De stille grafrede – Scott Ritter

Ik was van plan om deel 2 van mijn artikel over Alexei Navalny te publiceren. Maar vandaag wordt het lichaam van Alexei Navalny ter ruste gelegd tijdens een begrafenisdienst in Moskou die wordt bijgewoond door een paar duizend welwillenden en supporters. Mijn vrouw heeft me altijd gewaarschuwd om geen kwaad te spreken van de doden. Vooral niet op de dag dat hun stoffelijke resten worden teruggegeven aan de aarde. In plaats daarvan moet ik over iets anders schrijven, schrijft Scott Ritter.

Het is de begrafenis die nooit zal plaatsvinden.

Het overlijdensbericht dat nooit gelezen zal worden.

De grafrede die nooit uitgesproken zal worden.

Over wiens overlijden treur ik?

Mijn eigen overlijden.

Mijn familie.

Mijn vrienden.

Mijn mede-Amerikanen.

De mensheid.

Het mechanisme van onze dood zal pas te laat onthuld worden, waarschijnlijk in een verblindende lichtflits die ons op de knieën zal dwingen, in afwachting van de schokgolf die de ondraaglijke hitte zal voortzetten die ons vlees en botten, ogenblikkelijk, in as zal veranderen.

We kunnen niet beweren dat we niet gewaarschuwd waren voor onze naderende ondergang – sinds Robert Oppenheimer zichzelf uitriep tot “Dood, de vernietiger van werelden,” weten we dat we het mechanisme van onze eigen ondergang bezitten en toch hebben we niets gedaan om dit gevaar uit ons leven te verwijderen.

In plaats daarvan zijn we doorgegaan met het perfectioneren van deze meest afschuwelijke wapens, met het bedenken van nog dodelijkere kernkoppen en nog efficiëntere afleversystemen om ze bij onze vijanden af te leveren, terwijl we wisten dat elk grootschalig gebruik van deze wapens ons einde zou betekenen.

Voor een al te kort moment werd de krankzinnigheid van de koers die we hadden ingezet duidelijk en namen we ons voor om de geest terug te brengen in de fles, om de koers om te keren, om onszelf en onze medemensen te redden.

Maar hoogmoed kwam tussenbeide en toen de bron van onze nucleaire angst – de Sovjet-Unie – vervaagde in de geschiedenis, probeerden we onze nieuwe status als onbetwiste, nucleair bewapende wereldheerser te gebruiken door het einde van de geschiedenis af te kondigen en onszelf en ons politieke systeem, door middel van een intellectuele oefening die Darwin trots zou hebben gemaakt, te promoveren tot de hoogste uitdrukking van menselijke ontwikkeling.

Maar in een flits was dit moment verdwenen, verdampt samen met de bouwwerken van ons kapitalistische bestaan toen verre uithoeken van de wereld zich verzetten tegen onze arrogante zelfkroning. We probeerden een wereld te veroveren die het niet langer pikte om veroverd te worden, om mensen te domineren die weigerden door de knieën te gaan, terwijl we onszelf beschermden tegen de realiteit van onze verzwakte macht door ons te verschuilen achter een verouderd nucleair arsenaal waarvan we onszelf wijsmaakten dat het oppermachtig was.

In onze arrogantie hebben we ons losgemaakt van de wapenbeheersingsprocessen die we ooit gebruikten om onze overleving veilig te stellen. We trokken ons terug uit het anti-ballistische raketverdrag dat de afschrikkingswaarde van wederzijds verzekerde vernietiging nieuw leven inblies, in de overtuiging dat de enige vernietiging die verzekerd moest worden, die van onze vijanden was, echte en ingebeelde.

We trokken ons terug uit het intermediaire verdrag over nucleaire strijdkrachten, waarbij we vergaten dat de reden dat we dit verdrag aangingen was om één van de meest destabiliserende wapens in Europa te verwijderen in een poging om vrede te verzekeren. In plaats daarvan probeerden we deze destabiliserende wapens opnieuw in te voeren, in de veilige overtuiging dat onze vijanden niet in staat zouden zijn om onze militaire dapperheid te evenaren.

En we onderhandelden te kwader trouw over een reeks strategische wapenverminderingsverdragen, op zoek naar strategisch voordeel terwijl we eigenlijk strategische stabiliteit hadden moeten nastreven.

Het doelwit van onze arrogantie, Rusland en zijn leider Vladimir Poetin, probeerde ons tevergeefs af te brengen van het pad dat we insloegen. In 2007 waarschuwde Poetin op de Veiligheidsconferentie in München dat Amerika “in alle opzichten zijn nationale grenzen had overschreden”. Dit is zichtbaar in het economische, politieke, culturele en onderwijspolitiek die het aan andere naties oplegt. Welnu, wie vindt dit leuk? Wie is hier blij mee?”

Als gevolg hiervan, waarschuwde Poetin, “voelt niemand zich veilig. Ik wil dit benadrukken – niemand voelt zich veilig! Omdat niemand het gevoel heeft dat het internationaal recht als een stenen muur hem beschermt. Natuurlijk stimuleert zo’n beleid een wapenwedloop.”

We negeerden hem.

In plaats daarvan overtuigden we onze Europese partners van de illusoire gevaren van een “expansief” Rusland, terwijl we de echte gevaren van een Russisch nucleair arsenaal op het punt van heropleving minimaliseerden – het had alleen een duwtje in de goede richting nodig, een duwtje dat we maar al te graag gaven door de Russische zorgen over raketverdediging te negeren.

In 2018 kwamen de nucleaire trekken thuis. Verwijzend naar onze minachting voor de finesses van wapenbeheersing, kondigde Vladimir Poetin aan dat Rusland bezig was met de ontwikkeling van een nieuwe generatie kernwapens die elke verdediging die de Verenigde Staten aan het voorbereiden waren om in te zetten, konden verslaan. “Jullie hebben toen niet naar ons land geluisterd,” zei Poetin, verwijzend naar zijn eerdere waarschuwingen over de gevaren van een wapenwedloop. “Luister nu naar ons.”

Dat deden we niet.

In plaats daarvan joegen we onze Europese bondgenoten op stang, stookten we het vuur van het conflict op met overdrijvingen over zowel de dreiging die Rusland vormde als het vermogen van Europa – via de NAVO – om deze dreiging te verslaan – vooral als het middel om Rusland op de knieën te krijgen een proxy-conflict in Oekraïne was.

Onze Europese partners speelden hun rol goed – te goed. Na ervan overtuigd te zijn geweest dat Rusland een existentiële bedreiging vormde voor het overleven van Europa, en even overtuigd te zijn geweest van de veiligheid die de Amerikaanse nucleaire paraplu bood, werd Europa slachtoffer van zijn eigen kunstmatig geconstrueerde narratief, door te geloven dat een Russische overwinning in Oekraïne echt een bedreiging vormde voor het overleven van Europa. Ze kozen ervoor om de gevaren van het Russische kernwapenarsenaal te minimaliseren, gesust in een vals gevoel van veiligheid door Amerika’s eigen afwijzing van de capaciteiten die Rusland beweerde te bezitten, en kozen ervoor om de weg uit te stippelen naar een confrontatie met Rusland op Oekraïens grondgebied, ook al had Rusland gezegd dat dit een rode lijn was die, eenmaal overschreden, onvermijdelijk zou leiden tot een kernoorlog.

“Er is gesproken over de mogelijkheid om militaire NAVO-contingenten naar Oekraïne te sturen,” merkte de Russische leider op in een toespraak voor het Russische parlement afgelopen donderdag. “Maar we herinneren ons het lot van degenen die ooit hun contingenten naar het grondgebied van ons land stuurden. Maar nu zullen de gevolgen voor mogelijke interventionisten veel tragischer zijn. Ze moeten zich realiseren dat wij ook wapens hebben die doelen op hun grondgebied kunnen raken. Dit alles bedreigt echt een conflict met het gebruik van kernwapens en de vernietiging van de beschaving. Snappen ze dat niet?”

Blijkbaar niet.

Dus hierbij het Amerikaanse experiment.

Geboren op 4 juli 1776.

Gestorven… we zullen het nooit weten.

Het was een onvolmaakte unie, maar streefde ernaar beter te zijn. Het vocht een revolutie uit om zichzelf te bevrijden van de tirannie van de Britse kroon, terwijl het de slavernij behield als een grondwettelijk goedgekeurde instelling. Amerika vocht een bloedige Burgeroorlog om een einde te maken aan het kwaad van de slavernij en de Unie te behouden, terwijl het tegelijkertijd zijn zelfbenoemde, door God gegeven “manifeste bestemming” uitvoerde, waardoor de inheemse bevolking die het door ons veroverde continent bevolkte, bijna uitstierf. We kwamen Europa niet één, maar twee keer te hulp, in de loop van een eeuw, en hielpen de krachten van het fascisme en imperialisme te verslaan, voordat we fascistisch werden in ons binnenlands beleid dat ons imperialistisch buitenlands beleid ondersteunde.

Amerika, the beautiful.

God heeft zijn genade over u uitgestort.

Dit is de grafrede die ik nooit zal kunnen uitspreken, want net als de rest van jullie ben ik voorbestemd om te sterven in een nucleaire holocaust die we zelf hebben gemaakt. We zijn begonnen aan een collectieve reis waarvan de enige bestemming dood en vernietiging is.

We hebben, op eigen risico, de inspanningen genegeerd van diegenen in binnen- en buitenland die ons probeerden over te halen om een afrit te nemen.

Ik had graag gezien dat er op mijn grafsteen had gestaan: “Hier ligt een strijder voor de vrede, die zijn leven heeft gewijd aan het veiliger maken van de wereld.”

Helaas ben ik, net als jullie allemaal die dit lezen, gedoemd om te sterven in een oorlog die vermeden had kunnen worden als we gewoon een beetje meer ons best hadden gedaan om hem te vermijden.

De schande is dat, op het moment dat de onvermijdelijkheid van ons heengaan tot ons doordringt, in de milliseconde die volgt op de lichtflits en het besef van wat het betekent, wij allemaal zullen denken: “Als ik gewoon…”

Maar het zal te laat zijn, want dat hebben we niet gedaan.

We stonden toe dat het militair-industrieel complex, waar president Dwight Eisenhower ons voor waarschuwde, zich manifesteerde.

We bleven onverschillig voor de realiteit van de alomtegenwoordigheid ervan, zelfs toen onze eigen regering ons informeerde dat de reden voor het voortzetten van ons suïcidale pad van vernietiging met Rusland in Oekraïne was dat onze defensie-industrie winst kon maken.

Maar er is geen winst in de dood.

Rust in vrede, Amerika.

En moge God ons allen naar de hel verdoemen voor het vernietigen van datgene wat Hij ons heeft nagelaten.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

To nuke or not to nuke?

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: