“Interventionisme’ zou simpelweg ‘door het Westen gesteunde staatsgreep’ kunnen worden genoemd. Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog hebben de VS zich naar verluidt bemoeid met de verkiezingen van 81 landen en het zou dus weinig verbazing moeten wekken dat de VS hun best hebben gedaan om Nicolás Maduro ten val te brengen, zoals ze eerder al hadden gedaan in 2019 onder Trump. De Amerikaanse verkiezingsbemoeienis is echter aanzienlijk veranderd sinds het einde van de Koude Oorlog, schrijft Martin Jay.
Voor 1989, toen de Berlijnse Muur viel, waren de VS vrij brutaal in het omverwerpen van linkse dictators die ze haatten of in het steunen van rechtse kandidaten in hun campagnes. De smerige trucjes van de VS dateren met name uit 1948, toen ze er in Italië alles aan deden om een communistische regering omver te werpen. Later, in de jaren ’80, toen de Koude Oorlog nog volop aan de gang was en de Sovjettroepen zich in Afghanistan bevonden, gaven de VS de Contra’s in Nicaragua 18 miljoen USD aan winsten uit de illegale wapenverkoop aan Iran, wat uiteindelijk leidde tot de omverwerping van Daniel Ortega in een verkiezing in 1990. In datzelfde jaar werd Vaclav Havel in Tsjecho-Slowakije tot het uiterste gesteund om de troon te bestijgen als westers leider in de eerste democratische verkiezingen die daar werden gehouden.
De VS steunt ook campagnes om hun marionetten weer aan te stellen als ze er een verliezen in eerlijke, democratische verkiezingen. In 1986 verloren de VS bijvoorbeeld Jean-Claude “Baby Doc” in Haïti, de zittende president en een grote bondgenoot van het Westen. Later werd zijn opvolger uiteindelijk omvergeworpen toen een andere vriend werd geïnstalleerd na jaren van een snode campagne. Soms gooiden ze geld naar hun eigen favoriete zittende presidenten die voor hen nuttige idioten waren. In 1996 leende de regering-Clinton 10 miljoen USD aan Boris Jeltsin voor zijn eigen campagne, een duizelingwekkend bedrag in die tijd. Andere keren pompten ze geld in campagnes van oppositiegroepen om de zittende president, die als een vijand van de VS werd beschouwd, te verdrijven, waarbij ze elke pretentie van een democratisch collectief geweten negeerden. In 2000, vijf jaar nadat de Serviërs in de Joegoslavische oorlog tot onderwerping waren gebombardeerd door een illegale luchtaanvalcampagne – die ontstond toen Bosnische moslims een valse aanval op hun eigen mensen in scène zetten op een markt in Sarajevo – gingen de V.S. alles op alles zetten om campagnes te financieren voor alle oppositiegroepen in Servië, wat er uiteindelijk toe leidde dat die groepen dezelfde dictatorachtige tactieken gebruikten toen de stembiljetten werden geteld door Milosevic te vragen rustig met zijn leven te vertrekken, of dezelfde consequenties onder ogen te zien als de Roemeense Ceausescu. De Servische leider overleed later op mysterieuze wijze in 2006 terwijl hij gevangen zat in een speciaal tribunaal voor oorlogsmisdaden in voormalig Joegoslavië in Nederland.
Het beste voorbeeld van Amerikaanse verkiezingsbemoeienis, vooral een die zo spectaculair averechts heeft uitgepakt voor de VS, is ongetwijfeld Oekraïne. Zowel in 2004 als in 2014 creëerden de VS een revolutionaire beweging en pompten er naar schatting 4 miljard dollar in, alleen maar om de op Rusland georiënteerde zittende president Viktor Janoekovitsj van de troon te stoten. In Oekraïne waren er geen energiereserves om als katalysator te fungeren, maar een grotere prijs voor de tand- en klauwlozen die vastbesloten waren om hun glorie te halen uit de strijd tegen Rusland: de kans voor het Westen om Rusland te bestrijden zonder één dode westerse soldaat te hoeven inzetten. Het bleek onweerstaanbaar en tot op de dag van vandaag blijven de economieën van het Westen plunderen terwijl deze dwaze beslissing een greep doet op de economieën die ze naar beneden trekken, terwijl die van Rusland winnen.
Hoewel we niet alle feiten kennen die de V.S. naar Oekraïne trokken, de fatale aantrekkingskracht zou wel eens een deel kunnen zijn van de corruptie-escapades van Joe Biden daar, is het duidelijk dat Oekraïne eruit springt als de grootste nederlaag van het Westen met verkiezingstechnieken die begonnen als een “kleurenrevolutie” maar eindigden als volledige steun voor militaire interventie, omhuld door smerige hulp en militaire deals. De VS zien verkiezingsinmenging meestal niet voor wat het is omdat hun mensen een zeker zelfingenomen copingmechanisme hebben ontwikkeld om het leven van andere mensen te verknoeien, alleen maar voor de verkoolde winst van de verliezen, vaak doden, van andere mensen. In het algemeen, als we Oekraïne buiten beschouwing laten, zijn deze “kleurenrevoluties” de afgelopen jaren, vergeleken met de gruwelijke staatsgrepen in Midden- en Zuid-Amerika tijdens de koude oorlog, goedaardig. Maar het is waar het denken toe leidt.
Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
Hoe groot het (gezichts) verlies voor de neocons ook mag zijn, ik geloof niet in de vernietiging van deze criminele organisaties.
Uiteindelijk trekken deze ratten zich ver genoeg terug, gaan hun wonden likken en komen met nog meer ellende en verderf terug.
Alleen als wij de betreffende familieleden compleet uitroeien, maken wij een kans om de wereld te verbeteren.
We weten wie.
We weten hoe.
Blijft over, wanneer is het genoeg en hoe voorkomen we dat er een nieuwe deepstate ontstaat?
weet je écht niet ‘wanneer’ ?!…..ik zal het je zeggen dan : als het fiat geld op is en/of geen waarde meer heeft…..DAN !