De Grote Omvolking in België: wordt Arabisch

Het volgende is een vertaling van een artikel van advocaat Paul Tormenen voor de identitaire denktank Polémia. De talrijke bronnen die worden aangehaald, worden in het oorspronkelijke artikel gedetailleerd beschreven. Dit stuk geeft een goed overzicht van de enorme demografische transformatie die België doormaakt en van de opvallende verschillen tussen Europese en islamitische migranten, waarbij de laatste opvallend sociaal conservatief en vatbaar voor werkloosheid zijn. Hele wijken zoals Molenbeek zijn onherkenbaar geworden en bedelende zigeuners zijn een vertrouwd gezicht op de straathoeken geworden.

Tegelijkertijd blijkt uit de cijfers dat de meerderheid van de migranten naar België vandaag de dag van Europese origine is en naar verwachting vlot zal integreren. Zelfs als we rekening houden met het dat de Europeanen minder vruchtbaar zijn dan de moslims en Afrikanen, is dit een van de redenen waarom ik niet geloof dat er binnenkort een “rassenoorlog” zal plaatsvinden, ondanks de realiteit van Afro-islamitische criminaliteit en periodieke moorddadige islamistische terroristische aanslagen, schrijft Guillaume Durocher op The Unz Review.

Terwijl België immigratiegolven ervoer in de 20e eeuw, is de huidige golf uniek in haar omvang en het is een feit dat ze door een deel van de bevolking wordt “verdragen”. De etnocentrische eisen en de radicalisering van een fractie van de allochtone bevolking heeft verschillende reacties uitgelokt bij de [Franstalige] Walen en de [Nederlandstalige] Vlamingen. In België, net als in andere Europese landen, staan de migratie- en identiteitsvraagstukken centraal in het politieke leven van het land.

Van de 20e eeuw tot heden

Een eerste immigratiegolf werd in het interbellum [een periode tussen twee oorlogen] georganiseerd onder druk van de Belgische leiders van de zware industrie. De arbeidsmigratie werd in de jaren zestig van de vorige eeuw opnieuw opgestart. Deze immigranten werden in het bijzonder opgeroepen om in de mijnen te werken en waren hoofdzakelijk van Europese afkomst (Italië, Spanje, Griekenland). Na 1964 werden bilaterale overeenkomsten gesloten met moslimlanden (Marokko, Turkije, Algerije en Turkije) om de opvang van buitenlandse werknemers te vergemakkelijken. Zonder rekening te houden met culturele factoren werd ook de gezinsimmigratie bevorderd om, volgens de Belgische leiders, de vergrijzing van de bevolking van het land aan te pakken.

Sinds het einde van de jaren tachtig maakt België een nieuwe migratiegolf door. Terwijl de jaarlijkse stroom relatief stabiel was tussen de jaren vijftig en tachtig, met jaarlijks tussen 40.000 en 60.000 migranten, is de instroom van buitenlanders aanzienlijk toegenomen door de gezinshereniging en de asielaanvragen. Meer dan een miljoen van hen zijn tussen 2000 en 2010 legaal België binnengekomen.

Belgische migratietrends. Stippellijn: immigratie. Dunne lijn: emigratie. Solide lichtblauwe lijn: netto migratie.

Alleen al tussen 2009 en 2011 heeft de gezinshereniging, die ongeveer de helft van de verblijfsvergunningen vertegenwoordigt, 121.000 vreemdelingen in staat gesteld zich legaal in België te vestigen. Een Belgische senator, Alain Destexhe, spreekt van het “domino-effect” van gezinshereniging, omwille van de verschillende manieren waarop gezinsleden uit het buitenland kunnen komen.

Sinds 2007 zijn er jaarlijks meer dan 100.000 buitenlanders in België aangekomen. In 25 jaar tijd is de migrantenbevolking (van buitenlandse of Belgische nationaliteit) verdubbeld. De jaarlijkse groei van de buitenlandse bevolking wordt geschat op 1 tot 5%. Op 1 januari 2018 was 16,7% van de 11,3 miljoen inwoners van België in het buitenland geboren (1,9 miljoen mensen). Deze cijfers houden geen rekening met niet-geïdentificeerde illegalen, noch met de asielzoekers die op de wachtlijsten staan.

De concentratie van vreemdelingen is vooral zichtbaar in de grote steden. Zo zijn er in Brussel bijna evenveel buitenlanders als Belgische burgers. De stad Antwerpen telt nu meer migranten dan autochtonen.

Oorsprong van de in het buitenland geboren bevolking in België. Lichtblauw: EU-15. Midden-blauw: 13 nieuwe EU-lidstaten (Oost-Europa). Donkerblauw: niet-EU Europa (inclusief Turkije). Rood: Noord-Afrika. Oranje: sub-Sahara Afrika . Licht groen: West-Azië. Donkergroen: Oost-Azië. Paars: Latijns-Amerika. Roze: Noord-Amerika. Grijs: Andere.

Asielzoekers: een secundaire stroming

Naast de illegale immigratie heeft België, net als Frankrijk, te maken met de “secundaire stromen” van asielzoekers. Steeds meer asielzoekers in België zijn geen nieuwkomers op het Europese continent. Hun asielaanvraag werd in een ander land afgewezen en ze proberen hun geluk te beproeven in België. Dit fenomeen, dat het faillissement van het Europese asiel “systeem” aantoont, is te wijten aan een strenger migratiebeleid in de Scandinavische landen en Duitsland. Geschat wordt dat een derde van de asielzoekers dit soort “desk-hopping” doet. Meer in het algemeen zijn er tussen 1991 en 2015 ongeveer 517.000 asielaanvragen ingediend in het land.

De herkomst van de immigranten is veranderd

Terwijl de Europeanen nog steeds de meerderheid van de buitenlandse bevolking uitmaken, vertegenwoordigen Turken (155.701 personen op 1 januari 2016) en Marokkanen (309.166) belangrijke contingenten. Onder de buitenlanders die recentelijk de Belgische nationaliteit hebben verworven, lopen deze twee nationaliteiten voorop.

Volgens het Onderzoekscentrum van Pew vertegenwoordigt de moslimbevolking 7,6% van de Belgische bevolking, bijna 796.000 inwoners. Afhankelijk van het migratiebeleid dat de komende jaren wordt gekozen (of het nu gaat om nulmigratie of een gecontroleerde openstelling van de grenzen), schat de Amerikaanse denktank dat de moslimbevolking tegen 2050 tussen 11% en 18% van de bevolking kan uitmaken.

De kosten van immigratie

Alleen al in 2018 vroegen 23.400 mensen in België om internationale bescherming [asiel]. De jaarlijkse kosten voor asielzoekers in termen van basisvoorzieningen zijn gestegen van 120 miljoen euro in 2014 tot 200 miljoen euro in 2018. Bij deze cijfers moeten de kosten voor de opvang van asielzoekers worden opgeteld, die tussen 2014 en 2016 meer dan verdubbelden, oplopend tot 524 miljoen euro.

Arbeidsparticipatie van Belgische van Belgische autochtonen, EU-migranten en niet-EU-migranten (de laatste komen overwegend uit het Midden-Oosten en Afrika).

Meer in het algemeen ligt de arbeidsparticipatie van immigranten van buiten de Europese Unie 20 punten lager dan die van autochtonen. Volgens een Belgische academica, Bea Cantillon, is 80 % van de personen die sociale bijstand ontvangen van niet-Belgische afkomst, of dit nu een oorzaak of een gevolg is van deze situatie.

Arbeidsparticipaties-patronen van representatieve steekproeven van Belgische autochtonen en niet-EU-migranten tussen 2008 en 2014. Elke lijn vertegenwoordigt één individu. Groen: werkt. In het oranje: werkloos. Rood: inactief (zoekt geen werk). Bron: Eurostat.

België wordt Arabisch

Deze voorspelling kwam niet van een gevaarlijke samenzweringstheoreticus. Ze werd uitgedrukt door een journalist, Fawzia Zouari, in de pagina’s van het tijdschrift Jeune Afrique [Jong Afrika] om “de islamisering van de geest” samen te vatten, met name onder de jonge generatie moslims. Hoewel de moslimbevolking een minderheid blijft, groeit haar belang inderdaad en wordt het vooral zichtbaar. De islamisering is op verschillende manieren zichtbaar: in geloof, gedragingen, religieuze praktijken en het politieke leven.

In 2012 is er een sjiitische politieke partij opgericht met de naam “ISLAM”. Het roept op tot het opleggen van de strengste leerstellingen van de islam: geen handen schudden tussen mannen en vrouwen, het verbieden van scholen voor gemengd geslacht en openbaar vervoer, het dragen van de hoofddoek vanaf de leeftijd van 12, enz., evenals het opleggen van de sharia-wetgeving. De [eerste] verkiezingsresultaten van deze politieke partij zijn voorlopig “allesbehalve belachelijk”, zoals opgemerkt door een journalist in het tijdschrift Le Vif [de drempel van 4% in de beruchte Brusselse wijk Molenbeek bijvoorbeeld overtroffen] en de strikte opvatting van de islam vordert in België.

Volgens een studie van een Belgische stichting uit 2017 houdt 33% van de Belgische moslims niet van “de cultuur, gewoonten en manier van leven van het Westen” (autonomie van vrouwen, alcohol, erotiek, etc, terwijl 29% van mening is dat “de wetten van de islam superieur zijn aan de Belgische wetten”. Een studie uit 2011 wees op het antisemitisme van ongeveer de helft van de Brusselse moslimhogeschoolleerlingen die werden ondervraagd.

De Staatsveiligheidsdienst (de Belgische internationale inlichtingendienst) heeft onlangs een toename vastgesteld van het aantal groepen en activiteiten die verband houden met het salafisme, de meest radicale tak van de islam. Er zijn honderd salafistische organisaties geteld op Belgisch grondgebied. De Brusselse burgemeester van zijn kant verklaarde in 2017 dat “alle moskeeën [in Brussel] in handen zijn van salafisten”.

In tegenstelling tot Frankrijk, dat onlangs het recht op asiel en op gezinshereniging heeft uitgebreid, heeft België deze mogelijkheden sinds 2011 beperkt. De Staatssecretaris voor Asiel en Migratie, Theo Francken van de Nieuwe Vlaamse Alliantie [N-VA, een pseudo-nationalistische conservatieve partij], nam tussen 2014 en 2018 een reeks maatregelen om de migratiestromen te beperken: een versterking van de grenscontroles en de verwijdering van illegale migranten, een mediacampagne die potentiële migranten ontmoedigt om te emigreren, maatregelen om te voorkomen dat asielaanvragen worden gebruikt om zich illegaal in het land te vestigen, enz.

De aan de macht zijnde coalitieregering overleefde de ondertekening door de Belgische autoriteiten van het Marrakech-pact over migratie niet: eind 2018 kondigde de N-VA aan dat ze de regering zou verlaten en ging het land een nieuwe periode van politieke instabiliteit tegemoet. In tegenstelling tot de vaak politiek correcte media maakten veel kiezers van de recente Europese verkiezingen gebruik om te stemmen voor de sterk anti-immigratie partijlijsten: de Vlaamse Beweging [VB, een nationalistische partij] kreeg 18,5% van de stemmen en de N-VA 27,2% [binnen Vlaanderen].

Vooruitzichten

Terwijl het Koninkrijk België de afgelopen decennia werd opgeschrikt door afscheidingsbewegingen, die Vlamingen en Walen van elkaar scheidden, wordt het land nu geconfronteerd met nieuwe uitdagingen: massale immigratie en de opkomst van de politiek-religieuze eisen van een deel van de moslimgemeenschap. De cohesie van het land wordt meer dan ooit op de proef gesteld.