meer kans hebben om te sterven aan een hartziekte dan aan een terroristische aanslag; 11.000 keer meer kans hebben om te sterven aan een vliegtuigongeluk dan aan een terroristisch complot waarbij een vliegtuig betrokken is; 1.048 keer meer kans hebben om te sterven aan een auto-ongeluk dan aan een terroristische aanslag en 8 keer meer kans hebben om gedood te worden door een politieagent dan door een terrorist , hebben we de controle over ons leven overgedragen aan overheidsfunctionarissen die ons behandelen als een middel om een doel te bereiken – de bron van geld en macht.

Zoals de man met de baard in They Live waarschuwt: “Ze ontmantelen de slapende middenklasse. Steeds meer mensen worden arm. We zijn hun vee. We worden gefokt voor slavernij.”

We zijn in de illusie getrapt en weigeren de waarheid te begrijpen.

Vanaf het moment dat we geboren worden totdat we sterven, worden we geïndoctrineerd om te geloven dat degenen die over ons heersen dat doen voor ons eigen bestwil. De waarheid is heel anders.

De machthebbers willen dat we ons bedreigd voelen door krachten waar we geen controle over hebben (terroristen, pandemieën, massa-schietpartijen, etc.).

Ze willen dat we bang en afhankelijk zijn van de overheid en haar gemilitariseerde legers voor onze veiligheid en welzijn.

Ze willen dat we elkaar wantrouwen, verdeeld zijn door onze vooroordelen en elkaar naar de keel vliegen.

We zijn weinig meer dan vervangbare bronnen die gebruikt, misbruikt en gedumpt kunnen worden.

Een onderzoek uitgevoerd door Princeton en Northwestern University concludeerde zelfs dat de Amerikaanse regering niet de meerderheid van de Amerikaanse burgers vertegenwoordigt. In plaats daarvan bleek uit het onderzoek dat de regering wordt geregeerd door de rijken en machtigen, of de zogenaamde “economische elite”. Bovendien concludeerden de onderzoekers dat het beleid van deze regeringselite bijna altijd in het voordeel is van speciale belangen en lobbygroepen.

Met andere woorden, we worden geregeerd door een oligarchie vermomd als een democratie en zijn waarschijnlijk op weg naar fascisme – een regeringsvorm waar private bedrijfsbelangen heersen, geld de dienst uitmaakt en de mensen slechts worden gezien als onderdanen die moeten worden gecontroleerd.

Wees er zeker van dat wanneer en als het fascisme uiteindelijk voet aan de grond krijgt in Amerika, de basisvormen van de overheid zullen blijven bestaan: fascisme zal vriendelijk lijken. De wetgevers zullen in zitting zijn. Er zullen verkiezingen zijn en de nieuwsmedia zullen entertainment en politieke trivia blijven verslaan. Instemming van de geregeerden zal echter niet langer van toepassing zijn. De feitelijke controle zal uiteindelijk zijn overgegaan naar de oligarchische elite die de regering achter de schermen controleert.

Klinkt dat bekend?

Het is duidelijk dat we nu worden geregeerd door een oligarchische elite van overheids- en bedrijfsbelangen.

We zijn beland in het “corporatisme” (favoriet van Benito Mussolini), wat een tussenstation is op weg naar volledig fascisme.

Corporatisme is waar de weinige geldbelangen – niet gekozen door de burgers – heersen over de velen. Op deze manier is het geen democratie of republikeinse regeringsvorm, zoals de Amerikaanse regering is opgezet. Het is een van bovenaf opgelegde regeringsvorm die een angstaanjagende geschiedenis heeft die wordt gekenmerkt door de ontwikkelingen in totalitaire regimes uit het verleden: politiestaten waar iedereen in de gaten wordt gehouden en bespioneerd, voor kleine overtredingen door overheidsagenten wordt opgepakt, onder politiecontrole wordt geplaatst en in detentiekampen (ook wel concentratiekampen genoemd) wordt geplaatst.

Om de laatste hamer van het fascisme te laten vallen, is het meest cruciale ingrediënt nodig: de meerderheid van het volk moet het ermee eens zijn dat het niet alleen opportuun maar ook noodzakelijk is.

Maar waarom zou een volk instemmen met zo’n onderdrukkend regime?

Het antwoord is in elk tijdperk hetzelfde: angst.

Angst maakt mensen dom.

Angst is de methode die politici het vaakst gebruiken om de macht van de overheid te vergroten. En zoals de meeste sociale commentatoren erkennen, hangt er in het moderne Amerika een sfeer van angst: angst voor terrorisme, angst voor de politie, angst voor onze buren enzovoort.

De propaganda van de angst is zeer effectief gebruikt door degenen die controle willen krijgen en het transformeert de bevolking in angstige, volgzame, gepacificeerde zombies die tevreden zijn om de dictaten van de overheid te volgen.

Dit brengt me terug bij They Live, waarin de echte zombies niet de buitenaardse wezens zijn die de lakens uitdelen, maar de bevolking die tevreden is om gecontroleerd te blijven.

Uiteindelijk verschilt de wereld van They Live niet zoveel van de onze. Zoals een van de personages opmerkt: “De armen en de onderklasse groeien. Raciale rechtvaardigheid en mensenrechten bestaan niet. Ze hebben een repressieve samenleving gecreëerd en wij zijn hun onwetende handlangers. Hun intentie om te heersen berust op de vernietiging van het bewustzijn. We zijn in een trance gebracht. Ze hebben ons onverschillig gemaakt voor onszelf, voor anderen. We zijn alleen gericht op ons eigen gewin.”

Ook wij zijn alleen maar gericht op onze eigen genoegens, vooroordelen en winsten. Onze armen en onderklasse groeien ook. Het onrecht neemt toe. De ongelijkheid neemt toe. Er is bijna geen aandacht voor mensenrechten. Ook wij zijn in een trance gebracht, onverschillig voor anderen.

Onbewust van wat ons te wachten staat, zijn we gemanipuleerd om te geloven dat als we blijven consumeren, gehoorzamen en vertrouwen hebben, alles goed komt. Maar dat is nooit waar geweest voor opkomende regimes. En tegen de tijd dat we de hamer op ons voelen neerkomen, zal het te laat zijn.

Waar staan we dan?

De personages in Carpenters films geven enig inzicht.

Onder hun machismo geloven ze nog steeds in de idealen van vrijheid en gelijke kansen. Hun overtuigingen plaatsen hen voortdurend tegenover de wet en de gevestigde orde, maar desondanks zijn het vrijheidsstrijders.

Wanneer John Nada bijvoorbeeld de buitenaardse hypno-transmitter in They Live vernietigt, roept hij op tot vrijheid. Zoals Nada gedenkwaardig verklaart: “Ik ben hier gekomen om kauwgom te kauwen en hen op hun donder te geven. En ik heb geen kauwgum meer.”

Met andere woorden: we moeten actief worden en opkomen voor wat echt belangrijk is.

Laat je niet langer afleiden door zinloze politieke spektakels en besteed aandacht aan wat er echt aan de hand is in het land.

Zoals ik duidelijk maak in mijn boek Battlefield America: The War on the American People en in zijn fictieve tegenhanger The Erik Blair Diaries, vindt de echte strijd om de controle over deze natie plaats op de straten, in politiewagens, in getuigenbanken, via telefoonlijnen, in overheidskantoren, in kantoren van bedrijven, in gangen en klaslokalen van openbare scholen, in parken en gemeenteraadsvergaderingen, en in dorpen en steden in het hele land.

Alle attributen van de Amerikaanse politiestaat zijn nu duidelijk zichtbaar.

Word wakker, Amerika.

Als zij leven (de tirannen, de onderdrukkers, de indringers, de overheersers), dan is dat alleen omdat “wij het volk” slapen.

Constitutioneel advocaat en auteur John W. Whitehead is oprichter en voorzitter van het Rutherford Instituut. Zijn boek Battlefield America: The War on the American People (SelectBooks, 2015) is online beschikbaar op www.amazon.com. Whitehead kan worden gecontacteerd op [email protected]

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Mike Yeadon – Tijdschema naar Tirannie

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: