De glimlach op het gezicht van de draak

“Het grootste geluk is om je vijanden te overwinnen, om ze voor je uit te jagen, om ze van hun rijkdom te beroven, om hun dierbaren in tranen te zien baden, om hun vrouwen en dochters aan je boezem te drukken.” ∼ Genghis Khan

De opwinding van het beheersen van een groot, krachtig en potentieel gevaarlijk dier is onmiskenbaar; het tot uw dienaar maken en het dwingen om uw bevelen uit te voeren is een bevredigende balsem voor het ego. Hoeveel meer voldoening moet het dan nog geven om een heel land onder controle te hebben en het collectieve werk en product van de mensen om te buigen naar uw macht en verrijking. Amerika manipuleert al heel lang de politiek van grote mogendheden in zijn eigen voordeel, en het plezier om dat te doen lijkt nog groter te worden als het slachtoffer hulpeloos is om zich te verzetten. Dat is tenminste de manier waarop het consequent wordt afgeschilderd in de door de regering beheerde westerse media, voor het plezier van de juichende klootzakken op de internationale tribunes, schrijft Mark Chapman.

Welnu, zoals een andere gelijkenis zegt: de tijger berijden is het makkelijke deel. Het moeilijkste is om eraf te komen. Dit wordt behulpzaam uitgelegd als “Als je dit pad eenmaal genomen hebt, is er geen weg meer terug.”

Het Westen – zoals gewoonlijk geleid door De Uitzonderlijke Natie – klom in 2014 aan boord van de tijger, toen het besloot om een staatsgreep in Oekraïne te initiëren en te steunen en er een zwaarbewapende tegenhanger van Rusland van te maken. Toegegeven, het tweede deel kwam later, maar misschien al in 2015, toen de Minsk II Akkoorden – met als bijbedoeling voor het westen het bewapenen en versterken van Oekraïne totdat zijn leger krachtig genoeg was om niet alleen de Donbasrepublieken en de Krim met geweld terug te nemen, maar ook krachtig genoeg om Rusland terug over zijn grenzen te drijven als het zou durven tussenbeide te komen – werden ondertekend. Zoals ik net al aangaf, nam het Westen geen serieuze notitie van de bepalingen in het akkoord, behalve dan van de gelegenheid om tegen Rusland te zeuren dat het zich niet aan zijn verantwoordelijkheden hield (hoewel Rusland helemaal niet genoemd wordt in de akkoorden), omdat het de bedoeling was om het akkoord te gebruiken om tijd te rekken terwijl de slagkracht van Oekraïne werd opgebouwd. Toen de tijd kwam om Het Grote Spel weer in gang te zetten, zette Rusland dan ook massaal troepen op aan de grens met Oekraïne als zichtbaar afschrikmiddel – we zien wat jullie doen, en als jullie het proberen, zullen jullie er spijt van krijgen. Dit kon president Zelensky niet afschrikken, die opdracht gaf tot een artilleriebombardement op de grensregio’s van de republieken Donbas om de weerstand te verzachten voorafgaand aan een pantser- en infanterieaanval… en nu hebben heel wat mensen spijt. Vlak voordat de Russische militaire operatie begon, publiceerde de staat een lijst met eisen voor de bekende aanhangers van de chaos. De eisen waren:

1. Een einde aan de militaire activiteiten van de NAVO in Oost-Europa, inclusief Oekraïne, de Kaukasus en Centraal-Azië;
2. Geen uitbreiding van het NAVO-lidmaatschap, met name naar Oekraïne;
3. Geen middellange- of kortereafstandsraketten die dicht genoeg bij het grondgebied van de andere partij worden ingezet;
4. Geen militaire oefeningen van meer dan één militaire brigade in een overeengekomen grensgebied;
5. Een overeenkomst dat de partijen elkaar niet als tegenstanders beschouwen en geschillen vreedzaam zullen oplossen; en,
6. Rusland noch de Verenigde Staten mogen kernwapens buiten hun nationale grondgebied inzetten.

Het artikel waarnaar verwezen wordt, werd lang voor een formeel antwoord van de NAVO gepubliceerd, maar Deutsche Welle was er al van overtuigd dat het westen Rusland minachtend zou afwijzen. Waarom? Omdat de tijger berijden leuk is.

“Rusland heeft een reeks veiligheidseisen aan de NAVO gesteld, waaronder een veto op de uitbreiding van de alliantie. Het roept op tot een onmiddellijke dialoog, maar de NAVO-leden zullen waarschijnlijk niet ingaan op het verlanglijstje van Moskou.”

En het Westen heeft de eisen van Rusland wel degelijk afgewezen, op een vernietigende manier en volledig, omdat het groepsdenken van de coalitie het wijsmaakte dat Rusland geen moeite zou doen voor een waarschuwing, tenzij het zwak was, en dat wist. Sterke landen bieden geen gelegenheid om je opties te heroverwegen. Ze geven ze op hun donder. En zoals velen van ons pas onlangs hebben geleerd, met dank aan Moon of Alabama, zal het voorwendsel dat niemand had kunnen weten wat er zou kunnen gebeuren deze keer niet opgaan. Want de invloedrijke denktank RAND Corporation waarschuwde de Amerikaanse regering al in het voorjaar van 2019 voor de mogelijke gevolgen van elk van haar acties, die ze allemaal toch ondernam. Amerika was er niet langer tevreden mee om gewoon op de tijger te rijden en begon met zijn hakken op zijn ribben te slaan, en natuurlijk stemden zijn simpele vazallen luidkeels in.

Maar nu lijkt het er steeds meer op dat de rit voorbij is, en de tijd om van de tijger af te komen nadert. En dat wordt een probleem. Want de wereld kan niet zomaar terug naar hoe het was; niet tijdens het leven van iemand die dit vandaag leest. De trapsgewijze, zich vermenigvuldigende dubbelhartigheid van de NAVO heeft uiteindelijk de pogingen van Rusland om haar te begrijpen en haar wat ruimte te geven, tenietgedaan, en het is duidelijk dat de poging om een revolutie te ontketenen in de Russische borst zo overtuigend mislukt is als de parameters van mislukking toelaten. Het Russische volk blijft de beslissingen van hun leider steunen met een percentage van 81%, zoals vorige maand nog bleek. Het is onwaarschijnlijk dat de langzame maar onverbiddelijke onderdrukking van Oekraïne zal afnemen, en tanks uit het westen zullen eerder een escalatie uitlokken dan een ineenstorting – laten we niet vergeten dat de Russische operatie begon met de verklaarde intentie om het aantal slachtoffers tot een minimum te beperken, de mogelijkheid te bieden om zich over te geven, en de reikwijdte te beperken tot militaire doelen. Een versnelde frequentie en omvang van kruisraketaanvallen was het gevolg van een aanval op de brug over de Krim die met Oekraïne verbonden was, en de actie werd opgevoerd tot het bestoken van energie-infrastructuur en nutsvoorzieningen na de vernietiging van de Nord Stream pijpleidingen. Als door het Westen gedoneerde tanks daadwerkelijk op tijd in Oekraïne aankomen om gevechten te zien, zullen ze waarschijnlijk een snelle en destructieve reactie te zien geven, en het risico dat de hele zaak uit de hand loopt en overslaat in een grote oorlog in Europa zal evenredig toenemen. Het is nu te gevaarlijk om van de tijger af te stappen, maar erbij blijven wordt steeds onhoudbaarder; er wordt ook wel gek gesproken over het geven van gevechtsvliegtuigen aan Oekraïne, maar dat is gewoon fluiten langs het kerkhof, en het wordt steeds duidelijker voor een steeds breder publiek dat de NAVO zoveel wapens in Oekraïne heeft gestoken dat haar eigen gevechtsvoorraden in gevaar zijn.

Een bijzonder ongemakkelijke positie, aangezien Rusland nooit echt het doelwit was, niet in de ogen van Uncle Sam. Rusland was slechts een verkeersdrempel op weg naar de confrontatie met… China.

Maar wat als… oh, wat als de oplossing was om op een nog grotere tijger te klimmen?

Ik zeg niet graag: “Ik zei het toch”; nou ja, eigenlijk is dat een leugen – ik zeg het wel graag. Maar ik citeer niet graag mijn eigen geschriften om het te doen, het voelt verwaand. Desalniettemin is de waarschuwing dat het westen slaapwandelend een conflict met China tegemoet gaat (en meer recentelijk een alliantie van China en Rusland) een veelvoorkomend thema geweest in eerdere berichten. Bijvoorbeeld deze, van meer dan 3 jaar geleden.

Dus zoals de meeste gewone denkers u al hadden kunnen vertellen, is het Amerika’s hou-mijn-bier-vast-en-kijk-dit bewegingen om Rusland en China uit elkaar te drijven, gelukt om ze dichter bij elkaar te brengen; ’s werelds productie- en handelsgigant en een belangrijke energieproducent – een fantastische mix, tenzij u de vijand bent. De rest van de wereld kijkt met de broek op de enkels naar Amerika en vraagt zich af wat het nu gaat doen. Het is er niet in geslaagd om de Russische economie kapot te maken, het is er niet in geslaagd om Bashar al-Assad in Syrië af te zetten en te vervangen, het is er niet in geslaagd om Nicolas Maduro in Venezuela af te zetten en te vervangen, en het zal er niet in slagen om een Chinees-Russische as te verhinderen die de wereldhandel in zijn eigen voordeel zal veranderen ten koste van Amerika. Want telkens wanneer zij de kans krijgt om een helder moment te grijpen, om haar destructieve koers te verlaten, kiest zij ervoor om zichzelf nog meer voor de gek te houden. Om in haar eigen oor te fluisteren wat het zou willen dat waar was.

Toen ik het net herlas, viel me een moment op dat door de tijd is veranderd in een hedendaagse komedie – het aangehaalde artikel vermeldt de goed functionerende idioot Mark Rutte die in 2018 in zijn eigen land slechts een goedkeuring van 10% van de kiezers kreeg. U herinnert zich Rutte nog wel; de inspirerende leider die de kwestie van de toetreding van Oekraïne tot een associatieovereenkomst tussen de EU en Oekraïne – die de handel zou liberaliseren – openstelde voor een referendum… en vervolgens de resultaten negeerde omdat hij en andere Europese leiders ze niet goed vonden. Nu worstelt de Europese Commissie met klachten van lidstaten dat de instroom van Oekraïens graan haar boeren bankroet maakt. Polen opperde het idee om de crisisreserve, een fonds van 450 miljoen euro voor noodgevallen, te gebruiken om Europese boeren in getroffen landen te compenseren. Nederland stemde tegen.

Raad eens met wiens naam wordt geshopt om Stoltenberg te vervangen als secretaris-generaal van de NAVO? Mark Rutte. Maar maakt u zich geen zorgen; de meest waarschijnlijke uitkomst is dat Stoltenberg aanblijft. Ummm….dat zou goed nieuws moeten zijn. Maar hoe kan een serie-afvallige als Rutte überhaupt op de A-lijst terecht zijn gekomen? Ik weet het, toch? Ik vroeg me vroeger ook af wat ze rookten in Europa, maar dat bleek slecht voor mijn bloeddruk te zijn, dus ik probeer er nu niet meer aan te denken.

Hoe dan ook, vergeef me de uitweiding. We hadden het over het feit dat Amerika zijn lendenen spant om het tegen China op te nemen, nadat het geld en wapens naar Oekraïne heeft laten vloeien in een proxy-oorlog tegen Rusland – een proces waarvan de versnelling suggereert dat Washington denkt dat het slim is in plaats van op een andere hark te trappen.

Maakt Washington zich helemaal geen zorgen over het smeden van een pact tussen Rusland en China, gebaseerd op hun wederzijdse afkeer van Amerika dat zich gedraagt als de dronken man die in zijn eentje danst in een nachtclub, zodat niemand nog ergens serieus op in wil gaan? Zou kunnen, een beetje.

Het bijschrift van de hoofdfoto luidt bijvoorbeeld: “Op deze hand-outfoto van een video die op 22 december 2022 door de persdienst van het Russische Ministerie van Defensie werd vrijgegeven, nemen Chinese oorlogsschepen deel aan gezamenlijke marineoefeningen met Rusland in de Oost-Chinese Zee. De oefening toont de steeds nauwere defensiebanden tussen de twee landen nu ze allebei te maken hebben met spanningen met de Verenigde Staten.” Rusland en China houden nu regelmatig grootschalige gezamenlijke militaire oefeningen. Maar het is veelzeggend dat in wargaming-scenario’s waarin de Verenigde Staten zichzelf schrijven en een bondgenoot of een Amerikaans staatsburger de vijand speelt, oefeningen waarin de fictieve vijand zich vaak gedraagt zoals eerdere observaties van deze militaire oefeningen suggereren dat het zeer onwaarschijnlijk is dat ze dat zouden doen… de VS nog steeds vaak verliest. In situaties waarin het de volledige controle heeft of het al dan niet wint, om het maar niet te mooi te zeggen.

De CSIS-oefening werd 24 keer uitgevoerd. “In de meeste scenario’s versloegen de Verenigde Staten/Taiwan/Japan een conventionele amfibische invasie door China en behielden ze een autonoom Taiwan.”

Maar alle partijen in het oorlogsspel leden hoge verliezen. “Overwinning is daarom niet genoeg. De Verenigde Staten moeten hun afschrikking onmiddellijk versterken.” In het rapport werden maatregelen aanbevolen om de Amerikaanse capaciteiten te verbeteren:

“Vergroot het arsenaal van lange afstand antischipkruisraketten. Bommenwerpers die in staat zijn om stand-off antischipkruisraketten te lanceren bieden de snelste manier om de invasie te verslaan met de minste verliezen voor de VS. Het aanschaffen van zulke raketten en het upgraden van bestaande raketten met deze antischipmogelijkheid moet de hoogste aanschafprioriteit zijn.”

Maar het codicil “conventionele amfibische invasie” lijkt alleen te zijn ingevoegd om te impliceren dat China niet kan winnen tenzij het verder gaat dan conventionele aanvallen. Was het niet nog maar twee jaar geleden dat de plaatsvervangend stafchef van de USAF waarschuwde dat Amerika op belangrijke gebieden van de luchtgevechtscompetitie hard aan het zweten is om pariteit te bereiken met de Chinese luchtmacht? Op andere gebieden lopen ze achter. Nu. De Amerikaanse minister van Luchtmacht Frank Kendall beweerde dat zijn prioriteiten liggen bij “China, China en China”. Met goede reden – het Volksbevrijdingsleger (PLA, alle disciplines zijn ondergeschikt aan het leger, wat resulteert in het vreemd klinkende ‘People’s Liberation Army Navy’, de PLAN) heeft nu de grootste luchtmacht in de Indo-Pacific en de grootste conventionele raketcapaciteit ter wereld, en is actief bezig met het ontwikkelen van hypersonische raketten. Kendall merkte ook op dat het snelle tempo van de Chinese militaire modernisering ertoe heeft geleid dat China een first-strike-capaciteit heeft verworven met zijn langeafstandskernmachten.

Is dit een slecht moment om te vermelden dat de NAVO Rusland nog moet verslaan met haar sluwe plan om Oekraïne naar zich toe te trekken? Ik bedoel, Rusland zou het gemakkelijke deel zijn. En misschien is dit niet het beste moment om te vermelden dat de Verenigde Staten de belangrijkste invloed hadden om Rusland en China samen te smeden tot wat een werkelijk ontzagwekkende militaire alliantie is geworden, bestaande uit twee van de drie belangrijkste kernwapenmachten. Maar dat was het wel. Ik zeg het maar.

In zo’n denkbeeldige amfibische aanval zou China zijn voordeel doen met een amfibische aanvalsmacht die het pas twee jaar geleden begon te definiëren en te bouwen, maar het heeft zijn eerste twee aanvalsschepen al te water gelaten, een derde is waarschijnlijk al in aanbouw – gezien het feit dat de bouw ervan de Chinezen slechts ongeveer 6 maanden kost – en de gebruikelijke experts speculeren dat ze tegen 2025 een marinekorps zouden kunnen hebben dat kan wedijveren met dat van de Verenigde Staten. Ze hebben al ongeveer 30.000 mariniers. Zo’n strijdmacht zou op zichzelf staan, autonoom kunnen opereren ten opzichte van de andere takken van het Chinese leger, zodat die vrij zijn om ter ondersteuning op te treden. We kunnen er dus net zo goed op wijzen dat ze daar zijn, aan de andere kant van de Straat van Taiwan. De Verenigde Staten bevinden zich op meer dan 11.000 kilometer van de Straat van Taiwan, terwijl de aanvalsmacht misschien maar een tiende daarvan verwijderd is. En hoewel de amfibische vloot van Rusland wordt beoordeeld als “veel kleiner dan die van de VS” – voor het geval dat Rusland zou besluiten zijn bondgenoot te helpen – wordt deze ook beoordeeld als “formidabel”.

Het amfibische aanvalsvermogen van Rusland is weliswaar veel kleiner dan dat van de Verenigde Staten, maar wel formidabel. De Russische marine beschikt over tientallen amfibische aanvalsschepen van verschillende grootte en goed uitgeruste infanteriebrigades die tot de eliteformaties van het Russische leger worden gerekend. De Russische marine-infanterie beschikt over vijf brigades plus extra bataljons, die op dezelfde manier georganiseerd zijn als gemotoriseerde geweereenheden en operationeel ondergeschikt zijn aan vlootcommandanten. In theorie zouden de Russische strijdkrachten landingen ter grootte van een brigade kunnen uitvoeren met tanks en pantservoertuigen, ondersteund door vliegtuigen en helikopters over land.

Zouden ze dat doen? Ah, ah – zo denken wij niet, en mensen die dat wel doen, worden vaker verrast dan nodig is. De hoeksteen van strategische planning is “Denk aan capaciteiten, niet aan intenties”. We hebben genoeg voorbeelden gehad van hoe verbijsterd westerse militaire analisten zijn over de plannings- en oorlogsfilosofieën van niet-gebonden landen. Vraag niet “Zouden ze?”, vraag “Kunnen ze?”. Als het antwoord ja is, neem dan aan dat ze dat zouden doen.

En dat is ook wat de Russische minister van Defensie Sergey Shoigu denkt. Althans, dat zei hij in 2015.

De bilaterale defensierelatie manifesteert zich voornamelijk op drie brede gebieden van betrokkenheid: militaire contacten op hoog niveau, militair-technische samenwerking en gezamenlijke militaire oefeningen. Van deze drie categorieën zijn de oefeningen waarschijnlijk het belangrijkst. In 2015 zei de Russische minister van Defensie Sergei Shoigu het volgende: “De belangrijkste kwestie van de Russisch-Chinese militaire samenwerking zijn de gezamenlijke militaire oefeningen.” Gezamenlijke militaire oefeningen dragen op drie manieren bij aan het veiligheidspartnerschap tussen China en Rusland, volgens de getuigenis van Richard Weiss in het Congres in 2019. Ten eerste helpen ze de strijdkrachten van Beijing en Moskou om hun tactische en operationele capaciteiten te verbeteren en hun interoperabiliteit te vergroten, waardoor ze beter in staat zijn om gezamenlijke operaties uit te voeren. Ten tweede hebben de oefeningen een geruststellende functie voor beide partijen en bevestigen ze “de inzet van China en Rusland voor militaire samenwerking als een belangrijke dimensie van hun zich ontwikkelende relatie.” Ten derde geven gezamenlijke militaire oefeningen aan derden – in het bijzonder aan de Verenigde Staten – het signaal af dat China en Rusland zich sterk inzetten voor elkaars veiligheidsbelangen.

Ik… ahhh… probeer hier delicaat over te zijn, maar… zo’n Chinees-Russische aanval over de Straat van Taiwan – toegegeven, een vergezochte mogelijkheid, aangezien het zeer waarschijnlijk is dat China en Taiwan als resultaat van een vreedzaam proces verenigd zullen worden – zou worden tegengegaan door een natie waarvan de meest vooraanstaande militaire denkers geloven dat een volledige amfibische aanval iets is dat ‘nooit meer zal gebeuren’ na de landingen op D-Day. Hoe effectief zou hun oppositie werkelijk zijn, ongeacht hun stoere praatjes? En hoewel de externe verdedigers van Taiwan veel waarde hechten aan de inheemse bevolking, die afstamt van eilandbewoners in de Stille Oceaan, maken zij in werkelijkheid niet meer dan 3% van de bevolking uit. De rest is zo Chinees als het Jaar van de Draak.

Oké, dus ik denk dat we gerust kunnen afzien van verdere discussie over de Amerikaanse militaire verovering van China. Ze hebben immers Rusland nog niet verslagen, dus China is nog een eind weg. Maar zeg nou zelf; kun je hun ‘conomie’ niet gewoon veroveren? U weet wel, zoals u met Rusland hebt gedaan. Met sancties. Weet u nog.

Nou, daarover. Net voordat we teruggaan naar China, vind ik dat ik erop moet wijzen dat het IMF nu groei voorspelt voor de Russische economie dit jaar – waarmee het zijn eerdere voorspelling terugdraait – en zelfs suggereert dat de Russische economische groei die van de Verenigde Staten binnen twee jaar zou kunnen overtreffen. Normaal gesproken zou ik lachen om iets van Newsweek, waarvan de verslaggevers blijkbaar veel inspiratie halen uit vliegtuigmodelijm. Maar in dit geval citeren ze slechts een IMF-rapport, dat echt lijkt te zijn.

Dus, wat betreft het vooruitzicht dat Washington met zijn machtige hand zwaait en China’s economie te gronde richt… kijk, ik ben geen econoom. Maar ik ga verder en zeg nee. Want, ziet u, het jaarlijkse handelsoverschot van China met de Verenigde Staten – die al aankondigen dat ze hun ‘conomie’ gaan bestormen – is in 2022 met 1,8% toegenomen tot $404 miljard, met een ‘M’.

Vorig jaar steeg de export naar de Verenigde Staten met 1% ten opzichte van 2021 tot $581,8 miljard, ondanks de tariefverhogingen door Donald Trump, de voorganger van president Joe Biden, die nog steeds van kracht zijn op veel goederen. De Chinese import van Amerikaanse goederen daalde met 1% tot $177,6 miljard.

Het wereldwijde handelsoverschot van China in 2021 was het hoogste ooit voor welke economie dan ook. In 2022 was er een toename van 29,7%. China koopt olie en gas van Rusland, niet van de wereldeconomie, en Rusland heeft er heel veel van – dat het met korting aan China verkoopt. Vorig jaar heeft China zelfs ladingen geïmporteerd Amerikaans LNG met aanzienlijke winst doorverkocht aan Europa. Maar nu de Chinese economie dit jaar weer zal aantrekken tot een verbazingwekkende groei van 5%, zal de volgende winter waarschijnlijk weer lestijd zijn voor Europa, dat nog steeds moppert over “hernieuwbare energiebronnen” en gas koopt van Algerije en Noorwegen, en natuurlijk van de VS – haar partner in vrijheid en democratie. Als de vorst weer in de pompoen zit, zal China een unieke positie innemen om de gasprijzen in Europa te bepalen – of misschien is ‘beïnvloeden’ een beter woord -. Tenzij het Baerbockiaanse denken heeft gezegevierd en er in elke voortuin een windmolen staat en op elk vlak oppervlak een fotovoltaïsch paneel.

Dat brengt ons, via de heerlijk spottende stijl van Patrick Lawrence, bij het gapende verschil tussen wat we verondersteld worden te denken dat er gebeurt en wat er gebeurt. Ik bedoel, je zou kunnen aanvoeren dat er vaak een behoorlijk grote kloof gaapt tussen politieke retoriek en de realiteit van politieke acties; westerse politici prediken routinematig inclusiviteit en harmonie, om vervolgens te handelen om te verdelen en te overwinnen, totdat we een dergelijk optreden zijn gaan verwachten. Maar op de Chinees-Russische top die vorige maand werd afgesloten – en die in het westen vrijwel geen aandacht kreeg, om redenen die naar ik aanneem snel duidelijk zullen worden – pleiten de presidenten Xi Jinping en Vladimir Poetin voor niets minder dan een nieuwe wereldorde. Het Chinese staatshoofd had deze boodschap; u kunt zelf beoordelen of het een slecht voorteken is voor de huidige aanspraakmakers op het runnen van The Global Show.

China staat klaar om de handen ineen te slaan met Rusland en alle andere progressieve krachten over de hele wereld die zich verzetten tegen hegemonie en machtspolitiek, om unilateralisme, protectionisme en intimidatie af te wijzen, om de soevereiniteit, veiligheid en ontwikkelingsbelangen van de twee landen stevig te beschermen en om internationale eerlijkheid en rechtvaardigheid hoog te houden. Beide partijen moeten nauw blijven samenwerken in internationale aangelegenheden, het gezag van de Verenigde Naties en de status van het internationaal recht hoog houden, zich inzetten voor echt multilateralisme, hun verantwoordelijkheden als grote landen nakomen en het goede voorbeeld geven in kwesties als de bescherming van de wereldwijde voedsel- en energiezekerheid.

Het Russische staatshoofd was niet minder minachtend over de voormalige pretendenten van het wereldleiderschap en hun selectieve vertrouwen in het “internationale recht”.

Het afgelopen jaar heeft ons land en de wereld grote en dramatische veranderingen gebracht. Het was gevuld met onzekerheid, angst en zorgen… Jarenlang hebben Westerse elites ons schijnheilig verzekerd van hun vreedzame bedoelingen… Maar… het Westen heeft ons voorgelogen over vrede terwijl het zich voorbereidde op agressie, en om Oekraïne en zijn bevolking cynisch te gebruiken als middel om Rusland te verzwakken en te verdelen. We hebben nooit toegestaan dat iemand dit deed en we zullen het nu ook niet toestaan.

Samenvattend: de proxy-oorlog, die opzettelijk werd aangewakkerd, gestart en gesteund als een middel om Rusland te verzwakken ter voorbereiding van krachtige nieuwe maatregelen om China in bedwang te houden, heeft in plaats daarvan de westerse steunpilaren aanzienlijk verzwakt en verdeeld, en de Europese economie aan de rand van de afgrond gebracht. De prognose voor dit jaar is niet verbeterd, en in plaats daarvan wordt er gewaarschuwd om ons voor te bereiden op nog meer fiscale grillen volgende winter. De westerse coalitie, verenigd in samenwerking om Oekraïne te laten vechten tot het hele land met de grond gelijk gemaakt is, is aantoonbaar niet in staat om alleen Rusland te overwinnen, laat staan Rusland dat gesteund wordt door het leger van China, dat bijna twee keer zo groot is als het leger van de VS, met bijna 6.000 tanks en een defensiebudget dat in 2022 met 6,8% is gestegen na een decennium van gestage stijgingen. Ik weet dat het witboek van de VS beweerde dat de grondtroepen van de PLA “verouderde uitrusting gebruiken of niet effectief moderne wapens kunnen gebruiken zonder betere uitrusting of training”; maar ze maakten vergelijkbare afwijzende geluiden over de Russen, zelfs toen hun propaganda geavanceerder was dan “Rusland rekruteert zijn huurlingen uit gevangenissen en ze klimmen over de lichamen van hun eigen doden om op te rukken”. Toch lijken ze op te rukken. Chinsauce over het economisch onderuit halen van China is gewoon een lachwekkende kijk-daar-naar aanstellerij en afleiding terwijl de westerse economie implodeert met onhoudbare schulden en uit de hand gelopen subsidies die nooit nodig zouden zijn geweest als er geen idioten waren die op de winkel passen.

De slotalinea van de heer Lawrence raakte zo’n gevoelige snaar bij mij dat ik denk dat ik hem ga gebruiken om ons eruit te halen.

Denkt u dat het cultiveren van onwetendheid op deze manier een teken is van de gezondheid van een samenleving – een herstellend middel, een bron van kracht? Of is het het tegenovergestelde, één van de vele oorzaken van de voelbare achteruitgang van ons publieke discours, de scheuring van onze sociale structuur, de welig tierende verwarring onder ons, de afwezigheid van doelgerichtheid waarmee zo velen van ons moeten leven?

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

RED ALERT: Pentagon mobiliseert duizenden vliegtuigen voor WOIII-confrontaties met China, Rusland

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: