Frankrijk is een perfect voorbeeld van centristische elites die het Westen te gronde richten

Het is bijna alsof sommige hoofdsteden van de EU een hardnekkige doodswens hebben. Na de verbazingwekkende en voortdurende zelfmoordende daad van industriële zelfmoord van Berlijn ter meerdere glorie van Amerika’s NAVO en Zelensky’s Oekraïne, is Parijs nu bezig met zelf-waterboarding. Zoals de onlangs ontslagen premier van Frankrijk, Michel Barnier, bijna correct opmerkte, gaat het “land door een diepe crisis.”

‘Bijna,’ want het gaat er niet ‘doorheen,’ maar zit er vast in, schrijft Tarik Cyril Amar.

Ondertussen wil de man die deze trein naar nergens in gang heeft gezet met zijn vervroegde verkiezingen begin juni, de voormalige investeringsbankier die president Emmanuel Macron is geworden, niet opstappen, hoewel hij politiek bankroet is. Hij blijft ook iedereen behalve zichzelf de schuld geven, terwijl hij belooft voor “stabiliteit” te zorgen.

De koppigheid van de president zou grappig zijn als het niet zo tragisch was voor Frankrijk. Zoals de Franse krant Libération het zegt: “Hoe kun je stabiliteit belichamen als je zelf degene bent die de chaos heeft veroorzaakt?” Maar om eerlijk te zijn tegen het voormalige Wunderkind van het Centrisme: ook voor de “elites ” van het Westen en hun nakomelingen (Hallo daar, Crack Hunter, wetteloze zoon van Genocide Joe!) is het nemen van verantwoordelijkheid zo passé. Belangrijker is dat Macrons persoonlijke, zij het gigantische falen als politicus en, erger nog, nationaal leider niet het hele verhaal is.

Ondanks de ruime bevoegdheden van het Franse presidentschap en Macrons narcistische neiging om zijn eigen betekenis te overschatten, is hij een verwoestende katalysator geweest, eerder een onbewust instrument van de geschiedenis dan een autonome beweger en stuwende kracht. Dit wil niet zeggen dat hij onschuldig is. Het betekent alleen dat focussen op hem veel minder interessant is dan hij zelf gelooft.

In plaats daarvan is de diepe crisis die tot een hoogtepunt is gekomen met het ontslag, op 4 december, van Barnier en zijn kortstondige minderheidsregering, het resultaat van twee grote sociale krachten en één overkoepelende trend die in het Westen doordringt en het label historisch verdient.

Wat betreft de sociale krachten, aan de ene kant zijn er economische stagnatie en budgettaire stress, en, aan de andere kant, een alomtegenwoordig verlies van populaire legitimiteit voor de politiek-zoals-gebruikelijk en, daarnaast, van fundamenteel vertrouwen. Wat betreft de historische trend, daar komen we zo op terug.

Wat de economische kant van de puinhoop betreft, hoef je alleen maar naar een paar basisfeiten en belangrijke indicatoren te kijken: De aanleiding voor de val van de regering was, net als onlangs in Duitsland, een crisis van de staatsfinanciën: de kortstondige minderheidsregering van Barnier viel na een poging om er een begroting voor 2025 door te drukken. Het tekort voor dit jaar, 2024, zal volgens de prognoses ten minste 6% van het BBP bedragen, wat natuurlijk twee keer zoveel is als de officiële EU-limiet van 3%.

Ter vergelijking: het Russische ministerie van Financiën schat het begrotingstekort voor 2024 op iets meer dan 1%. Zelfs als je rekening houdt met mogelijke vooringenomenheid aan de kant van een overheidsinstantie, is het verschil opvallend, vooral als je bedenkt dat Moskou het doelwit is geweest van ongekende economische oorlogsvoering door het Westen en zich ook heeft moeten mobiliseren om het Westen te verslaan in de proxyoorlog in Oekraïne.

Ondertussen bedraagt de economische groei in Frankrijk amper 1% volgens The Economist en zal deze volgens de Europese Commissie vertragen tot 0,8% in 2025. Volgens economen is dat te optimistisch. Met andere woorden, er is geen “groei,” alleen stagnatie-met-een-andere-naam. Het Franse bedrijfsleven worstelt met hoge energieprijzen, hoge rentetarieven en een tanend consumentenvertrouwen. Grote Franse bedrijven schrappen duizenden banen, faillissementen “vliegen de pan uit” en er is een crisis in de kosten van levensonderhoud, vergelijkbaar met de andere zieke man van de EU, Duitsland. De dagen dat een Frans-Duits duo het kloppend hart van de EU moest zijn, zijn al lang voorbij.

Om de ellende compleet te maken, heeft Parijs een staatsschuld van bijna 3,3 biljoen euro, wat gelijk staat aan meer dan 110% van het BBP. Wat de EU officieel toestaat is 60%. Dat is een situatie die The Economist “alarmerend ” noemt , met mooi Engels understatement. In werkelijkheid was “alarmerend ” gisteren. Parijs is nu op het niveau van la-merde-is-hitting-the-proverbial-fan. Raadpleeg de internationale ratingbureaus maar: Al eind oktober verlaagde Moody’s de kredietvooruitzichten van Frankrijk van “stabiel ‘ naar ’negatief”; nu heeft het bureau gereageerd op de ontluikende crisis bovenop een crisis door de politieke impasse in Frankrijk te benadrukken en te concluderen dat de kans op consolidatie van de overheidsfinanciën is afgenomen. Sommige Franse waarnemers vragen zich op zijn minst af of er een volledige verlaging van de kredietwaardigheid aan zit te komen. En hoe zit het met Standard and Poor’s en Fitch, de concurrenten van Moody’s? Sorry voor mijn Frans, maar vraag het gewoon niet.

Het is een somber beeld op het economische front, maar wacht maar tot je de politiek en de nationale stemming ziet!

In de meest directe termen, Macron’s roekeloze vroege verkiezingsgok in de zomer en zijn slinkse en ondemocratische manoeuvreren om de zegevierende linkse partijen buiten te houden na de voorspelbare afstraffing van zijn partij, heeft Frankrijk in feite onbestuurbaar gemaakt. De voorspelbare mislukking van Barnier verandert daar niets aan. Opnieuw parlementsverkiezingen zouden waarschijnlijk ook niet helpen. En hoe dan ook, de grondwet sluit ze uit voor volgende zomer.

Macron zal nu weer een nieuwe premier uitproberen, de zesde sinds hij president is. Dat is een hoog verloop: in 7 jaar heeft de zogenaamde belichaming van “institutionele stabiliteit” evenveel regeringsleiders gehad als De Gaulle in 19 jaar.

Het is ook een versnellend verloop: Macrons premiers raken steeds sneller op. De toekomst zal uitwijzen of deze trend kan worden doorbroken. Zo ja, dan niet dankzij maar ondanks de verwerpelijke invloed van de president. Zoals een Franse commentator opmerkte, zal hij geen oplossing bieden, maar kan hij wel veel problemen veroorzaken.

Er zijn goede redenen om dit moment uit te roepen tot de dood van het Macronisme. Zijn kernproject om de politiek van links en rechts achter zich te laten en te vervangen door een combinatie van Centrisme en een “Jupiteriaanse ” (Macrons eigen, vroege term) persoonlijkheidscultus ligt nu aan flarden.

Met name de claim van het Macronisme om op zijn minst populistisch rechts van Marine Le Pen’s Rassemblement National (RN) af te weren is een trieste grap: hoe je ook over de RN denkt, het lijdt geen twijfel dat haar macht nog nooit zo groot is geweest als nu, en dat haar kansen om het presidentschap te veroveren, met of zonder Marine Le Pen aan de leiding, nog nooit zo groot zijn geweest.

Macron is de Biden van Frankrijk geworden: in beide gevallen hebben de incompetentie en het egoïsme van de twee presidenten, die hun bewind baseerden op de belofte om rechts-populistische uitdagers buiten de deur te houden, de opkomst van die uitdagers vergemakkelijkt.

En hoe voelen de Fransen zich te midden van dit alles? Spoiler alert: niet geweldig. Volgens de samenvatting door de Franse krant Le Monde van uitgebreide peilingen door Ipsos, is Frankrijk een “land dat angstig en ontevreden is, getroffen door een politieke crisis‘ en geen vertrouwen heeft in zijn ’politieke personeel en instellingen.” Wat hun individuele ervaringen betreft, is slechts 50% tevreden, gelooft 70% dat de omstandigheden van hun leven “steeds minder gunstig ” zijn en zegt 55% dat ze moeite hebben om de eindjes aan elkaar te knopen.

Wat hun land als geheel betreft, vindt maar liefst 87% dat het achteruitgaat, wat 18% slechter is dan toen Macron in 2017 voor het eerst werd gekozen: Nationaal langzame klappen voor “Jupiter”. Maar de rest van de politieke elites ziet er niet veel beter uit: Stevige, zelfs overgrote meerderheden vinden hen “corrupt ‘ (63%), “niet representatief ” (78%) en uit op hun eigen, persoonlijke belang (83%).

In principe is er een verschil tussen je ellendig voelen en bang zijn. Maar de twee gemoedstoestanden gaan ook heel goed samen: Bijna alle Fransen (92%) hebben het slechte gevoel dat ze in een “gewelddadige maatschappij” leven, en bijna een derde denkt dat “zeer gewelddadig ” de preciezere term is. Je zou zeggen dat het bijna niet erger kan. Maar de Fransen zijn er vast van overtuigd dat het wel kan: 89% ziet het geweld toenemen en de meerderheid van deze respondenten (61%) denkt dat het “veel” toeneemt .

Samengevat: een egoïstische baas uit de hel (die zichzelf zou kunnen ontslaan maar zweert dat hij dat niet zal doen), geen functionerende regering, een instortende economie en een stemming alsof er geen morgen meer is. Hoe is dat de “Grande Nation” overkomen? Hier komen we terug bij de derde factor die we hierboven hebben genoemd: de overkoepelende historische trend. Laten we even uitzoomen van het ongelukkige Frankrijk en de bekrompen, egoïstische Macron, en wat we zien is een voorbeeldig geval van Centrisme dat een land ruïneert.

Inderdaad, zou je dat nooit raden als je afgaat op, bijvoorbeeld, The Economist. Daar wordt onophoudelijk hetzelfde oude, vermoeide en vage verhaal verteld: hoe een heldhaftig “centrum ‘ en zijn standvastige verdedigers zich verzetten (of juist niet) tegen snode aanvallen van de ’populisten ‘ en ’extremisten”. Het is een epische strijd van licht en duisternis, Hobbits en Orks, bijna alsof het rechtstreeks uit een fantasy-roman komt. Er komen zelfs glorieuze laatste gevechten in voor: Voor de New York Times is Keir Starmer uit Groot-Brittannië “een van de laatste centristische leiders op het wereldtoneel” die ’het populisme probeert te bestrijden vanuit het eenzame midden.” “Remember the Alamo,” denk ik.

En toch, kijk naar de echte wereld: Clinton, Biden, Harris, Scholz, Macron, om er maar een paar te noemen – Wat hebben ze allemaal gemeen? Ze staan voor het mislukte, verworpen project van elitair centrisme, dat hun landen ten val brengt. Voor een koppige, snobistische en manipulatieve stijl van politiek bedrijven, compleet met lawfare, massamediacampagnes van laster en desinformatie, beginnend autoritarisme en politiestaatmethoden, een doodlopend buitenlands beleid waarbij anderen (vooral Rusland en China) de schuld krijgen van de problemen en het verval van hun landen, en een resolute overgave aan de krachten van “de markt ”, wat hier gewoon code is voor geglobaliseerde kapitalistische belangen.

Het is een project dat het veiligstellen van de macht en privileges van traditionele elites systematisch verwart met nationale stabiliteit en welzijn. En last but not least staan de beoefenaars van dit project voor een agressieve hybris die routinematig alle uitdagers belachelijk maakt en demoniseert als onaanvaardbaar. Dit alles heeft niets met democratie te maken. Integendeel, zoals Macrons aanpak van de verkiezingen heeft geïllustreerd, is dit een beleid om volksparticipatie en empowerment van onderaf te voorkomen. Het centrisme verkeert in een diepe crisis. Zoveel is waar, beste Economist. Het moet en kan alleen zichzelf de schuld geven.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

EU ‘kan sterven’ – Macron

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: