De ondergang van het Westen?

Westerse leiders maken twee verbijsterende gebeurtenissen mee: een nederlaag in Oekraïne en genocide in Palestina. Het eerste is vernederend, het andere beschamend. Toch voelen ze geen vernedering of schaamte. Hun acties laten duidelijk zien dat die gevoelens hen vreemd zijn – niet in staat om door de diepgewortelde barrières van dogma’s, arrogantie en diepgewortelde onzekerheden heen te dringen. Deze laatste zijn zowel persoonlijk als politiek. Daarin ligt een raadsel. Want als gevolg daarvan heeft het Westen zichzelf op een pad van collectieve zelfmoord gezet. Morele zelfmoord in Gaza; diplomatieke zelfmoord – de fundamenten zijn gelegd in Europa, het Midden-Oosten en in heel Eurazië; economische zelfmoord – het op de dollar gebaseerde wereldwijde financiële systeem in gevaar, Europa deïndustrialiseert. Het is geen mooi plaatje. Het is verbazingwekkend dat deze zelfvernietiging plaatsvindt zonder enig groot trauma – extern of intern. Hierin ligt een ander, gerelateerd raadsel, schrijft Michael Brenner.

Sommige aanwijzingen voor deze abnormaliteiten worden geleverd door hun meest recente reacties toen de verslechterende omstandigheden de bankschroef aandraaiden – op emoties, op het heersende beleid, op binnenlandse politieke zorgen, op super ego’s. Deze reacties vallen in de categorie paniekgedrag. Diep van binnen zijn ze bang, angstig en geagiteerd. Biden et al in Washington, Macron, Schulz, Sunak, Stoltenberg, von der Leyen. Het ontbreekt hen aan de moed van hun uitgesproken overtuigingen of de moed om de werkelijkheid recht onder ogen te zien. De harde waarheid is dat ze zichzelf en hun landen in een lastig parket hebben gebracht waaruit geen ontsnappen mogelijk is als ze zich conformeren aan hun huidige zelfgedefinieerde belangen en emotionele betrokkenheid. Vandaar dat we een reeks van reacties waarnemen die nutteloos, grotesk en gevaarlijk zijn.

Nutteloos

Bewijsstuk 1 is het voorgestelde plan van de Franse president Emmanuel Macon om militairen van NAVO-leden in Oekraïne te stationeren om als struikeldraad te dienen. Ze zouden als een cordon rond Charkov, Odessa en Kiev worden opgesteld om oprukkende Russische troepen ervan te weerhouden die steden binnen te trekken uit angst om westerse soldaten te doden – en zo een directe confrontatie met het bondgenootschap te riskeren. Het is een zeer dubieus idee dat de logica en ervaring tart en tegelijkertijd het noodlot op de proef stelt. Frankrijk heeft al lang leden van zijn strijdkrachten ingezet in Oekraïne, waar ze geavanceerde apparatuur programmeerden en bedienden – in het bijzonder de SCALP-kruisraketten. Enkele maanden geleden werden tientallen militairen gedood door een Russische vergeldingsaanval die hun verblijfplaats verwoestte. Parijs riep ‘heilige moord’ voor het onsportieve gedrag van Moskou door terug te schieten op degenen die hen aanvielen. Het was een vergelding voor de Franse deelname aan het dodelijke bombardement op de Russische stad Belgorod. Waarom zouden we dan verwachten dat het Kremlin zou afzien van wat zij beschouwen als vitale nationale belangen, als geüniformeerde westerse troepen in een piketlinie rond steden zouden worden ingezet? Zouden ze geïntimideerd worden tot passiviteit door mooie uniformen onder grote spandoeken met de slogan: “DON’T MESS WITH NATO”?

Bovendien zijn er al duizenden westerlingen die de Oekraïense strijdkrachten versterken. Ongeveer 4 – 5.000 Amerikanen hebben vanaf het begin cruciale operationele functies vervuld. De aanwezigheid van een meerderheid dateert van enkele jaren voor het begin van de vijandelijkheden 2 jaar geleden. Dat contingent werd afgelopen zomer uitgebreid met een extra groep van 1.700 die bestond uit een korps van logistieke experts met de opdracht om corruptie bij de zwarte handel in gestolen voorraden op te sporen en uit te roeien. De mensen van het Pentagon zijn ingezaaid in het Oekraïense leger, van planningseenheden op het hoofdkwartier tot adviseurs in het veld, technici en Special Forces. Het is algemeen bekend dat de Amerikanen het geavanceerde HIMARS langeafstandsgeschut en de Patriot luchtverdedigingsbatterijen hebben bediend. Dit laatste betekent dat leden van het Amerikaanse leger wapens hebben gericht – misschien wel de trekker hebben overgehaald – die Russen doden. Daarnaast heeft de CIA een enorm, multifunctioneel systeem opgezet dat een breed scala aan inlichtingen- en operationele activiteiten kan uitvoeren, zowel onafhankelijk als in samenwerking met de Oekraïense FSB. Dat is inclusief tactische inlichtingen op dagbasis. We weten niet of ze een rol hebben gespeeld in de campagne van gerichte moorden binnen Rusland.

Groot-Brittannië heeft ook een cruciale rol gespeeld. Hun gespecialiseerde personeel bediende de Storm Shadow raketten (tegenhanger van de Franse SCALP) die werden ingezet tegen de Krim en elders. MI-6 heeft ook een leidende rol gespeeld bij het ontwerpen van meerdere aanvallen op de Kertsj-brug en andere kritieke infrastructuur. De belangrijkste les die we uit dit overzicht kunnen trekken is dat het plaatsen van Europese troepen op belangrijke locaties als menselijke gijzelaars niet helemaal origineel is. Hun aanwezigheid heeft Rusland er niet van weerhouden hen in het veld aan te vallen of, zoals in het Franse geval, hen in hun verblijven op te jagen.

Nutteloos: Bewijsstuk 2 is de Amerikaanse dropping van een schamele lading humanitaire hulp in de zee bij Gaza. Deze bizarre actie overlapt het dwaze met het groteske. De Verenigde Staten zijn de belangrijkste medeplichtige aan de Israëlische verwoesting van Gaza. Hun wapens hebben 30.000 Gazanen gedood, meer dan 70.000 verwond en ziekenhuizen verwoest. Washington heeft elke serieuze poging tot hulp door de UNWRO actief geblokkeerd door de fondsen die nodig zijn om haar operaties te financieren in te houden, terwijl het zweeg toen Israël toegangspunten vanuit Egypte blokkeerde en inwoners afslachtte in afwachting van de komst van een voedselkonvooi. Bovendien heeft Israël zijn veto uitgesproken over elke poging om een einde te maken aan het bloedbad door middel van staakt-het-vurenresoluties van de VN-Veiligheidsraad. Dit absurde gebaar om pallets uit een vliegtuigluik te schoppen onderstreept alleen maar de minachting van de Amerikanen voor Palestijnse levens, hun minachting voor de wereldopinie en hun schaamteloze onderwerping aan dictaten van Israël.

Nutteloos: Bewijsstuk 3 wordt geleverd door Rishi (Sage) Sunak, interim-premier van het Verenigd Koninkrijk. Hij is een fervent aanhanger van Israël en heeft consequent kritiek geuit op Vredesdemonstraties die protesteren tegen de aanval op Gazanen als obstakels voor het bereiken van een staakt-het-vuren op lange termijn en een politieke regeling. Hiermee zet hij de lange traditie van Britse trouw aan de Amerikaanse overheerser voort. Vorige week escaleerde hij de aanval door hen aan te klagen als werktuigen van Hamas die zijn overgenomen door terroristen – terroristen die het land uit elkaar dreigen te scheuren. Hij vergeleek het met ‘mob rule’ – zoals bleek uit de verkiezingsoverwinning van het buitenbeentje George Galloway die de Tories (en Labour) verpletterde in een tussentijdse verkiezing. Geen bewijs, natuurlijk, hoe een half miljoen vreedzame burgers een Trojaans paard zijn voor moslim jihadi’s. Deze lafheid is herkenbaar voor degenen die bekend zijn met de hooghartige manier waarop de Engelse bovenlaag zich gedraagt – zelfs een arrivée in deze verheven kringen die zijn oorsprong vindt in de Indiase Raj, wordt erdoor geïnfecteerd. Vernedering ten opzichte van de lagere rangen, instructies over waar de grenzen van acceptabel gedrag liggen. Die houding is vaak doorspekt met minachtende opmerkingen over groepen of nationaliteiten die zich niet conformeren. Het feit dat Sunak nu zelf ongegeneerd hatelijke beschuldigingen uit – hoe impliciet ook – over moslims toont de duurzaamheid van culturele vooroordelen aan, samen met de historische openheid van de Engelse bovenlaag voor mensen met geld of cachet. Tegenwoordig zelfs een rishi. Ik veronderstel dat dat sociale vooruitgang is.

Het gevaarlijke element in Sunaks onbetamelijke demagogie is niet het verergerende effect ervan op de schuld van het Westen in Palestina. De regionale hoofdrolspelers en de rest van de wereld glimlachen om de grote retorische hoogstandjes van Groot-Brittannië in de wetenschap dat het slechts telt als de Tonto van Amerika. Het opent eerder een breuk in de toewijding van het land aan de vrijheid van meningsuiting en samenkomst. Het komt er namelijk op neer dat elk publiekelijk meningsverschil met het beleid van de Britse regering gelijk staat aan verraad.

Grotesk

Als het gaat om de gewelddadige etnische zuivering van de Palestijnen, is het eerlijk om te zeggen dat de medeplichtigheid van de westerse regeringen via hun bewapening en onvoorwaardelijke steun voor de gruwelijke acties van Israël grotesk gedrag is. Het is overbodig om afzonderlijke elementen van afzonderlijke regeringen te noemen. De hele episode is grotesk. Zo wordt het gezien door bijna de hele wereld buiten de landen van het collectieve Westen. Dat is ongeveer 2/3 van de mensheid. Toch lijken de politieke elites van onze naties zich van dat oordeel niets aan te trekken en/of er minachtend over te doen. Het maakt hen weinig uit dat ze door de ‘anderen’ worden gezien als onmenselijk, aartshypocrieten en racisten. Die sterke indrukken worden op veel plaatsen versterkt door traumatische herinneringen aan hoe ze zelf door de eeuwen heen werden onderworpen, vertrapt en uitgebuit door mensen die hen rechtvaardig onderwezen in de superioriteit van de westerse waarden – net zoals ze dat vandaag de dag doen.

Er zijn acties die duidelijk een helder en toekomstig gevaar vormen voor een zich uitbreidende oorlog in Europa. Jens Stoltenberg, de oorlogszuchtige secretaris-generaal van de NAVO, verklaarde vorige week stoutmoedig dat de westerse bondgenoten Oekraïne groen licht moeten geven om de kruisraketten die ze hebben aangeschaft te gebruiken om doelen in Rusland zelf aan te vallen. Deze wapens omvatten de Storm Shadow, de Scalp, de langeafstands-Tauras die Duitsland mogelijk binnenkort zal sturen en soortgelijke hardware die door de VS zal worden geleverd (misschien gelanceerd vanaf de F-16’s die al zijn gearriveerd). Op zo’n drastische stap is gezinspeeld door andere Westerse leiders en er is op aangedrongen door de harde lijn in Washington. Poetin heeft gewaarschuwd dat een dergelijke escalatie door het Westen – net als de vermoedelijke inzet van NAVO-troepen in Oekraïne – een militaire reactie van Moskou zou uitlokken. De extreme risico’s dat de daaropvolgende vijandelijkheden uit de hand lopen en de nucleaire drempel bereiken, liggen voor de hand.

Alles bij elkaar zijn de acties van de Westerse leiders – gesteund door de politieke elites van hun land – indicatief voor een gedragspatroon dat niet meer overeenstemt met de realiteit. Ze zijn afgeleid van dogma’s die niet door objectieve feiten worden gestaafd. Ze zijn vanuit logisch oogpunt tegenstrijdig, ongevoelig voor gebeurtenissen die het landschap veranderen en radicaal onevenwichtig in het afwegen van voordelen/kosten/risico’s en waarschijnlijkheden van succes. Hoe verklaren we deze ‘irrationaliteit’? Er zijn achtergrondomstandigheden die deze vlucht voor gezond redeneren toestaan of aanmoedigen. Deze omvatten: de nihilistische sociaal-culturele trends in onze hedendaagse postmoderne samenlevingen; hun vatbaarheid voor collectieve hysterie/overspannen emotionele reacties op verontrustende gebeurtenissen – 9/11, islamitisch terrorisme, de fabel over Russische inmenging in de presidentsverkiezingen van 2016 en andere politieke zaken, het bezweren van de dreigende Chinese draak, enge voorspellingen van een onvermijdelijke oorlog met de Volksrepubliek China, buitensporige beweringen dat Poetin van plan is een grootscheepse campagne te lanceren om Europa tot aan het Kanaal te veroveren. De laatste twee worden gevoed door de vrij zwevende angsten, d.w.z. angst, die voortkomen uit de eerdere vlagen van massapsychopathologie. Deze beweringen, in feite pure ficties, hebben terrein gewonnen onder hooggeplaatste militairen, regeringsleiders en strategische ‘denkers’.

Terug naar de ingrediënten van paniek. We hebben angst opgemerkt – voor zowel het herkenbare als het onbekende, en onbewuste gevoelens van onveiligheid. Die gevoelens komen voort uit een matrix van desoriënterende verschuivingen in de mondiale omgeving waarin westerse samenlevingen leven. Ze groeien op hun beurt in wisselwerking met onrustwekkende binnenlandse ontwikkelingen. Het resultaat is tweeledig: een verzwakking van elk redelijk debat over dubieus beleid – waardoor vooronderstellingen en doelen niet getoetst worden en er mogelijkheden ontstaan voor moedwillige personen of groeperingen die stoutmoedige doelen nastreven om de geopolitieke ruimte van de wereld opnieuw in te richten volgens de specificaties van de Amerikaanse hegemonie. Om dat te bereiken manipuleren en exploiteren onze leiders omstandigheden van emotionele desoriëntatie en politieke conformiteit. Het voorbeeld bij uitstek zijn de zogenaamde ‘neocons’ in Washington (die Joe Biden als wapenbroeder hebben) die een netwerk hebben opgebouwd van gelijkgestemde ware gelovigen in Londen, Parijs, Berlijn en aan beide uiteinden van Brussel.

Hoe zit het met het raadsel dat we opmerkten over de bijna volledige afwezigheid van schuld- of schaamtegevoelens – vooral over Gaza, over vernederd worden in de ogen van de wereld? In omstandigheden van nihilisme zijn gewetenskwesties betwistbaar. Want de impliciete verwerping van normen, regels en wetten bevrijdt het individuele zelf om te doen wat impulsen of ideeën of egoïstische belangen ertoe aanzetten. Nu het superego is losgelaten, is er geen verplichting meer om zichzelf te beoordelen aan de hand van een externe of abstracte norm. Narcistische neigingen floreren. Een soortgelijke psychologie maakt het ervaren van schaamte overbodig. Dat is iets dat alleen kan bestaan als we subjectief deel uitmaken van een sociale groepering waarin persoonlijke status en gevoel van waarde afhangen van hoe anderen naar ons kijken en of ze ons respect geven. Zonder zo’n gemeenschappelijke identiteit, met de bijbehorende gevoeligheid voor haar mening, kan schaamte alleen bestaan in de perverse vorm van spijt dat men niet heeft kunnen voldoen aan de veeleisende, allesverslindende behoefte aan zelfbevrediging. Dat geldt zowel voor naties als voor individuele leiders.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Duitse politicus geeft openlijk toe: De Coronacrisis dient om de natiestaten af te schaffen

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: