Toen de voorlaatste zomer de resultaten van de eerste Covid-golf in de media begonnen op te duiken, waren er verschillende manieren om de verwoesting te meten. Een manier om de pandemie te bekijken was zich te concentreren op het aantal gestorven mensen – meer dan een half miljoen over de hele wereld tegen eind juni. Een andere was te proberen de ingewikkelde gevolgen van de verschillende maatregelen ter bestrijding van het virus te evalueren. Toen veel functies in de maatschappij bevroren waren, hadden de mensen het moeilijk – vooral de meest kwetsbaren, schrijft Johan Anderberg.
Voor degenen die de voorkeur gaven aan het eerste perspectief, waren er gegevens in overvloed om op te steunen. In de meeste landen, vooral de rijke, werden nauwkeurige gegevens over het aantal doden bijgehouden, die in stijlvolle grafieken op verschillende sites werden gepresenteerd: de website van de Johns Hopkins University, Worldometer, Our World in Data.
Het was een stuk moeilijker om de gevolgen van de lockdowns te meten. Zij verschenen hier en daar als verspreide anekdotes en cijfers. Het opvallendste gegeven kwam misschien uit de VS: aan het eind van het schooljaar waren in totaal 55,1 miljoen leerlingen getroffen door de sluiting van scholen.
Maar toch was het dodental interessanter. In het begin van de zomer had The New York Times een voorpagina gepubliceerd die geheel ontdaan was van foto’s. In plaats daarvan stond er een lange lijst van mensen die gestorven waren: duizend namen, gevolgd door hun leeftijd, woonplaats, en een zeer korte beschrijving. “Alan Lund, 81, Washington, dirigent met “het meest verbazingwekkende oor””; “Harvey Bayard, 88, New York, groeide op recht tegenover het oude Yankee Stadium”. Enzovoort.
Het was de nationale redacteur van The New York Times opgevallen dat het dodental in de VS op het punt stond de 100.000 te passeren, en hij wilde dus iets memorabel maken – iets waarop men over 100 jaar kon terugkijken om te begrijpen wat de samenleving doormaakte. De voorpagina deed denken aan hoe een krant er uit zou kunnen zien tijdens een bloedige oorlog. Het deed denken aan de manier waarop Amerikaanse televisiestations aan het eind van elke dag de namen van gesneuvelde soldaten hadden gemeld tijdens de oorlog in Vietnam.
Het idee verspreidde zich snel over de wereld. Enkele weken later was in Zweden de voorpagina van Dagens Nyheter bedekt met 49 kleurenfoto’s onder de woorden: “Eén dag, 118 levens”. Die 118 mensen waren op 15 april overleden. Het was het hoogste dagelijkse dodental dat in de hele lente was geregistreerd. Sindsdien was het gestaag gedaald.
Toen de epidemioloog Johan Giesecke het artikel las, liet het hem een beetje verbaasd achter. Op een normale dag sterven er 275 mensen in Zweden, dacht hij. Hij had een groot deel van zijn leven besteed aan het bestuderen van precies dat: waar, wanneer, en hoe mensen sterven. De manier waarop de wereld momenteel over de dood dacht, was hem volkomen vreemd. Toen hij had deelgenomen aan een online conferentie in Johannesburg, had een deelnemer erop gewezen dat alleen al in dat jaar meer dan 2 miljoen mensen in de wereld van honger waren gestorven. In diezelfde periode had Covid-19 tussen de 200.000 en 300.000 levens geëist.
Giesecke had het gevoel dat de wereld een zelf-veroorzaakte wereldramp doormaakte. Als men de dingen gewoon op hun beloop had gelaten, zou het nu al voorbij zijn geweest. In plaats daarvan werden miljoenen kinderen van hun onderwijs beroofd. In sommige landen mochten ze niet eens naar de speeltuin. Uit Spanje kwamen verhalen van ouders die met hun kinderen stiekem in parkeergarages afdaalden om ze te laten rondrennen.
Tienduizenden operaties waren door de gezondheidsdiensten uitgesteld. Screenings op alles van baarmoederhals- tot prostaatkanker werden in de ijskast gezet. Dit gebeurde niet alleen in andere landen. Ook Zweden had zijn deel aan eigenaardige beslissingen gehad. De Zweedse politie had uit angst voor het virus maandenlang geen chauffeurs op dronkenschap getest. Dit jaar leek het niet zo erg te zijn als er iemand door een dronken chauffeur zou worden gedood.
Het werd duidelijk dat de media, de politici en het publiek het moeilijk hadden om de risico’s van het nieuwe virus in te schatten. Voor de meeste mensen betekenden de cijfers niets. Maar zij zagen hoe de gezondheidsdiensten in verschillende landen overrompeld werden. Zij hoorden de getuigenissen van verpleegsters en dokters.
Hier en daar in de wereld – in Duitsland, het Verenigd Koninkrijk, Ecuador – waren mensen de straat opgegaan om te protesteren tegen de regels, wetten en decreten die hun leven beknotten. Uit andere landen kwamen berichten dat de mensen de beperkingen begonnen te overtreden. Maar de kracht van het verzet bleef zwakker dan Giesecke had verwacht. Er was geen Franse revolutie geweest, geen wereldwijde tegenreactie.
Een verklaring voor de passiviteit van de burgers zou de berichtgeving over de dodelijkheid van het virus in de media kunnen zijn geweest; het leek erop dat zij een ongecontextualiseerd beeld hadden gekregen van hoe ernstig de Covid-19 pandemie werkelijk was. In het voorjaar en de zomer had het wereldwijde adviesbureau Kekst CNC in vijf grote democratieën – het VK, Duitsland, Frankrijk, de VS en Japan – mensen gevraagd naar allerlei dingen die met het virus en de samenleving te maken hadden. Het zesde land in het onderzoek was Zweden. Zweden was een stuk kleiner dan de andere landen, maar werd opgenomen vanwege de unieke weg die het door de pandemie bewandelde.
De vragen gingen over van alles en nog wat, variërend van de mening van de mensen over de maatregelen van de autoriteiten, tot de toestand van de arbeidsmarkt, en over de vraag of zij vonden dat hun regeringen voldoende steun verleenden aan handel en industrie. Het twaalfde en laatste onderwerp van de enquête bevatte twee vragen: “Hoeveel mensen in uw land hebben het coronavirus gehad? Hoeveel mensen in uw land zijn gestorven?” Op hetzelfde moment dat er steeds betrouwbaardere cijfers binnen druppelden met betrekking tot de werkelijke dodelijkheid van Covid-19, was er nu een onderzoek naar het aantal dat de mensen dachten dat gestorven was.
In de VS was de gemiddelde schatting medio juli dat 9% van de bevolking gestorven was. Als dat waar was geweest, zou dat overeenkomen met bijna 30 miljoen doden onder de Amerikanen. Het dodental werd dus met 22.500% overschat – of 225 maal zo hoog. Zowel in het Verenigd Koninkrijk als in Frankrijk en Zweden werd het dodental honderdvoudig overdreven. De Zweedse schatting van 6% zou overeenkomen met 600.000 doden in het land. Het officiële dodental bedroeg toen meer dan 5.000 en naderde de 6.000.
Het vermelden van de gemiddelde schatting was misschien een beetje een verkeerde voorstelling van zaken, want sommige mensen antwoordden met zeer hoge aantallen. In het Verenigd Koninkrijk was het meest voorkomende antwoord dat ongeveer 1% van de bevolking was omgekomen – met andere woorden, een stuk minder dan het gemiddelde van 7%. Maar het was nog steeds een cijfer dat het aantal sterfgevallen meer dan vertienvoudigde. Op dat moment waren er 44.000 Britten dood geregistreerd – dat is ongeveer 0,07% van de bevolking.
Uit de uitsplitsing van de aantallen bleek verder dat meer dan een derde van de Britten had gereageerd met een cijfer van meer dan 5% van de bevolking. Dit zou hetzelfde geweest zijn als wanneer de hele bevolking van Wales dood zou vallen. Het zou hebben betekend dat vele malen meer Britten aan Covid-19 zouden sterven dan gedurende de hele Tweede Wereldoorlog – burgerslachtoffers en militaire slachtoffers inbegrepen.
De oorlogsretoriek van de leiders van de wereld had effect gehad. De burgers geloofden echt dat zij een oorlog meemaakten. Toen, twee jaar na de pandemie, eindigde de oorlog. Er waren geen buitenlandse journalisten meer op de persconferenties van het Zweedse Bureau voor Volksgezondheid. Geen Amerikanen, Britten, Duitsers of Denen vroegen waarom de scholen open bleven, of waarom het land niet in lockdown was gegaan.
Voor een groot deel kwam dat omdat de rest van de wereld rustig was gaan leven met het nieuwe virus. De meeste politici in de wereld hadden de hoop op zowel lockdowns als schoolsluitingen opgegeven. En toch, gezien al die artikelen en tv-segmenten die geproduceerd waren over de dwaze libertaire houding van Zweden tegenover de pandemie, gezien de manier waarop sommige gegevensbronnen dagelijks door de media van de wereld waren aangehaald, was dit plotselinge gebrek aan belangstelling vreemd.
Voor wie nog geïnteresseerd was, waren de resultaten onmogelijk te ontkennen. Tegen het einde van 2021 hadden 56 landen meer sterfgevallen per hoofd van de bevolking door Covid-19 geregistreerd dan Zweden. Wat betreft de beperkingen waar de rest van de wereld zoveel vertrouwen in had gesteld – schoolsluitingen, lockdowns, gezichtsmaskers, massale tests – was Zweden min of meer de tegenovergestelde kant opgegaan. Toch verschilden zijn resultaten niet merkbaar van die van andere landen. Het begon steeds duidelijker te worden dat de politieke maatregelen die tegen het virus waren ingezet, van beperkte waarde waren. Maar niemand sprak daarover.
Vanuit menselijk oogpunt is het gemakkelijk te begrijpen waarom zovelen aarzelen om de cijfers uit Zweden onder ogen te zien. Want de onvermijdelijke conclusie moet zijn dat miljoenen mensen hun vrijheid was ontzegd, en dat miljoenen kinderen hun opvoeding hadden moeten missen, en dat allemaal voor niets.
Wie zou daar medeplichtig aan willen zijn?
Copyright © 2021 door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
COVID-19 VACCIN DOSSIER
Grafeenoxide in alle vaccins maakt de gevaccineerden wandelende tijdbommen
Wie wil daar verantwoordelijk voor zijn… Het interesseert “ze” geen reet.
Het was het zoveelste station welke gepasseerd diende te worden in de volledige indoctrinatie/hersenspoeling van het gepeupel.
We worden al jaren met barium, aluminium, kwik en de hele giftige medicijn kast besproeid.
Het niet vermelden van hoe goed het gaat in dissident Zweden valt gewoon onder het media manipulatie programma.
Anderberg maakt goede punten. Zeer interessante vondst van FN. Dit artikel raakt wel éen van de kernzaken van de hele pandemie die door de nuchtere en realistische reactie van Zweden er op duidelijk als kunstmatig (c.q. bedrog) aangetoond werd. (vandaar dus ook dat er niet over gesproken mocht worden.)
“Giesecke had het gevoel dat de wereld een zelf-veroorzaakte wereldramp doormaakte. Als men de dingen gewoon op hun beloop had gelaten, zou het nu al voorbij zijn geweest.”
Daar komt het wel op neer: elk land werd ingefluisterd allerlei debiliterende “maatregelen” toe te passen die chaos en achterstand veroorzaakten. Waarom? Wat is het doel? Wie fluistert dit in? En wie zijn daar medeplichtig aan?
Zweden liet in feite zien dat de keizer geen kleren aanhad. Het bevestigt dat de hele pandemie een groot bedrog was en is.