Kort na de Iraanse reactie op de zionistische aanval die het Iraanse consulaat in Syrië verwoestte, waarbij de hoogste commandant Mohammad Reza Zahedi om het leven kwam, was het het Witte Huis zelf, en Biden, dat de teugels van Netanyahu aftrok en de wereld vertelde dat de actie goed “gekalibreerd” was geweest. Dit gebeurde nadat de zionistische autoriteiten vuur spuwden en dreigden met apocalyptische gevolgen tegen de herboren Perzische potentaat.
Deze “kalibratie” in het discours van Washington is het voor de hand liggende gevolg van wat er gebeurde vóór de Iraanse vergelding; in de 48 uur voorafgaand aan de vergelding riepen verschillende Europese koeriers op tot ” terughoudendheid ” van Iran, waarbij ze waarschuwden voor de ernstige gevolgen die dit gebrek aan ” terughoudendheid ” zou kunnen teweegbrengen. De tekenen van bezorgdheid waren net zo duidelijk als het goedpraten en legitimeren van Israëls provocerende acties tegenover zijn buren in de regio tot dan toe, schrijft Hugo Dionísio.
Ursula von der Leyen nam echter geen blad voor de mond. In weer een show van hypocrisie van Bijbelse proporties dreigde ze met de enige reactie die ze kent: sanctiepakketten tegen Iran voor het uitvoeren van een “niet-uitgelokte aanval”. Macron kon ook niet achterblijven en kwam naar buiten om te zeggen dat “we” Iran moeten blijven “isoleren” met de gebruikelijke sancties.
Als er iets te halen valt uit dit gedrag, dan is het dit: Ursula Von Der Leyen en de Macrons van deze wereld leven in een realiteit die niet meer bestaat, waarin het “raciaal, moreel en intellectueel superieure” Westen de legitimiteit had om iedereen die zich tegen hen verzette te straffen, te vervolgen, binnen te vallen, te bedreigen en te vernietigen. Maar als zij, in hun hatelijke blindheid, dit nog niet beseffen, dan kan hetzelfde niet gezegd worden van degenen die hen regeren. De wereld is veranderd en ondergaat een versnelde transformatie.
Er kwam een einde aan de straffeloosheid toen de Russische Federatie zei dat ze niet zou aanvaarden dat de rode lijn die ze had opgelegd en die de neutraliteit van Oekraïne bepaalde, werd overschreden; de wereld veranderde toen Iran, Hezbollah, Huthis en Hamas verklaarden dat ze de Zionistische mishandelingen van hun bevolking en die van hun bondgenoten niet langer zouden aanvaarden; de wereld veranderde toen China Rusland en Iran niet opgaf en aantoonde dat de multipolaire wereld een blijvertje was. Om er één te vernietigen, moet je ze alle drie vernietigen. Alle drie onderling verbonden door uitgebreide strategische partnerschappen.
Het antwoord van Iran gaf dan ook aan dat het bereid is om een beslissend antwoord te geven op wat het beschouwt als een escalatie van misbruik door het zionisme en zijn aanhangers, en dat het geen genocidaal gebrek aan respect zal blijven tolereren van de zionistische entiteit die Israël controleert.
Dit gedrag van Iran, dat voorheen ondenkbaar en ontoelaatbaar was voor de “internationale gemeenschap”, vindt nu een ruimte van legitimiteit die absoluut onthullend is voor hoe de wereld veranderd is in deze jaren van groeiende multipolariteit. Sancties hebben niet meer hetzelfde gewicht, omdat Iran – net als Rusland, Noord-Korea, Cuba, Venezuela en Nicaragua – heeft geleerd om zelfvoorzienend te zijn en agressie om te zetten in een kracht van verzet; noch domineert het Westen nu het Mondiale Zuiden met de kracht die het vroeger had; noch vormen de VS en hun vitale ruimte nog steeds die militaire macht waar iedereen bang voor was.
Vandaag de dag kunnen machten als Iran het zich veroorloven om de inzet te verhogen en het arrogante Westen in het nauw te drijven. Het meest interessante is dat de VS, vanuit strategisch oogpunt, hadden ingezet op een overvloed aan meervoudige provocaties, steeds verder verspreid en gericht op gelokaliseerde militaire escalaties, met als functie de expansie in te dammen van de landen die de centrale pijlers vormen van deze bevrijding van het Mondiale Zuiden: Rusland, China en Iran.
Dit resulteert in de verdere uitbreiding van de multipolaire wereld, de ontwikkeling van het “Mondiale Zuiden”, dat niets anders is dan de ” Mondiale Meerderheid”; vergezeld van het daaruit voortvloeiende verlies van strategische posities door het Westen, die toegang dicteren tot de strategische arbeidsreserves van Azië en Afrika; de grondstofreserves in Rusland, het Midden-Oosten, Latijns-Amerika en Afrika; of de geïnstalleerde industriële capaciteit van Azië; de multipolaire “Triplice Entente” die het anti-imperialistische proces stuurt, lokt met haar “gekalibreerde” aanvallen een progressieve corrosie van de imperialistische entiteit uit, en kondigt ergens in de tijd haar ineenstorting aan.
En dit is de grote verdienste van deze drie landen en hun bondgenoten, Zuid-Afrika, meer overtuigd, India en Brazilië, meer gevaarlijk, die nu zijn vergezeld door vijf andere landen, en die binnenkort zullen worden vergezeld door vele anderen, met inbegrip van Vietnam zelf, dat al officieel zijn voornemen om toe te treden tot de BRICS heeft gemaakt. Deze landen hebben het geduld, de wijsheid en de competentie gehad om zo eensgezind mogelijk te handelen, maar ook zo gedecentraliseerd als nodig, zonder zichzelf te laten verstrikken in onoverkomelijke interne tegenstellingen die hen blootstellen aan de natievernietigende machine die de VS is. Op deze manier levert gedecentraliseerde expansie problemen op die extreem moeilijk te overwinnen zijn voor degenen die dit expansieproces, dat ook een proces van bevrijding van neokolonialisme is, willen vernietigen.
We kunnen echter niet zeggen dat we ons op een totaal origineel historisch moment bevinden. In feite moeten we denken aan de woorden van Zbigniew Brzezinsky aan de Nouvelle Observateur in 1998, toen hij in een interview erkende dat de VS niet alleen bewust had bijgedragen aan de invasie van Afghanistan door de USSR, maar hij was ook verheugd – zoals arrogante supremacisten graag zijn – dat zelfs met een miljoen doden, het de moeite waard was om de Mujahideen (Taliban) te steunen, waarvan ze van tevoren wisten dat Moskou het zou zien als iets onverdraaglijks aan zijn grenzen en dat het niet zou nalaten om een oorlog uit te lokken.
In een proces dat vergelijkbaar is met wat er in Oekraïne gebeurde – de vorming van een diep anti-Russische (of anti-USSR) heersende elite die een haatdragende en extremistische ideologie praktiseert – was het belangrijkste wat Brzezinsky zei echter dat de VS, die ideologisch in het defensief zaten, met de mensenrechtenagenda het tij konden keren en de USSR in het defensief konden brengen. Vandaag heeft het idee van een multipolaire wereld het Zuiden in zijn geheel in een ideologisch offensieve positie gebracht en tegelijkertijd bevindt de VS zich opnieuw in het defensief. En deze keer kunnen ze net zo goed weer met de mensenrechtenagenda komen, maar niemand gelooft er meer in.
Uit deze positie kunnen we een waardevolle les leren voor vandaag: hoe agressief, arrogant en oorlogszuchtig ze ook lijken, de VS – inclusief Israël – zijn opnieuw in een defensieve positie geplaatst. Alles wat ze doen is een antwoord op een realiteit waarin de multipolaire wereld blijft groeien en het “uitgebreide” Westen blijft krimpen. Hoeveel “uitbreidingen” de NAVO ook propagandeert, de leefruimte van de westerse monopolies, die de wortels van het imperialisme vormen, is geleidelijk kleiner geworden. Dit is een onbetwistbaar feit en alleen de brutale schuldenlast van het Witte Huis zorgt ervoor dat de Amerikaanse economie kunstmatig blijft groeien en daarmee het proces voedt om de groei van de multipolaire wereld “in te dammen.”
Wat onmogelijk te verbergen is, is dat het probleem van de VS deze keer gecompliceerder is. Het zal niet zo gemakkelijk zijn om “offensief” te gaan als met de USSR. Hoewel de USSR een formidabele uitdaging was en één die door de heersende elite in Washington al snel werd gezien als een zaak van leven of dood, maakte het feit dat de Sovjetmacht op dat moment de enige pijler was waarop de uitdaging rustte, de zaken gemakkelijker. Het was heel gemakkelijk om de wereld in tweeën te delen en de andere kant te demoniseren. In tegenstelling tot vandaag, kon de USSR zichzelf niet steunen in China.
De uitdaging van China, Rusland en Iran, gevolgd door India, Zuid-Afrika, Brazilië en vele anderen, is veel complexer en meer ontwricht. Ten eerste zijn ze geen monolithisch blok met dezelfde ideologie. Het zijn landen met zeer verschillende bestuurssystemen, van de meest liberale, zoals Brazilië en Zuid-Afrika, tot de socialistische zoals China of de nationaal-ontwikkelende zoals Rusland, of zelfs Iran, met zijn theocratische en democratische dimensie. Vanuit het oogpunt van propaganda levert dit veel problemen op, vandaar dat we de afgelopen maanden een groeiende propagandalijn hebben zien ontstaan, volgens welke China belang heeft bij de overwinning van Trump – hij die het land wil vernietigen – en dat het Europees extreem-rechts is dat China steunt en door het land wordt gesteund. Het is een soort “Russiagate”, dit keer in een Chinese versie. Iedereen over één kam scheren en demoniseren is niet gemakkelijk geweest.
Bovendien zijn deze landen, elk op hun eigen manier – Iran nog het minst – verbonden met westerse waardeketens, wat doortastend en bruut optreden verhindert, ongeacht de gevolgen. Kijk wat er is gebeurd met de sancties tegen Rusland en bedenk wat er zou gebeuren als de Chinese economie door een dergelijke mate van agressie zou worden getroffen.
Dit is de essentie van “multipolariteit”, wat anderen “multiplexiteit” noemen, die bestaat uit haar enorme capillariteit, zoals paddenstoelen die zich over de hele wereld vermenigvuldigen, elk met haar eigen morfologie maar allemaal met dezelfde aard, waardoor het vrijwel onmogelijk is om haar groei in te dammen. Zoals de VS van Rusland heeft geleerd, is het niet genoeg om er één aan te vallen, je moet ze allemaal aanvallen, maar het is onmogelijk om ze allemaal aan te vallen, zoals ze zich nu realiseren. Deze diversiteit is een absolute uitdaging voor de totalitaire en unicistische logica van de VS, die zichzelf zagen als heerser over een uniforme wereld.
Als er iets is wat het monopolistische Westen niet begrijpt, dan is het wel hoe je dingen die anders zijn kunt verenigen, hoe je de verschillen van andere mensen kunt accepteren, hoe je een gemeenschappelijke kracht kunt creëren tussen verschillende mensen, verenigd door slechts één gevoel: vrijheid. Om zich te verenigen voelt het Amerikaanse imperialisme de dwingende noodzaak om te standaardiseren, culturen, tradities, overtuigingen en ideologieën te vernietigen, om de zijne op te leggen.
Deze multipolaire landen, gebaseerd op een interventionistische staat (iets wat ze allemaal gemeen hebben en die het Westerse voorstel van de neoliberale minimale staat, vervangen door monopolies, verwerpt), die de strategische sectoren van de economie controleert en zich inzet voor economische soevereiniteit, maakt de controle over hun economieën erg ingewikkeld. Het is geen wonder dat een van de aanvalslinies van de VS op China de noodzaak is om “kapitaalcontroles” af te schaffen. De hele “liberalisering” is in het voordeel van degenen met de meeste koopkracht. We weten wie het meest verzamelde geld heeft, het resultaat van 500 jaar plundering en slavernij.
De waarheid is dat de VS, kijkend naar deze realiteit, zich realiseerde dat Brezinsky’s strategie zou moeten worden aangepast aan de huidige realiteit, namelijk, het zou moeten worden gedeconcentreerd of verspreid, waarbij gekozen wordt voor verplaatste provocaties, gebruik makend van de verspreiding van militaire bases over de hele wereld. Voor Rusland zouden dat Oekraïne, Georgië, Moldavië en Armenië zijn, op de voet gevolgd door de NAVO; voor China Taiwan, Zuid-Korea, Thailand, de Filippijnen, Japan en het gladde India; voor Iran Israël.
De verspreide provocaties, via zeer goed bewapende proxies, vormen een probleem, een probleem dat nu wordt aangetoond door de Iraanse vergelding. De deken is kort voor een Westen dat niet meer beschikt over de industriële capaciteit van het verleden, door eigen schuld verplaatst door een impopulair beleid van banenvernietiging, ten dienste van de monopolies. En dit gebeurt tegen een achtergrond van financiële, economische en sociale inkrimping. Zelfs vanuit het oogpunt van de financiering van deze operaties komt het Westen vast te zitten in zijn eigen tegenstrijdigheden: in tegenstelling tot staten investeren monopolies niet in het algemeen belang, maar alleen in de concentratie van rijkdom. Het afpakken van de staat om het aan de monopolies te geven heeft geleid tot wat we nu zien.
Iran, China en Rusland, die gebaseerd zijn op militair-industriële complexen waarin de belangrijkste bedrijven in handen zijn van de staat en, zelfs als ze privé zijn, gedwongen worden om te concurreren met staatsbedrijven, produceren heel goedkoop wat heel duur is voor het Westen (de luchtverdediging van de Iron Dome, in de nacht van de Iraanse vergelding, kostte ongeveer een miljard dollar). Deze realiteit maakt een relatief goedkope “gekalibreerde” reactie mogelijk. Ter vergelijking: degenen die het meeste uitgeven aan deze operaties zijn degenen wier economieën dalen; degenen die het minste uitgeven zijn degenen wier economieën groeien. Nogmaals, dit is een gevolg van de neoliberale minimale staat, die voortkwam uit de Washington consensus.
Daarom zal de grote uitdaging voor de multipolaire wereld zijn om te blijven inzetten op reacties die voldoende “gekalibreerd” zijn om de agressor bij zinnen te brengen, zonder te escaleren op leven en dood, maar om de agressor bezig te houden, zichzelf steeds meer uit te hollen en door zijn activiteiten te doen geloven dat hij oprukt, terwijl hij zich in feite terugtrekt. Rusland heeft dit meesterlijk gedaan met de Speciale Militaire Operatie en China doet het ook vanuit een niet-militair oogpunt.
Daarom laat het luisteren naar Ursula von der Leyen met haar spreekwoordelijke arrogantie, het dreigen met ineffectieve sancties tegen Iran, het luisteren naar Trump en zijn MAGA, Sunak die groots wil praten en Macron die Napoleon speelt, terwijl hij zegt “de wereld is met Oekraïne”, “Rusland is geïsoleerd”, “we gaan China in toom houden” of “Iran heeft Israël aangevallen”, precies dat zien: de dienaren van monopolies zijn druk bezig met het spelen met kleine loden soldaatjes zonder zich te realiseren dat ze dat op een steeds kleiner bord doen.
Als de multipolaire wereld zijn “gekalibreerde” aanvallen kan blijven uitvoeren, in welke vorm dan ook (sommige meer gemilitariseerd, andere meer commercieel en technologisch), dan kunnen we er zeker van zijn dat ze de taak kunnen voltooien die anderen al zijn begonnen: een einde maken aan het neokolonialisme dat het mondiale Zuiden nog steeds de mond snoert.
Come on, Kalibr!
Wat een Heerlijk en Opzwepend artikel..ik brul van binnenuit om de overwinning van de RECHTVAARDIGHEID te bejubelen..♥️🇷🇺🇵🇸🇮🇷🌹✊een emotioneel orgasme is Naderbij… vergeet ook Kim-jung niet hé..💪💪💪🍀🍀
Er gaat maar liefst 3 miljard euro naar Oekraïne en u kondigde dat al aan aan president Zelensky terwijl de Kamer nog van niks wist, zei De Zoeten, terwijl de premier besmuikt lachte.
https://x.com/beek38/status/1780395034501693633
Hij houdt de schijn niet meer op.
Zojuist in de Slaapkamer: Rutte geeft geen antwoord en lacht u vervolgens recht in uw gezicht uit met zijn WEF-tasje
https://x.com/PvanHouwelingen/status/1780338572362400098
De Nederlanders hebben toch een fijn baasje, hun aller Markske, heel andere stijl dan onze Guy, Guy Verhofstadt. Fijne maniertjes, altijd netjes in het maatpak, steeds de typisch superieure Hollandse grijns, en als ie spreekt knikt het hoofdje steeds bevestigend. Ik denk dat het een wedstijd is: wie is de meest valse, gluiperige liberale neocon van Europa?