Anderhalf miljoen dode Slaven: wat is daar mis mee – toch, Londen? Washington?

Sinds de glorieuze Maidan-revolutie van 2014 is er een golf van belangstelling ontstaan – vooral onder nationalistische Oekraïners en hun Europese achterban – om te ‘bewijzen’ dat Oekraïners en Russen totaal verschillende volkeren zijn; etnisch, genetisch, cultureel, noem maar op; dat Oekraïners Europeanen zijn en Russen… iets anders. De Anderen.

De conclusies van genetische studies – die nogal lijken op studies die worden gesponsord door sigarettenfabrikanten en die concluderen dat roken slechts in beperkte mate verband houdt met het voorkomen van longkanker – zijn afhankelijk van de autoriteit die ze heeft gefinancierd. En hoewel de meest onbevooroordeelde studies aantonen dat Oost-Slaven – Wit-Russen, Russen en Oekraïners – genetisch gezien vrijwel identiek zijn, concluderen ze ook dat er genetisch gezien weinig verschil is tussen de Slavische volkeren en hun niet-Slavische Europese buren. Wat een verrassing! We zijn allemaal mensen! schrijft Thenewkremlinstooge.

Taalkundig en cultureel hebben de Russen en Oekraïners echter veel meer gemeen dan bijvoorbeeld de Oekraïners en de Fransen, of de Oekraïners en de Zweden. Zelfs Oekraïense nationale websites vermelden dat ongeveer 60 % van de Oekraïners Oekraïens spreekt in hun dagelijkse communicatie, terwijl ongeveer 30 % Russisch spreekt, en dat bijna alle Oekraïners Russisch kunnen spreken en begrijpen, ondanks de vastberaden inspanningen van Oekraïne om deze taal uit te bannen, omdat de Slavische talen onderling verstaanbaar zijn. Geen enkele andere Europese taal die in Oekraïne wordt gesproken, komt ook maar in de buurt van die prevalentie.

Economisch gezien was Oekraïne vóór 2013 sterk afhankelijk van het partnerschap met Rusland, niet alleen voor veel van zijn belangrijkste industriële producten – die afkomstig waren van grensoverschrijdende productieprocessen – maar ook voor de invoer van energie, waardoor zijn inefficiënte en energie-intensieve productie kon blijven bestaan.

“Als gevolg van de handelsasymmetrie die gepaard gaat met het ‘Hirschman-effect’, was Rusland in 2011 goed voor bijna 28 % van de handel van Oekraïne, terwijl Oekraïne minder dan 5 % van de handel van Rusland voor zijn rekening nam. Oekraïne was afhankelijk van energievoorzieningen uit Rusland en was met zijn enorm inefficiënte energieverbruik en energie-intensieve industrieën een van de grootste afnemers van Russisch gas ter wereld. Ondanks dat Oekraïne een energiearm land is, gedroeg het zich als een energierijk land en subsidieerde het de gasprijzen voor huishoudelijke gebruikers fors, wat betekende dat lage gasprijzen van het grootste belang waren voor de Oekraïense economie en de staatsbegroting. Een dergelijke asymmetrie geeft het grotere land dwangmiddelen ten opzichte van het kleinere land, omdat “een onderbreking van de relatie veel grotere problemen zou veroorzaken in B dan in A”. Bovendien werd de economische afhankelijkheid van Oekraïne van Rusland nog versterkt door de niet-hervormde economie en verouderde technologische capaciteit van Oekraïne (met name op het gebied van goederen met een hogere toegevoegde waarde, zoals machines), waardoor het voor Oekraïne moeilijk was om andere markten, waaronder die van de EU, te veroveren.

En wetende wat het wist – en dat wist het duidelijk – heeft het Westen, in een steeds agressiever wordende campagne, delen van de Oekraïense politieke elite (voornamelijk nationalistische aanhangers die altijd hadden geloofd dat zij Europees en progressief waren en perfect zouden inpassen, om nog maar te zwijgen van de zakelijke kansen die zij zouden krijgen) overgehaald tot een diepgaande en uitgebreide vrijhandelsovereenkomst en een associatie met de EU.

Hierbij moet worden benadrukt en niet worden vergeten dat Janoekovitsj – toen president van Oekraïne – hiermee akkoord ging, maar voorzichtig was en zich steeds meer zorgen maakte over wat hij zag als een poging om vijandschap tussen Oekraïne en Rusland te zaaien. Ook moet hier worden benadrukt en niet worden vergeten dat Rusland zich tot het moment dat de beslissing moest worden genomen, niet druk maakte om de oorspronkelijke voorwaarden van het partnerschap. Pas toen duidelijk werd wat het was – een regeling die alleen maar voordelen zou opleveren voor de EU en onmogelijk te implementeren zou zijn voor de ontluikende Euraziatische Economische Unie (EAU) – begon Rusland zich te verzetten tegen het momentum dat zich ontwikkelde. Dit komt duidelijk tot uiting in documenten van het Britse parlement.

“De heer Neil Crompton, adjunct-politiek directeur van het ministerie van Buitenlandse Zaken, heeft ons meegedeeld dat ”Rusland lange tijd geen groot probleem heeft gemaakt van de ondertekening van de AA door Oekraïne”. De heer Chris Barton, directeur Internationale Zaken, Handelsbeleid en Exportcontrole van het ministerie van Bedrijfsleven, Innovatie en Vaardigheden, zei dat de besprekingen over de diepe en brede vrijhandelszone (DCFTA) “geen verrassing” waren en dat Rusland “geen specifieke bezwaren had geuit over wat het anders zou willen zien in een vrijhandelsovereenkomst”.

Dat komt omdat ze het nog niet hadden gezien. Wat het natuurlijk moeilijk maakt om er iets tegen in te brengen.

“De heer Fyodor Lukyanov, voorzitter van de Raad voor Buitenlandse Zaken en Defensie en hoofdredacteur van Russia in Global Affairs, zei daarentegen dat de Europese Commissie ”nooit enige interesse heeft getoond in een discussie“ over de economische zorgen van Rusland: ”Soms was ze gewoon onverschillig, soms zei ze ronduit: ‘Dat zijn jullie zaken niet. Dat zijn onze bilaterale zaken.’” Zijne Excellentie Dr. Alexander Yakovenko, ambassadeur van de Russische Federatie in het Verenigd Koninkrijk, vroeg of er voorafgaande besprekingen over de AA hadden plaatsgevonden en antwoordde dat “die er niet waren.” Volgens de heer Dmitry Polyanskiy, adjunct-directeur van de eerste afdeling van het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken, was het pas in de zomer van 2013, toen de tekst werd gepubliceerd, dat de Russen de overeenkomst onder ogen kregen. De details in de bijlagen “toonden [de Russen] duidelijk aan dat Oekraïne met een dergelijke overeenkomst niet langer hetzelfde niveau van betrekkingen met Rusland zou kunnen handhaven.”

Echt waar? Waarom niet?

“De heer Kliment vertelde ons dat de Russen vreesden dat de ondertekening van de DCFTA door Oekraïne een kanaal zou creëren voor concurrerende Europese goederen om ”de Russische markt te overspoelen en de belangen van Russische producenten te schaden”, die niet konden concurreren met Europese producenten. De heer Polyanskiy legde de nadruk op mogelijke dumping: de exportquota’s die aan Oekraïne werden aangeboden waren “zeer klein – zelfs belachelijk,” terwijl er “geen beperkingen waren voor EU-producten die Oekraïne binnenkwamen.” Als gevolg daarvan zouden Oekraïense producten die vanwege EU-normen of beperkte quota’s niet op de EU-markt konden worden gebracht, op de Russische markt worden gedumpt.

Even terzijde: dit doet me denken aan de Franse toespraak over Irak in de VN-Veiligheidsraad, gehouden op 14 februari 2003 door Dominique de Villepin, Frans minister van Buitenlandse Zaken. En de kwaliteit van deze herinnering is vergelijkbaar met die welke ik zo dadelijk zal geven, uit hetzelfde document van het House of Lords, in zijn glazenbolkijkerij: “Hadden ze maar geluisterd.” De Villepin pleitte tegen de onmiddellijke oorlog waar de Amerikanen en de Britten om schreeuwden, en zei onder meer: “Een dergelijke interventie zou onvoorspelbare gevolgen kunnen hebben voor de stabiliteit van deze getekende en kwetsbare regio. Het zou het gevoel van onrechtvaardigheid versterken, de spanningen doen toenemen en het risico vergroten dat de weg wordt vrijgemaakt voor andere conflicten… Tien dagen geleden heeft de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, de heer Powell, melding gemaakt van vermeende banden tussen Al Qaida en het regime in Bagdad. Op basis van onze huidige onderzoek en inlichtingen, in samenwerking met onze bondgenoten, kunnen we dergelijke banden niet vaststellen. Anderzijds moeten we de gevolgen van een omstreden militaire actie voor dit plan inschatten. Zou een dergelijke interventie de verdeeldheid tussen samenlevingen, culturen en volkeren, die het terrorisme voeden, niet kunnen verergeren?”

De geschiedenis heeft aangetoond dat de heer De Villepin volkomen gelijk had, maar de gebruikelijke oorlogszuchtigen waren niet geneigd om te luisteren, omdat ze dat nooit doen. Waarom zouden ze? Ze willen oorlog, en retoriek staat hen alleen maar in de weg. In dezelfde geest waarschuwde Vaclav Klaus, voormalig president van Tsjechië, : “Rusland zou zich in de crisis of het conflict in Oekraïne met elke Russische president op vrijwel dezelfde manier hebben gedragen.” In dit opzicht was hij van mening dat de acties van president Poetin “niet anti-Russisch waren – in dit opzicht zijn ze juist heel Russisch. Ik denk niet dat het rationeel is om een scheiding te proberen aan te brengen tussen Rusland en Poetin met betrekking tot Oekraïne.” De heer Klaus drong er ook op aan om rekening te houden met interne factoren binnen Oekraïne. Volgens hem was Oekraïne een inherent onstabiele entiteit, verzwakt door decennia van politieke verdeeldheid. Hij was van mening dat Oekraïne een “heterogeen, verdeeld land” was en dat “een poging om de geopolitieke oriëntatie van het land met geweld en op kunstmatige wijze te veranderen, onvermijdelijk zou leiden tot het uiteenvallen, zo niet de vernietiging ervan.”

Het zal blijken dat ook hij volkomen gelijk had. Maar de ‘vrije wereld’ is opnieuw niet geneigd om te luisteren, en zeker niet de Europese Unie, die onder het meest incompetente en hysterische leiderschap in haar bestaan staat. Er zijn maar weinig voorbeelden die zo illustratief zijn voor de adembenemende arrogantie en de hoogdravende absurditeit van de Europese Unie als het artikel “Hoe de EU Rusland verloor door Oekraïne” in Der Spiegel, geschreven een jaar nadat alles in duigen viel: 2014. Ik heb er in de loop der jaren meerdere keren naar gelinkt op deze blog, maar het heeft de tand des tijds doorstaan met zijn meedogenloze verslaggeving van de dubbelhartigheid van de EU-leiders in hun pogingen om Rusland volledig buiten de onderhandelingen te houden, tot het nonchalante in de steek laten van Joelia Timosjenko toen duidelijk werd dat haar vrijlating uit de gevangenis een dealbreaker zou kunnen zijn. In het artikel wordt gedetailleerd beschreven dat Janoekovitsj aan de EU-vertegenwoordigers had voorgesteld dat zijn eigen deskundigen hadden berekend dat het afsluiten van de handel met Rusland de economie 160 miljard dollar zou kosten – de westerse media buitensporig bevestigen nu alles wat van de Oekraïense regering komt als feit, maar de Europeanen leken perplex over waar dit cijfer vandaan kwam. Niettemin heeft het Westen, sinds het meningsverschil met Rusland uitmondde in een militair conflict, Oekraïne veel meer gegeven of toegezegd dan dat… en wat heeft het voor zijn geld gekregen? Dat is zeker discutabel, vooral omdat Lloyd Austin, toen hij minister van Defensie van de VS was, duidelijk stelde dat het Westen, in ieder geval voor de Verenigde Staten, eerst Rusland tot oorlog had aangezet en vervolgens zijn vijand van geld en wapens had voorzien met als hoofddoel “Rusland te verzwakken”.

Wat veel minder discutabel is, is wat de voortzetting van de buitenlandse beleidsambities van de NAVO Oekraïne heeft gekost. De meest recente slachtofferaantallen voor beide partijen zijn niet openbaar en het is ronduit onmogelijk dat de Oekraïense cijfers ook maar enigszins accuraat zijn. Oekraïners aan het front klagen regelmatig dat ze aanzienlijk in de minderheid zijn ten opzichte van de Russische troepen, dat Rusland bijna altijd oprukt, terwijl de Oekraïense troepen – met uitzondering van een korte ‘tegenoffensief’ in 2022 – terugtrekken en Rusland hen bestookt met artillerievuur, drones en raketten in een tempo dat consequent een sterke Russische superioriteit weerspiegelt – berust het hele argument voor de onvoorstelbare Russische verliezen op de misleidende redenering dat de militaire en politieke leiders van Rusland achteloos honderdduizenden levens verspillen in zinloze ‘vleesaanvallen’, waarbij Russische soldaten vanwege munitietekorten soms alleen met schoppen waren bewapend. Niemand minder dan de Nederlandse kaaskop Mark Rutte, een autoriteit op het gebied van de NAVO, heeft erkend dat Rusland in drie maanden tijd evenveel munitie voor eigen gebruik produceert als de NAVO in een jaar.

Maar laten we ons niet in een konijnenhol begeven; westerse statistieken over slachtoffers, die grotendeels ongewijzigd zijn overgenomen van de Oekraïense regering, schatten de verliezen van Oekraïne op ongeveer 400.000 en beweren dat die van Rusland slechts een peloton of zo minder dan een miljoen bedragen.

U hoeft mij natuurlijk niet te geloven, maar ik ben het eens met bronnen die beweren dat deze cijfers omgekeerd zijn en dat de Oekraïense verliezen bijna een miljoen moeten bedragen, terwijl die van Rusland waarschijnlijk minder dan de helft daarvan zijn. Maar het is volkomen geloofwaardig dat er anderhalf miljoen doden zijn of zo ernstig gewond dat ze niet meer in dienst kunnen. Allemaal Slaven. Dood en verminkt in een oorlog waarin de republikeinse graaier Lindsey Graham triomfantelijk tegen Zelensky zei: “Ik wil u en uw volk zeggen dat u de bondgenoot bent waarop ik mijn hele leven heb gehoopt. Er is geen enkele Amerikaan gestorven bij de verdediging van Oekraïne. U hebt onze wapens genomen en u hebt hen een pak slaag gegeven.”

Oekraïne begon de westerse pogingen om eerst Rusland en Oekraïne uit elkaar te drijven en vervolgens de twee tegen elkaar op te zetten, terwijl Oekraïne armer was dan Rusland – veel kleiner en met een zwakkere economie. De huidige mankrachtcrisis verergert dat nog, omdat bedrijven moeite hebben hun werknemers te behouden, terwijl recruiters hen rechtstreeks uit de bus halen en naar het front brengen. Zelfs als de verliezen identiek zouden zijn, zouden ze Oekraïne meer pijn doen dan Rusland, dat zijn gevechtsverliezen gemakkelijk kan aanvullen met vrijwilligers, terwijl sommige Oekraïense soldaten gedurende het hele conflict zonder aflossing aan het front hebben gestaan. De Amerikaanse generaal Christopher Cavoli, hoofd van het Amerikaanse Europese Commando, beweerde vorig jaar dat het Russische leger 15% groter was dan toen het conflict begon, en dat de Russische strijdkrachten zich veel sneller hergroepeerden dan aanvankelijk werd geschat.

Maar toch, ondanks deze kennis, blijft het Westen – een entiteit die verbonden is door de gemeenschappelijke rechtsnorm van ‘buiten redelijke twijfel’ en ‘zo dat een redelijk persoon dit had moeten weten’ – doen alsof Oekraïne een kans heeft om strategisch en militair te zegevieren over Rusland.

Natuurlijk verwachtten velen van ons dat er, wanneer Oekraïne verslagen zal zijn, een stortvloed aan rechtvaardigingen en rationalisaties zou komen om te proberen het zo voor te stellen alsof Rusland niet echt gewonnen heefte, maar het Westen net zo onverbiddelijk verslagen had als Oekraïne. Maar dat is iets anders. Dat is wanneer Oekraïne uitgeput is en niet meer kan vechten. En dat is precies wat ik probeer te zeggen.

Al het geslijm, al het gedoe en het onevenredige gejuich wanneer Oekraïne een of ander onbeduidend succes boekt dat geen enkele invloed heeft op de onvermijdelijke uitkomst… is allemaal bedoeld om de oorlog voort te zetten tot het moment dat Oekraïne op de knieën ligt met de voet van Rusland op zijn keel.

Ik bedoel, wat moeten we hiervan denken? Poetin wordt geconfronteerd met een “economische tijdbom,” nu “de Russische verliezen een miljoen hebben bereikt,” aldus Kiev. Er wordt geen enkele poging gedaan om dit cijfer te verifiëren, hoewel ik veronderstel dat westerse media zullen zeggen: “We hebben het gevraagd. We hebben geen antwoord gekregen.” De westerse media blijven de fictie in stand houden dat Rusland twee keer zoveel soldaten heeft verloren – misschien zelfs meer – als Oekraïne, en dat dit op termijn tot een economische ineenstorting zal leiden.

Laten we eens kijken naar het bbp per hoofd van de bevolking, gecorrigeerd voor koopkrachtpariteit, de meest betrouwbare maatstaf voor hoe ver je met je geld komt in een economie. Eerst Rusland: 39,5 duizend dollar. Vervolgens het Verenigd Koninkrijk: 52,9 duizend dollar. Als laatste Oekraïne: 16,1 duizend dollar. Het Verenigd Koninkrijk is meer als controlegroep opgenomen dan om enige andere reden, hoewel de groei in deze maatstaf vrijwel vlak is. Maar wat nog belangrijker is, het heeft geen consortium van alle ‘vrije naties’ die massale sancties tegen het land opleggen in een poging om de economie te ruïneren – het heeft alleen te maken met Keir Starmer. Rusland heeft ondanks de gezamenlijke inspanningen om het te vernietigen een vrij stabiele groei in deze indicator weten te behouden en ligt momenteel 2,5 keer zo hoog als Oekraïne. Als Rusland op een raket naar de economische hel vliegt, dan zweeft Oekraïne in een parachute met zijn sokken in brand, en betalen de Europese Unie en de rest van de NAVO de rekening!

Of dit: Oekraïne kan nog steeds winnen, maar een staakt-het-vuren zou contraproductief zijn. Hoezo? Ik ben blij dat u dat vraagt. Ga uw gang, kolonel (b.d.) Johnathan Sweet, of misschien admiraal (b.d.) James Stavridis, of misschien zelfs luitenant-generaal (b.d.) Keith Kellogg, het is moeilijk te zeggen wie ik nu precies citeer.

“Hoe kan Oekraïne Rusland dan precies verslaan? Door de Russische grondtroepen in Oekraïne te isoleren en te vernietigen door hun vermogen om hun leger te onderhouden en oorlog te voeren aan te vallen. Dit zal leiden tot een soort belegeringsoorlog voor de Russische grondtroepen in de close combat. Uiteindelijk zullen ze aan hun lot worden overgelaten en kwetsbaar zijn voor een beslissende gecombineerde wapenaanval.”

Het eerste deel, al dat geklets over “hun vermogen om hun leger te onderhouden en oorlog te voeren aanvallen”, is gewoon standaardtaal uit Task & Purpose. Geen grapje; je zou een kok in een vettig eetcafé kunnen zijn en zelf bedenken dat je moet voorkomen dat het vijandelijke leger oorlog kan voeren om het te verslaan. Aangezien het conflict nu algemeen wordt beschouwd als een uitputtingsoorlog, zal degene die als eerste “verwelkt” de strijd verliezen – wie denk je dat dat zal zijn? Het leger dat 15% groter is dan toen de oorlog begon, of het leger dat mannen uit nachtclubs ronselt en waarvan de gemiddelde soldaat aan het front 43 jaar oud is? En “een beslissend gecombineerde wapenaanval”? Neem me niet in de maling; leest niemand van deze mensen hun eigen kranten of beleidsdocumenten? Newsweek bijvoorbeeld? Zelfs een vogelkooi-liner als zij weet dat je voor een goede gecombineerde wapenaanval, zoals die zo geliefd is bij westerse tactici, luchtmacht nodig hebt – luchtsuperioriteit is nog beter. Oekraïne heeft geen van beide, en symbolische pogingen om het land op te hemelen met de ‘baanbrekende’ F-16’s en een paar Mirages die Frankrijk achter de schuur heeft gevonden, zijn tragikomisch. Zelfs als je ze een paar honderd Eurofighters zou geven – wat een derde van alle momenteel in dienst zijnde toestellen zou zijn – zouden ze geen piloten hebben die ermee kunnen vliegen en wie er wel mee zou vliegen, zou te maken krijgen met het beste luchtverdedigingsnetwerk ter wereld, met stand-off-range raketten die ze aan hun eigen kant van de grens zouden kunnen houden, of anders… Vervolgens heb je pantservoertuigen nodig, en veel. Zoals eerder vermeld, houdt Oekraïne zijn kostbare resterende westerse tanks verborgen in de bomen en gebruikt ze als reserveartillerie, omdat ze anders waarschijnlijk door een drone zouden worden belaagd en op zijn minst onbruikbaar zouden worden, zo niet vernietigd. Wanneer je voortdurend in een terugtrekking verkeert, is onbruikbaar hetzelfde als vernietigd. Er is al een poging gedaan om de Oekraïners een westerse gecombineerde wapenaanval te laten uitvoeren, en het zou een understatement zijn om te zeggen dat dit een mislukking was. De droom om het Oekraïense leger op te versterken met nieuwe wonderapparatuur en te kijken hoe het de Russen verslaat, is niet meer dan dat: een fantasie.

Of dit: de visie van een academicus op succes op een slagveld dat hij niet begrijpt, omdat zelfs het leger van zijn eigen land het nog niet begrijpt, en waaruit blijkt dat ten minste de besluitvormers nog steeds geloven dat als je geen gecombineerde wapenaanval kunt uitvoeren, je niets van oorlog weet, omdat dat de enige manier is om het te doen. Dronesoorlogvoering is iets heel anders, het introduceert een nieuwe realiteit waarin je troepen en hun manoeuvres continu en in realtime worden gevolgd, tenzij ze zich onder zware dekking bevinden, zoals in een bos. Zoals bij de meeste van deze opvattingen, krijgen de Oekraïners de eer voor het vernietigen van ongeveer een derde van de Russische bommenwerpers, met ‘miljarden dollars’ aan schade, terwijl het aantal Russische slachtoffers op het slagveld naar schatting de miljoen is gepasseerd.

Zouden ze zomaar onzin mogen verkopen in hun analyses als ze het hadden over het relatieve succes van hun eigen leger tegen een ander leger dat hen langzaam maar zeker terugdringt, elke dag een beetje meer? Je weet dat ze dat niet zouden doen – de kiezers in hun land zouden eisen te weten waarom ze voor de gek zijn gehouden door te geloven dat ze aan het winnen waren terwijl ze in werkelijkheid aan het verliezen waren, en waarom niemand daar eerder een einde aan heeft gemaakt, voordat al hun jonge mannen zijn gedood, verminkt of het land zijn ontvlucht. En zelfs dat is blijkbaar niet genoeg – Zelensky klaagt nu dat zijn westerse ‘bondgenoten’ weigeren de sancties tegen Rusland verder aan te scherpen totdat Oekraïne ermee instemt de dienstplichtleeftijd te verlagen tot 18 jaar.

Maar ik veronderstel dat wanneer je een proxy gebruikt, het er uiteindelijk om gaat dat je waar voor je geld krijgt, en de NAVO gelooft duidelijk dat ze nog steeds iets nuttigs uit de Oekraïners haalt met hun diepgewortelde partizanentrucs, zelfs als Rusland een paar dagen later het land met de grond gelijk maakt en nog wat meer van de infrastructuur vernietigt. Ik denk dat het niet echt verwerpelijk is als het jou niet overkomt.

Aan het begin van het jaar beschreef een artikel van Big Serge hoe de situatie voor Oekraïne van slecht naar onherstelbaar verslechterde met het dramatische en opvallende ‘Kursk-offensief’ van de Oekraïense leiders.

“Alles bij elkaar genomen heeft 2024 een Oekraïens leger laten zien dat steeds meer tot het uiterste wordt gedreven, tot het punt waarop de Russen een heel deel van het front grotendeels konden wegvagen. Mensen blijven zich afvragen waar en wanneer het Oekraïense front zal beginnen in te storten – ik zou zeggen dat het de afgelopen maanden in het zuiden is ingestort en dat 2025 begint met een sterk Russisch momentum dat de AFU moeilijk zal kunnen stoppen.”

Oekraïne doet niet alleen iets verkeerd in zijn aanpak – het doet alles verkeerd. Het mobilisatiebeleid wordt steeds draconischer, wat veel zegt als je bedenkt dat tijdens het bewind van Porosjenko een bus bij de universiteit kwam en mannelijke studenten gewoon op de parkeerplaats werden verzameld en de bus in werden gedreven. Nu grijpen de rekruteerders mannen uit stadsbussen en krijgen ze te maken met schreeuwende vrouwen en soms zelfs met vechtpartijen met omstanders die hun slachtoffers helpen ontsnappen. De ‘schattingen’ van de verliezen van de vijand zijn absurd hoog, en het Westen draagt niet alleen bij door deze onzin te onderschrijven, maar ook door fantasierijke verhalen toe te voegen dat Rusland ‘op instorten staat’ en dat nog een beetje meer vertrouwen en eenheid voldoende zijn om het land te verslaan. In plaats daarvan lijkt Rusland enorme reserves op te bouwen, uitgerust met pantservoertuigen die rechtstreeks uit de fabriek komen in plaats van tweedehands zijn. Ik hoef nauwelijks te zeggen dat deze reservetroepen zullen profiteren van de allernieuwste tactieken die zijn ontwikkeld in een van de snelst evoluerende oorlogsdisciplines sinds de uitvinding van het buskruit. Ik kan me ook niet voorstellen dat iemand hier moeite heeft om te zien dat deze troepen op dit moment niet nodig zijn om Oekraïne onder druk te houden – ze worden voorlopig achter de hand gehouden, omdat het pragmatische Rusland al lang geleden heeft ingezien dat de wilde dreigementen van de NAVO verder kunnen gaan dan alleen dreigementen – hoe onverstandig dat ook zou zijn – en dat het de NAVO zal moeten bevechten in een nieuwe, enorm verwoestende landoorlog in Europa.

Van goede leiders wordt verwacht dat zij door middel van een wijs beleid en een wijs visie hun bevolking beschermen tegen vermijdbaar leed en ontberingen. De huidige westerse leiders vertrouwen bijna zonder uitzondering op complete fantasieën – zij omarmen en nodigen uit tot vermijdbaar leed en ontberingen voor een zeer brede groep van de samenleving, in het nastreven van beperkte doelstellingen op het gebied van buitenlands beleid die, indien bereikt, alleen ten goede zouden komen aan de gebruikelijke insiders.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Poetin verklaart Zelensky-regime tot terroristische organisatie – regeringsvergadering onthult koerswijziging

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: