Doemdenkers’ is een Russische uitdrukking die af en toe wordt gebruikt om commentatoren te categoriseren die alleen de ‘donkere kant van de gebeurtenissen’ zien (een ondeugd die in het Sovjettijdperk veel voorkwam). Marat Khairullin, een zeer gerespecteerd Russisch militair analist, zegt: “Vandaag is een netwerk van oorlogsbloggers begonnen aan een nieuwe ronde van geklaag – deze keer over Syrië, waar blijkbaar alles verloren is voor Rusland.”
“Velen zien de gebeurtenissen in Syrië (en sommigen voegen daar Georgië aan toe) als pogingen om extra fronten tegen ons land te openen. Misschien is dat waar. Maar in dat geval is het beter om directe parallellen te trekken met de roekeloze aanval op Koersk, die de Oekraïense strijdkrachten in een bijna hopeloze positie achterliet,” schrijft Alastair Crooke.
Khairullin ziet de activering van deze jihadistische opstand in Syrië als een vergelijkbare ‘wanhoopsdaad.’ De achtergrond is dat de Syrië-Rusland-Iran coalitie – door de Astana onderhandelingen – “de overgebleven Syrische terroristen in een enclave van 6.000 vierkante km in het nauw gedreven had. Zonder in details te treden, het was een proces dat deed denken aan de [Oekraïense] Minsk Akkoorden – beide partijen waren volledig uitgeput en stemden daarom in met een staakt-het-vuren. Belangrijk is dat alle partijen begrepen dat dit slechts een tijdelijke wapenstilstand was; de tegenstellingen waren zo diep dat niemand verwachtte dat het conflict zou eindigen.”
Aleppo viel snel de afgelopen dagen, omdat “een divisie van het Syrische Nationale Leger volledig overliep naar de Islamisten (lees: Amerikanen)”. Het overlopen was een set up. Noord-Aleppo werd bezet door het Syrische Nationale Leger, volledig gecontroleerd, bewapend en gefinancierd door Turkije, dat het noorden van Aleppo domineert.
De sleutel, zegt Khairullin, is dit cruciale punt: Het land is vlak en wordt doorkruist door weinig wegen:
“ … wie het luchtruim controleert, controleert het land. Vorig jaar richtte Rusland een nieuwe luchtmachteenheid op, het Speciale Luchtkorps, naar verluidt speciaal voor overzeese operaties. Het bestaat uit vier luchtvaartregimenten, waaronder een regiment Su-35’s. Op dit moment houden slechts twee Su-35’s toezicht op het hele Syrische grondgebied. Stel je de impact eens voor als er 24 van zulke vliegtuigen worden ingezet. En Rusland is volledig in staat tot zo’n inzet.”
Het tweede cruciale punt is dat “Iran en Rusland nader tot elkaar zijn gekomen. Aan het begin van de Syrische oorlog waren de betrekkingen tussen de twee uitgesproken ‘neutraal-vijandig’. Eind 2024 zien we echter een zeer sterke alliantie. Israël en de VS hebben, door de vredesakkoorden te schenden via deze Turkse opstand, een hernieuwde Iraanse aanwezigheid in Syrië uitgelokt: Iran is begonnen met het uitbreiden van zijn bases en heeft extra troepen naar het land gestuurd. Dit geeft Assad en zijn bondgenoten een direct voorwendsel om de Amerikaanse en Turkse proxies uit Aleppo en Idlib te verdrijven. Dit is geen speculatie – het is een eenvoudige rekensom.”
Syrië is echter een sleutelcomponent in het Israëlisch-Amerikaanse plan om het Midden-Oosten opnieuw op te bouwen. Syrië is zowel de bevoorradingslijn voor Hezbollah als een knooppunt van verzet tegen Israëls “Groot-Israël Project.” Nu de permanente ‘Anglo’ veiligheidsstaat zonder voorbehoud Israëls ambitie steunt om de regionale hegemonie te doen gelden, heeft het Westen Erdogans jihadistische opstand tegen president Assad goedgekeurd. Het doel is Iran te scheiden van zijn bondgenoten, Assad te verzwakken en de vermeende omverwerping door Iran voor te bereiden. Naar verluidt werd het Turkse initiatief haastig naar voren geschoven om te passen in het staakt-het-vurenplan van Israël.
Khairullin’s punt is dat deze Syrische ’truc’ verwant is aan Oekraïne’s “roekeloze aanval op Koersk,” die Oekraïense elitetroepen afleidde van de belegerde Contactlinie en deze troepen vervolgens in een bijna hopeloze positie in Koersk achterliet. In plaats van Moskou te verzwakken (zoals de bedoeling was), draaide ‘Koersk’ het oorspronkelijke doel van de NAVO om – door de gelegenheid te worden om een groot deel van de elitestrijdkrachten van Oekraïne uit te roeien.
In Idlib hadden de islamisten (HTS), schrijft Khairullin, “de overhand gekregen – door een streng wahabitisch regime op te leggen en te infiltreren in het door Turkije gesteunde Syrische Nationale Leger. Beide groepen zijn lappendekenorganisaties, met verschillende facties die vechten om geld, grensovergangen, drugs en smokkel. In wezen is het een ketel – niet erg gevechtseffectief maar zeer hebzuchtig.”
“Onze luchtmacht heeft alle commandocentra (bunkers) van Tahrir al-Sham vernietigd. ... en het is zeer waarschijnlijk dat de hele leiding van de groep is onthoofd,” merkt Khairullin op.
De belangrijkste troepen van het Syrische leger rukken op in de richting van Aleppo; ondertussen bombardeert de Russische luchtmacht meedogenloos; haar marine hield op 3 december een grote oefening voor de kust van Syrië met testlanceringen van hypersonische en Kalibr kruisraketten; en Wagner en de Iraakse Hash’ad troepen (Iraakse PM troepen die nu deel uitmaken van het Iraakse leger) groeperen zich op de grond ter ondersteuning van het Syrische leger.
Israëlische inlichtingenchefs beginnen de laatste tijd problemen te ruiken met dit ‘slimme initiatief’ dat zo precies aansluit bij de pauze van Israël in de Libanon gevechten; met de aanvoerroute vanuit Syrië afgesneden, zou Israël dan – in theorie – in een positie zijn om te beginnen met ‘Deel Twee’ van zijn poging om Hezbollah aan te vallen.
Maar wacht … Het Israëlische Channel 12 meldt de mogelijkheid dat de gebeurtenissen in Syrië dreigingen tegen Israël creëren “waar Israël zou moeten optreden.”
Tinten van ‘Koersk’ – in plaats van dat Hezbollah wordt verzwakt, breidt Israël zijn militaire verplichtingen uit? Erdogan heeft zichzelf misschien ook op het verkeerde been gezet met deze gok. Hij heeft Moskou en Teheran woedend gemaakt en wordt in eigen land beschimpt omdat hij de kant van de VS en Amerika kiest tegen de Palestijnen. Bovendien heeft hij geen Arabische steun gekregen (afgezien van een bestudeerde ambivalentie van Qatar).
Ja, Erdogan heeft kaarten om uit te spelen in de relatie met Poetin (controle over maritieme toegang tot de Zwarte Zee, toerisme en energie), maar Rusland is een opkomende grootmacht en kan het zich veroorloven om hard te onderhandelen met een verzwakte Erdogan. Iran heeft ook kaarten om uit te spelen: “Jij, Erdogan, hebt de jihadisten uitgerust met Oekraïense drones; wij kunnen hetzelfde leveren aan de Koerdische Arbeiderspartij.”
Op de achtergrond speelt het oorlogszuchtige taalgebruik van Team Trump, waarvan sommigen harde, agressieve standpunten innemen. Deze Israël-first en havikistische aangestelden van Trump stoten hun gebral waarschijnlijk net zo goed uit om een beeld van Trumpistische kracht te projecteren bij het Amerikaanse publiek, als om een inhoudelijk project te projecteren.
Trump staat erom bekend dat hij met een grote stok zwaait – en als hij dat riedeltje een tijdje heeft gespeeld, komt hij van achteren binnenglippen om een deal af te ronden.
Zo hebben we (van Trump) gehad: “Als de gijzelaars niet worden vrijgelaten vóór 20 januari 2025, de datum waarop ik met trots het ambt van president van de Verenigde Staten aanvaard, zal er ALL HELL TO PAY zijn in het Midden-Oosten.”
In het ‘Midden-Oosten’? Aan wie is dit precies gericht? En wat suggereert het? (Geen melding van de duizenden Palestijnse gevangenen en gevangenen die door Israël worden vastgehouden)? Het klinkt meer alsof Trump de Israëlische Kool-Aid heeft gedronken: ‘Alle problemen komen van Iran’; Israël is de onschuldige op drift in een zee van regionale kwaadaardigheid.
De discipelen van Trump geloven dat Trump zijn wil zal opleggen om ‘rust’ te bereiken in het Midden-Oosten – en Poetin zal dwingen een einde te maken aan de Oekraïense oorlog. Ze zijn ervan overtuigd dat Trump ‘een deal kan sluiten’ in de vorm van een aanbod aan Poetin dat hij niet kan weigeren. (Want “de huidige ‘eigenaren van de wereld’ zullen China/Rusland nooit zomaar binnenlaten wandelen, BRICS vormen en de positie van wereldheerser innemen.”).
Het is een terugkeer naar de oude formule van Zbig Brzezenski: beloof Poetin normalisering met de VS (en Europa) en volledige verlichting van sancties, en trek Rusland terug in de westerse sfeer – afgesneden van een belegerd China en Iran (met BRICS verspreid onder dreiging van sancties).
Er wordt echter geen rekening gehouden met hoeveel de wereld is veranderd in de tussenliggende jaren sinds ‘Trump One’. Blabla heeft gewoon niet meer het effect dat het vroeger had: Amerika is niet meer wat het was; noch wordt het gehoorzaamd zoals het ooit was.
Begrijpt Trump deze versnellende wereldwijde metamorfose (zoals Will Schryver het formuleert), dat “de enige deal die met Rusland kan worden gemaakt is die van instemmen met de voorwaarden die Rusland dicteert”?
“Dat is wat er in de echte wereld gebeurt als je een grote oorlog wint. En vergis je niet, in deze oorlog zijn de Oekraïners afgeslacht, de VS/NAVO vernederd en de Russen komen er onbetwistbaar triomfantelijk uit tevoorschijn en zijn machtiger op het wereldtoneel dan ze decennia geleden zijn geweest sinds het hoogtepunt van hun Sovjetkracht..”
Met andere woorden, ‘big stick; quick deal’ is misschien geen antwoord op de nieuwe wereld van vandaag.
In zijn antwoord op een vraag in Astana op 29 november herhaalde Poetin een eerdere waarschuwing: “Laat me het belangrijkste punt onderstrepen: de essentie van ons voorstel [over Oekraïne, gegeven op het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken] is niet een tijdelijke wapenstilstand of staakt-het-vuren, zoals het Westen misschien verkiest – om het regime in Kiev in staat te stellen te herstellen, te herbewapenen en zich voor te bereiden op een nieuw offensief. Ik herhaal: we hebben het niet over het bevriezen van het conflict, maar over de definitieve oplossing ervan.”
Wat Poetin – heel beleefd – tegen het Westen zegt, is dat: Jullie ‘snappen het nog steeds niet’. Streven naar een deal over Oekraïne is het symptoom bestrijden en het geneesmiddel negeren. Het Westen heeft zijn beleid met andere woorden achterstevoren. Poetin is duidelijk: Een definitieve oplossing zou zijn om de grens af te bakenen tussen het Atlantische ‘veiligheidsbelang’ en de veiligheidsbelangen van het ‘Wereldeiland’ (in de terminologie van Mackinder): d.w.z. om de veiligheidsarchitectuur te regelen tussen het ‘Hartland en het Randland’. Als dat eenmaal is gebeurd, valt Oekraïne vanzelf op zijn plaats. Het staat aan het eind van de agenda, niet op de eerste.
Een zeer gewaardeerde wijsgeer op het gebied van buitenlands beleid, professor Sergei Karaganov, legt uit (origineel alleen in het Russisch):
“Ons [Russische] doel is om de beginnende terugtrekking van de VS te vergemakkelijken, zo vreedzaam mogelijk, van de positie van wereldwijde hegemoon (die het zich niet langer kan veroorloven) naar de positie van een normale grootmacht. En om Europa te verbannen als internationale speler. Laat het stoven in zijn eigen sappen. ..De conclusie ligt voor de hand. We moeten een einde maken aan de huidige fase van direct militair conflict met het Westen, maar niet aan de bredere confrontatie met het Westen. Trump zal aanbieden om de druk op Rusland te verlichten (wat hij niet kan garanderen) in ruil voor het feit dat Rusland afziet van een nauwe alliantie met China. De regering Trump zal een deal voorstellen, waarbij dreigementen worden afgewisseld met beloften. .. maar de VS begrijpt nu al dat het niet kan winnen. Amerika zal in de nabije toekomst een onbetrouwbare partner blijven. Fundamentele normalisering van onze betrekkingen met de VS moeten we de komende tien jaar niet verwachten. De handen van Trump zijn gebonden door de Russofobie die jarenlang door liberalen is aangewakkerd. De inertie van de Koude Oorlog is nog steeds vrij sterk, en dat geldt ook voor de anti-Russische gevoelens onder de meeste Trumpisten.”
“Het belangrijkste doel van de huidige oorlog zou de beslissende nederlaag in Oekraïne moeten zijn van het opkomende revanchisme in Europa. Dit is een oorlog om de Derde Wereldoorlog af te wenden en om het herstel van het westerse juk te voorkomen. De aanvankelijke onderhandelingspositie is duidelijk, die is uitgesproken en moet niet worden veranderd: de terugkeer van de NAVO naar haar grenzen van 1997. Verder zijn er verschillende opties mogelijk. Natuurlijk zal Trump proberen de inzet te verhogen. We moeten dus preventief handelen,” adviseert professor Karaganov.
Bedenk ook dat Trump in zijn hart een gezworen discipel is van de cultus van de Amerikaanse primaat; de Amerikaanse grootheid. “Hij zal dienovereenkomstig handelen ... De Russen zullen de voorwaarden van de overgave in deze [Oekraïne] oorlog dicteren omdat hun kracht hen dat voorrecht verschaft, en er is niets dat de VS en haar impotente Europese vazallen kunnen doen om die realiteit te veranderen. Dat gezegd hebbende, een beslissende strategische nederlaag zal een zeer bittere pil zijn om te slikken voor deze tweede Trump-regering. Hopelijk zullen ze er niet voor kiezen om de wereld in brand te steken in een vlaag van vernederde waanzin.”
Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
De Derde Wereldoorlog warmt op verschillende fronten op, maar de meeste mensen hebben geen idee…
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
Nog geen teken dat de Russen de Wagner Groep vanuit Afrika naar Syrieverplaatsen ondanks dat iemand als Alexander Mercouris dat uit zijn bronnen had vernomen een paar dagen geleden. Wellicht denken de Russen het voorlopig met gerichte bombardementen op de jihadisten af te kunnen doen. De jihadisten rijden in dure Toyota four wheel drives die ze o.a. van Nederland en andere Europese landen hebben gekregen..
Het laatste nieuws over Syrië en Assad, geen idee of het klopt maar het zou kunnen.
Iran kiest voor zijn eigen veiligheid en weet straks met Trump aan de leiding dat hun bestaansrecht gevaar kan lopen, Rusland is bezig tegen de Navo in het Kievse, hun handen vol in die strijd te beslissen, het vermoeden bestaat dat Assad niet geholpen gaat worden door beide landen, naar ik begreep heeft Assad veel fouten gemaakt en is gewoon een slecht leider voor zijn volk al jarenlang, sterkte daar met die koppensnellers van ISIS!