SHANGHAI en HONGKONG – Het was dus voorspelbaar dat Captain Chaos als eerste met zijn ogen knipperde. Hoezeer hij – en zijn uitgebreide mediacircus – dat ook niet konden toegeven.
Het begon allemaal met “tariefvrijstellingen” – van smartphones en computers tot auto-onderdelen – op producten die uit China worden geïmporteerd. Daarna verschoof de aandacht naar zorgvuldig geënsceneerde lekken die suggereerden dat de tarieven “mogelijk” zouden worden verlaagd tot tussen de 50% en 65%. En uiteindelijk kwam er een korte erkenning dat als er geen akkoord zou komen, er eenzijdig een “tariefcijfer” zou worden vastgesteld, schrijft Pepe Escobar.
Het Chinese ministerie van Handel was onverbiddelijk: “Proberen de belangen van anderen te verkopen voor tijdelijke winst is als onderhandelen met een tijger over zijn vacht – het zal alleen maar averechts werken”.
En het werd nog feller. Het ministerie hield vol dat alle beweringen van Trump 2.0 over enige vooruitgang in de bilaterale onderhandelingen “geen feitelijke basis” hadden – waarmee het de Amerikaanse president feitelijk afschilderde als een verspreider van nepnieuws.
Tijgers, fel brandende tijgers: het beeld doet niet denken aan de poëzie van superster William Blake, maar aan Mao’s legendarische beschrijving van het Amerikaanse imperium als een “papieren tijger” – een flashback die me vorige week in Shanghai keer op keer trof. Als het Amerikaanse imperium in de jaren zestig al een papieren tijger was, zo redeneren de Chinezen, stel je dan eens voor hoe het nu is.
En de pijn zal toenemen, niet alleen voor de papieren tijger: dubieuze deals van buitenlandse – vazal-katachtige regeringen ten koste van Chinese belangen zullen door Peking simpelweg niet worden getolereerd.
Vorige week in Shanghai werd ik er door academici en zakenmensen keer op keer aan herinnerd dat de als wapen ingezette Trump Tariff Tizzy (TTT) veel verder gaat dan China: het is een wanhopige aanval van de Amerikaanse heersende klasse op een concurrent die hen doodsbang maakt.
De beste Chinese analisten weten precies wat er in Washington gaande is. Neem bijvoorbeeld dit essay, oorspronkelijk gepubliceerd door het invloedrijke tijdschrift Cultural Horizon, waarin de “driehoekige machtsstructuur” van Trump 2.0 wordt ontleed.
We hebben de almachtige Trump die een “super-establishment” vormt; de geldpolitiek van Silicon Valley, vertegenwoordigd door Elon Musk; en de nieuwe rechtse elite, vertegenwoordigd door vicepresident J.D. Vance. Het eindresultaat: een “bestuursvorm die bijna parallel loopt aan de federale overheid”.
De Europese chihuahua’s – die in het kruisvuur van Trump 2.0 terecht zijn gekomen – zijn simpelweg niet in staat tot een dergelijke synthetische en nauwkeurige conceptualisering.
Papieren tijger ontmoet vurige draak
Wat een diepgaande analyse in Shanghai heeft onthuld, is dat China door Trump 2.0 een zeldzame kans heeft gekregen om zijn strategische initiatief te consolideren en zijn rol als leider van het mondiale zuiden/de mondiale meerderheid te versterken, terwijl het tegelijkertijd het risico van een nieuwe Koude Oorlog zorgvuldig beheert.
Noem het een Sun Tzu-zet die het imperium in zijn tracks kan lamleggen. Professor Zhang Weiwei, met wie ik het genoegen had een seminar in Shanghai bij te wonen over het strategische partnerschap tussen Rusland en China, zou het daarmee eens zijn.
China is in alle opzichten in beweging. De Chinese premier Li Qiang heeft een brief gestuurd aan de Japanse premier Shigeru Ishibe waarin hij aandringt op een gezamenlijke actie om de tariefdementie tegen te gaan.
De belangrijkste boodschap van president Xi tijdens zijn rondreis door Zuidoost-Azië vorige week was dat hij zich zou verzetten tegen “eenzijdige intimidatie”.
Xi manoeuvreerde behendig tussen Maleisië – de huidige roulerende voorzitter van de ASEAN, die altijd vermijdt partij te kiezen – en Vietnam – met zijn “bamboe-diplomatie” die altijd tussen de VS en China laaft.
Xi zei rechtstreeks tegen de Maleisische premier Anwar Ibrahim: “We moeten de mooie vooruitzichten van onze Aziatische familie veiligstellen”. Vertaling: laten we een exclusieve invloedssfeer creëren die dicht bij de ‘gemeenschap met een gedeeld lot’ ligt, maar waar geen externe machten zoals de VS deel van uitmaken.
Tegelijkertijd is er een heftige discussie gaande – van Shanghai tot Hongkong – die verder gaat dan de rol van China als fabriek van de wereld: wat nu belangrijk is, is hoe een deel van de verbazingwekkende productiecapaciteit van China kan worden omgebogen naar de binnenlandse markt.
Natuurlijk zijn er problemen, zoals het gebrek aan koopkracht bij grote groepen Chinese consumenten, terwijl het grootste deel van het nationale inkomen van China naar investeringen in vaste activa gaat. Een groot deel van de oudere plattelandsbevolking van China leeft van een maandelijks pensioen van ongeveer 30 dollar, en het uurloon in de gig-economie stagneert rond de 4 dollar.
Ondertussen heeft China op verschillende hightechgebieden de snelste hogesnelheidstrein ter wereld gebouwd: 400 km/u, die binnenkort tussen Peking en Shanghai zal rijden. China ontvangt al bestellingen voor het commerciële breedrompvliegtuig C919. En China heeft ’s werelds eerste thorium-aangedreven kernreactor ontwikkeld. Vertaling: onbeperkte goedkope en schone energie is binnen handbereik.
De maffia-manier van zakendoen
Hongkong is een heel bijzonder geval. Leidinggevenden van HSBC maken zich bijvoorbeeld zorgen over een mogelijke ontkoppeling tussen de VS en China – en vragen zich af of Hongkong zonder de handel met de VS kan overleven.
Ja, dat kan. De VS is de derde handelspartner van Hongkong, maar de export en import van Hongkong naar de VS bedragen slechts respectievelijk 6,5 % en 4 % van de totale wereldwijde export en import, inclusief de doorvoer van goederen van en naar het vasteland.
Hongkong is een logistiek knooppunt en vrijhaven van wereldklasse. Zolang Trump 2.0 de handel met Hongkong niet verbiedt – en alles is mogelijk – zou de invoer niet moeten worden beïnvloed. Het grootste deel van de export van Hongkong – elektronica, luxegoederen, kleding, speelgoed – kan immers gemakkelijk worden verkocht in Zuidoost-Azië, West-Azië en Europa.
Het cruciale punt is dat meer dan de helft van de handel van Hongkong met het vasteland plaatsvindt. En het belangrijkste feit is dat China gemakkelijk zonder handel met de VS kan overleven. Peking heeft zich daar sinds Trump 1.0 zorgvuldig op voorbereid.
Van Shanghai tot Hongkong zijn de beste analytische geesten het eens met de onschatbare Michael Hudson, die keer op keer heeft benadrukt dat “de Verenigde Staten het enige land ter wereld zijn dat zijn buitenlandse handel als wapen heeft ingezet, zijn buitenlandse valuta, de dollar, als wapen heeft ingezet, het internationale financiële stelsel als wapen heeft ingezet en elke economische relatie op een vijandige manier heeft behandeld om deze als wapen in te zetten”.
Een zelfverzekerd, hightech-savvy China, van academici en zakenmensen tot xiao long bao- en pulled noodles-verkopers, begrijpt heel goed dat het Imperium van Chaos, in zijn drang om China te “isoleren”, alleen zichzelf (en zijn chihuahua’s) isoleert.
Bovendien is het een genot om te zien dat Michael Hudson ook verwijst naar hetzelfde “papieren tijger”-syndroom dat ik de afgelopen dagen in Shanghai heb waargenomen: “Welnu, Amerika is vandaag de dag financieel een papieren tijger geworden. Het heeft eigenlijk niets te bieden behalve de dreiging van invoerheffingen, de dreiging om alle handelspatronen die de afgelopen decennia zijn opgebouwd plotseling te verstoren.”
In Shanghai hoorde ik herhaaldelijk onverbiddelijke afwijzingen van het zogenaamde “Miran-plan” – zoals in het document dat afgelopen november door de economisch adviseur van Trump werd gepubliceerd over de “herstructurering van het mondiale handelssysteem”. Miran is het brein achter het Mar-a-Lago-akkoord, dat tot doel heeft de Amerikaanse dollar te verzwakken door grote economieën – van China tot Japan en de EU – te dwingen Amerikaanse dollaractiva te verkopen en kortlopende Amerikaanse staatsobligaties in te ruilen voor 100-jarige obligaties met een rente van nul.
Het briljante idee van Miran komt erop neer dat landen slechts twee opties hebben:
1. De Amerikaanse importheffingen gedwee accepteren, zonder vergeldingsmaatregelen.
2. Cheques uitschrijven aan het Amerikaanse ministerie van Financiën.
Zhao Xijun, mededecaan van het China Capital Market Research Institute aan de Renmin-universiteit, maakte korte metten met dit plan: op deze manier geld overmaken naar het Amerikaanse ministerie van Financiën is als “beschermingsgeld innen op straat.” Vertaling: dat is de manier van de maffia, “een gewelddadige en dominante daad, slechts vermomd als het leveren van publieke goederen.”
Ondertussen blijft Peking in het grote schaakspel gestaag samenwerken met Rusland aan een Euraziatische veiligheidsarchitectuur die gebaseerd is op een machtsevenwicht: het draait allemaal om de nieuwe Primakov-driehoek (RIC – Rusland, Iran en China).
De belangrijkste BRICS-leden Rusland en China zullen niet toestaan dat het Imperium een ander BRICS-lid, Iran, aanvalt. En die steun komt op meer dan één manier. Voorbeeld: meer imperiale energiesancties tegen Iran? China zal de invoer via Maleisië verhogen en nog meer investeren in de infrastructuur van Iran, in samenwerking met Rusland in het kader van de Internationale Noord-Zuid-Transportcorridor (INSTC).
Kortom: Captain Chaos heeft absoluut niet de kaarten in handen – die, zoals zelfs de pinguïns in de Stille Zuidzee weten, allemaal in China zijn gemaakt.
Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
De kaarten die Trump denkt te hebben zijn in China gemaakt haha
Trump zoals al gezegd is, heeft niet in 1 eigen voet geschoten.. maar in allebei, dom, dommer, Domst de Boemerang’s komen gevaarlijk dichterbij…
Net als in Europa, waar de Brusselse bende door hun krankzinnige sancties tegen Rusland, ook in beide eigen voeten heeft geschoten. Ook daar geldt, dom, dommer, domst. ( mooie uitdrukking trouwens Raphael)