De Slag om Islamsterdam

Op 7 november was de Nederlandse hoofdstad het toneel van gevechten tussen een groep buitenlanders en mensen die een Nederlands paspoort dragen, maar niet als Nederlanders in de zin van het woord kunnen worden beschouwd.

De buitenlanders waren Israëliërs, fans van de voetbalclub Maccabi Tel Aviv. De meeste jongere mannen van militaire leeftijd waren naar Amsterdam gereisd om de UEFA Europa League-wedstrijd tussen hun team en Ajax Amsterdam, in de volksmond bekend als De Joden, bij te wonen. Het feit dat het Israëlische team met vijf tegen nul doelpunten werd verslagen, kan de oorzaak zijn geweest van enige collectieve droefheid, schrijft Hans Vogel.

Het is op zich heel bijzonder dat Israëlische teams aan het toernooi mogen deelnemen, terwijl Russische teams dat niet mogen, in ieder geval sinds 2022. De reden? In dat jaar lanceerde Rusland een Speciale Militaire Operatie tegen Oekraïne om een einde te maken aan de permanente beschietingen door NAVO-gesteunde Oekraïners op Russischtalige inwoners van Donetsk en Lugansk, die al bijna 20.000 slachtoffers (voornamelijk burgers) hadden geëist. Deze beschietingen waren al aan de gang sinds 2014, maar Oekraïense teams werden niet uitgesloten van UEFA-competities. Ook teams uit Israël, dat al decennia lang zijn buren binnenvalt, bombardeert en vermoordt, zijn nooit gestraft voor wat hun regering heeft gedaan. Met andere woorden, het is de UEFA die politiek heeft geïntroduceerd (eenzijdig bovendien) in de spannende en fascinerende voetbalwereld.

De UEFA is duidelijk een gepolitiseerde organisatie en verdient het alleen daarom al om gemeden te worden, omdat het absoluut geen goed idee is om sport met politiek te vermengen, zeker niet als er een oorlog aan de gang is. Toen de Maccabi-fans op weg waren naar het stadion, zagen sommigen Palestijnse vlaggen op gebouwen wapperen en haalden deze neer terwijl hun kameraden juichten. In het stadion, toen hen werd gevraagd om een minuut stilte in acht te nemen om de honderden slachtoffers van de recente overstromingen in Valencia te herdenken, gaven de Israëli’s er de voorkeur aan om door te gaan met schreeuwen en juichen, waarbij ze zelfs anti-Palestijnse leuzen scandeerden.

Op dat moment hadden de lokale autoriteiten, met het oog op de strenge regels die gewoonlijk worden nageleefd tijdens voetbalwedstrijden, de wedstrijd onmiddellijk moeten uitstellen en de Israëlische fans moeten verdrijven: hun respectloze, zelfs beledigende anti-Europese, anti-christelijke en anti-moslim gedrag mocht niet worden getolereerd. Niet alleen vanwege de gebeurtenissen in het Midden-Oosten, maar ook omdat Amsterdam, of je het nu leuk vindt of niet, een aanzienlijke moslimbevolking heeft van wel 20%. Misschien wel een op de vijf mensen onder de 25 is Marokkaans. Mohammed is de naam die het vaakst wordt gegeven aan pasgeboren jongetjes. Aangezien al deze moslims nu Nederlandse burgers zijn, hebben ze er recht op dat hun gevoelens worden gerespecteerd en verdienen ze het niet te worden beledigd door groepen buitenlanders, zelfs niet als deze uit Israël komen.

De Jerusalem Post meldde dat er hardnekkige geruchten waren over Amsterdamse moslims en allerlei Palestijnse sympathisanten die van plan waren een demonstratie te organiseren tegen de voortdurende Israëlische slachting onder burgers in Gaza. Hoewel veel Palestijnen christenen zijn, identificeren moslims zich over de hele wereld met de Palestijnen. Onder deze omstandigheden, gezien de vermeende superioriteit van de Israëlische spionagediensten, kun je je afvragen waarom deze de Maccabi-fans er niet van hebben weerhouden om naar Amsterdam te reizen, aangezien er problemen op komst leken te zijn. Dit feit op zich werpt een eigenaardig licht op wat in Israël de “Amsterdamse Pogrom” wordt genoemd.

Honderden, duizenden Israëli’s werden achtervolgd door boze jonge moslims, waaronder veel Marokkanen. Israëli’s werden beledigd, vernederd, in elkaar geslagen, aangereden door auto’s en in grachten gegooid. Eigenlijk was het een gewoon straatgevecht van het soort dat niet zelden voorkomt in Europese steden, vooral in verband met voetbalwedstrijden. Niets bijzonders dus. Met dit verschil dat er dit keer meer theatraal geweld was en dat veel van de slachtoffers Israëli’s waren. Het leek er bovendien op dat zij degenen waren die het eerst over de schreef gingen, dus het zat eraan te komen.

Zoals te verwachten was, spraken Israëlische leiders en overheidsfunctionarissen luidkeels hun verontwaardiging en shock uit, jammerend over antisemitisme.

Toch deden de moslims die de Israëli’s achtervolgden precies waarvoor de Nederlandse regering ze in de eerste plaats had ingehuurd: optreden als een vijfde colonne van straatschoffies en aanvallen op niet-moslims. Al tientallen jaren worden Nederlandse en andere Europese grote steden overspoeld met jonge moslims (“asielzoekers,” “vluchtelingen,” enzovoort), die eigenlijk een soort Bruine bataljons zijn die de straten schoonvegen, net zoals hun voorgangers in bruine shirts dat deden in Duitsland in de jaren 20 en 30 van de vorige eeuw. Hun slachtoffers zijn het hele jaar door echte autochtonen en vooral Nederlandse meisjes en vrouwen. De Amsterdamse misdaadstatistieken worden steevast aangevoerd door jonge Marokkanen. Straatcriminaliteit in alle soorten en vormen en straatgeweld (uitsluitend tegen niet-moslims) zijn naar verluidt de favoriete specialiteiten van Marokkanen, die verantwoordelijk zijn voor zo’n 80% van deze. Wie hierop durft te wijzen of er vooral op social media over klaagt, loopt het risico van “haatzaaien” te worden beschuldigd.

Nu de slachtoffers van de Bruine Bataljons een groep Israëlische toeristen zijn, heeft het Nederlandse publiek eindelijk de kans om zich bij het koor aan te sluiten en hun lang onderdrukte klachten te scanderen.

Er zijn echter nog steeds enkele vragen die onbeantwoord blijven: waarom zou Israël, nu het bezig lijkt met de uitvoering van zijn “Endlösung” met betrekking tot de Palestijnen en zijn buren in Libanon en Syrië, duizenden jonge mannen van militaire leeftijd toestaan zich in het buitenland bezig te houden met baldadige vrijetijdsactiviteiten? Zijn ze niet dringend nodig voor het Israëlische leger, de marine en de luchtmacht? Zeker na meer dan een jaar van uitputtende operaties.

De vrouwelijke burgemeester van Amsterdam, lange tijd omgeven door de duidelijke geur van ambtsmisbruik en corruptie, lijkt een formeel onderzoek te hebben aangevraagd naar de mogelijke bedreigingen van de openbare orde als gevolg van de massale aanwezigheid van Maccabi Tel Aviv fans in de stad. De Nederlandse spionagedienst die het onderzoek deed, beweerde dat er geen gevaar was en dat de kust veilig was. Twee spionagediensten, een Israëlische en een Nederlandse, gaven dus allebei groen licht. Waarom zou dat zijn?

Het lijkt er verdacht veel op dat de Slag om Islamsterdam is geregeld. Of dat, of de Israëlische en Nederlandse spionagediensten schieten allebei jammerlijk tekort.

Het officiële verhaal over de Slag om Islamsterdam heeft echter een aantal duidelijke voordelen: het dient om het Israëlische publiek en de rest van de wereld te laten zien dat Israëli’s absoluut moeten vasthouden aan hun kleine maar steeds groter wordende stukje land, omdat ze zich alleen daar een beetje veilig kunnen voelen. Tegelijkertijd dient het als rechtvaardiging voor de voortzetting van de Israëlische operaties tegen zijn buren. In deze onzekere tijden, nu BRICS groeit en de VS op het punt staat een verandering in hun buitenlands beleid te ondergaan, is dat inderdaad zeer welkom.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Grachten, Nepnieuws, Schurken

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: