De Europese Unie: De verliezer in het Oekraïne-conflict – Hoe het ook afloopt

Het lijdt geen twijfel dat de VS het conflict in Oekraïne gebruikt om de Europese Unie te destabiliseren. De laatste bindt zich onvoorwaardelijk aan Washington en Kiev zonder na te denken over de gevolgen. Met de intensivering van de samenwerking met de NAVO wordt ook de EU in het conflict met China betrokken. Dit zal de EU nog verder massief verzwakken, schrijft Gert Ewen Ungar.

Als men de westerse media mag geloven, is Oekraïne op weg om een oorlog tegen Rusland te winnen. Niet alleen de jonge republieken in de Donbass, maar ook de Krim zal binnenkort weer deel uitmaken van Oekraïne. Daarvoor zijn vooral wapenleveranties en financiële steun nodig. Tot zover het sprookje dat de verantwoordelijken in de EU blijkbaar geloven.

Als men daarentegen luistert naar militaire deskundigen, dan kan Oekraïne maar beter snel naar de onderhandelingstafel gaan en ook een “dictatoriale vrede” accepteren. Al in november uitte de stafchef van het Amerikaanse leger, Mark Milley, dit standpunt. De oorlog kan niet militair worden gewonnen, stelde hij vast. Dergelijke stemmen vermenigvuldigen zich. Rusland heeft het potentieel om militair verder te escaleren. Zelfs de secretaris-generaal van de NAVO ziet de NAVO voor een dilemma staan, want door de uitbreiding van de wapenleveranties dreigt zij zelf een duidelijke partij in het conflict te worden, en bij elke verdere intensivering dreigt dus ook het conflict uit de hand te lopen. Dat zou fataal zijn voor Europa.

Als u naar de economische indicatoren kijkt, ziet het er nog somberder uit. Het BBP van Oekraïne is vorig jaar met meer dan 30 procent gekelderd. Door de militaire reactie van Rusland na de terroristische aanslag op de Krimbrug zit Oekraïne nu met een verwoeste energie-infrastructuur. Door de omvangrijke wapenleveranties van het Westen, die voornamelijk per spoor plaatsvinden, is ook het spoorwegnet al ernstig beschadigd. Bovendien heeft ongeveer 20 procent van de Oekraïense bevolking het land al verlaten. Ze zijn niet beschikbaar voor de economie. Oekraïne is economisch aan het einde van zijn Latijn. Het is volledig afhankelijk van buitenlandse donoren. Oekraïne zit ook in een schuldenval en zal het door de EU verstrekte geld niet kunnen terugbetalen.

Voor de EU betekent dit: de aan Oekraïne verstrekte leningen zullen als extra schuld op de begrotingen van de EU-staten drukken, omdat de EU-Commissie gezamenlijke obligaties heeft uitgegeven om de oorlog te financieren, waarvoor alle EU-staten nu gezamenlijk aansprakelijk zijn. Dit geld is en blijft beschikbaar voor Oekraïne. Dat is de bittere economische realiteit. Oekraïne is geruïneerd en de EU draagt de lasten.

Het idee dat Oekraïne de overwinning op Rusland zou kunnen behalen als er meer wapens zouden worden geleverd, is een illusie. Wapenleveranties verlengen deze oorlog alleen maar. De Oekraïners zelf worden opgestookt voor een reeds lang verloren zaak. De beweringen van Duitse politici (en vooral Duitse vrouwelijke politici) dat Duitsland geen partij in de oorlog zou worden door het leveren van wapens, omdat daar duidelijke regels van internationaal recht voor bestaan, is op zijn best naïef of gewoon een opzettelijke misleiding. Deze regels bestaan niet.

Als Rusland zelf concludeert dat de NAVO zich in de oorlog heeft gemengd, dan beschrijft dat precies de status quo: de NAVO levert wapens, de NAVO levert gegevens, de NAVO controleert wat er op het slagveld gebeurt. Wat de NAVO, de EU en Duitsland momenteel het meest beschermt tegen een oorlog is waarschijnlijk de Russische taalregeling, volgens welke Rusland niet in oorlog is met Oekraïne.

Al degenen die deze taalregeling belachelijk maken, zouden moeten overwegen of dit niet juist hun eigen bescherming is tegen verdere escalatie, die echter op elk moment door Rusland kan worden ingetrokken. Het Russische taalregime om niet over oorlog te spreken is dus ook een bescherming van Europa tegen zichzelf, tegen de gevolgen van het kennelijke onvermogen van de EU en de EU-staten om aan diplomatie te doen. De EU is nog niet in oorlog – maar alleen bij de gratie van Rusland. De toetreding van de EU tot de oorlog hangt dus onder meer af van een zeer eenvoudige, officiële regeling voor de Russische taal.

De EU is echter in niets van dit alles geïnteresseerd, is niet langer geïnteresseerd in diplomatie, is niet geïnteresseerd in militaire expertise, is niet geïnteresseerd in economische gevolgen, maar verzekert Oekraïne van volledige en vooral onvoorwaardelijke steun. Oekraïne beslist zelf op welk moment het onderhandelingen met Rusland wil beginnen. De EU zet niet alleen alles in op een Oekraïense overwinning, maar komt in feite vrijwillig in een diplomatieke impasse terecht. Het geeft zonder noodzaak de mogelijkheid op van eigen politieke zeggenschap over het conflict en het uitoefenen van een matigende invloed op Oekraïne. Een militaire overwinning voor Oekraïne is meer dan onwaarschijnlijk, het is onmogelijk. Maar de EU heeft hiervoor geen plan B.

De EU handelt dus nalatig – en de consequenties zijn te zien. Zij handelt ook nalatig met de vandaag aangenomen overeenkomst over intensievere samenwerking met de NAVO. Het is te voorzien dat de EU haar soevereiniteit zal opgeven en militair en economisch nog afhankelijker zal worden van de VS. Dit is in meerdere opzichten fataal, want naast het conflict in Oekraïne plannen de VS de wereldwijde uitbreiding van hun confrontatie met China.

In haar aankondiging over de intensivering van deze samenwerking tussen de EU en de NAVO maakte EU-Commissievoorzitter von der Leyen duidelijk dat een van de doelen hiervan is China in te dammen. De EU opent zonder noodzaak een tweede front, dat haar binnen afzienbare tijd verder zal verzwakken.

Het is ook te voorzien dat de EU hierdoor nog meer onafhankelijkheid zal verliezen. Door af te zien van Russisch gas heeft de EU zich al in een situatie geplaatst van grote afhankelijkheid van Amerikaanse leveringen van vloeibaar aardgas. De hogere prijs van LNG verzwakt nu al het concurrentievermogen van de EU. Tegelijkertijd geeft het de VS een nieuw politiek pressiemiddel, dat het, in tegenstelling tot Rusland, ook gewetenloos zal gebruiken – daar kunt u zeker van zijn. LNG is alleen beschikbaar voor politiek goed gedrag.

Dat interesseert de EU-grootheden allemaal niet. Tegelijkertijd zijn de betrekkingen met de VS niet onbezwaard. Met de Inflation Reduction Act gaat de regering Biden onverdroten verder op de door Trump ingeslagen weg van “America First”. Met deze wet hebben de Verenigde Staten reeds de economische oorlog verklaard aan de EU, omdat zij “groene” technologie uit de EU discrimineren ten gunste van die van producenten in de VS.

Het is ook geen geheim dat Nord Stream altijd een doorn in het oog van de VS is geweest. Het is ook geen geheim dat het opblazen van de pijpleiding in het belang van de VS is. Het zal de EU economisch verzwakken en haar afhankelijkheid van de VS vergroten. De visie op het transatlantische bondgenootschap van de EU en ook van Duitsland is daarom misvormend, om niet te zeggen naïef. De VS hebben het transatlantische “partnerschap” allang eenzijdig opgezegd en omgezet in een transatlantische relatie van Europese afhankelijkheid. Het doel van de VS was en is om de EU als economische alliantie te verzwakken.

Bovendien is er binnen Europa al een andere versterkende alliantie met de VS, die gericht is tegen de belangen van de EU als geheel. Polen, de Baltische staten en Oekraïne zetten alles in op intensivering van de samenwerking met de VS. Vooral Polen, maar ook de Baltische staten, stappen regelmatig en geenszins toevallig uit de veelgeroemde eenheid van de EU en duwen door, vooral met betrekking tot de escalatie van het Oekraïne-conflict. Polen zet Duitsland momenteel onder druk met betrekking tot de levering van Leopard-tanks. De Poolse eis tot herstelbetalingen van Duitsland komt vooral ook de VS ten goede, omdat het de cohesie binnen de EU verder verzwakt.

De achtergrond hiervan is dat de VS steeds meer invloed krijgt in Oost-Europa en de EU wil verzwakken door haar in tweeën te splitsen. Het Drie Zeeën Initiatief is een alliantie van staten en omvat naast Polen en de Baltische staten ook Oekraïne, Bulgarije, Kroatië, Roemenië en Oostenrijk. Toen Duitsland in 2018 lid wilde worden, kreeg het een partnerschap zonder stemrecht aangeboden. Oekraïne daarentegen werd in 2022 rechtstreeks – via een videoconferentie – toegelaten. De VS heeft bijgedragen aan de financiering van dit initiatief en is daarin een belangrijke partner. Het initiatief heeft tot doel de samenwerking tussen de landen te verbeteren en te versterken op het gebied van politiek, infrastructuur, veiligheid en in de energiesector.

Het initiatief was al gepland om de gasleveringen in de toekomst te diversifiëren en daarbij Rusland en Duitsland te omzeilen tijdens de exploitatie van de nog intacte delen van Nord Stream 1. De betrokken landen beweren dat dit geen organisatie is die concurreert met de EU, maar dit klinkt niet erg geloofwaardig. Waarom een andere Europese alliantie van staten met deelname van de VS nodig is voor een intensievere samenwerking van landen die overwegend in de EU verenigd zijn, valt eenvoudigweg niet overtuigend te verklaren.

Het wordt steeds duidelijker dat de EU, samen met Duitsland, de grote verliezer zal zijn in het Oekraïne-conflict.

Economisch gezien zal Oekraïne de EU voor grote uitdagingen stellen. De integratiebeloften van de EU aan Oekraïne zullen een enorme economische last voor de EU betekenen. Tegelijkertijd laat de EU zich steeds verder meeslepen in een volstrekt onnodig conflict met China, ten koste van zichzelf. Toch is China een belangrijke markt, grondstoffenleverancier en technologiepartner voor de EU. Tegelijkertijd is het duidelijk dat de VS daarbij ook de EU willen verdelen. Diplomatiek onwillig en op zijn best onhandig, en zonder een exit-scenario te hebben, laat de EU ook het Oekraïne-conflict steeds verder escaleren. De EU-grootheden denken blijkbaar dat zij Rusland uiteindelijk de kosten kunnen opleggen, terwijl het doel van een militaire overwinning voor Oekraïne niet realistisch is. De kosten van de oorlog zullen door de EU en haar lidstaten moeten worden gedragen.

Het onvoorwaardelijk vasthouden aan de transatlantische alliantie en de eveneens onvoorwaardelijke steun aan Oekraïne, terwijl het smeulende conflict met de VS, die proberen de EU als concurrent uit te schakelen en te verzwakken, wordt genegeerd – dit alles maakt de EU tot de grote verliezer in dit conflict. Het zal geopolitiek gemarginaliseerd, intern verdeeld en economisch verzwakt uit het conflict komen.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

De Europese Unie is dicht bij een ineenstorting – Het hele systeem is tot in de kern verrot

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: