Ik begin dit stukje met het grote voorbehoud dat ik geen militair analist ben, geen geopolitiek strateeg, geen politiek econoom, en zelfs geen armleuning krijgsheer. Ik weet wel iets meer dan de gemiddelde man, denk ik, maar er zijn een heleboel bijzonderheden die ik niet weet. Ik ben in de verste verte geen materiedeskundige over de onderwerpen die ik ga bespreken, en het is heel goed mogelijk dat ik er een paar dingen naast zit (corrigeer me in dat geval in de commentaren), en met dat alles uit de weg geruimd:
Ik zie gewoon niet hoe het Globalistische Amerikaanse Imperium de Derde Wereldoorlog kan winnen.
En ik heb een heleboel redenen om dat te denken, schrijft John Carter.
De meest voor de hand liggende reden waarom meer conventioneel denkende mensen zouden denken dat er geen twijfel over mogelijk is dat Amerika zo’n conflict onvermijdelijk zou winnen, is dat Amerika de wereldwijde hypermacht is, met een militair budget dat de gezamenlijke uitgaven van de rest van de wereld in het niet doet vallen. Amerika heeft, wat, een dozijn vliegdekschepen? Nucleaire onderzeeërs die twee keer rond de wereld kunnen gaan zonder op te duiken. Boomers (de onderzeeërs, niet de generatie), uitgerust met kernkoppen die complete kustlijnen in enkele minuten kunnen wegvagen. Overal bases, en de mogelijkheid om vanuit al die bases strijdkrachten te projecteren. Bewakingssatellieten over de hele wereld, die de grootte van uw pik kunnen meten als u dronken achter de bar zit te ontbijten en dom genoeg denkt dat niemand kijkt. Vloten Predator drones die vanuit hun onzichtbare logeerplaatsen in de wolken Hellfire raketten naar beneden kunnen laten regenen en daarmee de trouwdag van uw nichtje absoluut kunnen verpesten.
Dat is op het eerste gezicht allemaal heel indrukwekkend. Daar wil zeker niemand ruzie mee krijgen, net zomin als de Deliaanse Liga enthousiast was om ten strijde te trekken tegen de gecombineerde macht van Azië, verzameld onder de banieren van Xerxes. Mijn argument hier is niet dat een directe confrontatie tussen grote mogendheden niet tot enorme verwoestingen zou leiden. Dat zou ongetwijfeld het geval zijn.
Mijn stelling is alleen dat wie er ook als overwinnaar uit het radioactieve puin tevoorschijn komt, het niet Washington zal zijn.
Laten we beginnen met het verschrikkelijke bouwwerk van de Globalist American Empire (GAE) oorlogsmachine. Met het risico beschuldigd te worden van gemakzuchtig terugvallen op “elke oorlog is de Tweede Wereldoorlog”, hebben wij al eerder een situatie gezien die hier sterk op lijkt. Bij het begin van de oorlog was het Duitse leger groter, beter getraind, en technisch veel geavanceerder dan dat van hun concurrenten. Niet alleen was hun uitrusting in alle opzichten superieur, maar zij hadden ook hun krijgsdoctrines aangepast om rekening te houden met de vooruitgang in militaire technologie die had plaatsgevonden tussen de Great War to End All Wars (hah) en hun huidige conflict.
Duitsland had echter één groot probleem: het had niet veel natuurlijke hulpbronnen, en ook niet veel industriële basis. Zeker, zij hadden fabrieken, natuurlijk, maar het was gewoon niets vergeleken bij de overweldigende productiecapaciteit van de Verenigde Staten. Toen de Amerikaanse fabrieken eenmaal omgebouwd waren van Model T’s tot Shermans per dozijn, was het afgelopen met de massale verovering. In feite was alleen al het Lend Lease programma met de USSR genoeg om de deal te bezegelen. Het deed er niet toe dat de Duitse tanks, vliegtuigen, geweren, enz. in alle opzichten superieur waren aan de troep die Amerika uitspuugde. De VS begroeven het Reich met pure massa’s spullen.
U begrijpt vast wel waar ik heen wil. De laatste decennia is de industriële basis van Amerika weggeroest, en een brede strook van graffiti geworden, die niets anders voortbrengt dan milieuvervuiling en drugsverslaving. Het land is geheel afhankelijk van ingevoerde goederen, en dit geldt vrijwel zeker voor zoveel kritische grondstoffen voor het onderhoud en de aanvulling van munitie, dat een door wereldwijde vijandelijkheden ontwrichte bevoorradingsketen vrijwel zeker zou leiden tot verlammende tekorten aan essentiële onderdelen.
Afhankelijkheid van een te lange bevoorradingsketen is misschien niet zo erg, maar het is vrijwel zeker dat een van de mogendheden waarmee de GAE in conflict zou komen, juist die mogendheid is waarvan zij in wezen al haar elektronica betrekt: China. Zeker, China controleert niet de gehele productie van elektronica. De meeste halfgeleiders komen uit Taiwan. Dat zou het eerste stukje grondgebied zijn dat de Volksrepubliek China zou inpikken, zodra het kinetisch wordt.
Vrij snel na de start hebben wij dus een oorlogsmachine die op zoek zal zijn naar vervangingsonderdelen en niet in staat zal zijn in de strijd verloren materieel te vervangen. Dat wordt een uitputtingsoorlog, die maar op één manier kan eindigen.
Het kan echter nog veel erger.
Eén manier waarop de GAE en nazi-Duitsland diepgaand van elkaar verschillen is in hun respectieve houding tegenover hun inheemse bevolking. De raciale doctrines van de NSDAP leidden ertoe dat zij een beleid aannamen dat de morele, geestelijke en lichamelijke gezondheid van de bevolking opbouwde. Zij besteedden een decennium om ervoor te zorgen dat de Duitsers goed aten, sportten, en indoctrineerden met een liefde voor volk en vaderland. Zij kweekten doelbewust assabiyah.
Dat is min of meer het tegendeel van de strategie van de catamitische bezettingsregering van de GAE, die haar bevolking haat en verachting inboezemt en niet de moeite neemt om dat te verbergen. Amerikanen zijn op grote schaal vergiftigd met giftige voedingsmiddelen, ongeveer een tiende van de bevolking slikt een cocktail van psychiatrische medicijnen op recept, terwijl krachtige recreatieve drugs – fentanyl, methamfetamine, en ieders geliefde oude schizofrenie-veroorzakende, testosteron-verlagende, apathie-veroorzakende, geestverruimende studievriendje wiet – toegestaan en zelfs aangemoedigd zijn om welig te tieren. De gemiddelde Amerikaan is niet alleen dik, maar ook zwaarlijvig, en halfgek en depressief bovendien.
Intussen is elk gevoel van assabiyah in het Westen een verre herinnering, dankzij decennia van divide et impera strategieën die de massa-immigratie hebben aangegrepen om de sociale verbondenheid aan te tasten, terwijl de verdeeldheid tussen mannen en vrouwen, blanken en zwarten, hetero’s en homo’s, christenen en moslims, enzovoort, enzovoort, geaccentueerd of uitgevonden werd. Voeg daarbij de diepe breuk van de Culturele Gotterdammerung, die de autochtone blanke bevolking in elkaar vijandige facties heeft verdeeld, die over alles van mening verschillen door onverzoenlijke standpunten over klimaatverandering, abortus, ras, “geslacht”, enz. … en zelfs zo onverbiddelijk vijandig zijn dat, op het moment dat zich een nieuw onderwerp in de publieke belangstelling aandient, het enige dat met volstrekte zekerheid voorspeld kan worden, is dat de twee kampen er onmiddellijk tegenover elkaar zullen staan.
De GAE zou dus de oorlog ingaan met een leger dat zij niet gemakkelijk zou kunnen herstellen, en met een ziekelijke, geestelijk onwel geworden, en verdeelde bevolking.
De minachting waarmee de monopolistische managers de armen behandelen is de laatste tijd voor iedereen, behalve voor de moedwillige blinden, absoluut onmogelijk te negeren. Sinds lange tijd wordt de blanke arbeidersklasse voortdurend de les gelezen over haar morele tekortkomingen. Zij worden beschouwd als achterlijke, onverdraagzame racisten, die afstammen van slavenhouders, die leven op land dat gestolen is van genocide plegende Indianen, die bezield zijn door haat tegen de raciale ander, die zich koest houden voor fobieën tegen mannen die op mannen vallen en mannen die graag jurken dragen, die zich zielig vastklampen aan de sprookjes van hun Bijbel en hun treurige geloof in de magische hemelfee, en als zij de pech hebben met een penis geboren te zijn, wordt elke uiting van een mannelijke impuls bruut bespot als giftig en achterlijk, als bewijs dat zij elke arme weerloze vrouw die zij aankijken willen verkrachten (dat en waarschijnlijk zijn zij homo).
Een paar jaar geleden kwamen deze mensen vreedzaam in opstand, door een reality tv-ster aan de macht te kiezen, die zij als een bunkerbuster op DC lieten vallen, in de hoop dat de chaos die hij zou veroorzaken hun onderdrukkers ten val zou brengen of, bij gebrek daaraan, voor wat vermaak op hun kosten zou zorgen.
Als antwoord stal de dreinende klasse gewoon de daaropvolgende presidentsverkiezingen. Zij deden dat op klaarlichte dag, waar iedereen bij was, op de meest voor de hand liggende manier mogelijk, en ontkenden vervolgens schaamteloos dat zij dat gedaan hadden. Het was als een kind met zijn handen in de koekjestrommel, de kin bedekt met kruimels, dat je in de ogen kijkt en zegt: “Welk koekje?” Toen het verontwaardigde wij-het-volk op de kwestie aandrong, werden er voorbeelden gesteld. Er werden politieke gevangenen genomen, en honderd miljoen mensen werden wakker om te ontdekken dat ze van de ene dag op de andere gepromoveerd waren van seksist-racist-bigot tot blanke supremacistische opstandige terrorist.
De GAE slaagde erin de hefbomen van de regering in handen te houden, maar ten koste van de vervreemding van de burgerbevolking, die niet langer vindt dat het regime ook maar een greintje legitimiteit bezit.
En het regime denkt dat deze mensen vrijwillig voor hen zullen vechten? Wat moet hun overredingsstrategie precies zijn? “Wij hebben u uw hele leven lang hatelijke racisten genoemd, wij hebben op de graven van uw voorouders gespuwd, uw standbeelden neergehaald, en alles gedaan wat in ons vermogen lag om u ellendig en vernederd te maken. Wij hebben u twee jaar lang in uw huizen opgesloten en u gedwongen giftige prikken te nemen om redenen waarvan u allen weet dat het onzin is. Uw land roept u!” “Vecht alstublieft!”
Men zou kunnen aanvoeren dat het Amerikaanse volk in het verleden wel vaker nijdig was op zijn elites (kijk maar naar de jaren ’30), en dat dit nooit een probleem is geweest dat niet opgelost kon worden met een oordeelkundige valse vlag aanval (“Denk aan de Maine! “) of door een tegenstander uit te lokken om van Amerikaanse militaire middelen een handig offerlam te maken (“Een dag die zal leven in schande!”) En zeker, ik kan niet uitsluiten dat het regime, laten we zeggen, een kleine Amerikaanse stad met atoombommen zal bestoken en Ivan daarvan de schuld zal geven, en ik kan ook niet zeggen dat het niet zal werken.
Alleen … Ik ben er niet zo zeker van dat het zou lukken.
De cloud mensen hebben te maken met iets waar ze in het verleden nooit echt mee te maken hebben gehad: een robuust online ecosysteem van reflexieve sceptici en samenzweringstheoretici wier eerste impuls bij zo’n gebeurtenis is om er in te duiken, op zoek naar absoluut alles wat niet met het verhaal klopt, en om die tegenstrijdigheden dan zo wijd mogelijk te verspreiden. Wij hebben hun trucjes door, en wij zijn met velen. Zodra die atoombom afgaat, gaat de zwerm bewapende autisten in overdrive, elk beschikbaar stukje gegevens wordt agressief uitgekamd op aanwijzingen, en binnen enkele uren verspreidt de informatie zich via de archipels van Twitter, Telegram, Signal, Substack, Bitchute, Odyssey, Rumble, enzovoort. Mijn gok zou zijn dat de tegenverhalen het Officiële Narratief binnen enkele dagen zouden ontbinden. Het regime weet dat, en het weet ook dat het bombarderen van een stad of iets dergelijks dat oorlog veroorzaakt, niet iets is waar je onderuit kunt glippen door van onderwerp te veranderen. Op heterdaad betrapt worden bij het massaal afslachten van je eigen burgers is de manier om hen zover te krijgen dat zij een touwfeest voor jullie organiseren.
Vliegtuigbrandstof kan geen stalen balken smelten, maar valse vlaggen worden gesmolten door lugubere memes.
Voor het bewijs hiervan wijs ik slechts op de Oekraïne. De GAE heeft de hele tijd gruwelpropaganda naar Rusland gesmeten. Bloedbaden onder de burgerbevolking, aanvallen op kerncentrales, chemische oorlogsvoering, enzovoort, enzovoort, en niets ervan is blijven hangen. Zeker, het is blijven hangen bij de NPC’s, maar het is zo over de ruggen van genoeg mensen gerold om de kritieke massa voor oorlogskoortsvorming te voorkomen. Het was zeer vergelijkbaar met de eindeloze pogingen om te beweren dat Assad zijn volk vergast had: niemand die er genoeg om gaf om aandacht aan het conflict te besteden, geloofde hen, en zij waren niet in staat om de nodige collectieve verontwaardiging te fabriceren om de oorlog te rechtvaardigen die zij wilden.
In feite schijnen ze sinds 9/11 geen succes meer gehad te hebben met valse vlaggen. Wanneer was de laatste keer dat u iemand kwaad zag worden toen hij hoorde dat “9/11 een inside job” was? Precies. Wij nemen het nu allemaal maar voor lief dat minstens de helft van de bevolking aanneemt dat het waar is, zoals men aanneemt dat water nat is. Het is niet eens meer zo controversieel.
De epidemische sociale, psychologische en fysieke pathologieën die de Amerikaanse bevolking in gevangenschap zijn toegebracht, zijn niet alleen een probleem om hen te motiveren om te vechten. Het heeft ook de kwaliteit van het menselijk kapitaal dat voor de oorlogsmachine beschikbaar is, absoluut vernietigd. Het Pentagon klaagt nu al jaren dat het moeite heeft om de rekruteringsdoelstellingen te halen, en dat is in vredestijd (met de kleine uitzondering van de uitgebreide oefening met scherp die de War on Terror was). Het voornaamste probleem is dat de burgers zo dik en zwak zijn, dat de meesten van hen nog niet eens als kanonnenvoer kan dienen.
Zeg me dat u ze naar de hel en terug zou volgen.
Het leger heeft gereageerd door de opleidingsnormen te verlagen. Laat het nauwelijks aanvaardbare niet de vijand van het middelmatige zijn en zo. Ook dat is ingegeven door ideologische overwegingen. Het blijkt dat wij niet allemaal gelijk zijn, en dat het vrouwtje van de soort fysiek niet geschikt is voor de ontberingen van de strijd. Evenmin zijn de verschillende ondersoorten van H. sapiens intellectueel of temperamentvol inwisselbaar. Dit alles is niet van belang voor de zampolit, wiens kaders van DIE commissarissen een gelijke vertegenwoordiging in de strijdkrachten eisen – en als de normen verlaagd moeten worden om ervoor te zorgen dat de noodzakelijke hoeveelheid van De Diversiteit slaagt, ja, als De Diversiteit fysiek over de eindstreep gedragen moet worden door hun instructeurs, dan zij het zo, dweper.
Dit heeft tot allerlei leuke dingen geleid, zoals vrouwelijke kapiteins die tegen andere schepen botsen, catastrofale branden die op schepen uitbreken omdat niemand weet hoe ze geblust moeten worden, vrouwelijke piloten die op vliegdekschepen neerstorten, en bij één incident brak een hele bemanning in tranen uit toen ze even gevangen genomen waren door de Iraniërs. De meeste van deze incidenten schijnen zich voor te doen bij de marine, die toevallig ook de meest linkse van de militaire takken is, en waarschijnlijk niet toevallig ook de meest geklimatiseerde, comfortabele, en stedelijke. Voor een thallasocratie als Amerika is dat nogal een probleem, want de marine is per definitie de ruggengraat van zo’n imperium.
Vrouwelijk moment.
Terzijde: het blijkt dat vrouwen in oorlogsgebieden veel sneller PTSS oplopen dan mannen. Dit is niet zo verwonderlijk als u erover nadenkt. Aangezien mannen door de evolutie of door God zijn uitgerust met de nodige lichaamsbouw voor de strijd, is het alleen maar logisch dat zij ook de nodige emotionele gereedschappen zouden krijgen; en evenzo, dat vrouwen niet geboren zouden worden met deze natuurlijke psychologische verdedigingsmiddelen. Wat zijn de militaire gevolgen van een leger waarin een aanzienlijk deel van de soldaten niet alleen lichamelijk ongeschikt is voor de strijd, er niet alleen slecht voor getraind is, maar binnen enkele dagen na blootstelling aan de gruwelen van de oorlog volledig instort? “Sorry Kapitein, we kunnen niet verder, onze schutter zit in zijn schuttersputje te huilen.”
Behalve de zelfopgelegde beperkingen om de bevolking voor oorlog te mobiliseren, is de antiracistische ideologie die de GAE bezielt een belangrijke bron van zwakte in een ander zeer duidelijk opzicht. Tijdens WO II was het gebruikelijk dat alle landen burgers waarvan de nationaliteit (in de oorspronkelijke, biologische betekenis van het woord) afkomstig was uit vijandelijke staten, oppakten en in kampen stopten. Dit komt op het zachte moderne verstand over als onnodig, wreed, zelfs misdadig. De overgrote meerderheid van de Japans-Amerikanen was immers even Amerikaans als ieder ander? Bloed is echter vaak dikker dan de inkt op de burgerschapskaarten, en oude loyaliteiten kunnen door de generaties heen sterk blijven. Zelfs als 99 van de 100 Japans-Amerikanen trouw waren aan de Stars and Stripes, dan nog is er maar één in de juiste positie nodig om catastrofale schade aan de oorlogsinspanning toe te brengen door inlichtingen naar de andere kant te lekken, of door cruciale uitrusting op precies het verkeerde moment te saboteren.
Dat zou nu eenvoudigweg geen optie zijn. Het zou haat zijn om de kleur van de huid of, wat relevanter is voor de waarschijnlijke strijdende partijen in het conflict, de epicanthische plooien van de ogen. De bedrijfs- en academische bureaucratieën van Amerika zitten vol Chinese etnici, met een bijzonder zware aanwezigheid op de STEM-gebieden. Spionage op industriële schaal is alom bekend als een simpel feit. Stelt u zich eens voor dat u in deze situatie ook maar iets van operationele veiligheid probeert te handhaven. De O&O-infrastructuur van Amerika lekt al als een zeef, en dat is met als voornaamste drijfveer geld en niet bloedgetrouwheid in oorlogstijd – en dat laatste is een sterke drijfveer voor de beruchte clannish Han. Veel succes met het proberen te behouden van een technologische voorsprong.
U zult merken dat de Chinezen dergelijke problemen niet hebben. Er zijn verhoudingsgewijs heel, heel weinig westerlingen die in China wonen en werken, vooral in gevoelige onderdelen van hun nationale veiligheidsinfrastructuur. En maakt iemand zich illusies over de vraag of de Chinezen er ook maar een ogenblik voor zouden terugdeinzen om de boosdoeners op te pakken als er oorlog uitbreekt?
Dat brengt ons bij onderzoek, ontwikkeling en aankoop. Amerika is er lang prat op gegaan het technologisch meest geavanceerde leger ter wereld te hebben, met uitrusting die jaren, zo niet tientallen jaren, voorloopt op zijn concurrenten. Dat is gemakkelijk genoeg wanneer uw tegenstanders stamleden uit het ijzeren tijdperk zijn, uitgerust met AK-47’s en geiten, wat zo ongeveer de enige vijand is die Amerika in tientallen jaren heeft gehad (en zelfs die kunnen zij niet verslaan). Het is heel wat anders wanneer uw tegenstanders gevestigde industriële mogendheden zijn die wereldleiders zijn op het gebied van materiaalkunde, lucht- en ruimtevaarttechniek, en informatietechnologie.
Het lijkt mij dat het militair-industrieel-kritisch-ras-theoriecomplex van de GAE zich nogal comfortabel heeft gemaakt in zijn positie van onbetwiste wereldheersende hypermacht, en dat dit stroomafwaarts gevolgen heeft gehad voor zijn vermogen om zijn middelen voor O&O op de meest doeltreffende manier toe te wijzen. Kijk voor bewijs maar eens naar de peperdure, maar nog steeds storing-achtige F-35. Op papier ziet het er goed uit, maar de ontwikkeling ervan heeft absurd veel langer geduurd dan verwacht, het budget is ruimschoots overschreden, en wat erger is, het is een wapensysteem dat ontworpen is met de Koude Oorlog in gedachten. Van buitenaf gezien lijkt het er niet op dat de betrokkenen zich erg druk maakten over de vraag of de F-35 wel het best mogelijke gebruik was van de schaarse middelen. De belangrijke vraag was: zal dit geld opleveren voor de defensie-aannemers? En op dat punt was het programma een onvoorwaardelijke triomf.
Landen met beperktere militaire begrotingen kunnen het zich niet veroorloven zo losbandig te zijn. Neem nu Rusland, dat zijn betrekkelijk schaarse middelen heeft geïnvesteerd in de ontwikkeling, en de succesvolle inzet, van een breed scala van spelveranderende technologieën. Het heeft strategische systemen zoals hypersonische raketten die in feite onmogelijk te onderscheppen zijn. Zij hebben tactische luchtafweer- en anti-scheepssystemen die F-35’s en vliegdekschepen in dure schietoefeningen veranderen. Zij hebben elektronische oorlogsvoering in hun tactiek op pelotonsniveau geïntegreerd. Met andere woorden, zij hebben op intelligente wijze beoordeeld waar hun beperkte financiële middelen het grootste effect zouden hebben, en vervolgens hebben zij de klus geklaard.
De switchblade drone. Ik geef toe dat dit best cool is. Jammer genoeg voor Amerika is dit geen uniek vermogen.
Niet dat de VS niet een aantal angstaanjagende mogelijkheden voor oorlogsvoering van de volgende generatie ontwikkeld hebben, zoals pelotons die uitgerust zijn met switchblade drones en andere rondslingerende munitie. Maar dat alles zit nog stevig vast in betatests, en zal naar verwachting pas in 2030 klaar zijn voor prime time … wat, aangezien alles in Red Tape Amerika langer duurt en meer kost, in de praktijk neerkomt op 2040 of, u weet wel, nooit. Het is werkelijk opmerkelijk hoe duur en traag de dingen worden, wanneer het grootste deel van het budget wordt weggezogen door steeds meer soorten uitgebreide gelegaliseerde griffies, die bij elke stap van het proces hun bloedgaten insteken (een percentage voor de verzekeringsmaatschappij, een deel voor de energieregulator, een stuk van de taart voor de milieu-effectbeoordeling, de nodige tienden voor de diversiteitsconsulent….).
Natuurlijk is het mogelijk dat de VS onder de druk van een gewapend conflict de ontwikkeling van next-gen miltech versnellen. Alleen … hoe effectief zal dat zijn, als een van de partijen van dat conflict het onmogelijk gemaakt heeft om de onderdelen die je nodig hebt om die mooie nieuwe apparaten in de praktijk te brengen, te betrekken in hoeveelheden die een strategisch verschil maken? Dat begint te lijken op Duitsland in de nadagen van WO II: een klein aantal buitengewoon geavanceerde wapensystemen in gebruik nemen, zoals de Messerschmitt 242, die met gemak al het andere in de lucht overvleugelden, maar die te weinig, te laat en te weinig gemaakt werden om meer te doen dan het onvermijdelijke uit te stellen.
De economie zal natuurlijk een andere grote factor zijn. Wij hebben allemaal gezien hoe de Russische economie, die gebaseerd is op echte productie van echte materiële goederen die echte mensen nodig hebben voor hun echte leven, moeiteloos is teruggekomen van de financiële afbraak aan het begin van de oorlog. De roebel staat nu weer op de waarde van voor de oorlog. Rusland is in wezen een autarkie wat de eerste levensbehoeften betreft (voedsel, energie, grondstoffen), en alles wat het niet zelf kan produceren, koopt het gewoon van China in ruil voor energie en voedsel.
Zoals hierboven opgemerkt, maken de VS niet echt meer iets (afgezien van schulden en smakeloze en steeds impopulairder wordende amusementsartikelen). Alles wat in de VS werkelijk geld oplevert is gehypothekeerd, gevirtualiseerd, geabstraheerd – financiële regelingen, “data science”, app-ontwikkeling, marketing, media … een denkbeeldige economie, opgebouwd uit dromen en gevoed door nachtmerries. Het valse geld van Amerika staat al op de rand van hyperinflatie. Tekorten woekeren reeds door de toeleveringsketen. Een groot deel van de bevolking zit al diep in de schulden, leeft van loonstrookje tot loonstrookje (of van uitkering tot uitkering wegens arbeidsongeschiktheid), en kijkt nerveus toe hoe huisvesting en voedsel onophoudelijk omhoog tikken. Hoeveel stress kan de Amerikaanse economie nog aan? Wat gebeurt er als de Federal Reserve Note, die al een fractie van een procent van de waarde heeft die hij had toen hij op Jeckyll Island werd uitgebroed, zijn status van wereldreservemunt verliest en de 90% van de dollar-geldvoorraad die overzee circuleert, terugstroomt naar de Amerikaanse kusten?
En tenslotte is er dat cruciale element in elke oorlog: de diplomatie. Uw vrienden tellen evenveel als uw vijanden.
De tegenstanders van de GAE zijn Rusland, China, Iran, en zeer waarschijnlijk India, samen met een heleboel kleinere landen die er eerlijk gezegd niet veel toe doen. Rusland en China zijn afzonderlijk formidabel, om nog maar te zwijgen van hoe gevaarlijk zij zullen blijken te zijn in een alliantie.
Wie zijn de vrienden van de GAE?
De anglosfeer, natuurlijk, waarvan het enige land dat er toe doet Groot-Brittannië is … een uitgeput, gedemoraliseerd land op zichzelf, dat overleeft op herinneringen en de financiële plannen van de City.
West-Europa zit stevig onder de duim van Amerika, maar met uitzondering van Frankrijk heeft geen van hen een noemenswaardig leger, en zij zullen dat ook niet snel ontwikkelen. Frankrijk heeft een indrukwekkend vermogen om strijdkrachten te projecteren, in feite het op één na grootste van Amerika, maar Frankrijk lijdt aan dezelfde kwalen als Amerika: een uitgeholde industriële basis, een bevolking die tegen zichzelf verdeeld is, een regering die algemeen veracht wordt en als onwettig beschouwd wordt. Als bondgenoot biedt Frankrijk weinig meer dan een kleine aanvulling in militaire macht, en zal waarschijnlijk even broos blijken als Amerika.
In Azië zijn Japan en Zuid-Korea Amerikaanse satrapieën. Beide hebben een aanzienlijke industrie, maar weinig natuurlijke hulpbronnen, wat betekent dat hun fabrieken van geen nut zouden zijn in geval van een Chinese blokkade. Zuid-Korea is goed bewapend, maar WO III zou waarschijnlijk betekenen dat hun leger volledig betrokken zou zijn bij de noorderburen en van weinig nut zou zijn in het ruimere conflict. Japan is bijna weerloos (hoewel zij de wereld wel eens zouden kunnen verrassen met hoe snel zij een leger zouden kunnen ontwikkelen, als zij van de leiband zouden worden genomen).
Dan blijft Latijns-Amerika over, waar in wezen elk land in een of andere mate door Amerika gedomineerd wordt, en waar de gringos min of meer universeel gehaat worden na een eeuw van vuile trucs. Latijns-Amerika is militair en industrieel onbruikbaar. Het enige wat het te bieden heeft zijn natuurlijke hulpbronnen. Aan de andere kant zou het werkelijk schokkend zijn als het uitbreken van wereldwijde vijandelijkheden niet zou leiden tot onmiddellijke destabilisatie van die landen – die om te beginnen nooit erg stabiel waren – omdat verschillende nationale bevrijdingsbewegingen hun kans schoon zien om zich te bevrijden van het GAE-juk. Het handhaven van de economische overheersing van Latijns-Amerika zou in dit scenario waarschijnlijk niet meer blijken te zijn dan een extra hoofdpijn voor de GAE, een netto probleem in plaats van een netto aanwinst.
Dus daar hebt u het. Dat is mijn beoordeling, als trotse niet-deskundige, van Amerika’s wereldwijde strategische situatie op de rand van een grootmachtenoorlog. De GAE heeft geen vrienden die er in een gevecht toe doen. Haar eigen bevolking is ziek van geest en lichaam, en is opzettelijk ziek gemaakt om haar gemakkelijker te kunnen controleren. Zij heeft geen sociaal kapitaal om op terug te vallen. Zijn economie wankelt. Zijn leiderschap is sclerotisch, corrupt, onwettig en veracht. Het dure leger zal zich waarschijnlijk niet kunnen handhaven (naar wat ik gelezen heb is dat zelfs al een probleem), het heeft middelen verspild aan dure witte olifanten die militair weinig waard zijn tegenover een gelijkwaardige concurrent, en de opleidingsnormen liggen in de goot dankzij dezelfde ideologische waanzin die al het andere in de rottende composthoop van de westerse maatschappij geruïneerd heeft.
Als het schieten eenmaal begint, is het echt slechts een kwestie van tijd.
Onze leiders zouden een onzalige combinatie van misleid en achterlijk moeten zijn om een conflict uit te lokken, en dat is nu juist de reden waarom ze dat doen.
En zijn helemaal geen winnaars na een 3 wereldoorlog. Stompzinnig om alleen de globalisten als verliezers aan te wijzen
Hier ben ik het helemaal mee eens oorlogen zijn niet uit gevonden om te winnen maar dood en verderft aan te richten er is nog nooit een oorlog gewonnen want als dat stop komen voor veel mensen het verdriet en haat naar boven wanneer gaat het volk dat eens snappen en verder zijn wij naar de oorlog weer bij af.
En toch is er nog slechts 1 mogelijkheid om het crapuul die de wereld beheert, te verslaan : een totaal vernietigende wereldoorlog met nog slechts enkele overlevenden.
De enigste manier om weer met een schone eerlijke lei te herbeginnen.
De samenleving zit vol met chemiicaliën. De grootste doodsoorzaak van mannen boven de vijftig in de VS is overdosis van drugs.
De oorlog hoeft niet zozeer met mensen gevoerd te worden en gaat ook niet meer om landen tegen elkaar. Als je de macht van het volk maar uitholt dan heb je de boel in je macht.
In de VS is een duidelijk dementerende sock puppet op de presidentsstoel geplaatst. Dat zeg al genoeg.
Dit soort puike journalistiek heb ik in geen jaren meer gelezen. Nagels met koppen, waarvoor mijn hoed af!
Nogmaals het bewijs dat eenvoudige analyse, met boerenverstand, meer zoden aan de dijk brengt dan het gekwaak van zwaar overbetaalde experts en broodslaven.
Ik ben het helemaal eens met wat hier geschreven staat. Bedankt!
USA heeft al verloren en is begonnen aan hun onvermijdelijke en terechte downfall.
Ru is on the rise; terecht.