Het is 11 november 1918, we staan tegenover de vijandelijke linies. Over een paar uur wordt de wapenstilstand van kracht en komt er een einde aan de oorlog. Jaren van bittere haat zullen op papier zijn afgeschreven. Jaren van geweld die een generatie meer dan gedecimeerd hebben, zullen worden afgeschreven. Dit geweld is massaal gepleegd door de meest gerespecteerde mannen in de samenleving – zij die het bevel voerden over enorme legers en enorme nationale middelen. Dit geweld werd gepleegd terwijl zij de macht van hun posities meedogenloos gebruikten, schijnbaar zonder geweten – behalve dat zij in beleefd gezelschap de juiste woorden wisten te spreken waardoor het leek alsof zij een geweten hadden, schrijft Allan Stevo.
Terwijl wij op die frontlijn staan, valt uw dierbaarste, nog levende vriend aan, onwillig om terug te keren naar een leven waarin de leugens uit het verleden geen deel uitmaken van het dagelijks leven.
In de ochtendmist lost een vijandelijke schildwacht, die niet wilde doen wat hij uren voor het einde van de oorlog ging doen, een schot, dat je beste, nog levende vriend miste, maar verschillende van de veertien andere schoten die volgden vanuit de vijandelijke linies misten niet.
Hij stierf daar in niemandsland, een slachtoffer van de Eerste Wereldoorlog, op de ochtend van 11 november, de dag die veel landen “Wapenstilstandsdag” noemen, de dag die Amerikanen nu Veteranendag noemen.
Hij stierf, op de laatste dag van de oude orde. Hij stierf als iemand die niet wilde aanvaarden dat het oude narratief onzin bleek te zijn. Het zou slechts een kwestie van tijd zijn voordat de giftige, oude narratieven door vrijwel alle betrokkenen volledig als een beschamende periode in de geschiedenis zouden worden beschouwd.
En wat zal zijn moeder te horen krijgen?
Wat voor zin heeft het sterven in de laatste uren van een oorlog?
Ja, hij zal voor altijd een veteraan zijn. Ja, hij zal een eervolle militaire begrafenis krijgen. Ja, hij zal warm herinnerd worden voor de goede dingen die hij had, maar kon hij niet zien dat de tijden veranderd waren? Kon hij niet zien dat dit voorbij was? Kon hij niet zien dat er nu een hernieuwd begrip was van wat rechtvaardig en waar was? Kon hij niet zien dat vernieuwing bijna net zo besmettelijk was als de leugen die eraan voorafging? Kon hij niet zien dat de oude narratieven die valselijk als waarheid werden rondgebazuind, waren ingestort?
Hij kon het niet. Want hij wist al jaren maar één ding: dat hij de vijand moest doden, de vijand waarop een grote mediamachine en een groot oorlogsapparaat en vrijwel alle vele hefbomen en instellingen van de samenleving hem hadden helpen afstemmen. Dit waren de meest vertrouwde in de samenleving. De meest vertrouwde op elk gebied. De meest betrouwbare en de meest gerespecteerde, de meest geloofwaardige en de meest indrukwekkende in hun presentatie. Ze logen allemaal tegen hem. En hij trok hun leugens niet in twijfel. Hij accepteerde het als waarheid en handelde ernaar.
En wat zal zijn moeder te horen krijgen?
Al maanden keek ze uit naar zijn veilige terugkeer. Het was haar enige overgebleven zoon. Geruchten over een wapenstilstand deden de ronde. Er was een wapenstilstand afgekondigd. De oorlog was op papier beëindigd. Welke reden kon er zijn om de vijandelijke linies nog aan te vallen? Welke reden kan er zijn om iets roekeloos te doen en te sterven?
En wat zal zijn moeder te horen krijgen?
Leugens zijn het gemakkelijkst op zulke momenten.
Dus dat is wat de meesten doen.
Tijdens de Ides van maart 2020 verspreidde zich een groot kwaad over het land, een reeks beslissingen die gezamenlijk dit corona-communisme creëerden. Dat was het grote kwaad van de Ides van maart 2020, en een groot kwaad dat wij in ons leven blijven toelaten. Velen zagen die beslissingen voor het verachtelijke gedrag dat ze waren. De meesten niet. De meesten juichten het toe. De meesten gaven steun. De meesten stemden in met de meest afschuwelijke eisen.
Dit zijn eisen waarvan men zich niet eens kan voorstellen dat een vorige generatie ermee instemde.
En toch waren we er. Een gedemoraliseerde samenleving die enige tijd geleden de weg was kwijtgeraakt, bewees eindelijk dat ze weinig waarden meer had. Zij deed dit door niet uit te gaan van waarden die ooit door zovelen in die samenleving diep werden aangehangen, maar door in plaats daarvan iets heel anders te doen – de schijn op te houden dat zij die waarden eerden. Ze deden dit door simpelweg de juiste reden te krijgen.
Mensen met preferenties gedragen zich zo. Principiële mensen doen dat niet.
Als u een principieel mens bent, is er niets dat u van dat principe kan afbrengen.
Als u een preferentie mens bent, wacht u slechts op de juiste reden.
En dit zijn de tijden die de ziel van de mens op de proef stellen.
De juiste redenen zijn in tijden als deze allemaal om u heen. Er is een uitputtingsslag tegen u gevoerd. U bent op vele manieren uitgeput door die oorlog. U vraagt zich soms af of er nog wel iets in u zit. U vraagt zich soms af of u nog wel verder kunt. Blijf gericht op die waarden. Blijf gericht op de grote en kleine overwinningen uit het verleden. Bemoedig uzelf op zulke momenten. Lees uw memoires van overwinningen die u bewaart voor momenten als deze. En als u er geen hebt, zal het starten van zo’n dossier in een moment van wanhoop waarschijnlijk genoeg zijn om u eruit te trekken terwijl u biddend zoekt naar herinneringen aan de moeilijke tijden die u niet hebben gebroken, maar die u hebben gemaakt tot wie u bent.
En soms, op zulke momenten, falen sommige mannen.
Een man nam deze zomer contact met mij op. Zijn vriend, lange tijd pleitbezorger van vaccinveiligheid, wilde plotseling de prik. Hij was in de war geraakt tussen narratieven en waarheid. Op verzoek van zijn vriend reikte ik hem de helpende hand. Ik deelde met hem mijn ervaring over de narratieven en de vele manieren waarop die aan het afbrokkelen waren en zijn. Dat hij nog maar even moest wachten terwijl wij de overgang doorstaan en dat wat volgt beter zal zijn. Dat deed hij.
Nog maar een maand geleden, waar hij woonde, hebben de regeringsambtenaren eindelijk ingezien dat het oude narratief was afgebrokkeld en dat op papier gezet.
Een moeder nam onlangs contact met me op om me te laten weten dat ze haar driejarige zou laten vaccineren. Dit was niet onder mandaat, maar uit vrije keuze. Het ziet ernaar uit dat het vaccin niet alleen niet veilig en effectief is, maar dat het je ook vatbaarder maakt voor het soort ademhalingsziekte waartegen het zegt te beschermen. Bovendien veroorzaakt het extra risico op schade voor de ontvanger. Het is niet neutraal, maar schadelijk.
Een grens trekken bij de leugen van het gezichtsmasker beschermt tegen de leugen van de injectie. Niemand is perfect, maar momenten waarop we met leugens worden geconfronteerd, zijn gelegenheden om de uitdaging aan te gaan en te groeien.
Het narratief is ingestort. Er zijn mensen om ons heen die niet zijn gezwicht voor het narratief die goede mensen zijn en onze liefde en aanmoediging nodig hebben om op koers te blijven, om nog wat langer het juiste te doen, om deze tijd van overgang gewoon als dat te zien: een tijd om over te schakelen, om het oude narratief achter ons te laten, en om toe te werken naar een hernieuwd respect voor de waarheid.
De geschiedenis is vol van zulke momenten: de mens verwijdert zich ver van de waarheid, de waarheid brengt de mens pijnlijk in overeenstemming met de werkelijkheid.
De successen van het leven worden deels bepaald door ons vermogen om zulke momenten te herkennen voor wat ze zijn en ons snel aan te passen.
Om u heen staan dappere strijders die zijn bedrogen en verslagen. Sommigen van hen zouden kunnen profiteren van uw aanmoediging dat er een nieuwe dag aanbreekt, en hoewel de overgang uitdagend kan zijn, zal wat volgt beter zijn, want we zijn teruggeworpen op de werkelijkheid, teruggeworpen op een beter begrip van de waarheid.
Leiderschap beschrijft het vermogen van u om te handelen op een manier die navolging verdient door de mensen om u heen. Dit moment heeft dat van u nodig. Dit moment vereist dat u anderen aanmoedigt in wat hen opbouwt.
En na deze nutteloze oorlog kwam keizer Wilhelm heerlijk vertoeven hier in NLD bij de zwarte adel. Waar hij zijn laatse jaren sleet in luxe, zijn dikke pens volvrat met wild uit eigen bos en afentoe een jong meisje misbruikte uit de burgerij van omliggende dorpen….Ik weet dit uit eerste hand van de adel die destijds in de kastelen zijn gastheer en vrouw waren. Wat een paar drankjes laat bij de openhaard wel niet los kan maken bij die oude griezels. Ik heb hun gespleten tongen aangehoord destijds. Echt misselijk volk die zich vergeven voelt boven ons.
Mijn opa werkte voor de Duitse keizer, mijn betovergrootvader haalde hem van de trein….hoe oud ben je?
Twee dagen voordat de wapenstilstand om 11:00 uur een einde maakte aan WOI heeft Duits keizer Wilhelm II (1859 – 1941) geabdiceerd op 09.11.1918.
De Kristallnacht in nazi-Duitsland vond plaats in de nacht van 9 en 10 november 1938.