Laat ik vooraf duidelijk zijn – ik geloof dat de New York Times nauwkeurig rapporteert wat haar bronnen de drie verslaggevers hebben verteld in het verbluffende artikel van vandaag, Poetin geeft in stilte signalen af dat hij openstaat voor een staakt-het-vuren in Oekraïne. Het stuk, dat wordt geschreven door Anton Troianovski, Adam Entous en Julian E. Barnes, beweert dat de publieke bravoure van Poetin een schijnvertoning is en dat hij gebruik maakt van achterkamertjes om te onderhandelen over een einde aan de oorlog in Oekraïne. Dit is onzin. Ik zal uitleggen waarom, schrijft Larry Johson.
Deze paragraaf uit het stuk is een grote rode vlag dat de “bronnen” die dit verhaal spinnen, bezig zijn met een informatieoorlogscampagne:
De heer Poetin heeft minstens sinds september via tussenpersonen laten weten dat hij open staat voor een staakt-het-vuren dat de gevechten bevriest langs de huidige lijnen, ver verwijderd van zijn ambities om Oekraïne te domineren, zeggen twee voormalige hoge Russische functionarissen dicht bij het Kremlin en Amerikaanse en internationale functionarissen die de boodschap van de gezanten van de heer Poetin hebben ontvangen.
Laten we beginnen met de eerste onwaarheid – dat Poetin bereid is zijn “ambities om Oekraïne te domineren” op te offeren. Vanaf het begin van de Speciale Militaire Operatie is president Poetin beknopt en consequent geweest – Oekraïne demilitariseren en denazificeren. Pro-Oekraïense analisten in het Westen blijven ten onrechte volhouden dat Poetin Kiev wilde veroveren maar daar in maart 2022 niet in slaagde en van plan is, of was, om heel Oekraïne te veroveren. Dit is pure westerse propaganda.
De bronnen voor dit gewauwel zijn “twee voormalige Russische functionarissen dicht bij het Kremlin” en niet nader genoemde Amerikaanse en “internationale functionarissen”. Ik durf er een kerstpudding om te verwedden dat die ambtenaren Britten zijn. De informatie van de voormalige Russische functionarissen is volkomen verdacht. Hoe ik dat weet? Ik had twee weken geleden een gesprek in Moskou met een zeer hoge Russische functionaris die vergaderingen in het Kremlin bijwoont. Hij presenteerde een heel andere boodschap. Deze functionaris uitte zijn bezorgdheid over het gebrek aan inhoudelijke diplomatieke contacten met Washington en benadrukte dat het beleid van de VS erop gericht lijkt om elk redelijk onderhandelingstraject te saboteren. Laat ik het zo zeggen – de persoon die deze bezorgdheid uitsprak zou midden in diplomatieke contacten met de Verenigde Staten zitten.
Alastair Crooke, die bij me was in Moskou, gaf een uitstekende samenvatting van wat we hoorden:
De betrekkingen tussen de VS en Rusland hebben een dieptepunt bereikt; het is nog erger dan gedacht. In gesprekken met hooggeplaatste Russische functionarissen is het duidelijk dat de VS de eerstgenoemde als duidelijke vijanden behandelt. Om een indruk te krijgen, is het alsof een hoge Russische functionaris zou vragen: “Wat wil je van me?”. Het antwoord zou kunnen zijn: “Ik wou dat je doodging”.
De inherente spanning en het gebrek aan echte uitwisseling is erger dan tijdens de Koude Oorlog, toen de communicatiekanalen wel open bleven. Deze lacune wordt nog verergerd door het gebrek aan politieke scherpzinnigheid bij de Europese politieke leiders, met wie een gefundeerde discussie niet mogelijk is gebleken.
Russische functionarissen erkennen de risico’s van deze situatie. Ze weten echter niet hoe ze dit moeten corrigeren. De teneur van het discours is ook afgegleden van regelrechte vijandigheid naar kleinzieligheid: De VS kan bijvoorbeeld arbeiders de toegang tot de Russische missie bij de VN ontzeggen om kapotte ramen te repareren. Moskou ziet zich dan – met tegenzin – genoodzaakt om op een vergelijkbare kleinzielige manier te reageren – en zo raakt de relatie in een neerwaartse spiraal.
Dus wat is het doel van dit artikel in de NY Times? Ik denk dat we de verklaring kunnen vinden in een recente column van Gideon Rachman van de Financial Times. Hij schreef:
Een alternatief voor een formele overeenkomst tussen Rusland en Oekraïne zou een de facto bevriezing van het conflict kunnen zijn. In dit scenario zou Oekraïne zich voornamelijk defensief opstellen en verdere Russische opmars tegenhouden. De gevechten zouden nooit helemaal stoppen, maar wel afnemen.
Een tussensituatie – ergens tussen een bevroren conflict en een formeel vredesverdrag – zou een wapenstilstand zijn. De twee partijen zouden het alleen eens worden over het staken van de vijandelijkheden, zonder de onderliggende politieke kwesties te regelen. Het model hiervoor zou het einde van de Koreaanse oorlog en de verdeling van het schiereiland in Noord- en Zuid-Korea zijn. . . .
Zelfs enkele van de meest fervente westerse aanhangers van Oekraïne hebben het er nu over dat Kiev een bevroren conflict moet accepteren en de overwinning moet uitroepen. “We moeten het narratief omdraaien en zeggen dat Poetin heeft gefaald,” zegt een voormalige Amerikaanse functionaris.
Simpel gezegd – het stuk in de NY Times is bedoeld om het narratief om te draaien en het Westen een excuus te geven om zich terug te trekken uit Oekraïne. Poetin en zijn regering hebben geen reden om concessies te doen aan Oekraïne, de Verenigde Staten of de NAVO. Rusland is de oorlog aan het winnen en de Oekraïense militaire machine en troepensterkte aan het uitdunnen. Zelfs veel belangrijke Oekraïense functionarissen geven toe dat de kans dat ze Rusland verslaan nihil is.
Een ander doel van dit artikel is om wantrouwen en twijfel te zaaien onder Russische functionarissen en het Russische volk over Vladimir Poetin. Nu het Oekraïense tegenoffensief is mislukt, zijn de Russen meer dan ooit vastbesloten om het Oekraïense leger en zijn NAVO-bondgenoten af te maken. Als Poetin ermee zou instemmen om te onderhandelen over het beëindigen van de Speciale Militaire Operatie voordat hij Oekraïne demilitariseert, zou zijn politieke status instorten. Russen zijn zich volledig bewust van de realiteit dat het Westen een kwaadaardige kracht is die erop gebrand is Rusland te vernietigen en staan volledig achter het verslaan van Oekraïne en, bij proxy, de NAVO. Het laatste wat Vladimir Poetin en zijn regering willen doen, is het Westen het cadeau doen om de militaire operatie te stoppen voordat ze de Oekraïense militaire capaciteit kunnen vernietigen.
Alles wat je in de westerse pers leest moet je 180 graden draaien, dat doe ik al heel lang, en het gaat iedere keer weer op.
Het conflict is uitgelokt om Rusland te destabiliseren. Als dat niet lukt interesseert het de Anglo-Amerikanen niet meer.
Ik vraag mij steeds af waarom moeten wij de Ukraine moeten verdedigen en doen de Ukrainers dat niet zelf.
Stuur dat hele volk weer terug naar huis zodat ze daar eerst orde op zaken stellen.
Lekker gemakkelijk om anderen voor jouw karretje te spannen
Niet dat ik het met dit artikel eens ben, maar zo kijken sommige westerlingen naar „oorlog“. Naar mijn idee gaat het er in het collectieve westen niet meer om wie er wint maar er wordt verdient aan de oorlog zelf. NATO is een soort proxy service station van de US dat zich eenvoudig omdraait wanneer doelen niet gehaald worden als in Afghanistan. Via het schulden spel worden landen door de US banken daarna verder uitgemolken. Schaamteloos volk‼️
https://henrymakow.com/000984.html