Voor de verdedigers van Israëls oorlog tegen Gaza, het spel is voorbij

Trouwe bondgenoten die zichzelf vrienden van Israël noemen beginnen zich te realiseren dat ze ook vrienden zijn van de moordenaars van westerse hulpverleners, vrienden van genocide en vrienden van fascisme.

Zes maanden later valt het hele bouwwerk in elkaar dat het Israëlische leger toestond om meer dan 33.000 Palestijnen te doden en nog eens 75.000 te verwonden, een bevolking van meer dan 2,3 miljoen mensen te verdrijven en hen vervolgens uit te hongeren, het noorden van Gaza te verwoesten, de gezondheidszorg te ontmantelen en aan te kondigen dat het hetzelfde zou doen in Rafah voor de komende zes maanden, schrijft David Hearst.

Politieke leiders die dit bloedbad frameden als het recht van Israël om zichzelf te verdedigen, journalisten die fictieve horrorverhalen rondbazuinden over onthoofde baby’s en massaverkrachtingen op 7 oktober, en redacteuren die dag in dag uit verhalen negeerden over hulpkonvooien die het doelwit waren van Israëlische troepen, vluchten in hun dekking.

Alle argumenten die ze gebruikten om deze slachting in stand te houden, brokkelen in hun handen af – dat dit een rechtvaardige oorlog is, dat Israël toestemming moet krijgen om de klus af te maken, dat de ondernomen actie proportioneel is, dat de rechtsgang in het Internationaal Gerechtshof vredesbesprekingen in de weg staat en genegeerd kan worden, dat het Verenigd Koninkrijk en de VS tegelijkertijd de Israëlische premier Benjamin Netanyahu kunnen vermanen en hem kunnen blijven bewapenen.

De dam is gebarsten. De minister van Buitenlandse Zaken, Lord Cameron, kan niet langer kat en muis spelen met Alicia Kearns, voorzitter van de Selecte Commissie Buitenlandse Zaken, die een paar dagen geleden onthulde dat regeringsadvocaten wisten dat Israël het internationaal humanitair recht had geschonden.

Meer dan 600 prominente advocaten, academici en voormalige rechters, waaronder voormalig president van het Hooggerechtshof Lady Hale en twee andere voormalige rechters in het hof, ondertekenden een brief waarin ze de Britse regering waarschuwden dat ze het internationaal recht schond door Israël te blijven bewapenen.

Voormalig minister van Buitenlandse Zaken Sir Alan Duncan vroeg hoe Israël nog steeds beschouwd kon worden als een bondgenoot van het Verenigd Koninkrijk, en riep op om haar belangrijkste supporters Lord Polak, Lord Pickles en Tom Tugendhat ter verantwoording te roepen voor hun steun aan Israël.

“Ik denk dat alles wat een totale catastrofe in Gaza ondersteunt moreel onaanvaardbaar is en wat we moeten accepteren is dat het niet alleen verkeerd is wat ze nu doen – het is verkeerd wat Israël al jaren doet omdat de Israëlische defensiemacht zich niet houdt aan het internationaal recht,” zei hij tegen LBC.

“Het steunt en support illegale kolonisten op de Westelijke Jordaanoever die Palestijns land stelen en het is die landdiefstal, die annexatie van Palestina, die de oorsprong van het probleem is, die heeft geleid tot de gruweldaad van Hamas en de gevechten die we nu zien.”

Over het randje

De stemming is inderdaad aan het veranderen. Uit een peiling van YouGov bleek dat 56 procent van de Britse kiezers nu voorstander is van een verbod op de export van wapens en reserveonderdelen, terwijl 59 procent zegt dat Israël de mensenrechten in Gaza schendt.

De peiling vond sterke steun voor een verbod op wapenexport onder kiezers die van plan zijn om Labour te stemmen bij de volgende verkiezingen. Een overweldigende 71 procent tegen 9 procent van degenen die van plan zijn om Labour te stemmen, steunde een verbod op wapenexport, terwijl Lib Dem-stemmers een verbod steunden met 70 procent tegen 14 procent en Conservatieve stemmers met 38 procent tegen 36 procent.

Op de vraag of Israël de mensenrechten schendt, antwoordden de Tory-stemmers met twee tegen één dat Israël dat doet. Duncan verwoordde de stemming van zijn partij.

Cameron is in de openbaarheid gebracht. Hij moet kiezen: toegeven dat de regering inderdaad het internationaal recht schendt en als zodanig vervolgd kan worden – inclusief hem persoonlijk – of stoppen met de wapenhandel.

De brief is niet het werk van pro-Palestijnse activisten. Het is de crème de la crème van het juridische establishment, figuren zoals de voormalige hooggerechtshoven Lord Sumption en Lord Wilson, de voormalige lord justices of appeal Sir Richard Aikens, Sir Anthony Hooper, Sir Alan Moses en Sir Stephen Sedley.

Oprichters en partners van topadvocatenkantoren in het Verenigd Koninkrijk en professoren van de Universiteit van Oxford, London School of Economics en King’s College London zijn inbegrepen.

En wat heeft precies iedereen toen over de rand geduwd? Wat zorgde ervoor dat de Israël-ondersteunende tabloids zich ertegen keerden?

Er was veel gebeurd op maandag 1 april vóór die aanval op het konvooi van World Central Kitchen (WCK). En weinig daarvan deed de gemoederen oplaaien.

De ochtend brak aan met de terugtrekking van de Israëlische troepen die het al-Shifa ziekenhuis belegerden, het ziekenhuis in puin achterlatend en een grote stapel lichamen achterlatend. Het Israëlische leger feliciteerde zichzelf met een operatie volgens het boekje.

“Verbazingwekkende prestatie op het slagveld,” verkondigde voormalig premier en speciale troepencommandant Naftali Bennett op X (voorheen Twitter). “De resultaten zijn opmerkelijk: 6.000 burgers werden geëvacueerd door de IDF om ze veilig te houden. 200 Hamas-terroristen werden gedood. 500 Hamas-terroristen zijn gevangen genomen. Geen enkele burger werd gedood. Niet één.”

Dit was niet de ervaring van dokter Amina al-Safadi, die een paar uur de tijd kreeg om patiënten van haar afdeling te verhuizen. Van hen stierven 16 patiënten op de intensive care.

“Op de tweede dag dwongen ze ons om alle patiënten te verhuizen van waar we waren, de orthopedische afdeling in gebouw vier naar de receptie en ze gaven ons een bepaalde tijd,” zei ze. “Veel van hen stierven. Ze lagen op de intensive care en we konden niets voor ze doen.

“Drie dagen geleden gaven ze ons deze polsbandjes. Ze zeiden dat die voor de sluipschutters waren en dat iedereen die het gebouw zonder die bandjes verlaat een doelwit zal zijn.”

Het was ook niet de ervaring van Rafik, een uitgemergelde, skeletachtige jongeman die zijn hoofd nauwelijks kon optillen.

“Ze hebben ons daar gemarteld. Er was geen eten of water,” zei hij. “We bleven vijf dagen zonder voedsel of water. We waren stervende. We leefden in doodsangst. Er was geen verband voor onze wonden. Er was geen eten. Ik kan er niet meer tegen.”

Patiënten, artsen en zelfs de doden, van wie de lijken werden opgegraven door bulldozers, waren allemaal hetzelfde voor de belegeraars, die een woestenij achterlieten.

Twee van Gaza’s meest gerespecteerde artsen, moeder en zoon, waren onder de doden. Ahmad al-Maqadmeh, een Palestijnse plastisch chirurg van begin 30, en zijn moeder, Yusra al-Maqadmeh, een huisarts, werden gevonden naast het lijk van hun neef Bassem al-Maqadmeh op de rotonde naast het winkelcentrum Carrefour in Gaza City, op korte loopafstand van al-Shifa.

Waren ze neergeschoten door sluipschutters? Een Palestijnse moeder was overweldigd door de ravage. Het enige wat ze wilde was het lichaam van haar zoon vinden.

“Zoek alsjeblieft uit waar hij is,” richtte ze zich tot iedereen om haar heen. “Waar, lieve God? Help me alstublieft om hem te vinden. Ik wil zijn resten verzamelen. Ik wil hem hier niet achterlaten. Alsjeblieft, vind hem, ik smeek het je.”

Al-Shifa was ooit het grootste ziekenhuis in de bezette gebieden. Het voorzag in 30 procent van de behoeften van Gaza. Nu is het er niet meer. Als het plan altijd al was om Gaza onbewoonbaar te maken, dan was de vernietiging van al-Shifa onmisbaar voor dat project.

Dat was nog maar het ochtendnieuws van maandag. Er zou nog veel meer volgen.

Weer een rode lijn overschreden

Alsof hij het record van zulke gruwelijke taferelen wilde uitwrijven, beloofde Netanyahu om het regionale kantoor van Al Jazeera te elimineren.

Dit was de zoveelste nagel aan de doodskist van een onderhandelde vrede. Israëlische functionarissen hebben tot nu toe geen actie ondernomen tegen het juweel in de kroon van Qatar, gezien de rol van Qatar in het financieren van bouwprojecten in Gaza en de rol van Qatar in de onderhandelingen met de politieke vleugel van Hamas, waarvan het de leiding huisvest.

Al Jazeera, waarvan verschillende journalisten opzettelijk zijn gedood door het Israëlische leger in Gaza, verwierp de beschuldiging dat het een bedreiging was voor de nationale veiligheid van Israël als een “gevaarlijke en belachelijke leugen”.

Maar alleen al het rapporteren van de waarheid over wat er in Gaza gebeurt, kwetst Israël.

Minister van Communicatie Shlomo Karhi beschuldigde Al Jazeera ervan vijandigheden tegen Israël aan te moedigen. “Het is onmogelijk om te tolereren dat een mediakanaal, met persgegevens van het persbureau van de regering en met kantoren in Israël, van binnenuit tegen ons optreedt, zeker in oorlogstijd,” zei hij.

Dit is hoe een staat waarvan ons voortdurend wordt verteld dat hij onze waarden deelt, zich gedraagt als het erop aankomt. Vrijheid van meningsuiting? Vertel dat maar aan Shireen Abu Akleh, Samer Abu Daqqa, Hamza al-Dahdouh en talloze anderen die hun verslaggeving met hun leven hebben betaald.

Toen kwam de Israëlische luchtaanval die een Iraans consulaatgebouw in Damascus verwoestte en Mohammad Reza Zahedi doodde, de op één na hoogste commandant van de Iraanse Revolutionaire Garde die om het leven kwam sinds de toenmalige Amerikaanse president Donald Trump de opdracht gaf om Qassem Soleimani te vermoorden.

Deze keer vertelde de VS Iran haastig dat ze geen rol speelden in de Israëlische aanval, maar de aanval markeerde opnieuw een rode lijn die werd overschreden bij het treffen van een ambassade of consulaat.

Dezelfde lijn volgend die beweerde dat al-Shifa geen ziekenhuis was maar een commandocentrum voor Hamas, vertelde een Israëlische militaire woordvoerder, Daniel Hagari, aan CNN: “Ik herhaal, dit is geen consulaat en dit is geen ambassade. Dit is een militair gebouw van de Quds-strijdkrachten vermomd als een burgergebouw in Damascus.”

Maar Israël wist precies wat het had gedaan. En welke grens het overschreed. Het wil Iran provoceren tot een oorlog. Volgens het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken wordt een aanval op een ambassade beschouwd als een aanval op het land dat het vertegenwoordigt.

Maar Israël weet ook dat het niet dezelfde logica zal gebruiken wanneer een synagoge of Joods centrum uit wraak wordt aangevallen door een Iraanse proxy. Het zal geen verantwoordelijkheid opeisen voor het in gevaar brengen van de levens van Joden over de hele wereld. Maar dat is zeker wat het aan het doen is.

‘Onverdedigbaar… afschuwelijk’

En toen, en alleen toen, kwam de driedubbele droneaanval die zeven hulpverleners van World Central Kitchen doodde, waaronder drie Britten.

De voorpagina’s in Groot-Brittannië, Canada, Polen en Australië (de thuislanden van de omgekomen hulpverleners) reageerden verontwaardigd. Zelfs het fervent pro-Israëlische The Sun, eigendom van de News UK groep van de Murdoch familie, ging door het lint.

“SBS held John Chapman en voormalig marinier James Henderson reisden in een duidelijk gemarkeerde auto, bestuurd door de liefdadigheidsinstelling World Central Kitchen, toen het konvooi werd getroffen door drie raketten afgevuurd door een IDF [Israëlisch leger] drone,” schreef het.

Het Sanad verificatiebureau van Al Jazeera zei dat de moorden opzettelijk waren. Drie voertuigen van WCK waren het doelwit nadat de groep 100 ton voedselhulp had afgeleverd bij een opslagplaats in Deir al-Balah.

“Het tweede voertuig was het doelwit op ongeveer 800 meter afstand van de plaats waar het eerste werd geraakt”, stond in het rapport te lezen.

“De derde auto was het doelwit op ongeveer 1,6 km afstand van de tweede auto, gebaseerd op zijn locatie na het bombardement.” De WCK zei dat hun konvooi werd geraakt “ondanks het coördineren van bewegingen” met het Israëlische leger.

Dus hoe was deze herhaalde aanval op het konvooi anders dan alle andere aanvallen op Unwra konvooien die resulteerden in honderden doden en die de belegering van al-Shifa ontketenden?

Het enige verschil is dat de zeven dode hulpverleners Brits, Pools, Australisch en Canadees waren en dat de oprichter een beroemde kok was.

Nick Ferrari, een presentator op LBC, zei: “Dit is onverdedigbaar… Elk feit is afschuwelijk… van vriend tot vriend, dit moet stoppen.”

Maar zo onverdedigbaar waren ook alle andere aanvallen op hulpkonvooien. Het enige dat deze keer anders was, was de nationaliteit van de mensen in de auto’s – allemaal afkomstig uit landen die de voortdurende oorlog steunen.

Ferrari had vanaf de eerste dag van deze oorlog tot de conclusie kunnen komen dat Israëls acties gericht op hulpkonvooien onverdedigbaar waren en had dat sindsdien elke dag in de uitzending kunnen zeggen. Wat hield hem tegen? Omdat hij zichzelf beschrijft als een vriend van Israël. Een vriend van wat, vraagt hij zich misschien af?

Een vriend van apartheid? Een vriend van genocide? Een vriend van massahongersnood? Een vriend van kolonisten die Arabische dorpen in brand steken? Een vriend van religieus fanatisme? Een vriend van fascisme?

Biden’s valse verontwaardiging

Maar geen reactie kan meer ontoereikend zijn dan de valse verontwaardiging van een geriatrische zittende Amerikaanse president die op zoek is naar herverkiezing.

Joe Biden heeft gezegd dat een bombardement op Rafah, waar 1,5 miljoen vluchtelingen zijn ondergebracht, “een rode lijn zou overschrijden”. Hij zei dat de aanval op het konvooi van de World Central Kitchen aantoonde dat Israël “niet genoeg heeft gedaan om hulpkonvooien te beschermen”, alsof het ooit meer heeft gedaan dan de hulp bij de grenzen te belemmeren en de distributie ervan consequent te bombarderen.

Zet het volume zachter, negeer de zorgwekkende verklaringen van het Witte Huis en het ministerie van Buitenlandse Zaken en richt je alleen op de acties van Biden.

Biden heeft de macht om alle bewapening stop te zetten, inclusief de levering van 2.000 pond bommen, of zelfs de macht om strikte beperkingen op te leggen aan het gebruik ervan. Hij heeft geen van beide gedaan.

Hij heeft niet geaarzeld om dit te doen met Oekraïne, dat geen wapens van Amerikaanse makelij op Rusland mag afvuren. Biden heeft dergelijke voorwaarden niet aan Israël gesteld.

Het tegenovergestelde gebeurt. Terwijl hij publiekelijk speculeert over het vervangen van Netanyahu, overweegt hij om Israël tot 50 nieuwe F15 gevechtsvliegtuigen te verkopen, 30 Aim-120 geavanceerde middellange afstand lucht-lucht raketten, evenals Joint Direct Attack Munition kits, apparatuur die “domme bommen” kan veranderen in precisiegeleide wapens, zoals Politico als eerste meldde.

De nieuwe F-15’s zijn niet om Gaza te bombarderen. Ze zijn voor luchtgevechten met Iran en zijn vele drones.

Wat heeft Biden deze week nog meer gedaan? Jake Sullivan, zijn nationale veiligheidsadviseur, sturen om druk uit te oefenen op de kroonprins van Saoedi-Arabië, Mohammed bin Salman, om de akkoorden van Abraham te ondertekenen.

Aanstekelijke stemming van opstand
Als Biden serieus denkt dat te midden van de chaos die is ontstaan door de zes maanden durende oorlog van Israël, een handtekening op een stuk papier genoeg zal zijn om de opstand te stoppen die plaatsvindt in Arabische harten van Amman tot Marokko, dan heeft hij nog meer waanvoorstellingen dan de professionele presidentenwatchers op Capitol Hill denken.

Het koninkrijk Jordanië kijkt in beide lopen van een jachtgeweer en de regering weet niet wat ze moet doen: de demonstraties die Amman al meer dan een week op zijn grondvesten doen schudden, de kop indrukken door organisatoren en sprekers te arresteren; of de protesten prijzen als een uiting van de nationale stemming.

De voormalige Jordaanse minister van Informatie, Samih al-Maaytah, heeft in een gesprek met de Saoedische zender Al Hadath geprobeerd de schuld te geven aan Khaled Meshaal, het voormalige hoofd van de politieke vleugel van Hamas, die een moordaanslag van de Mossad in Jordanië overleefde.

Maar zoals Maaytah maar al te goed weet, zijn de protesten veel groter geworden dan alleen maar een uiting van solidariteit met Gaza. Het zijn krachtmetingen van de clans, waarin Oost-Bankers de Palestijnen overtreffen in hun uitdaging aan het gezag van de koning.

De stemming van opstand is aanstekelijk, net als aan het begin van de Arabische Lente. De betogingen in Amman vinden weerklank bij de massademonstraties in Marokko en de syndicaten in Caïro. De dictators die de Arabische Lente onderdrukten, maken zich zorgen en beginnen elkaar te steunen.

Het is duidelijk wat er gebeurt en wat er zal gebeuren als Israël deze oorlog nog zes maanden mag voortzetten.

Er is veel voor nodig om toe te geven dat een levenslange droom van een thuisland voor Joden in het Midden-Oosten verandert in een nachtmerrie. Maar voor iedereen die deze onderneming steunt, is dat wat er gebeurt.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Dit is de manier waarop het Westen eindigt

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: