De CIA draait overuren om de leugen door te drukken dat ze de Russen waarschuwden voor de terroristische aanval van 22 maart en dat de Russen die waarschuwing negeerden. Dat is gewoon niet waar. Zoals ik in mijn vorige artikel opmerkte, gaf de waarschuwing van de Amerikaanse regering van 7 maart slechts 48 uur aan. Ik heb geen idee wanneer die “klok” begon, maar laten we aannemen dat het vrijdag 7 maart was en eindigde op zondag 9 maart. Aangezien de “voorspelde” actie niet plaatsvond, zijn er minstens twee mogelijke verklaringen – 1) de informatie was vals of 2) de opgevoerde Russische beveiliging bij het stadhuis van Crocus op 8 maart verijdelde de aanval, schrijft Larry Johnson.
Tenzij de informatie bepaalde dat als de aanval niet binnen 48 uur plaatsvond, deze ongeldig was, dan was het de taak van het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken en de ambassade om opnieuw een waarschuwing uit te geven aan de AMCITs dat de dreiging nog steeds bestond. Dit hebben ze niet gedaan. Dat is het probleem. Als de Amerikaanse inlichtingendienst nog steeds dacht dat dit een reële dreiging was, waarom zweeg de Amerikaanse overheid dan?
Dat brengt me bij het feit dat zowel Sy Hersh als The NY Times de afgelopen 24 uur met artikelen kwamen waarin ze de Russen aanvallen als onbekwaam en beschuldigen van het negeren van de waarschuwingen. Dit riekt voor mij zeker naar een gecoördineerde info op omdat de essentie van het argument gebaseerd is op valse beweringen. Laat ik beginnen met de beweringen van de NY Times-verslaggevers Paul Sonne, Eric Schmitt en Michael Schwirtz in hun stuk Waarom de enorme veiligheidsdiensten van Rusland tekortschoten bij een dodelijke aanval:
Toen de C.I.A. Rusland privé informeerde over het potentiële terreurcomplot, hield ze zich aan richtlijnen uit 2015 die bekend staan als “duty to warn”-richtlijnen, die vereisen dat de inlichtingendienst “Amerikaanse en niet-Amerikaanse personen” informeert over specifieke dreigingen gericht op “opzettelijke moord, ernstig lichamelijk letsel en ontvoering..
Deze richtlijnen zijn relatief zeldzaam, maar de Verenigde Staten zijn verplicht ze uit te vaardigen, zelfs aan tegenstanders, en hebben dat het afgelopen jaar gedaan met zowel de Taliban in Afghanistan als de Iraanse regering. De waarschuwingen worden meestal niet openbaar gemaakt, tenzij de Amerikaanse autoriteiten denken dat de dreiging gevolgen kan hebben voor Amerikaanse burgers, wat het geval was in Moskou…
In de openbare waarschuwing van 7 maart zei de Amerikaanse ambassade dat het risico op een aanval op een concertzaal in Moskou acuut was voor de komende 48 uur. Amerikaanse functionarissen zeggen dat het mogelijk is dat de Russische autoriteiten hard hebben gereageerd rond de waarschuwingsperiode van 48 uur, maar later meer ontspannen en wantrouwig werden toen er geen aanval plaatsvond.
Het is onduidelijk of de Amerikaanse inlichtingendienst zich heeft vergist in de timing van de aanval of dat de extremisten hun plan hebben uitgesteld toen ze zagen dat de beveiliging werd verhoogd.
In de dagen daarna waarschuwden interne rapporten van de Russische inlichtingendienst – die volgens het Dossier Center de Russische Nationale Veiligheidsraad bereikten – specifiek voor de dreiging die Tadzjieken, geradicaliseerd door ISIS-K, voor Rusland vormden. De rapportage wees op de betrokkenheid van Tadzjieken bij verstoorde complotten in Europa en aanslagen in Iran en Istanboel in de afgelopen maanden. De westerse waarschuwingen of een mogelijke aanslag in Moskou werden niet genoemd.
Er is hier een feitelijk probleem – de “Duty to Warn” doctrine begon niet in 2015. Het begon in de herfst van 1989. Ik was erbij toen het werd gecreëerd. Nogmaals, in de nasleep van de bomaanslag op Pan Am 103 waren er geruchten en rapporten dat de Amerikaanse regering haar werknemers waarschuwde om niet aan boord van de gedoemde vlucht te gaan. Dat was niet waar, maar het kreeg wel enige weerklank in de populaire media. Er werd besloten om met een beleid te komen om het publiek te waarschuwen. Mijn baas, ambassadeur Morris Busby, leidde de inspanning. Er werd besloten om het publiek te waarschuwen als we geloofwaardige informatie hadden, maar er weinig vertrouwen in hadden dat het voorkomen kon worden. Tegelijkertijd zou de dreigingsinformatie gedeeld worden met de buitenlandse regering waar de dreiging bestond. In het ideale geval, als we geloofwaardige en specifieke informatie hadden, zou het niet nodig zijn om het publiek te waarschuwen omdat de daders konden worden onderschept en het complot kon worden verijdeld. Anders werd er een waarschuwing afgegeven en werd de regering van het gastland via inlichtingenkanalen op de hoogte gebracht van meer details.
Zo hoort het systeem te werken. Maar de NY Times en Sy Hersh, gevoed door bronnen van de inlichtingendiensten, werden ongewild pionnen in een inlichtingenoperatie die bedoeld was om de Russen zwart te maken en Poetin de schuld te geven voor het niet voorkomen van de aanval van 22 maart. Als de Amerikaanse autoriteiten echt geloofden dat de terroristische dreiging actief en levensvatbaar bleef, waarom faalden ze dan in hun “plicht om Amerikaanse burgers in Rusland te waarschuwen” voor het gevaar en een nieuwe waarschuwing uit te geven? Alles wat we weten is dat de Amerikaanse regering blijkbaar niet langer geloofde dat de dreiging geloofwaardig was omdat er geen extra waarschuwing werd gegeven. Heel eenvoudig.
En dan nu het “waandenken.” Een recent artikel in een Zwitserse publicatie – Wat als Rusland de oorlog in Oekraïne wint? – is alarmerend omdat de analyse en beleidsvoorschriften gebaseerd zijn op onwaarheden en wensdenken. De auteur, de heer Georg Häsler, gelooft echt dat Rusland Europa zal binnenvallen zodra het klaar is met Oekraïne. Ik classificeer dit als een bizarre politieke versie van een pornofantasie – die gemene, beestachtige Russen gaan met geweld Europees grondgebied binnendringen en de overwonnen mensen dwingen om onuitsprekelijke dingen te doen. Rusland moet worden tegengehouden, anders is alles verloren.
Häsler presenteert “vijf overlappende fasen” van hoe Rusland Europa zal vernietigen die bij nader inzien onthullen dat Häsler geen gevoel voor ironie heeft en bezig is met klassieke psychologische projectie:
Vaststelling van een alternatief wereldbeeld – Poetin stelde al in februari 2007 in een toespraak tot de Veiligheidsconferentie in München het verhaal vast van een NAVO die Rusland bedreigt: “Ik ben ervan overtuigd dat we vandaag een punt hebben bereikt waarop we de hele architectuur van de mondiale veiligheid serieus moeten heroverwegen.” Het was het begin van een renaissance in de Russische machtspolitiek.
Toenemende subversie in het doelgebied van een aanval – Letland en Moldavië zouden Ruslands volgende doelwitten kunnen worden.
Sabotage van kritieke infrastructuur – Kritieke infrastructuur in het Westen is al het doelwit van sabotage. Onderzeese kabels en pijpleidingen zijn de afgelopen jaren verschillende keren aangevallen. Gerichte cyberaanvallen op elektriciteitscentrales of datacenters in de financiële sector behoren ook tot de mogelijkheden.
Heimelijke militaire operaties door gewapende groepen – Rusland zal een conventionele invasie van een buurland met grondtroepen echter zo lang mogelijk uitstellen. Een geënsceneerde opstand in gemeenschappen met een Russische meerderheid is waarschijnlijker, bijvoorbeeld in de Letse regio Latgale, die aan Rusland grenst.
Een korte aanvalsoorlog – als het Westen niet reageert – Rusland zou deze zwakte in 2028 kunnen gebruiken om Letland binnen te vallen na een roep om hulp van de Russische leiders in het land. Het Kremlin heeft geleerd van zijn fouten in Oekraïne en laat niets aan het toeval over. De aanval zou worden uitgevoerd met een duidelijke overmacht.
Vier van de vijf stappen zijn precies wat de Verenigde Staten en hun NAVO-bondgenoten hebben geprobeerd Rusland aan te doen. Het Westen heeft geprobeerd om Rusland af te schilderen als een meedogenloze, genadeloze imperiale macht, ook al is Rusland, in tegenstelling tot de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk, niet betrokken geweest bij regimewisselingen in andere landen. Rusland heeft Syrië zelfs geholpen om een gezamenlijke poging van de VS en het Verenigd Koninkrijk om de regering van Bashir Assad in Syrië omver te werpen, af te slaan.
In de nasleep van de door het Westen gesteunde coup in Oekraïne in 2014, gaven de Verenigde Staten en de NAVO tientallen miljoenen dollars aan hulp en militaire training aan Oekraïne, die werden gebruikt om burgers in de Donbass aan te vallen.
Sabotage van kritieke infrastructuur? Daar moest ik wel om lachen. Over onnozel gesproken. De vernietiging van de Nordstream pijplijn door de Verenigde Staten (volgens Sy Hersh) en Oekraïense aanvallen op de Kertsj-brug met Britse en Amerikaanse raketten zijn enkele van de meer prominente voorbeelden van de inspanningen van het Westen om de Russische infrastructuur te saboteren.
En tot slot zijn er de “geheime militaire operaties”. Het Westen stuurt buitenlandse strijders Oekraïne binnen met als doel Rusland te verslaan.
Het verontrustende aan het artikel van Häsler is dat hij vurig lijkt te geloven dat wat hij schrijft een accuraat beeld van de toekomst is. Helaas is hij niet de enige in het Westen. Totdat de Verenigde Staten en de NAVO hun verantwoordelijkheid voor het uitlokken van de oorlog in Oekraïne onder ogen zien, zullen ze provocerende acties blijven aanmoedigen die tot een wereldwijde vuurzee kunnen leiden.
het is niet Rusland die de EU vernietigt maar de VS is er reeds in geslaagt.
nu wil de VS nog dat wij oorlog gaan voeren tegen Rusland om ze te verzwakken.
maar Rusland kunnen we niet verzwakken aangezien Rusland destijds geinvesteerd heeft in zijn economie en dan pas het leger gemoderniseert.
hun economie draait verder en levert het geld op voor oorlogvoering.
al de bedenkingen dat Rusland de EU gaat aanvallen zijn nonsens anders had hij reeds Oekraïne platgewalst
natuurlijk wanneer de EU Rusland aavalt zullen ze zich sterk verdedigen.
Leerzaam artikel.
Mijn verwachting is, dat het bij lokale conflicten blijft, maar dan constant.
Proxy oorlogen, regime change, terrorisme, lokale conflicten —
dat is waar het US militair-industrieel-complex op draait.
Leerzaam artikel.