De keizer heeft geen verstand: De gescripte “omverwerping” van Biden

Het eerste Amerikaanse presidentiële debat in 2024 tussen zittend president Joe Biden en uitdager Donald Trump was op zich nogal onbewogen. Het was de nasleep die ons de grote verrassing bezorgde die nu de krantenkoppen in het hele land domineert – Democraten willen dat Joe Biden zich terugtrekt.

De onbewogenheid van het debat zelf is in tegenspraak met de huidige buzz in de corporate-owned legacy media, maar het is een belangrijke waarheid om te onthouden als we proberen te ontleden wat inderdaad de strategie van de Amerikaanse politieke elite is voor de verkiezingsdag in november, schrijft Joaquin Flores.

Afgezien van de hilarische woordenwisseling tussen een mompelende Biden en een ubermoedige Trump over hun lengte en golfhandicaps, presteerden beide kandidaten zoals we hadden verwacht. En daar wringt de schoen.

Biden presteerde minstens zo goed, zo niet beter, dan alles wat we de afgelopen twee jaar, misschien wel de afgelopen vier jaar, van hem hebben gezien. De vakantie van een week in Camp David waarvan Biden genoot, ongetwijfeld onder medisch toezicht en met een heel team van personal trainers die doen denken aan de entourage van Ivan Drago, was waarschijnlijk een geslaagde interventie. We kunnen ons de scène in Camp David wel voorstellen: harde feiten die door Biden in training worden uitgedeeld (zoals Drago’s 2100 psi stoten), onderbroken door lange spuiten in zijn arm gevuld met Risperidone (in plaats van anabole steroïden).

Heeft Biden duidelijk dementie? Ja. Is het al jaren bekend? Ja. Behoorde dit tot Biden’s topprestaties van de afgelopen vier jaar? Ook, ja. Risperidon is een wondermiddel om psychotische en dissociatieve episodes die gepaard gaan met Alzheimer onder controle te houden, maar de bijwerkingen zijn onder andere het Parkinsonisme dat we zo vaak bij hem zien.

Dus wat is er aan de hand binnen de deep state van Amerika, of de DNC, of onder de donorklasse, of de CIA, of al het bovenstaande? Dat is de vraag van vierenzestigduizend dollar.

Als er iets als een verrassing was, dan was het wel het optreden van Donald Trump. Hij was beleefd, ingetogen en zonder het over-the-top sardonische dat zijn aanpak in zowel het debat van 2016 als dat van 2020 zo kenmerkte. Het was misschien juist gericht op de demografische groep die in het huidige jaar ‘onbesliste’ kiezers zijn. De vreemde debatregels die de microfoon afsloten van de kandidaat die ‘niet mocht spreken’, hielpen Trump absoluut (ook al was het volgens de meeste bronnen ingevoerd om Biden te helpen) en misschien speelde deze factor ook een rol in het ’temmen’ van Trump.

Nu zijn deze onbesliste kiezers zelf een vreemde partij, wat bijna zeker garandeert dat ze tot de categorie behoren die bezorgde burgers bijna verboden zouden willen zien om te stemmen, of op zijn minst een alfabetiseringstest zouden willen afleggen. Als Amerikanen hebben we al vier jaar Trump gehad, en vier jaar Biden. Als een potentiële klant aan de ijskraam nog steeds vraagt om kleine roze plastic lepelmonsters van een van beide kandidaten, dan is het misschien gewoon zo dat ijs absoluut niets voor hen is en dat ze beter thuis kunnen blijven.

Hoe het ook zij, Trump kwam koel en beheerst over. Natuurlijk zijn beide kandidaten geneigd om cijfers en statistieken aan te halen die een bepaalde manier weerspiegelen om de cijfers te ontleden, die op hun beurt al dan niet een echte weerspiegeling zijn van de werkelijkheid.

Het was geen verrassing dat de seniele Biden tijdens het debat moeite had om cijfers, feiten, argumenten, eigennamen en Engelse zinsbouw te onthouden. Of dat hij af en toe gewoon wegdoezelde, met een open mond en speeksel in zijn mondhoeken, verward kijkend naar zijn podium, zijn schoenen of denkbeeldige objecten in zijn periferie.

De onuitstaanbare Cenk Uygur, een niet overtuigende acteur annex tweederangs verkoper, ging zo ver dat hij CNN de schuld gaf voor het gebruik van een gesplitst scherm toen Trump aan het woord was. Toen Trump aan het woord was, lieten ze de kandidaten namelijk naast elkaar zien in plaats van alleen maar naar Trump te knippen.

Cenk was niet boos dat we een ongeschikte president hebben, maar dat CNN niet de moeite nam om het te verbergen. Het deed denken aan de gang van zaken in mishandelende huishoudens wanneer de misbruikers de omringende gemeenschap willen laten denken dat alles thuis koosjer is.

CNN is trouwens een vreemde media-organisatie in haar relatie met Trump. Een opname die een paar jaar geleden werd vrijgegeven door CIA-activist Tucker Carlson onthulde dat CNN’s toenmalige president Jeff Zucker al in 2016 naar Trump verwees als ‘de baas’ in een telefoongesprek met Trump-fixer Michael Cohen.

Dit suggereerde verschillende dingen voor verschillende mensen en kon aan de ene kant betekenen dat Trump gewoon de zoveelste gevestigde orde politicus was, of, aan de andere kant, dat er inderdaad een splitsing was in het establishment en dat tegen-hegemoniale krachten van bovenaf Trump van binnenuit steunden, m.a.w., “patriotten hebben het voor het zeggen.” De hyperrealiteitssimulacrum in de V.S. is deze dagen zeker van de kaart.

CNN’s intense, niet aflatende aanklachten en paranoia over Trump door de jaren heen, die zelfs MSNBC’s Rachel Maddow deed blozen, had het “omgekeerde” (d.w.z. voorspelbare) effect dat Trump naar de heldenstatus werd gelanceerd, of hem op zijn minst aanzienlijk hielp onderweg. Het is bijna alsof de terugslag het doel was.

Gezien de realiteit van dit soort dingen, kan de tirade van Cenk wijzen op iets groters in het spel. Zijn mening lijkt te zijn geweest dat de rol van CNN in deze gewoon te handig was voor Trump om niet een kwestie van medeplichtigheid of criminele nalatigheid te zijn geweest. Hoewel Cenk waarschijnlijk publiekelijk ‘nalatigheid’ zou zeggen als er druk op hem werd uitgeoefend, ratelden er ongetwijfeld andere, meer sinistere mogelijkheden door zijn hoofd, net zoals zijn hersenen ter grootte van een pinda in zijn schedel ratelen.

Het was niet alleen dat de camera ook op de mond van Biden gericht bleef terwijl Trump sprak. Het was dat Trump zijn antwoord- en weerwoordminuten mocht gebruiken om over elk onderwerp te spreken dat hij wilde, zonder onderbreking. Bovendien mocht hij ‘liegen’ (ongemakkelijke driekwart waarheden spreken) zonder op zijn feiten gecontroleerd te worden. Tot slot geloofden zowel DNC- als RNC-insiders dat de simulcastvertraging van enkele minuten in de live-uitzending (technologisch gezien zijn slechts enkele seconden vereist) een ‘uitweg’ was die Biden-vriendelijke krachten bij CNN in staat zou stellen om het optreden van de zittende president in realtime te bewerken, zodat wij thuis de lelijke waarheid niet zouden zien: De keizer heeft geen verstand.

Na vier jaar lang een actief bevel te hebben opgevolgd om het Amerikaanse publiek en de wereld te gaslighten over Biden’s duidelijk verslechterde conditie, begonnen dezelfde stenografen voor de pers, het internet en de televisie, in de harmonieuze unisono van het Wiener Sängerknaben, ons plotseling te betoveren met de waarheid, in glorieus vibrato, dat Biden niet geschikt was om zich kandidaat te stellen.

“En liepen de voeten van Biden, in oude tijden, over het gras van Washington dat zo groen was?”

Het gesynchroniseerde koor gebruikte een bepaald woord: PANIEK. MSNBC zei paniek. WaPo zei paniek. De NYT zei paniek. De DNC is in ‘paniek’. Dat is het eigenlijk niet, althans niet hierdoor. Paradigmatisch, ja – maar dit hoofdstuk in het bredere verhaal van de ineenstorting van de Democratische Partij, wordt gekenmerkt door zijn planmatigheid, niet door paniek. De bredere paniek is dat ze hun geloofwaardigheid verliezen in de ogen van de powers that be, wie dat ook zijn.

Op de een of andere manier, en om de een of andere reden, werd iets wat iedereen die niet lijdt aan TDS (Trump Derangement Syndrome) allang wist, uit de tube tandpasta geperst alsof het iets nieuws was. Nu kwam 40% van de stemgerechtigde bevolking iets te weten dat de andere 60% al sinds april 2019 weet. De tandpasta kan niet terug in de tube.

Hier is niets natuurlijks aan, en toch is de gescripte aard van de hele beproeving het meest voor de hand liggende punt – een punt dat zo duidelijk is, dat ons onderwerp hier en in de komende aflevering(en) – absoluut niet gewijd zal zijn aan het vaststellen van dergelijke basisfeiten.

Wat we willen weten is wat er aan de hand is in de DNC, de CIA, AIPAC, de Deep State, de donorklasse, de crony kapitalisten, de technocraten, de geheime communisten, de bankiers, de heersende klasse, de globalisten, de Intel/Info Elite, (voeg hier je eigen machtsanalyse in) of wie of wat dan ook de touwtjes in handen heeft in de VS (want het zijn zelden of nooit miezerige gekozen functionarissen geweest, die we alleen op de helderste dagen zuiver in functie kunnen kiezen). Wat termen betreft, de heersende klasse dekt waarschijnlijk alles.

Ten eerste moeten we de relatie begrijpen tussen concurrerende strategieën die worden uitgerold door de verschillende would-be systeembeheerders – machtsjuntas – en hoe deze worden gepresenteerd aan de heersende klasse als de verschillende opties: Team A met plan A, Team B met plan B, enzovoort, binnen het kader van een bredere overeengekomen grote strategie, waaronder alle concurrerende managementteams hun specifieke strategieën, methoden en tactieken moeten plaatsen.

Sinds het begin van de jaren negentig, een periode die gekenmerkt werd door de opkomst van de ‘derde-weg’-politiek onder Bill Clinton en Tony Blair, is het westerse politieke systeem geherdefinieerd volgens de esthetische en notioneel progressieve lijnen die die generatie verwachtte. In deze rebranding ontbraken echter echt progressieve elementen (zoals gedefinieerd door het oude links). In plaats daarvan lag de nadruk op bezuinigingen, het uitbesteden van banen, het breken van stakingen, het importeren van goedkope arbeidskrachten uit de derde wereld, rainbow-washing in de politiek en tirannie op het gebied van regelgeving, gemaskeerd als milieuactivisme. Uitzaaiende kanker ‘vordert’ immers technisch gezien.

We kunnen hier nog twee verwante fenomenen aan toevoegen: a.) de opkomst van het World Economic Forum, een afspiegeling van de ‘derde weg’ ideologie van New Labour in het Verenigd Koninkrijk, en de daaruit voortvloeiende NDLC in de VS; en b.) de opkomst van de zogenaamde ‘Rules Based Order’, een benadering van IR gebaseerd op eenmachtige/unidirectionele mandaten die haaks staan op het internationaal recht en verdragen die voortkomen uit wederzijdse instemming tussen soevereinen.

Ten tweede moeten we de specifieke managementjuntas in Beltway/MIC/IC machtskringen analyseren, dat zijn de verschillende technocratische managementteams die strijden om macht en positie binnen een vast en gearbitreerd systeem van de heersende klasse.

Ten derde, en op voorwaarde dat er misschien nog wat extra eisen zijn om te becijferen, zullen we moeten kijken naar een meer paradigmatisch nieuwe grootse strategie en een geheel nieuwe potentiële vector voor concurrerende juntas om specifieke plannen voor te stellen binnen het paradigma – die de heersende klasse misschien moet aanvaarden, omdat ze worden uitgedragen door een nieuw team buiten het kader van de verschillende mislukte strategieën van de vorige managementjuntas of -teams. Dat zou, hypothetisch gezien, betrekking hebben op Team Trump.

Die derde vraag is ook fascinerend, omdat het de vraag oproept of en in hoeverre de Westerse heersende klasse in staat is, planmatig is, deel uitmaakt van, of bereid is om nieuwe strategieën uit te voeren binnen een nieuwe grootse strategie, in de nasleep van het falen om Rusland te vernietigen, China in bedwang te houden, een bio-medisch geïnduceerde economische reset te lanceren, en meer.

Tot slot heeft het eerste Amerikaanse presidentiële debat van 2024 tussen de zittende president Joe Biden en de uitdager Donald Trump, hoewel het op zich niet veel voorstelde, geleid tot een seismische nasleep die de krantenkoppen in het hele land domineerde: oproepen vanuit het Democratische kamp aan Biden om een stap opzij te zetten.

In tegenstelling tot de mantra waarmee we worden overvallen, onderstreept het gebrek aan verrassingen in het debat kritieke waarheden en stelt het ons voor nog moeilijkere vragen bij het analyseren van de strategie van de Amerikaanse politieke elite in de aanloop naar de verkiezingsdag in november. De echte intrige ligt in het ontcijferen van de interne dynamiek van de DNC en de bredere concurrerende geopolitieke strategieën in het spel en de verschillende bestuurlijke junta’s die ze promoten. Hier vinden we de echte ‘paniek’.

Vooruitkijkend terwijl we ons onderzoek naar “De keizer heeft geen verstand” voortzetten, dwingt het zich ontvouwende drama ons om te proberen de reactie van de DNC te begrijpen, de invloed van inlichtingennetwerken en het potentieel voor paradigmaverschuivingen in Westerse strategieën in het kielzog van toenemende multipolariteit en het einde van de VS als een unieke wereldhegemoon.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Biden’s grafrede wordt ‘Journalistiek RIP’. Hoe hij de vierde macht vernietigde

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: