Tim McAdams, een 59-jarige piloot en gezondheidsenthousiast, hield van zijn werk om piloten te leren vliegen met Airbus Helicopters – totdat Airbus van hem eiste dat hij het COVID-19 vaccin kreeg. Drie weken nadat hij zijn tweede Pfizer-prik had gekregen, kreeg Tim twee cerebellaire beroertes – een zeldzame beroerte in de kleine hersenen die slechts 1-4% van alle beroertes uitmaakt, schrijft Childrenshealthdefense.
Tim McAdams, een 59-jarige piloot, gezondheidsenthousiast, echtgenoot en vader, was tevreden met zijn baan waarin hij piloten trainde voor Airbus Helicopters – een baan die hij al meer dan tien jaar had – totdat Airbus het COVID-19 vaccin verplicht stelde voor zijn werknemers.
Tot op dat moment hadden Tim en zijn vrouw Beth McAdams het vaccin benaderd als een kwestie van “risicobeheer”, zo vertelden ze The Defender in een interview. Omdat Tim fit en gezond was en geen ziekte in zijn familie had, vonden ze dat hij de prik niet hoefde te krijgen, ondanks herhaaldelijk aandringen van Airbus.
“Maar toen mijn werkgever het verplicht stelde, dacht ik: ‘Nu kunnen al onze pensioenplannen in gevaar komen als ik moet proberen een andere baan te vinden,'” zei Tim.
Hij kwam niet in aanmerking voor een medische vrijstelling en had geen religieuze overtuiging die hem vrij zou stellen, dus ze vonden dat hij geen keus had.
Tim kreeg zijn eerste Pfizer-prik op 17 oktober 2021, en de tweede op 7 november 2021. Drie weken later kreeg hij twee cerebellaire beroertes, een zeldzame beroerte in de kleine hersenen die slechts 1-4% van alle beroertes uitmaakt.
“Ik werd midden in de nacht wakker, duizelig, moest overgeven en had moeite om mijn benen te bewegen. Mijn vrouw bracht me naar een spoedafdeling en daar werd duizeligheid geconstateerd,” zei Tim.
Het ziekenhuis stuurde hem naar huis met medicijnen tegen misselijkheid. De volgende nacht, zei hij, gebeurde het opnieuw. Ze gingen terug naar de spoedeisende hulp.
Hoewel de artsen nog steeds dachten dat hij last had van duizeligheid, wilden ze hem de hele nacht in het ziekenhuis observeren. Maar, zei Tim, “ze wilden me alleen naar een ziekenhuis binnen hun ziekenhuissysteem sturen, wat twee uur met de ambulance rijden was,” ook al waren er ongeveer 15 ziekenhuizen dichter bij hen in de Dallas-Fort Worth, Texas, metroplex.
“Patiëntenzorg was niet de prioriteit,” zei Beth.
Beth en Tim keerden in plaats daarvan terug naar huis. Maar toen de symptomen de volgende ochtend terugkeerden, gingen ze per ambulance naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Daar vertelden artsen Tim dat hij twee beroertes had gehad, één aan elke kant van zijn hersenen.
“Cerebellaire beroertes zijn op zich al heel zeldzaam,” zei Beth. “En om ze dan bilateraal te krijgen was heel erg vreemd. We waren gewoon geschokt. Ik bedoel geschokt, dat is alles wat ik me kan herinneren,” omdat Tim zo’n gezond persoon was en nooit enige gezondheidsproblemen had gehad.
“Je zult nooit een dokter in deze instelling zover krijgen om toe te geven dat het vaccin er iets mee te maken had.”
In het ziekenhuis vroegen de McAdams de artsen herhaaldelijk wat deze zeldzame gebeurtenis had kunnen veroorzaken, maar “ze haalden altijd hun schouders op.”
Het drong pas tot hen door dat het vaccin de beroertes veroorzaakt kon hebben toen de artsen van Tim hen begonnen te ondervragen over recente gebeurtenissen. Ze vroegen of Tim in de afgelopen drie maanden gevallen was, verwondingen had opgelopen of iets anders had gedaan dan normaal.
“En ik zei tegen de dokter: ‘Nou, het enige is dat ik drie weken daarvoor de tweede prik van het vaccin heb gekregen,'” zei Tim. De dokter antwoordde: ‘Nee, dat had er niets mee te maken.’ En hij liep weg.”
“Wat me raakte,” zei Tim, “was dat ze me vertelden dat ze geen idee hadden waarom het gebeurde, maar ze waren erg snel om slechts één mogelijke oorzaak uit te sluiten, de ene verandering die had plaatsgevonden.”
Nadat de dokter weg was, nam een verpleegster die in de kamer was geweest het woord. “Om politieke redenen zul je nooit een dokter in deze instelling zover krijgen om toe te geven dat het vaccin er iets mee te maken heeft,” zei de verpleegster. “Maar ik denk van wel, en ik moedig u aan om dat te onderzoeken en contact op te nemen met VAERS (Vaccine Adverse Event Reporting System).”
Een andere verpleegster vertelde Beth dat ze overal in de metroplex werkte en talloze vaccinatieletsels had gezien. De verpleegster vertelde hen dat verwondingen door vaccins “absoluut veel voorkwamen en onderzocht moesten worden”, maar dat de artsen “niet bereid waren om er een gesprek over te voeren, zelfs niet bereid waren om te zeggen: ‘Nou, we weten het niet zeker.'”
Die verpleegster moedigde hen ook aan om Tims verwonding te melden bij VAERS.
Daarna ging het slechter met Tim. Tijdens het douchen in het ziekenhuis voelde Tim dat zijn benen trilden en het begaven. Hij rende naar de deur, op zoek naar hulp.
Beth zei: “Ik hoorde die klap waarbij hij de hendel van de badkamerdeur opende, hem een klein stukje opende en de meest afschuwelijke kreun liet horen die ik ooit heb gehoord.”
Tim raakte snel verlamd aan zijn linkerkant terwijl de verpleegsters hem naar zijn ziekenhuisbed sleepten.
“Ik kijk naar hem. Tim kan niet praten, hij kan zijn hand niet eens optillen, nauwelijks. Hij probeert drie van zijn vingers te wijzen om me te vertellen dat hij denkt dat het de derde beroerte is,” zei Beth.
Maar het was niet weer een beroerte. Tim had last van een zwelling in de hersenen, die ze met medicijnen behandelden en Tim werd al snel weer normaal.
Maar een paar dagen later kwam de zwelling terug. Beth werd ’s nachts gewekt door een telefoontje dat Tim met spoed geopereerd moest worden voor een dringende craniotomie.
Na de operatie bleef hij op de Acute Opname afdeling van het ziekenhuis. “Het waren zo’n 80 wilde dagen in het ziekenhuis omdat hij onderweg een dubbele longontsteking en longfalen kreeg,” zei Beth.
Tim werd een aantal keer geïntubeerd en kreeg uiteindelijk een tracheotomie en een voedingssonde. Zijn stembanden werden daarbij beschadigd.
Uiteindelijk begon Tim te herstellen.
Het verhaal naar buiten brengen om anderen te waarschuwen
Na de beproeving moest Tim alles opnieuw leren – zelf ademen, lopen en praten. Hij lag 30 dagen in een revalidatiekliniek om die basisfuncties terug te krijgen. “Ze kregen me uit bed in een stoel en in een rolstoel en een looprek,” zei Tim.
Poliklinische revalidatie volgde. Tim was in staat om terug te keren naar een grotere mate van lichamelijke normaalheid, en hij blijft zich verbeteren. Maar hij worstelt nog steeds met zijn fijne motoriek, evenwichtsverlies en meerdere keren per dag duizeligheid.
“Gelukkig is hij er cognitief 100% bovenop, Godzijdank,” zei Beth. “Het is de coördinatie en het in elkaar zetten van dingen. De gedachten zijn er, maar hij kan ze niet zo snel uitspreken, dus het is spraakcoördinatie en mobiliteit, wat typisch is voor dit soort beroerte.”
Tim kon weer aan het werk. Hij kon niet vliegen, maar wel lesgeven in een vluchtsimulator. Tijdens zijn werk kreeg hij last van hoofdpijn en hoge bloeddruk en moest hij de beslissing nemen om te stoppen met werken.
“Dat is erg teleurstellend voor mij, want het betekent dat ik in ieder geval een paar jaar niet meer aan het werk kan omdat ik mijn gezondheid niet kan riskeren. En ik heb natuurlijk 40 jaar aan deze carrière gewerkt en ik hou van vliegen.”
Dit was moeilijk om te verwerken, zei Tim. In het begin wilde hij graag opnieuw gecertificeerd worden om te vliegen. Maar zijn arts wees hem erop dat “ik in mijn beroep niet de luxe heb om een tweede piloot te hebben – het is wat wij ‘enkele piloot’ noemen.”
De dokter zei tegen Tim: “Als dit was gebeurd terwijl je vloog, zou je dood zijn. En iedereen die bij je was ook.”
“Dus met die gedachte in mijn achterhoofd,” zei Tim, “dacht ik, misschien kan ik beter niet vliegen. Ik wil mezelf of iemand anders niet in gevaar brengen.”
“Op dit moment zou Tim fysiek toch niet in staat zijn om te vliegen,” zei Beth. “Het leven is vandaag de dag in veel opzichten anders,” zei Beth.
Tim is arbeidsongeschikt, wat hun financiën heeft aangetast. Ze zijn kleiner gaan wonen, hebben hun huis verkocht en zijn naar het platteland verhuisd, waar alles minder duur is.
Vanuit een dagelijks perspectief, zei Beth: “Er zijn handgrepen in de douche om in evenwicht te blijven. Ik houd hem altijd in de gaten. Hij is loopt nog steeds een risico om te vallen vanwege zijn evenwicht en coördinatie. Dus ik laat hem niet graag alleen. Hij is niet in staat om in een sportschool te trainen.”
Maar ze zegt dat ze actief blijven. “Ik geloof er heilig in dat gezond eten en actief blijven de sleutel is.”
Tims huisarts, die al meer dan 15 jaar voor hem zorgt en hem hielp herstellen en beslissingen over werk te nemen, gaf Tims beroerte de schuld van het Pfizer COVID-19 vaccin.
Tim zei dat de arts zelf een bloedprop in zijn been kreeg nadat hij gevaccineerd was, een patiënt verloor en twee patiënten had – Tim en nog iemand – die een beroerte kregen, allemaal in een zeer kleine familiepraktijk in Colleyville, Texas.
Terwijl ze wennen aan hun nieuwe huis en hun nieuwe normale leven, beginnen de McAdams contact te leggen met anderen en hun verhaal te delen.
“We beginnen nu pas het verhaal naar buiten te brengen in de hoop dat andere mensen gaan nadenken over de risico’s – vooral nu met de hele [Biden]-regeringscampagne voor meer vaccins, boosters en zo – zodat mensen het risico daarvan begrijpen,” zei Tim.
Tim deelde ook zijn verhaal, met foto’s van zijn reis naar herstel, op zijn nieuwe Substack en op de US Freedom Flyers Substack.
Op maandag spraken Tim en Beth met Children’s Health Defense (CHD) Polly Tommey, programmamanager voor CHD.TV. Polly is op CHD’s landelijke “Vax-Unvax” bustour om verhalen te verzamelen van mensen die gewond zijn geraakt door vaccins.
Bekijk hier het #CHDBUS interview met Tim (naar beneden scrollen).
Op 2 november begint er weer een vaccinatiecampagne, beter gezegd gmo campagne, 4,8 miljoen Nederlanders krijgen weer een uitnodiging. Het begint weer;( fijn weekeind allemaal!
“We beginnen nu pas het verhaal naar buiten te brengen in de hoop dat andere mensen gaan nadenken over de risico’s…”
Goh, was nou maar meteen begonnen met nadenken, dan had je kunnen weten dat het één grote niet te vertrouwen psyop was van worldwide deepstate inc.
Maar toch bedankt voor het delen van je verhaal Tim. De schaapjes grazen onverstoord verder met veel geblaat en weinig wol.
Misdadig is het om mensen te dwingen om je over te geven aan de farmaceutische industrie. Mensen dragen verantwoordelijkheid voor hun eigen lichaam. En niet je dokter, apotheker en wat dies meer zij.
Vr.gr. Wappie❤️
Maar wat is dwingen? Volgens mij pas als de laars van de soldaat op je strot staat en zelfs dan nog heb je een keuze. Vrijwel niemand stond de laars in de nek, dus eigen schuld dikke…sterker: door figuren als Tim wordt t fascistische systeem in stand gehouden. Als niemand meedoet is r geen fascistische overheid. Elk persoon wat meedoet is daarmee 100% schuldig en staat vrijheid en wereld waarin de mens zelf bepaald en geen overheid, in de weg.
Volgens Ernst de doodgraver bestond er geen dwang en was acceptatie van de prik op vrijwillig basis.
Als men je werk en dus je inkomen af neemt als je de prik niet neemt is dat wel een grote vorm van dwang.
Dit adviseert Rijksverroverheid.
https://www.rijksoverheid.nl/actueel/nieuws/2023/07/05/dit-najaar-nieuwe-vaccinatieronde-tegen-corona-voor-risicogroepen-en-zorgmedewerkers
Najaar zijn mensen van 60 jaar en ouder, volwassenen en kinderen uit medische hoogrisicogroepen.
Dat zijn nutteloze mee-eters die gaan als eerste.
Ook zorgmedewerkers die direct contact hebben met patiënten krijgen de mogelijkheid een coronaprik te halen. Voor zwangere vrouwen is de coronaprik het hele jaar beschikbaar. Zij krijgen de vaccinatie aangeboden in de 22e week van hun zwangerschap. Een coronaprik voor de algemene bevolking is niet nodig omdat onder de bevolking jonger dan 60 jaar sprake is van een hoge mate van bescherming. Dit komt door de combinatie van een doorgemaakte besmetting en/of vaccinatie en omdat de kans dat zij ernstig ziek worden relatief klein is. Wel is er, zoals de Gezondheidsraad ook adviseert, in individuele gevallen de mogelijkheid om een herhaalvaccinatie te krijgen voor personen buiten de gespecificeerde doelgroepen, bijvoorbeeld voor mensen met een kwetsbaar gezinslid.
Dit is gewoon genocide, ze hebben de trein vervangen door de PRIK.
Valt me ook op bij mensen die extreem gezond zijn of hebben geleefd , dat ze van het vaccin een extreem erge allergische reactie kunnen krijgen en dan is het meteen over en uit .
Hoop echt dat het verzet dit jaar een stuk groter zal worden , een paar enge filmpjes op journaal en wat gerommel met cijfers en men staat normaal gesproken alweer in de rij voor de prik des doods …
Ik heb ook een cerebellair infarct gehad in 2014. Werd in eerste instantie niet eens als zodanig herkend. Ik weet wat deze man meemaakt. Ik kan alleen nog kleine stukjes met een stok lopen of een rollator i.v.m. evenwichtsproblemen. Ben gelukkig wel een prikwappie en heb die zooi altijd geweigerd evenals de griepprikken (Al sinds 2009 omdat er neurotoxine in zat)
“voelde Tim dat zijn benen trilden en het begaven. Hij rende naar de deur, op zoek naar hulp.”
Dat is knap.
Ik denk toch echt niet dat hij toen kon rennen (zie mijn ervaring hier onder) Was dat wel zo dan was dat zeker knap !!
Toen ik dat infarct kreeg lag ik op bed. Ik wou opstaan om naar het toilet te gaan. Werd kotsmisselijk, en strompelde (rennen was er echt niet bij) met een gevoel alsof ik stomdronken was naar het toilet. De opgeroepen huisarts herkende deze verschijnselen niet als zijnde een herseninfarct maar dacht dat ik de ziekte van Menierre had. Volgende ochtend, zag ik alles dubbel. Toen pas werd ik naar het ziekenhuis gebracht. Na een MRI bleek dus een cerebellair infarct. Binnen een paar weken kreeg ik twee infarcten tegelijk. Achteraf werd mij verteld dat deze infarcten mogelijk het gevolg waren van stolsels uit mijn hart. Ik had in 2012 een openhartoperatie ondergaan.