De cijferaar: Mark Rutte, de volgende secretaris-generaal van de NAVO

Nederland. Wat valt er te zeggen? Voor de meeste waarnemers: niet veel. Het was de Nederlandse Gouden Eeuw, Rembrandt, daarna tulpenmanie, ondeugd op de pof, en irrelevantie ten top.

De Fransen krijgen alle kritiek, maar vierentachtig lentes geleden bombardeerde Hitler Rotterdam en vouwden de Nederlanders hun natie in één dag op. Het was niet de moeilijkste overgang. Het vorige Duitse staatshoofd, keizer Wilhelm II, was er immers al, schrijft Curt Mills.

Wilhelm was na het mislukken van de Eerste Wereldoorlog uitgeweken naar het Utrechtse gehucht Doorn, een periode die wordt herdacht in de saaie film The Exception uit 2016, met wijlen Christopher Plummer en Lily James in de hoofdrollen. Naast het inspireren van twijfelachtige films, leverden de Nederlandse decennia van Wilhelm ook een paar opmerkelijke missives op.

Over de Duitse Führer zei de uit het ambt ontzette vorst vanuit Nederland: “Er is een man alleen, zonder familie, zonder kinderen, zonder God. Hij bouwt legioenen, maar hij bouwt geen natie. … Een alles verzwelgende staat … zet zichzelf op in plaats van al het andere, en de man, die als enige deze hele staat in zich opneemt, heeft geen God om te eren, noch een dynastie om te behouden.”

Vandaag de dag heeft Nederland een nieuwe regering, één die in de prestigieuze pers wordt aangeprezen als “de meest rechtse regering” sinds tijden (de symbiotische relatie tussen de vierde macht en de clonazepam-industrie gaat gewoon door). Dick Schoof, die in de Nederlandse pers soms “Tricky Dick” wordt genoemd – is alles Amerikaans? – staat op het punt minister-president te worden na een periode als spion, immigratiechef en minister van Justitie.

Schoof wordt door sommigen beschouwd als het technocratische masker voor een stille staatsgreep georkestreerd door Geert Wilders, die door critici wordt afgeschilderd als een asblonde, anti-islam psychopaat. Wat de waarheid ook moge zijn, na drie decennia stenen gooien tegen de kasteelmuren, kwam Wilders eind 2023 eindelijk aan de macht na een schokgolf bij de stembusgang.

Waarom kwam er een einde aan Wilders’ tijd in de wildernis? Per slot van rekening is de man die hij opvolgt, Mark Rutte, misschien wel de meest gerespecteerde mainstream conservatieve politicus in Europa. Maar deze tijd (het Wilders-Schoof experiment) kwam uit die tijd (bebrilde vermeend staatsmanschap). Waarom deze ontkoppeling?

Het beantwoorden daarvan zou een triviale bezigheid zijn, ware het niet dat Rutte waarschijnlijk zijn volgende baan heeft: secretaris-generaal van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie, een alliantie die de president van de Verenigde Staten opvallend genoeg een “heilige verbintenis” noemt.

Rutte kwam in 2010 aan de macht. Hij had jarenlang gewerkt voor zijn voorganger Jan Peter Balkenende, een andere centrumrechtse politicus die alleen kan worden omschreven als “Mark Rutte 1.0.” Hij overleefde dertien jaar aan de top van het systeem en werd lang geprezen als “Teflon Mark”, nog zo’n copycat benaming uit Amerika.

De jaren 2010 en begin 2020 zagen de carrières en nalatenschappen van de meeste sterren van de Europese conservatieve constellatie ineenstorten, of op zijn minst in populariteit afnemen. Nicolas Sarkozy verloor in het voorjaar van 2012 van de ongelukkige François Hollande in Frankrijk. David Cameron nam ontslag in Downing Street na het verlies van zijn nalatenschap-brekende Brexit-referendum in 2016. In 2023 stierf Silvio Berlusconi in relatieve vergetelheid in Milaan; zijn laatste rol was als derde wiel aan de wagen in een conservatieve coalitie met veel jongere leidende politici. Angela Merkel is niet langer de ster van het bal, die, hoe onterecht ook, wordt gezien als de aartsengel van de Duitse naïviteit over de kwestie Rusland.

Voor het zover was, nam Merkel misschien wel de meest gedenkwaardige beslissing van een westerse conservatieve leider in decennia. Het toelaten van 1 miljoen vluchtelingen halverwege de jaren 2010 verdeelde rechts, en niet alleen in Duitsland. De stap scheidde de internationalisten van de globalisten, termen die nu cliché zijn maar dat toen nog niet waren. In de Verenigde Staten scheidde de stap de partij van George W. Bush van wat de partij van Donald Trump zou worden.

Als hard rechts ooit aan de macht komt in Duitsland, zal Merkels besluit over vluchtelingen van tien jaar geleden op een dag worden herinnerd als de stap die alles in gang heeft gezet.

Als de partij Alternative für Deutschland, waarvan de dreiging wordt overschat, de begunstigde is, kan het worden herinnerd als de opeenvolging van gebeurtenissen die het grootste land van Europa heeft bevrijd van nationaal masochisme. Als het toekomstige leiderschap brutaler en ballistischer is, zal Merkel worden herinnerd als een moderne Kurt von Schleicher, de conservatieve Duitse kanselier die radicaal rechts onderschatte en dacht dat hij ze kon oprollen, en dat deed ten koste van miljoenen levens, waaronder dat van hemzelf.

In de lage landen vermeed Mark Rutte al dit lawaai.

Als premier leek Rutte de Nederlandse reputatie van discretie, zakelijkheid en geluidloze competentie te belichamen. De geestelijk leider van de nieuwe regering, Wilders, is niets van dat alles. Wilders is 1 meter 80 met Super Saiyan haar, heeft nog nooit een echte baan gehad buiten de politiek en heeft nog nooit een baan gehad in de regering zelf.

Is de dramatische wisseling van de wacht in Den Haag niet relevant voor de leden van de defensieve alliantie, Amerikaanse belastingbetalers inbegrepen, die op het punt staan zoveel autoriteit aan de man toe te vertrouwen? Als Rutte het zo goed heeft gedaan, waarom hebben zijn landgenoten dan zo’n streep gezet door zijn ambtstermijn?

Zoals veel Europese prestigeproducten onthult een blik onder de motorkap een realiteit van gecompliceerd onderhoud.

“We willen België niet zijn!” klinkt het tegenwoordig in de Nederlandse politiek. Cosa Nostra, de gemilitariseerde handelaars van Medellín en faux-nostalgische gangsterfilms over het eind van de twintigste eeuw zuigen alle aandacht op, vooral in het tijdperk van de eeuwig-beroemde politiek. Maar er is alle reden om aan te nemen dat cocaïne het Europese hart heeft veroverd zoals het dat een generatie geleden deed bij zijn Amerikaanse neven.

In 2021 werd een recordhoeveelheid van 303 ton cocaïne in beslag genomen door EU-lidstaten. Europa is nauwelijks een bastion van morele meerderheidspolitiek, maar de grote bazen in Brussel maken steeds meer hun bezorgdheid over deze kwesties kenbaar.

“Als we de drugssituatie willen karakteriseren, zijn er drie hoofdtrends”, zei Alexis Goosdeel, directeur van het Europees Waarnemingscentrum voor Drugs en Drugsverslaving, in het voorjaar van 2023. “De eerste is dat drugs overal zijn. Alles kan tegenwoordig als drug worden gebruikt. En iedereen kan direct of indirect geconfronteerd worden met verslavend gedrag. Maar wat ook nieuw is, zijn de gevolgen van drugsgerelateerd geweld. Tien jaar geleden, toen we spraken over drugsgerelateerd geweld, hadden we het over Midden-Amerika. Vandaag hebben we het over de Europese Unie.”

Hij voegde eraan toe: “We hebben ook gezien dat de zuiverheid van cocaïne de afgelopen tien jaar met 43 procent is toegenomen.” Analyse van afvalwaterresten – nu een trotse wetenschap in Brussel – onthult dat de meest gedrogeerde steden in Europa zijn: Antwerpen (België), Tarragona (Spanje) en Amsterdam.

In een veel ander moreel landschap twintig jaar geleden bezette Nederland ofwel een boeman ofwel een utopische positie in de Amerikaanse geest, afhankelijk van iemands perspectief. Door de lakse drugs- en prostitutiewetten leek het een poort naar de toekomst. En dat was het ook. En in het tijdperk van massale de facto legalisatie van cannabis en kunsttermen als “sekswerk” zijn de gekke Hollanders niet meer een opvallende verschijning.

Maar de reputatie verhulde meer dan het onthulde. In deze tijd van nationale Las Vegasization waren starre tactici als Balkenende en Rutte de heersers in Den Haag. Tijdens een top in Ottawa in 2018, aan de zijde van Justin Trudeau, zei Rutte: “De marihuana die je tegenwoordig kunt kopen is zoveel sterker. … en dat is slecht voor de gezondheid, vooral voor jongeren. … Het beste drugsbeleid voor jezelf is geen eerste gebruik. Het klinkt conservatief, maar ik zou je willen aanraden: probeer het helemaal niet. … Als je het toch doet, zorg er dan in ieder geval voor dat je niet van dit spul op andere drugs overgaat.”

Maar zulke verbanden zijn niet zo moeilijk te verteren. Per slot van rekening hebben de meeste Amerikaanse lezers net bijna tien jaar Donald Trump beleefd, een rechtse bedreiging, als het grootste nieuwsitem van de dag, en in die tijd werd de grens tussen man en vrouw poreus en werd iets wat lijkt op zwart nationalisme mainstream.

Nuance heeft echter zijn prijs. De realiteit is dat Nederland noch volledige legalisatie noch een totalere Krieg op zeden kent. In zo’n breuk komen criminele organisaties.

Er zijn zorgen in het thuisland van Rutte dat de situatie net zo erg kan worden als in Zuid-Spanje. Rotterdam is de grootste haven van Europa. Afgelopen augustus vorderden Nederlandse douanebeambten 8 ton cocaïne in die verstopt zat in bananen. Afgelopen april arriveerde drugs in Rotterdam met ananassen uit Costa Rica. De verhalen gaan maar door. Ahmed Aboutaleb, de oude burgemeester van de stad, zegt dat Rotterdam “verdrinkt in cocaïne.”

Een uur rijden verderop in Amsterdam zei burgemeester Femke Halsema dit jaar in een opiniestuk dat Nederland “een narcostaat dreigt te worden.” In januari noemde ze Rotterdam het “wereldwijde doorvoercentrum voor cocaïne” en beweerde ze dat haar stad Amsterdam “nu dient als een marktplaats waar de vraag naar drugs wordt bepaald en waar vanuit de hele wereld wordt onderhandeld en betaald.”

Dit klinkt misschien allemaal als een rechtse koortsdroom. Maar een dergelijk sentiment komt van Aboutaleb, die van Marokkaanse afkomst is – wat geen kleinigheid is aangezien velen in het land criminele bendes uit Noord-Afrika meer dan wie ook de schuld geven van de status quo. En het wordt naar voren gebracht door Halsema, die lid is van de partij Groen Links, een uitvloeisel van een politieke fusie in de jaren negentig waar ook de oude communisten deel van uitmaakten.

Ongetwijfeld zullen weinigen het eens zijn over oplossingen. Ahmed Aboutaleb zou de immigratieaanpak van de afgelopen decennia niet graag veroordelen. Dat verandert niets aan het feit dat het tegenwoordig in Europa gebruikelijk is om de Marokkaanse maffia te beschouwen als de tweede macht op het continent, na de Italianen.

Halsema stelt dat “de uitdagingen waar we nu voor staan in Nederland geen aanklacht zijn tegen ons liberale drugbeleid, eerder het tegenovergestelde,” dat “dit betekent dat alternatieven dringend besproken moeten worden in lokale overheden, nationale parlementen en vooral in internationale vergaderingen” en dat het de plicht is van iedereen om “een globale omgeving te smeden waar innovatief, gezondheidsgericht drugbeleid kan worden geïmplementeerd,” wat dat ook moge betekenen.

Het recht op libertinisme werd grotendeels veilig gesteld in de afgelopen jaren. Maar men vermoedt dat de redacteurs van de oude garde bij High Times te geïnteresseerd waren in het “innoveren” van een “gezondheidsgericht beleid,” want het recht om met rust gelaten te worden, de geest die leidde tot de oprichting van ons eigen land en die de wereld inspireerde en hopelijk nog steeds inspireert, is nog lang niet verzekerd.

Dat brengt ons bij een onderwerp dat saillant lijkt en toch uit het westerse debat is verdwenen: waar dient de NAVO voor?

President Biden was ontwijkend in zijn verklaring over de 75e verjaardag in april, hij noemde slechts “democratieën” en schoof de verantwoordelijkheid door naar Harry Truman. Ter afsluiting van zijn (korte) verklaring haalde Biden de 34e president aan ter gelegenheid van de oprichting van de NAVO. Truman zei: “Als er iets zeker is vandaag, als er iets onvermijdelijk is in de toekomst, dan is het de wil van de mensen van de wereld voor vrijheid en vrede.”

Maar worden vrijheid of vrede veiliggesteld door de huidige maximale strategische houding van de NAVO? Het is een argument dat blind vertrouwen vereist.

Mannen worden tot bloedens toe in mootjes gehakt in vruchteloze loopgravenoorlogen die doen denken aan de tsaar. President Volodymr Zelensky van Oekraïne heeft verkiezingen opgeschort, ook voor zijn eigen ambt, als vermeende noodzaak in oorlogstijd. De Democratische Partij onder leiding van Biden stond toe dat zijn politieke tegenstander werd veroordeeld voor 34 dubieuze misdrijven (Biden had om gratie kunnen vragen; gouverneur Kathy Hochul had dat nog steeds kunnen doen; officier van justitie Alvin Bragg had kunnen weigeren de zaak aan te spannen; het zijn allemaal gekozen Democraten). Tientallen miljoenen Amerikanen willen Donald Trump hoe dan ook weer president maken.

Als Biden afglijdt naar herverkiezing, of als een verontwaardigde Trump weer aan de macht komt, zal de minzame technocraat Rutte een vraag moeten beantwoorden waarvoor hij volgens zijn carrière onvoldoende is toegerust: Waar zijn we mee bezig?

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

WEF-Schwab brieven aan Mark Rutte opgedoken: Nederland geprezen voor vooruitgang Great Reset

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: