Zowel de Wall Street Journal als Bretibart zien overeenkomsten tussen Mao’s culturele revolutie in China en de huidige zwarte en cultuurmarxistische klopjacht op blanken in het Westen.
Degenen die deelnemen aan de rassenrellen van Afro-Amerikanen onder het etiket Black Lives Matter (BLM) met hun vernederende behandeling van blanke onderworpen politieagenten en andere burgers kunnen worden vergeleken met de Rode Garde en de Culturele Revolutie in China in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw.
Peggy Noonan schreef iets meer dan een jaar geleden in een kroniek in de Wall Street Journal dat de tekenen van een culturele revolutie in het Westen duidelijk zijn. Noona’s tekst is meer van kracht geworden in de beroering die nu in veel delen van de westerse wereld heerst.
Noonan schrijft dat het tijd is om “zich klaar te maken voor de strijdsessies, want er hangt een geur van Chinese culturele revolutie in de lucht”.
De strijdsessies waren openbare bijeenkomsten tijdens de Chinese Culturele Revolutie waar vermeende andersdenkenden werden vernederd en gemarteld.
De overeenkomsten tussen de BLM-rellenl en de Culturele Revolutie in China zijn opvallend. Degenen die uit “een verdachte klasse” kwamen, dat wil zeggen zoals het blanke volk van vandaag de dag, en dus “de vijanden van het volk” vormen, dat wil zeggen de vijanden van de niet-blanke rassen, worden nu net zoals tijdens de Chinese Culturele Revolutie ook op een kwetsende manier behandeld.
Degenen die in China werden aangeduid als “de vijanden van het volk”, werden onder boegeroep van het geïndoctrineerde volk naar openbare plaatsen gebracht, waar ze werden verkleed in vernederende kleren en huilend op hun knieën zich voor de Rode Garde verontschuldigden.
Tegelijkertijd liepen jonge, fanatieke en carrièrebewuste communisten rond die “vijanden van het volk” in het gezicht spuugden, hen sloegen en uitschelden, totdat de slachtoffers mentaal waren gebroken.
Tijdens de Chinese Culturele Revolutie werden traditionele artefacten vernietigd terwijl men een nieuwe identiteit opbouwden die los stond van die van het Westen.
Noonan schrijft dat de Chinese Culturele Revolutie een bittere tijd was in de geschiedenis van China, die desastreuze gevolgen had voor de samenleving.
Parallellen met de Franse en Russische revoluties
Deze effecten waren vergelijkbaar met de Bolsjewistische revolutie in Rusland die leidde tot Lenin’s en later Stalin’s dictatuur, evenals de revolutie in Frankrijk aan het eind van de 18e eeuw. De terreur tegen de blanke bevolking tijdens de Franse revolutie begon pas echt toen de revolutie was geïmplementeerd.
Zoals historicus Rene Sedillot schrijft in zijn boek Le coût de la Revolution French (Prijs van de Franse Revolutie), wordt geschat de Franse revolutionaire oorlog van de nieuwe “gelijkwaardige” bestuursmacht de Fransen ten minste 600.000 dodelijke slachtoffers heeft bezorgd.
Minder dan tien procent van degenen die bij openbare executies onder de guillotines eindigden, waren aristocraten, de “klasse” van de Fransen die de revolutionairen en hun volgelingen beweerden te bevechten.
Negen procent van de geëxecuteerde “vijanden van het volk”, onthullen protocollen uit die tijd, behoorden tot de adel; 28 procent waren boeren en 30 procent arbeiders. De rest waren bedienden, volgens een artikel in het Zweedse dagblad Dagens Nyheter 1 juli 1989.
Met andere woorden, de “vijanden van het volk” in Frankrijk waren heel gewone mensen. Alleen al in Parijs werden elke dag 30 mensen geëxecuteerd.
Openbare “strijdsessies” waren dus niets nieuws dat de Chinese communisten hebben uitgevonden.
Niemand weet hoeveel er in de Chinese Revolutie zijn vermoord, maar volgens sommige historici gaat het om zo’n twee miljoen “ongewenste” burgers.
De vernederingsrituelen hebben een duidelijke overeenkomst
De columnist van Wall Street Journal, Peggy Noonan, denkt echter dat de meeste beschuldigingen en vernederingsrituelen die hebben plaatsgevonden, in veel opzichten lijkt op de hedendaagse anti-blanke ‘witte schuld’-manifestaties aan de voeten van Afrikaanse BLM-leiders.
De leider van China, Mao Zedong, keek argwanend naar iedereen om hem heen, maar hij heeft zich nooit gerealiseerd dat het zijn eigen rampzalige beleid was dat het land schade berokkende. In plaats daarvan gaf hij intellectuelen, economische ondernemers en andere “klassenvijanden” de schuld, degenen die vasthielden aan oude religies of nationale tradities.
Mao stuurde universiteit- en schoolstudenten op missie om het “onkruid” in de samenleving uit te roeien en hen ter verantwoording te roepen. Deze studenten werden de paramilitaire Rode Garde, schrijft Noonan.
Zij kregen de opdracht om “alle slechte gewoontes van de oude samenleving op te ruimen” en om wat men “de vier ouden” noemde uit te roeien: Oude ideeën en tradities, oude gewoontes en oude cultuur. “Veeg alle monsters en demonen weg”, klonk de roep van de staatsmedia. Zo kwam het tot meerdere jaren van terreur in China.
In deze vernederende riten waar “onaangepaste” Chinezen werden geplaagd, werden onder andere leraren die verdacht werden van een gebrek aan progressieve, proletarische opvattingen door de straten en soms in arena’s geleid, terwijl een menigte hun ongenoegen uitten over de “onaangepasten”.
Noonan schrijft dat er altijd een gevoel van gevaar in de lucht was, een bijna elektrisch gevoel dat de ongewenste burgers vermoord konden worden. De slachtoffers werden publiekelijk beschuldigd, berispt en fysiek mishandeld. Veel van de beschuldigden deden valse bekentenissen in de ijdele hoop dat ze niet gestraft zouden worden.
Het maakte niet uit of een van hen daadwerkelijk “schuldig” was aan het hebben van de verkeerde meningen. Het belangrijkste was om angst en terreur tegen hen te zaaien. Het is veel gemakkelijker om te domineren en te heersen over een geruïneerde samenleving, schrijft Noonan. Wat op weg is te gebeuren in de VS en misschien wel op meer plaatsen.
Het was tot Mao’s dood in 1976 voordat de terreur eindigde. Na verloop van tijd deed de enige toegestane partij, de Communistische Partij van China, afstand van wat zij hun volk hadden aangedaan en noemde de Culturele Revolutie “verwoestend”.
De drang naar ‘volksvijanden’ vandaag de dag
Vandaag de dag zijn deze ongewenste en officieel gehate “onaangepasten” de blanke bevolking, wij die beschavingen in het Westen hebben gebouwd, de raciale vreemdelingen, die nog niet eens in de buurt zijn gekomen van wat wij hebben gecreëerd, hebben nu de rode loper uitgerold om te vernietigen, met destructieve, progressieve krachten met grote politieke invloed en groot kapitaal achter hen.
Noonan schrijft dat de lucht in het algemene debat klimaat verzadigd is met beschuldigingen en vernederingen. Dit is heel duidelijk in de universiteiten, waar studenten luidkeels en soms met geweld protesteren tegen meningen die ze willen verbieden.
De sociale media worden overspoeld met politieke en ideologische bendes die degenen wegtreiteren die niet in hun kapitaalkrachtige agenda’s passen. In een interessante afwijking van de Westerse democratische traditie, schrijft Noonan, zijn ze niet geïnteresseerd in het winnen van hun tegenstanders naar hun eigen kant. Ze willen hen alleen maar brandmerken en het zwijgen opleggen, schrijft ze.
Op Twitter is dit zeer prominent aanwezig, vindt Noonan. Social justice warriors (sociale rechtvaardigheidskrijgers) hebben kopieën van nieuwe boeken die ze wil verbieden omdat ze niet dezelfde of de juiste meningen hebben als hen, omdat ze “kwetsend, racistisch, toe-eigenend of anti-LGBTQ zijn”.
Boeken zijn dagen voor de verschijningsdatum tegengehouden, voordat “afwijkende dissidenten” de kans hebben gekregen om ze te lezen. Iedereen is bang, schrijft Noonan. Maar de vervolgers nemen geen genoegen met de verontschuldigingen van de andersdenkenden. Alle verontschuldigingen drijven de klopjacht alleen maar op, schrijft ze.
Noonan schrijft ook dat de leiders van de grote links-liberale kranten in voortdurende bezorgdheid leven dat ze zoveel lezers – en schrijvers – hebben die meer links-getrouw zijn dan zijzelf en ook bozer. In de grote kranten is de cultuurrevolutionaire schaamte op de intranetten aan de orde, schrijft ze.
Breitbart is het eens met de analyse
Joel Pollak van Bretibart News schreef gisteren een kroniek waarin hij beweerde dat BLM nu precies doet wat Peggy Noonan beschreef als een Amerikaanse culturele revolutie. Het wordt geleid door een zwarte radicale jeugdige zuiveringslegioen die de traditionele cultuur en eenpartijstaat-autoriteit volledig afwijst.
Pollak ziet echter een verschil met China: De Culturele Revolutie, gericht op het versterken van de centrale macht, lijkt de BLM niets anders te doen dan de hele Verenigde Staten te destabiliseren.
Maar ook Pollak ziet, net als Noonan, dat de meest voor de hand liggende overeenkomst de openbare rituelen zijn, waarin individuen die het oude “systeem” van het land vertegenwoordigen, vernederd moeten worden. Maar de Afro-afrikanen en de andere demonstranten in de BLM en Antifa-bendes nemen geen genoegen met een dergelijke “solidariteit”.
De menigte eist dat de politieagenten knielen voor de zwartten, ze eisen dat het voormalige gezag vernederd wordt, zoals toen de politiechef van Massachuset zijn hoofd op de grond legde met zijn armen achter zijn rug, alsof hij geboeid was.
Een duidelijk voorbeeld van deze strijdsessies vond ook plaats op zaterdag, toen Minneapolis burgemeester Jacob Frey de Afrikaanse meute probeerde op te roepen om hem als “één in de groep” te accepteren, door zichzelf te vernederen. Hij zei in de microfoon – achter zijn corona-masker, kijkend naar de plek waar de BLM Afro-Amerikanen torenden – dat hij zich bewust was van zijn “eigen falen”, zijn “gebroken innerlijk”, en dat dit hem de ernst van de huidige situatie deed inzien.
Dit was lang niet genoeg voor de zwarten, die een “ja of nee” eisten op de vraag of Frey van plan was tegemoet te komen aan de eis van de zwarten om de politie van Minneapolis af te schaffen. Toen hij aarzelend “nee” antwoordde, werd hij onder boegeroep weggeleid met de belofte dat de zwarten ervoor zouden zorgen dat de politie werd afgeschaft.
Na het incident werd door de Minneapolis County Board en haar leidster Lisa Bender het voorstel gedaan om Minneapolitie daadwerkelijk te sluiten. De politie bellen is volgens haar een “wit voorrecht” en als er in de toekomst geen politie komt die blanken helpt die de politie om hulp roepen, krijgen de blanken eindelijk een voorproefje van het geweld dat de “kwetsbare gebieden” teistert, zei Bender.
De eigen culturele revolutie van Amerika regeert nu zijn landgenoten, en de Democratische Partij, die hard voor multiculturalisme vocht om meer macht te krijgen en naar stemmen viste door hen meer te beloven, is nu machteloos en kan de ontwikkeling niet tegenhouden, schrijft Joel Pollak.
Niets van de huidige trend naar een harder en inhumaan klimaat suggereert dat de wereld beter zal worden. De BLM-relschoppers doen zeker niets om iets te verbeteren, integendeel.
Wat de huidige culturele revolutie in de Verenigde Staten en in andere Westerse landen met zich meebrengt, zal de toekomst uitwijzen.
