De blanke mannen die dag in dag uit dit land bouwen zijn de echte helden in dit land

De gemiddelde Nederlander denkt dat economie gelijk staat aan geld, als je mensen meer geld geeft, zullen ze meer kopen en groeit de economie en de welvaart. Op het eerste gezicht lijkt dit logisch, maar dit is onjuist, schrijft gastauteur Bernhard.

De Nederlandse welvaart is wat we samen produceren. De huizen die we bouwen, het eten wat we verbouwen, de zorg die we elkaar geven en het amusement wat we met elkaar creëren. Hoe productiever, hoe meer huizen worden gebouwd, met intensieve landbouw en productieve industrie die zorgen voor welvaart en meer kapitaal te verdelen voor iedereen.

De vrije markteconomie is een methode om tot productiviteit te komen. Je wordt uitgenodigd om producten te maken, arbeid verrichten dat voor anderen waardevol is, het uitgangspunt is de toegevoegde waardij die men voor anderen creëert. Als je een kunstenaar bent en je maakt lelijke modernistische troep dan dwingt de markteconomie je om je vaardigheden te verbeteren, mooie voortbrengsels te maken in de ogen van anderen en zo te verkopen. Zoals in de gouden eeuw, dit was geen idealisme. Rembrandt kreeg goed betaald door een groep handelaren om ze te schilderen met een resultaat dat vandaag nog gewaardeerd wordt.

Sinds de 2e wereldoorlog verstoort de overheid de vrije markt, wordt lethargie en perversiteit gepromoot en zijn ze een bizarre expansie gestart. Vandaag is meer dan 50% van onze economie in handen van de overheid en op de overige 50% bepaalt de overheid met regelgeving wat er gebeurt.

De schijnbare groei van welvaart die de overheid claimt, heeft ons zicht vertroebeld. De linkse overheid is sinds de jaren 60 een sloper. De techniek heeft de groei gedreven, niet de overheid.

De ontwikkelingen in de techniek hebben de productiviteit sterk verhoogt. Een boer met landbouwmachines kan meer werk verrichten dan 50 mannen in de 19e eeuw. Antibiotica heeft onze levens langer en kwalitatief beter gemaakt. Een kunstheup doet een oude man weer lopen. Fabrieken kunnen met weinig mensen een enorme productie draaien. De groei is echter op.

Gevoelsmatig is voor veel Nederlanders ons land sinds de jaren vijftig niet verbeterd en dat is een juiste observatie. Ondanks verhalen over economische groei, zien we dat jonge mensen geen huis kunnen kopen en zijn er te weinig mensen in de zorg, een bouwvakker die huizen bouwt verdient amper meer dan een asielzoeker met een uitkering en jonge meiden die liever vloggen of social mediamanager worden dan een baan in de zorg of onderwijs.

60 jaar lang is lethargie gepromoot. De overheid zal wel bepalen wat goed is en waarde heeft, zo worden vandaag duizenden kunstenaars gesubsidieerd om lelijke modernistische troep te maken. Worden miljoenen islamieten en zwarten gesubsidieerd om met een uitkering op hun kont te zitten en te blowen. Worden criminelen gestimuleerd dönerzaken en belwinkels te openen, om geld wit te wassen door een gebrek aan financiële recherche.

Tevens worden de werkelijke producenten kapot gemaakt. Al jaren is er een hetze bezig tegen ondernemers, de overheid zal wel vertellen hoe het moet. Steeds strengere milieuregelgeving maakt het bijna onmogelijk om landbouw, bouw of industrie te bedrijven in dit land. Wat te zien is in de cijfers. Neerlands trots als bouwbedrijf BAM kan al jarenlang amper winst laten zien. Kapot gemaakt door Den Haag. Boeren die niet kunnen boeren. En industrie die vertrekt naar het buitenland.

De ontwikkelende techniek heeft onze levens beter gemaakt. Tegelijkertijd zijn lamlendige idioten gestimuleerd en de bouwers kapot gemaakt en na 60 jaar lijken we op een kantelpunt te staan. De technologische ontwikkeling leidt niet meer tot hogere productie en het volk is deels verworden tot Netflixende zombies. We zijn vervallen tot een communistische samenleving, die zwarten, islamieten en criminelen promoot en stimuleert, in plaats van de helden, ondernemers, de bouwers die dit land in de afgelopen eeuwen hebben opgebouwd.

Vrienden van me die ondernemer zijn bevestigingen dit, de moeilijkheid om mensen die aangenomen zijn weer te ontslaan bijvoorbeeld. Op het eerste gezicht een mooi sociaal recht. Wanneer men dieper nadenkt leidt dit tot de conclusie dat het een zeer inefficiënte bedrijvigheid is, de werkloosheid mag dan kunstmatig laag zijn, in Nederland zitten er vandaag miljoenen mensen achter een bureau een bullshitbaan te doen, lekker te typen, na te denken wat een ander wel of niet mag zeggen. Mij verbaast het niets dat er een sterke groei van depressiviteit is en het gevoel van nutteloosheid groeit.

Steeds strengere regelgeving maakt het voor kleine ondernemers (5 tot 100 man personeel)  bijzonder moeilijk te overleven. En dan bedoel ik dus niet de ZZP’ers die sociale lasten ontvluchten en hun hand ophouden voor overheidsgeld tijdens de huidige crisis. Dit zijn verkapte werklozen, deze yogaleraren, social mediamanagers en adviseurs produceren niks.

Daarnaast hebben we de afgelopen 70 jaar miljoenen islamieten, asielzoekers en zwarten toegelaten in dit land, die amper produceren. Een buitensporig groot deel neemt alleen maar, krijgt een voorkeursbehandeling bij woningverstrekking die voor en door onze Nederlandse mensen is gebouwd, eten wat door ons is verbouwd, energie die door ons is opgewekt, en door zijn onevenredige criminaliteit zowel mensen als kapitaal vernietigt.

We moeten niet denken in geld, maar wat iemand bijdraagt, vlakbij mijn huis is een groot bouwproject aan de gang. Al maanden zijn honderden voor 95% blanke mannen aan het werk om tientallen woningen te bouwen. Vanaf 7 uur ‘s-ochtends, tot 4 uur s middags aan het werk. Met ontzag kijk ik naar hun werk, hun meesterschap van moderne techniek, de dagelijkse voortgang en binnen een half jaar tientallen woningen.

Deze nieuwe woningen zullen voornamelijk naar “minderheden” gaan. En niet naar de helden die hier op de bouwsteigers staan, en iedere dag vroeg op staan om dit land te bouwen. De mannen die de schepen bouwen, de industrie laten draaien, de vrachtwagens bemannen, ons land verbouwen.

Het is tijd voor de praatjesmakers om hun mond te houden, de ongeremde uitkeringen op te heffen, de modernistische kwatskunstenaars niet meer te financieren, niet meer te luisteren naar de islamitische verongelijkte zeikerds, en de klimaatkoters die de weersomstandigheden kouder willen maken, gewoon weer te zien als kinderen.

Hoe ouder ik word, hoe meer ik zie dat de blanke mannen, die dag in dag uit dit land bouwen, de echte helden zijn in dit land. Zonder hen, geen welvaart, geen land.

Bernhard

De zelfmoord van Duitsland, een dag in Dortmund