Voor het geval het je nog niet was opgevallen: op donderdag 9 mei vierden we de Dag van Europa, de 74e verjaardag van de Schuman-verklaring. Verjaardag van de Schuman-verklaring. Deze verklaring, uitgegeven door de Franse minister van Buitenlandse Zaken Robert Schuman op 9 mei 1950, maakte de weg vrij voor de oprichting van de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal (EGKS), die in 1952 werd opgericht door Frankrijk, West-Duitsland, Italië, Nederland, België en Luxemburg. De EGKS was de eerste serieuze poging om supranationale Europese samenwerking in de naoorlogse periode te institutionaliseren en ontwikkelde zich uiteindelijk tot de monetaire, politieke en economische unie die we nu de Europese Unie noemen, schrijft David Thunder.
Terwijl de Europese Unie zich uitbreidde en meer bevoegdheden gaf aan de Europese instellingen voor bestuur en beleidsvorming, met name de Europese Commissie, werd de Unie geconfronteerd met aanzienlijke groeipijnen: de grote culturele, politieke en economische diversiteit binnen de Unie heeft het uiterst moeilijk gemaakt om een visie op Europa te ontwikkelen en te handhaven die in de hele Unie wordt gedeeld.
Een fundamentele kloof in Europa
Het vertrek van het VK uit de EU, in combinatie met de tussentijdse verkiezingssuccessen van eurosceptische partijen en politici in landen als Zweden, Italië, Frankrijk, Polen en Nederland, is symptomatisch voor een fundamentele kloof tussen de “officiële” visie op Europa die wordt omarmd door de huidige Commissie en veel van de traditionele linkse en centrumrechtse partijen, een Europa van “gedeelde soevereiniteit”, “en centraal gecoördineerd fiscaal, klimaat-, pandemie- en vluchtelingenbeleid, en de visie van afwijkende partijen die Europa zien als een unie van onafhankelijke, soevereine naties die samenwerken voor economische belangen, maar met ruime discretionaire bevoegdheden om hun eigen beleid te bepalen op allerlei gebieden, van immigratie en belastingen tot klimaat, landbouw, gezondheid en welzijn.
De zoektocht naar politieke consolidatie
Hoewel de Europese Unie in de eerste plaats is ontstaan als een instrument voor economische samenwerking, waren de kiemen voor een meer geconsolideerde en geïntegreerde politieke unie vanaf het begin aanwezig, omdat het naoorlogse ideaal van vrede, mensenrechten en solidariteit waarop de Europese Unie was gebouwd, mogelijk kon worden geïnterpreteerd als een steeds meer geïntegreerd buitenlands, fiscaal en sociaal beleid in de hele Unie, evenals een grotere rol voor het Europees Hof voor de Rechten van de Mens – en dat is precies wat er is gebeurd.
Maar het was waarschijnlijk de introductie van de monetaire unie in 1992 die diende als een krachtige katalysator voor meer politieke harmonisatie. Dit komt omdat de monetaire unie alleen levensvatbaar is als de EU-instellingen een relatief hoge mate van controle uitoefenen op de overheidsfinanciën en -uitgaven, wat vereist dat de lidstaten aanzienlijke politieke en economische soevereiniteit opgeven.
Een onopgeloste spanning
Een van de bekendste vertegenwoordigers van de ambitieuzere benadering van Europese integratie is de Franse president Emmanuel Macron. In talrijke publieke optredens, waaronder een toespraak in Den Haag op 11 april 2023, riep hij op tot een “sterkere en betere Europese integratie” en zelfs tot een “soevereiner” Europa op een hele reeks vlakken, van defensie en industriële regulering tot regulering van sociale media en klimaatbeleid.
Of men het nu wel of niet eens is met Macrons voorstel om de Europese soevereiniteit op een aantal beleidsterreinen te bundelen, dit lijkt in ieder geval duidelijk: het ideaal van Europa als een unie van soevereine naties die samenwerken op bepaalde beperkte beleidsterreinen, dat lijkt overeen te komen met de vroegste modellen van EU-integratie, heeft steeds meer terrein verloren aan het ideaal van Europa als een soevereine unie van burgers waarin belastingen, financiën, defensie, klimaatbeleid, immigratie en buitenlands beleid vanuit het centrum worden gecontroleerd.
De EU-leiders zijn er niet in geslaagd om de spanningen tussen deze twee onverenigbare visies op Europa op te lossen, omdat er geen politieke of culturele consensus bestaat tussen en binnen de lidstaten over de toekomst van de Europese Unie. Deze onopgeloste spanningen hebben de basis gelegd voor de gestage polarisatie van Europa in twee facties: de ene pleit voor de concentratie van een groot aantal politieke en economische functies in de Europese instellingen, de andere voor een lossere, meer gedecentraliseerde unie van onafhankelijke staten.
De opkomst van nationalistisch populisme
Tot Brexit onderdrukten de staatshoofden en regeringsleiders van de EU deze spanningen min of meer. Maar toen de overheidsfinanciën krapper werden, sociale uitkeringen schaarser en de EU steeds meer onder druk kwam te staan door migratie uit ontwikkelingslanden, wonnen nationalistische betogen met een populistische, anti-establishment toon aan kracht. We hebben een punt bereikt waarop partijen die sceptisch staan tegenover de huidige koers van steeds verdergaande integratie in de meeste EU-landen groot genoeg zijn om daadwerkelijk invloed uit te oefenen op de nationale politiek, ook al liggen ze niet altijd voor in de peilingen. Als we de huidige verkiezingstrends en opiniepeilingen mogen geloven, zullen de Europese verkiezingen in juni van dit jaar de machtsverhoudingen in het Europees Parlement meer doen verschuiven ten gunste van partijen die zeer kritisch staan tegenover de Europese integratie op gebieden als immigratie en klimaatbeleid.
Moeilijke beslissingen in het verschiet
Al deze ontwikkelingen wijzen erop dat we voor een krachtmeting staan tussen de voorstanders van verdere integratie en consolidatie, zoals de huidige Europese Commissie en haar centristische en linkse bondgenoten in het Europees Parlement, en het pad van een “slanker” en politiek minder ambitieus Europa dat wordt gevolgd door nationalistische en eurosceptische partijen aan de rechterkant.
Aan beide opties zijn aanzienlijke risico’s verbonden. Proberen het integratieproces door te zetten kan bijdragen aan een nog groter gevoel van machteloosheid onder de burgers, omdat ze zien dat hun nationale parlementen in feite ontdaan zijn van belangrijke politieke functies, waardoor eurosceptische partijen een nog grotere impuls krijgen. In een tijd waarin nationalisme en ontevredenheid over vermeende ongecontroleerde immigratie aan kracht lijken te winnen, kan een beweging naar verdere politieke consolidatie de Europese Unie mogelijk uit elkaar scheuren.
Elke poging om de economische en politieke soevereiniteit van de lidstaten te herstellen zou daarentegen het huidige economische systeem van Europa destabiliseren, tenminste op korte termijn. Een functionerende monetaire unie kan in gevaar komen als de Europese instellingen hun controle over de overheidsuitgaven en financiën van de lidstaten opgeven.
Vroeg of laat zullen de burgers en politici van de EU moeten beslissen welk Europa ze willen: een sterk geïntegreerde politieke unie waarin belangrijke politieke beslissingen vanuit Brussel worden genomen, of een economische unie van soevereine naties waarin centrale coördinatie voornamelijk is voorbehouden voor kwesties van gemeenschappelijk economisch belang. Geen van beide opties is gegarandeerd succesvol. Maar politiek en institutioneel doormodderen met beleid dat veel mensen boos maakt maar geen serieuze poging doet om een gemeenschappelijke visie te formuleren over waar Europa heen moet of waar het voor staat, is een recept voor politieke middelmatigheid, ontgoocheling en chronische instabiliteit.
Ik lees: De EU-leiders zijn er niet in geslaagd om de spanningen tussen deze twee onverenigbare visies op Europa op te lossen, omdat er geen politieke of culturele consensus bestaat tussen en binnen de lidstaten over de toekomst van de Europese Unie
Ik denk: welke Eu-leiders? Kan er geen een verzinnen. Noem de zogenaamde Eu-leiders landverraders en je komt meer in de buurt vrees ik. Er is wel een bijzonder democratisch instituut uit voortgekomen. Dat moet gezegd worden. Een voorbeeld voor de rest van de wereld. Ja toch! Gaan we nog stemmen?
Benoemd, niet gekozen.
In een ding zijn de EU-Leiders wel geslaagd dat is 8,5 procent erbij.
Kunnen ze toch nog wat, hun eigen zakken vullen die ze straks mogen legen bij hun arrestatie. Zo gaan die dingen.
Liefste mensen,
Wat lees ik deze artikelen zo graag. Ik check alle info en ik ben verbijsterd van de vele reacties op alle artikelen. Of het nu gaat over covid, ziekte x of één van de oorlogen, kan ik alleen vaststellen dat alles bangmakerij is. Ik vind het schrikwekkend welk gedachtengoed leeft bij de mensen. Alles is anti, alles is verkeerd, alles is slecht … Wat een wereld. Als iedereen, IEDEREEN, morgen één goede daad doet tegenover zijn medemens, ziet de wereld er overmorgen een stuk beter uit!
Vaak denk ik hetzelfde, misschien wel met een wat andere insteek. Het zijn opinies van verschillende kritische schrijvers. De bangmakerij heeft een functie, nl dat mensen slaafs de oplossing accepteren voor het probleem waarvoor ze bang zijn! Laatst sprak ik een paar dames die verschrikkelijk bang waren voor de klimaatverandering. Ik wist niet wat me overkwam, het was niet eens gespeeld, ze waren echt bang, ik moest lachen en toen werd ik ‘fel’ genoemd. LOL!
Juist. Men moet tegenwoordig op eieren lopen. Maar als de eieren nooit blijken te breken… Waarom doen we dat dan?
Klopt……en zo eenvoudig is het.
vandaag is de uni een distopis gedrocht .dat zich als een kanker verspreid en velen werken er aan mee maar dat zijn de zwakelingen die later als ze alles kwijt zijn gaan janken van we konden er niets aan doen.
“Vroeg of laat zullen de burgers en politici van de EU moeten beslissen welk Europa ze willen”…
De sukkel die bovenstaand vod geschreven heeft begrijpt blijkbaar nog steeds niet dat er HELEMAAL NIKS TE KIEZEN VALT in een fascistisch systeem dat bedoeld is om alleen de elite te verrijken en de bevolking opzettelijk te verarmen,
BTW; de EGKS is ooit voortgekomen uit het gemeenschappelijke chantage-project tegen de Duitse industrie tijdens het Interbellum. Gewoon, om de ‘verliezer’ van WO-1 te straffen met nog meer sanctie-ellende en het leegroven van de grootste europese macht is nog steeds de ‘beste manier’ om andersdenkenden op de knieën te krijgen. Sindsdien is Duitsland een kritiekloze vazal die onder curatele staat van de VS dat de wereld het ‘economische terrorisme’ van hun satanische systeem oplegt (zoals ze dat nu ook met Rusland en Iran proberen…LMFAO).
Gerard juni 3, 2024 Bij 18:13
👍👍👍
Net zoals de pratende koppen van politici het eindeloze gelul over wat ze democratie noemen, horen zonder te luisteren naar het volk wat eigen hun primaire werk is, praten zonder te spreken, hun maniertjes ingegeven door hun spin dokters en media training, kotsmisselijke, tenenkrommende gedram van die idioten welke denken dat de burger toch niet begrijpt.
Net zoals die Duitse sodomiet Scholtz die een bezoek bracht aan het overstromingsgebied in Zuid-Duitsland die er meteen een politiek statement deed lanceren dat het de schuld van het klimaat was.
Hij deed dus ook een Timmerfransje. Dat is verassend zeg. Ze zijn zo eerlijk, alleen moet je effe alles omdraaien. Ik ken niet anders dat er altijd wel problemen zijn in Duitsland met water. Elbe is ook berucht. Sinds ik leef. Maar ja, klimaat is het nieuwe verdienmodel.
Dank je voor deze reactie, Gerard. De man, die dit waardeloze stuk geschreven heeft, heeft inderdaad geen goed beeld van de realiteit. Daarnaast ook geen man, die de democratie is vergeten. “Politici moeten beslissen”??? Het volk beslist en politici moeten de wens van het volk uitvoeren. Ministers worden betaald door het volk om het volk te dienen, niet de grillen en wensen van ongekozen mensen, die hun eigen ideologie aan landen willen opdringen. Wat zeg ik, Afdwingen.
De burgers hebben allang beslist welke EU ze willen (geen EU, of in elk geval veel minder EU), echter het gedrocht EU wil steeds meer macht. Het is te hopen dat dit gedrocht per direkt uit elkaar spat.
Ik lees in de aanhef van dit stuk het begrip van supranationaal.
In dit geval is supranationaal een begrip dat binnen de Nederlandse wetgeving wordt misbruikt.
Er staat duidelijk in het fundament en wetmatigheid van de Nederlandse wetgeving dat supranationale wetgeving alleen mag worden geïmplementeerd als er geen conflict met de nationale wetgeving is.
Helaas is dit op het moment iets waar onze regering en oorlogszuchtige personen geen notie aan willen nemen.
Als voormalig douane ambtenaar heb ik in mijn opleiding één zaak duidelijk geleerd.
Met commerciële partijen mag je geen wetgeving uitvoeren.
Commerciële partijen mogen binnen de kaders van de wet werken en alleen een suggestie aandragen , niets meer.
De wetmatigheid stelt ook dat commercieel oogmerk in opsporing een frauduleus oogmerk is en dus een fiscaal misdrijf op grond van wetmatigheid.
Commercialiteit sluit namelijk burgers uit van gelijkheid.
Handhavers en parkeertrollen hebben een commercieel gestuurde opleiding en worden door uitzendbureaus geplaatst.
Alles commercieel en dus onbeschoft graaien uit de belastingpot.
En bovenal onkundige personen die het verschil niet weten tussen stilstaan of parkeren.
En dan hebben we het nog niet eens over de subsidie carrousel fraude , of het nu landbouw of andere subsidies zijn.
Kijk maar eens hoeveel onzinnige stichtingen dikke subsidies krijgen.
Vooral die socialistische marxistische bewegingen.
En dan praten we nog niet over de miljarden euro’s die niet meer terug te vinden zijn bij de kabinetten Rutte , Kaag en andere slijmerige slakken.