In tegenstelling tot wat velen lijken te geloven, zou het zomaar kunnen dat Donald Trump niet zozeer de man is die verpersoonlijkt wat Faustiaans is, maar in de eerste plaats de wederopstanding van het oude Amerikaanse Zuiden, de Confederatie. De strijd van Trump om het moeras droog te leggen en Make America Great Again kan worden geïnterpreteerd als symbolisch voor een wraakactie van de Confederatie tegen het Noorden. Een lang verwachte wraak voor de ontberingen die het Zuiden werden opgelegd door een zegevierend Noorden in 1865.
Hoewel Trump uit het Noorden komt, net als zijn in Amerika geboren voorouders, heeft hij een voorliefde voor huwelijkspartners uit plaatsen met een sterk en diepgeworteld historisch bewustzijn. Dit is op zich al veelzeggend, omdat het historisch bewustzijn in het Noorden op zijn zachtst gezegd minder uitgesproken is dan in de rest van Amerika, Europa en de rest van de wereld. Bovendien woont Trump in het Zuiden, omringd door mensen die afkomstig zijn uit Latijns-Amerika. Hij heeft zelfs een van hen benoemd tot minister van Buitenlandse Zaken, de eerste Latino ooit op die positie, schrijft Hans Vogel.
Met andere woorden, er zijn sterke aanwijzingen dat Trump nauwere banden heeft – zeker op cultureel en intellectueel niveau – met het Zuiden dan welke president dan ook sinds 1865, met uitzondering van Jimmy Carter, maar zoals de meeste presidenten omringde hij zich met noorderlingen. Hoewel Bush I en Bush II schijnbaar Texanen waren, waren ze in feite niet meer dan getransplanteerde Noorderlingen.
Het Zuiden is het enige deel van de Verenigde Staten met een typisch Europees gevoel. Dat komt omdat het een oorlog heeft verloren, waarin het op grote schaal werd verwoest, gevolgd door een buitenlandse bezetting. Op een bepaald moment in hun geschiedenis, vaak nog levendig aanwezig in het collectieve geheugen, hebben de meeste Europese naties soortgelijke ervaringen gehad. Deze gedeelde fundamentele historische ervaring maakt dat Europeanen zich vaak erg thuis voelen in wat ooit de Confederatie was.
Dat deel van de moderne VS is ook verrassend ongevoelig gebleken voor verschillende invloeden uit het noordoosten, dat sinds de tweede helft van de 19e eeuw het culturele centrum van de VS is. Als er al concurrentie was op cultureel gebied, dan kwam die meestal van de westkust, zoals in het geval van de filmindustrie. Daarnaast waren er ook bijdragen uit de Grote Meren (Chicago), maar niet uit het Zuiden.
Sindsdien ligt de belangrijkste Amerikaanse bijdrage aan de wereldcultuur op het gebied van (populaire) muziek, die alle bijdragen op andere gebieden zoals literatuur, beeldende kunst, architectuur, film enzovoort in de schaduw stelt.
Weinig mensen staan stil bij het feit dat de moderne muziek in de VS en het Amerikaanse imperium zoals dat vanaf 1898 vorm kreeg, in essentie zuidelijk was, of Confederaal, zo je wilt. In de jaren 1910 veroverden Jazz en Dixieland de wereld stormenderhand, gevolgd door Swing en sinds de jaren 1950 door Rock and Roll, terwijl ook Country and Western en Appalachen wereldwijd grote aantallen liefhebbers kregen. Al meer dan een eeuw omarmt de wereld dus muziekstijlen uit het zuiden van de VS. Het is cruciaal om te begrijpen dat deze verschillende muziekstijlen in wezen multi-etnisch waren, in de zin dat ze voortkwamen uit een muzikaal landschap waar blanken, zwarten, autochtone Amerikanen en alle verschillende rassenmengsels van elkaar leerden en van elkaar leenden. Het is niet overdreven om te stellen dat Amerikaanse muziekstijlen nu al meer dan een eeuw de steunpilaar van de Amerikaanse “soft power” zijn.
Toen het Zuiden zich in 1861 afscheidde, stond het met zijn negen miljoen inwoners in de top tien van Europese staten en Europese opvolgerstaten. Rusland was nummer één (75 miljoen), terwijl de rest van de VS de vijfde positie deelde met Italië, aangezien beide ongeveer 20 miljoen inwoners hadden. Hoewel ongeveer 40% van de bevolking van de Confederatie slaven waren, valt niet te ontkennen dat, net als in andere typisch Amerikaanse slavenmaatschappijen zoals Cuba, Brazilië, Santo Domingo, Haïti en Venezuela, rassenvermenging wijdverbreid was. In feite was in heel Latijns-Amerika rassenvermenging de norm, tot het punt dat tot de jaren 1880 zelfs in Buenos Aires de meeste elitaire families rassenvermenging kenden. De bleking begon daar pas met de komst van miljoenen blanke Europese en Levantijnse kolonisten.
Eigenlijk had de Confederatie, wat betreft het fysieke aspect van haar bevolking, meer gemeen met de raciaal gemengde en ingewikkeld gelaagde samenlevingen (volgens raciale criteria) in Latijns-Amerika. Natuurlijk maakte racisme, net als in Latijns-Amerika en overal elders, deel uit van het leven. Maar het was niet van het rigide soort dat zo vaak in de 20e eeuw werd aangetroffen, of van het soort dat zich achter ogenschijnlijk antiracisme verschuilt. Racisme in multi-etnische samenlevingen is algemener en minder ideologisch rigide, om de eenvoudige reden dat rassenvermenging in multiraciale samenlevingen vaak voorkomt.
Daarom was de Oorlog tussen de Staten, algemeen bekend als de “Burgeroorlog,” ook een culturele oorlog tussen een multi-etnisch land en een overwegend blank, uitgebreid soort “New England” of “New Britain”.
Het kan ook nuttig zijn om in gedachten te houden dat de Zuidelijke staten vóór 1865 een zeer verfijnde literaire en intellectuele cultuur hadden, die minstens even verfijnd, zo niet verfijnder was dan veel van wat in het Noorden te vinden was. Dit is wat Vernon L. Parrington aantoonde in zijn grondig onderzochte en elegant beargumenteerde klassieker Main Currents of American Thought (1927).
Dit is een ander belangrijk kenmerk dat we delen met Latijns-Amerika, waar op hetzelfde moment als in Raleigh, Charleston, Savannah en New Orleans, het culturele leven in Caracas, Santiago de Chile en Bogota minstens zo verfijnd was.
In wezen had de Confederatie dus, afgezien natuurlijk van de taal, meer gemeen met wat nu bekend staat als Latijns-Amerika (een term bedacht door een hoveling van de Franse keizer Napoleon III) dan met het noorden van de VS.
Volgens deze logica was de onderwerping en absorptie van de Confederatie na haar nederlaag in 1865 slechts een eerste stap in een continentale expansie van de Noordelijke cultuur en waarden, die in wezen een onvervalste Angelsaksische cultuur is met weglating van het historische referentiekader (omdat het beslist niet verbonden zou zijn met de Britse eilanden, maar “Amerikaans”). De verovering van het Zuiden werd gevolgd door het Caribisch gebied en Midden-Amerika, Noordelijk Zuid-Amerika en de rest van het continent tot op de dag van vandaag.
Op dit moment, zoals blijkt uit het electorale succes en het beleid van president Javier Milei, lijkt zelfs Argentinië nu deel uit te willen maken van het Amerikaanse imperium.
Naast het opnieuw verbinden met de geschiedenis en tradities van de oude Confederatie, lijkt Trump ook aan te sluiten bij een nu vaak vergeten element van het Noord-Amerikaanse culturele referentiekader, namelijk de Frontier. Voor het einde van de 19e eeuw bereikte de VS, die nu onder de culturele dominantie van het Noorden viel, een cruciale psychologische mijlpaal toen de frontier, beschouwd als de essentie van de Amerikaanse (Noordelijke) cultuur en Weltanschauung, ophield te bestaan. Het was historicus Frederick Jackson Turner die hier in 1893 op wees in een toespraak voor de American Historical Association.
Nu de scheidslijn tussen beschaving en barbarisme verdwenen was, waar moesten de VS dan hun energie op richten? Met andere woorden, in overeenstemming met hun Faustiaanse geest, hadden de VS de Frontier nodig en moesten ze nu iets anders vinden om die te vervangen. Midden-Amerika en Cuba (evenals andere Spaanse koloniale bezittingen zoals de Filippijnen) leken heel aantrekkelijk als nieuwe frontier. Zonder verder oponthoud gaf Amerika (eigenlijk het Noorden, althans het was het Noorden dat de VS domineerde) zijn traditionele frontier een modernere koloniale betekenis en sloot zich aan bij het selecte groepje van traditionele Europese koloniale machten.
Oorspronkelijk Amerikaanse tradities zijn sindsdien verdoezeld door een nieuwe Noordoostelijke intellectuele elite die het onderwijs, de academische wereld, de ambtenarij, de politiek en de grote bedrijven is gaan domineren. Het meest opvallende kenmerk is een paternalistisch, neerbuigend soort racisme dat zich verbergt achter een scherm van politieke correctheid en menslievendheid. Met andere woorden, gewoon racisme verpakt in ogenschijnlijk antiracistische terminologie en frasen.
Het Noorden van vandaag is duidelijk niet meer wat het was onmiddellijk na de Oorlog tussen de Staten. In de loop van de 20e eeuw heeft het Noorden, met New York als centrum, zijn deuren geopend voor samengepakte massa’s waartoe zoveel Joodse kolonisten uit Oost-Europa behoorden dat hun nakomelingen er na drie generaties in geslaagd zijn de overhand te krijgen op alle gebieden van menselijke inspanning en een nieuwe Amerikaanse elite te vormen.
Als gevolg van een belangrijke verandering die werd teweeggebracht door de massale immigratie, begon het Amerikaanse kolonialisme al snel te werken volgens radicaal andere criteria, die heel anders waren dan die van de traditionele Europese koloniale machten.
Als er iets is dat deze nieuwe Amerikaanse elite en haar wereldbeeld onderscheidt, dan is het wel een verderfelijker en sinister soort racisme, of beter gezegd etnisch exclusivisme, dat zich verbergt achter een rookgordijn van zogenaamd humanistische en heilzame waarden. In feite is het gewoon misantropie vermomd als filantropie, die zijn opperste uitdrukking vindt in organisaties als de ACLU en ADL. De leegheid van het valse antiracistische en antidiscriminatie discours en de hardnekkigheid van het onderliggende racisme is onlangs aan het licht gebracht door Matt Walsh (Am I a Racist?). Voor zover het een soort officiële, door de staat gesponsorde ideologie is geworden, vooral onder de Obama en Biden regeringen, is het ook die van de Deep State. Zo zou het een soort Heilige Drie-eenheid van waanzin kunnen worden, bestaande uit Woke, LGBTQ en het geloof in antropogene klimaatverandering.
Sinds Trump weer aan de macht is, is hij begonnen met het uitvoeren van drie belangrijke acties. Ten eerste brengt hij de Confederatie, haar cultuur en haar waarden terug in de mainstream van de VS. Ten tweede heeft hij de grens hersteld als een fundamentele Amerikaanse waarde, door zich niet zozeer te richten op het consolideren en uitbreiden van het Amerikaanse imperium, maar op het definiëren of herstellen van de ruimtegrens. Ten derde, en dit is misschien wel de belangrijkste actie op de lange termijn, probeert Trump de VS te verzoenen met zijn eigen geschiedenis en maakt hij de VS op die manier zoals alle andere naties in de wereld, waar geschiedenis een essentieel element van de cultuur is.
Alleen al daarom verdient de VS een warm welkom!
Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Vergis u niet, een nieuwe burgeroorlog is een reëel vooruitzicht voor de VS
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
In het noorden is de aarde zwaarder, zwaartekracht dus groter, en dus ook materialistischer en daardoor oberheersend geworden.
In het zuiden is meer lichtheid, plooibaarheid.