Vernederingsamusement: Hoe de burgerij te controleren door middel van afleidingen door Reality TV

“Big Brother kijkt niet naar ons, door zijn toedoen. Wij kijken naar hem, door ons… Wanneer een bevolking wordt afgeleid door trivia, wanneer het culturele leven wordt geherdefinieerd als een eeuwigdurende ronde van amusement, wanneer serieuze openbare gesprekken een vorm van babypraat worden, wanneer, kortom, een volk een publiek wordt, en zijn openbare zaken een vaudeville-act, dan loopt een natie gevaar; de cultuurdood is een duidelijke mogelijkheid.” ∼ Professor Neil Postman.

De programmering is weer eens veranderd.

Als een uurwerk is het nieuws over de laatste crisis van scherm tot scherm in een hogere versnelling overgegaan, schrijft Rutherford.org.

Wij zijn van COVID-19 lockdowns naar Trump-Biden verkiezingsdrama naar de Rusland-Oekraïne crisis naar de Ketanji Brown Jackson confirmatiehoorzittingen naar Will Smith’s voor de camera aanval op komiek Chris Rock tijdens de Academy Awards Ceremonie gegaan.

De afleidingen, verdraaiingen, en het politieke theater blijven maar komen.

De voortdurende reality show die het leven in de Amerikaanse politiestaat is, voedt de vraatzuchtige honger van de burgerij naar zinnenprikkelend, soapachtig drama.

Net als het verzonnen universum in de film The Truman Show van Peter Weir uit 1998, waarin het leven van een man de basis is voor een zorgvuldig geënsceneerde televisieshow, bedoeld om producten te verkopen en kijkcijfers te krijgen, is de politiek in het westen in de loop der jaren verworden tot een zorgvuldig gekalibreerde oefening in het manipuleren, polariseren, propaganderen en controleren van een bevolking.

Dit is de magie van de reality TV-programmering die vandaag de dag voor politiek doorgaat: zolang wij worden afgeleid, vermaakt, af en toe verontwaardigd, altijd gepolariseerd maar grotendeels onbetrokken en tevreden om op de stoel van de kijker te blijven zitten, zullen wij er nooit in slagen om een verenigd front te vormen tegen tirannie (of corruptie en onbekwaamheid van de regering) in welke vorm dan ook.

Hoe meer ons wordt voorgeschoteld, hoe meer wij geneigd zijn achterover te leunen in onze comfortabele zetels en passieve toeschouwers te worden in plaats van actieve deelnemers terwijl verontrustende, beangstigende gebeurtenissen zich ontvouwen.

Wij hoeven niet eens van zender te veranderen als het onderwerp te eentonig wordt. Dat wordt voor ons geregeld door de programmamakers (de bedrijfsmedia).

“Living is easy with eyes closed,” merkte John Lennon op, en dat is precies wat de reality tv, die zich voordoet als de Westerse politiek, de burgerij programmeert om te doen: met de ogen dicht door de wereld navigeren.

Zolang wij kijkers zijn, zullen wij nooit doeners worden.

Studies wijzen uit dat hoe meer reality tv de mensen kijken – en ik stel dat het allemaal reality tv is, inclusief het amusementsnieuws – hoe moeilijker het wordt om te onderscheiden wat echt en wat zorgvuldig in elkaar geknutselde farce is.

“Wij het volk” kijken heel veel tv.

Gemiddeld kijken Amerikanen vijf uur per dag televisie. Tegen de tijd dat we 65 zijn, kijken we meer dan 50 uur per week televisie, en dat aantal stijgt naarmate we ouder worden. En de reality tv-programma’s veroveren elk seizoen consequent het grootste percentage van de tv-kijkers, met een verhouding van bijna 2-1.

Dit voorspelt niet veel goeds voor een burgerij die in staat is door meesterlijk geproduceerde propaganda heen te kijken om kritisch na te denken over de problemen van de dag, of het nu nepnieuws is dat door regeringsinstanties of buitenlandse entiteiten wordt verspreid.

Wie naar reality shows kijkt, heeft de neiging datgene wat hij ziet als de “norm” te beschouwen. Wie naar programma’s kijkt waarin liegen, agressie en gemeenheid de boventoon voeren, gaat dat gedrag niet alleen als aanvaardbaar en onderhoudend beschouwen, maar imiteert ook het medium.

Dit geldt ongeacht of de reality programmering gaat over de capriolen van beroemdheden in het Witte Huis, in de directiekamer, of in de slaapkamer.

Het is een verschijnsel dat “humilitainment” (vernederingsamusement) wordt genoemd.

Humilitainment”, een term van de mediawetenschappers Brad Waite en Sara Booker, verwijst naar de neiging van kijkers om genoegen te scheppen in de vernedering, het lijden en de pijn van iemand anders.

“Humilitainment” verklaart niet alleen waarom Amerikaanse televisiekijkers zo gefixeerd zijn op reality tv-programma’s, maar ook hoe Amerikaanse burgers, die grotendeels geïsoleerd zijn van wat er werkelijk in de wereld om hen heen gebeurt door lagen van technologie, amusement en andere afleidingen, geprogrammeerd worden om de brutaliteit, de bewaking en de onmenselijke behandeling door de regering te aanvaarden als dingen die andere mensen overkomen.

De gevolgen voor de toekomst van de burgerzin, het politieke debat en het zelfbestuur zijn ongelooflijk deprimerend en demoraliserend.

Dit verklaart waarom wij steeds weer opgezadeld worden met regeringsleiders die geen flauw benul hebben van de grondwet en geen voeling hebben met de behoeften van het volk dat zij geacht worden te vertegenwoordigen.

Dit is ook wat er gebeurt als een hele natie, gebombardeerd door reality tv-programma’s, regeringspropaganda en amusementsnieuws, systematisch ongevoelig wordt gemaakt en gewend raakt aan de attributen van een regering die per decreet opereert en in een taal van geweld spreekt.

Uiteindelijk hebben de realityshows, het amusementsnieuws, de bewakingsmaatschappij, de gemilitariseerde politie, en de politieke spektakels één gemeenschappelijk doel: ons verdeeld, afgeleid en gevangen te houden, en ons niet in staat te stellen een actieve rol te spelen in zelfbestuur.

Kijk achter de politieke spektakels, het reality tv-theater, de slinkse afleidingsmanoeuvres en het maag-draaiende, nagelbijtende drama, en u zult zien dat er een methode achter de waanzin zit.

Wij zijn proefkonijnen geworden in een meedogenloos berekend, zorgvuldig georkestreerd, ijzingwekkend koelbloedig experiment om een bevolking te controleren en een politieke agenda te bevorderen zonder veel tegenstand van de burgerij.

Dit is mind-control in zijn meest sinistere vorm.

Hoe verander je de manier waarop de mensen denken? U begint met de woorden die zij gebruiken te veranderen.

In totalitaire regimes waar conformiteit en gehoorzaamheid worden afgedwongen met een geladen pistool, dicteert de regering welke woorden wel en welke niet gebruikt mogen worden.

In landen waar de tirannie zich verbergt achter een welwillend masker en zich vermomt als verdraagzaamheid, censureren de burgers zichzelf, waarbij zij hun woorden en gedachten controleren om ze in overeenstemming te brengen met de dictaten van de massamens.

Zelfs wanneer de motieven achter deze streng gekalibreerde heroriëntering van het maatschappelijk taalgebruik goed bedoeld lijken – racisme ontmoedigen, geweld veroordelen, discriminatie en haat aan de kaak stellen – is het eindresultaat onvermijdelijk hetzelfde: onverdraagzaamheid, indoctrinatie, infantilisme, het onderdrukken van de vrije meningsuiting en het demoniseren van standpunten die indruisen tegen die van de culturele elite.

Zoals George Orwell erkende: “In tijden van universeel bedrog is het vertellen van de waarheid een revolutionaire daad.”

Orwell begreep maar al te goed de macht van de taal om de massa’s te manipuleren.

In Orwells 1984 rekent Big Brother af met alle ongewenste en overbodige woorden en betekenissen, en gaat zelfs zo ver dat hij routinematig de geschiedenis herschrijft en “gedachtenmisdrijven” bestraft. In dit dystopische toekomstbeeld dient de Gedachtenpolitie als de ogen en oren van Big Brother, terwijl het Ministerie van Vrede zich bezighoudt met oorlog en defensie, het Ministerie van Overvloed met economische zaken (rantsoenering en uithongering), het Ministerie van Liefde met orde en gezag (marteling en hersenspoeling), en het Ministerie van Waarheid met nieuws, amusement, onderwijs en kunst (propaganda). De motto’s van Oceanië: OORLOG IS VREDE, VRIJHEID IS SLAVERNIJ, en ONWETENHEID IS KRACHT.

Orwell’s Big Brother vertrouwde op Newspeak om ongewenste woorden te elimineren, woorden die overbleven te ontdoen van ongewenste betekenissen en onafhankelijke, niet door de regering goedgekeurde gedachten totaal overbodig te maken.

Waar wij nu staan is op het kruispunt van Oldspeak (waar woorden betekenissen hebben, en ideeën gevaarlijk kunnen zijn) en Newspeak (waar alleen datgene is toegestaan wat “veilig” is en door de meerderheid “aanvaard” wordt).

De waarheid gaat vaak verloren wanneer wij er niet in slagen een onderscheid te maken tussen mening en feit, en dat is het gevaar waarmee wij nu als samenleving te maken hebben. Wie voor zijn werkelijke kennis van de wereld uitsluitend vertrouwt op de presentatoren van televisie/kabelnieuws en politieke commentatoren, maakt een ernstige fout.

Aangezien de mensen over het algemeen niet-lezers zijn geworden, is de televisie helaas hun voornaamste bron van zogenaamd “nieuws” geworden. Deze afhankelijkheid van tv-nieuws heeft zulke populaire nieuwspersoonlijkheden doen ontstaan, die een enorm publiek trekken dat bijna aan elk woord van hen hangt.

In ons mediatijdperk zijn zij de nieuwe machthebbers.

Maar terwijl deze persoonlijkheden vaak het nieuws brengen zoals predikanten vroeger het geloof brachten, met macht en zekerheid, zijn zij weinig meer dan doorgeefluiken voor propaganda en reclame, gebracht onder het mom van amusement en nieuws.

Gezien het overwicht van nieuws-als-amusement programma’s, is het geen wonder dat de kijkers grotendeels het vermogen verloren hebben om kritisch en analytisch te denken en onderscheid te maken tussen waarheid en propaganda, vooral wanneer die gebracht worden door middel van nepnieuws-roepers en politici.

Hoewel televisienieuws niet helemaal vermeden kan – en mag – worden, zullen de volgende suggesties u helpen de aard van het televisienieuws beter te begrijpen.

1. TV-nieuws is niet wat er gebeurd is. Het is eerder wat iemand de moeite waard vindt om te melden. Hoewel er nog enkele goede tv-journalisten zijn, is de oude kunst van de onderzoeksverslaggeving grotendeels verloren gegaan. Hoewel de kijkers vaak geneigd zijn te geloven wat de presentatoren van het “nieuws” op de televisie melden, is het uw verantwoordelijkheid te beoordelen en te analyseren wat er gemeld wordt.

2. TV-nieuws is amusement. Er is een reden waarom de programma’s waarnaar u kijkt nieuws-“shows” worden genoemd. Het is een signaal dat het zogenaamde nieuws gebracht wordt als een vorm van amusement. “In het geval van de meeste nieuwsprogramma’s,” schrijven Neil Postman en Steve Powers in hun inzichtelijke boek, How to Watch TV News (1992), “bevat het pakket aantrekkelijke presentatoren, een spannend muzikaal thema, komische opluchting, verhalen die geplaatst zijn om het publiek vast te houden, het wekken van de illusie van intimiteit, enzovoort.”

Het doel van al deze glitter en glamour is natuurlijk om u aan de set gekluisterd te houden, zodat er een product aan u verkocht kan worden. (Zelfs de presentatoren van het tv-nieuws doen mee aan de actie door met hun eigen producten te leuren, alles van hun nieuwste boeken tot mokken en badjassen). Hoewel de nieuwsberichten die u worden voorgeschoteld enige waarde kunnen hebben, zijn zij in de eerste plaats handelswaar om een publiek te verzamelen, dat op zijn beurt aan de adverteerders wordt verkocht.

3. Onderschat nooit de macht van reclamespots, vooral bij nieuwspubliek. In een gemiddeld huishouden staat het televisietoestel meer dan zeven uur per dag aan. De meeste mensen, die denken dat zij hun mediaverbruik zelf in de hand hebben, storen zich daar niet echt aan. Maar de televisie is een aanval in twee richtingen: zij levert niet alleen programma’s bij u thuis, zij levert u (de consument) ook een sponsor.

Mensen die naar het nieuws kijken zijn over het algemeen oplettender, hoger opgeleid en hebben meer geld te besteden. Zij zijn dus een uitstekende markt voor adverteerders. En sponsors geven miljoenen uit aan goed geproduceerde reclamespots. Dergelijke reclamespots zijn vaak langer dan de meeste nieuwsberichten en kosten meer om te produceren dan de nieuwsberichten zelf. Bovendien kan de inhoud van veel reclamespots, die vaak in tegenspraak is met de boodschappen van de nieuwsberichten, niet genegeerd worden. De meeste reclamespots zijn gericht op wellustige belangen door het bepleiten van seks, overdaad, drugs, enz., wat een demoraliserend effect heeft op de kijkers, vooral op kinderen.

4. Het is van vitaal belang de economische en politieke belangen te leren kennen van degenen die de “corporate” media bezitten. Er zijn weinig onafhankelijke nieuwsbronnen meer. De grote nieuwszenders zijn in handen van corporate imperiums.

5. Let vooral op de taal van de nieuwsuitzendingen. Omdat filmbeelden en andere visuele beelden zo innemend zijn in nieuwsuitzendingen op tv, zijn de kijkers geneigd de taal – wat de verslaggever over de beelden zegt – onbelicht te laten. De taal van een tv-journaal presentator omlijst de beelden, en de betekenis die wij aan het beeld ontlenen wordt dus vaak bepaald door het commentaar van de presentator. De televisie manipuleert uit de aard der zaak de kijkers. Men moet nooit vergeten dat elke televisiemoment gemonteerd is. De kijker ziet niet de eigenlijke gebeurtenis, maar de gemonteerde vorm ervan. Zo kan het onoprecht zijn om van een twee uur durende politieke toespraak een fragment van één à twee minuten te presenteren en dan een talkshowpresentator kritiek te laten leveren, maar dergelijke gemonteerde opnamen zijn een vast onderdeel van nieuwsprogramma’s. Daar komt nog bij dat de verslaggevers die de film monteren een subjectieve mening hebben – die soms bepaald wordt door hun bazen – die meespeelt.

6. Verminder de hoeveelheid tv-nieuws die u kijkt met minstens de helft. TV-nieuws bestaat over het algemeen uit “slechte” berichten, oorlogen, martelingen, moorden, schandalen, enz. Het kan onmogelijk kwaad u elke week te onttrekken aan een groot deel van de chaos die u op het nieuws wordt voorgespiegeld. Vorm uw idee van de werkelijkheid niet op basis van de televisie. U moet niet vergeten dat het tv-nieuws geen afspiegeling is van het normale dagelijkse leven. Studies wijzen uit dat het veelvuldig kijken naar tv-nieuws de mensen doet denken dat de wereld veel gevaarlijker is dan zij in werkelijkheid is.

7. Een van de redenen waarom veel mensen verslaafd zijn aan het kijken naar tv-nieuws is dat zij het gevoel hebben dat zij over bijna alles een oordeel moeten hebben, wat de illusie geeft van deelname aan het Amerikaanse leven. Maar een “mening” is alles wat wij uit het tv-nieuws kunnen halen, omdat het slechts de meest rudimentaire en gefragmenteerde informatie over wat dan ook geeft. Over de meeste onderwerpen weten wij dus niet echt veel van wat er werkelijk aan de hand is. En natuurlijk wordt er van ons verwacht dat wij aannemen wat de presentator van het tv-journaal over een kwestie zegt als evangelie van de waarheid. Maar is het niet beter om zelf na te denken? Daar komt nog bij dat wij moeten beseffen dat wij vaak niet genoeg informatie uit de “nieuws”-bron hebben om ons een echte mening te vormen. Hoe kan dat gedaan worden? Bestudeer een grote verscheidenheid van bronnen, analyseer zaken zorgvuldig om beter geïnformeerd te zijn, en stel alles in vraag.

Waar het op neerkomt is eenvoudig dit: mensen moeten oppassen dat zij zich niet door anderen, of dat nu presentatoren van televisienieuws, politieke commentatoren of mediaconcerns zijn, laten leiden.

Een volk dat niet voor zichzelf kan denken, is een volk dat met de rug tegen de muur staat: zwijgend tegenover verkozen ambtenaren die weigeren ons te vertegenwoordigen, hulpeloos tegenover politiegeweld, machteloos tegenover gemilitariseerde tactieken en technologie die ons behandelen als vijandelijke strijders op een slagveld, en naakt tegenover overheidstoezicht dat alles ziet en alles hoort.

Het is tijd om van zender te veranderen, de reality tv-show uit te zetten, en terug te slaan tegen de echte dreiging van de politiestaat.

Zo niet, als wij achterover blijven leunen en ons blijven verliezen in de politieke programmering, zullen wij een gevangene blijven van een klucht die met de minuut absurder wordt.

Copyright © 2021 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

GREAT RESET DOSSIER

Voormalig FEMA agente zegt: “Je zult in principe gedood worden”

Volg Frontnieuws op Telegram