Van Reset naar Wereldoorlog: neemt het WEF afscheid van “De Boodschap”?

De vraag naar de relatie tussen het algehele collectieve Westerse falen van de ‘Grote Reset’, de mislukkingen in talloze militaire conflicten in het verleden en het heden, en de daaropvolgende tekenen dat ze hun boodschap afzwakken, is van cruciaal belang en biedt meervoudig verbonden analytische vectoren voor ontwikkeling. Dit komt door de relatie tussen de berichtgeving van Hollywood en de berichtgeving die wereldwijd wordt goedgekeurd door de westerse elites in het algemeen. Deze weerspiegelen een fenomeen dat bekend staat als ‘ Mensenrechten Imperialisme’, maar ook de ‘Pink Washing’ die meer nieuw is voor de 21e eeuw. Hier zullen we verder ingaan op ‘Waarom dit antidemocratische antipopulisme in het tijdperk van Big Data Analytics?‘

Het lijdt geen twijfel dat wat vaak ‘De Boodschap’ wordt genoemd, zoals besproken in ‘Waarom dit Anti-Democratisch Anti-Populisme,’ centraal staat in de raison d’etre van het Westen. Toch moest Hollywood zich blijkbaar terugtrekken nadat ”De Boodschap” niet aan de kassa’s en in de merchandiseverkoop wist te scoren. Zal het WEF, en de politieke klasse in het algemeen, zich moeten terugtrekken nadat het er niet in slaagde de reset door te voeren? schrijft Joaquin Flores.

“De Boodschap,” zoals het bekend staat, is een soort indoctrinatie die in mainstream Hollywoodfilms en afleveringen wordt ingebracht en die, onder het mom van inclusiviteit, de bevolking aanmoedigt om sociale problemen te zien als problemen die voortkomen uit de gedachten en activiteiten van gewone mensen die onwetend zijn en dus van bovenaf moeten worden opgevoed. Met deze benadering is er veel minder aandacht voor de rol die machtsstructuren (zoals banken en bedrijven) en instellingen zelf spelen in het bepalen van machtsverhoudingen tussen asymmetrisch vertegenwoordigde en mondige segmenten van de samenleving. Het gevolg is dat mensen, in plaats van naar boven te slaan naar diegenen die daadwerkelijk aan de macht zijn, aangemoedigd worden om naar elkaar te slaan en ook steeds naar beneden te slaan. Maar het is niet nodig om de oorsprong van ”De Boodschap” in samenzweerderige vorm te presenteren, ook al zou het accuraat zijn.

Het machtsestablishment is begonnen met deze culturele revolutie in het collectieve Westen (dat is het samenzweerderige deel) die we kunnen conceptualiseren als zoiets als de meest cynische uitbuitingen die oplichters maakten van de Burgerrechtenbeweging na de jaren zestig, gecombineerd met een eeuwigdurend triomfalisme uit de jaren negentig na de Koude Oorlog. Tot slot zijn transgender en zelfs pro-pedofilie discursieve omlijstingen in dit motief doorgedrongen. Toen ze dat hadden gedaan, waren ze er niet zozeer in geslaagd om veel mensen ervan te overtuigen dat dit zo belangrijk of zelfs waar was, maar wel om andere elites ervan te overtuigen dat mensen dit omarmden. Er ontstond een vreemde virtuele economie die uiteindelijk om een correctie zou vragen.

Veel Hollywood executives geloofden dat ze economisch konden gedijen door zich aan te sluiten bij grass-roots activistische bewegingen (die eigenlijk AstroTurf NGO’s waren) die beweerden de toekomst van culturele betrokkenheid te vertegenwoordigen – bewerend dat zij de sleutels tot het publiek in handen hadden en aan “de goede kant van de geschiedenis” stonden. Het is echter gebleken dat deze strategie een nichemarkt is, die vaak het publieksbereik en de winstgevendheid beperkt. Het besef begint door te dringen dat politiek neutrale films – die bevrijd zijn van de beperkingen om ‘De Boodschap’ te promoten – een breder publiek kunnen aanspreken dan films die zich uitsluitend richten op één ideologische kant.

Een belangrijke les die Hollywood en entertainmentbedrijven leren, is dat het innemen van een definitief standpunt over cultuuroorlogskwesties vaak de ene kant meer van zich vervreemdt dan dat het aanhangers van de andere kant aantrekt. Een toepasselijk voorbeeld hiervan is Bud Light, dat een mannelijke Audrey Hepburn-imitator op zijn blikjes plaatste om een nieuwe doelgroep aan te spreken, maar uiteindelijk een aanzienlijk aantal van zijn vaste klanten verloor. De poging om de ene groep aan te spreken resulteerde in een tegenreactie van een andere groep, wat een lose-lose situatie illustreert. Dit patroon heeft ook gevolgen voor de filmindustrie. Door te proberen een van beide kanten van het politieke spectrum te paaien, riskeren studio’s verdere vervreemding, waardoor hun uitdagingen alleen maar groter worden.

Voor studio’s brengt het idee om hun activistisch georiënteerde makers van content publiekelijk te verwerpen zijn eigen complicaties met zich mee. Een dergelijke stap kan een reactie uitlokken van een aanzienlijk deel van de samenleving, met name onder culturele elites en filmcritici die dergelijke acties zien als een capitulatie voor tegengestelde meningen. Dit zou een verhaal kunnen voeden dat de studio’s hun loyaliteit hebben verschoven, waardoor een publiek dat zich verraden voelt, wordt weggedrukt. De les die uit deze dynamiek kan worden getrokken is dat het schommelen tussen ideologische uitersten minder effectief is dan het innemen van een neutralere houding.

Daarom lijkt de trend te gaan in de richting van een subtielere, maar definitieve verschuiving weg van openlijk gepolitiseerde inhoud. Het doel is om films uit te brengen die de voorkeur geven aan verhalen boven ideologie, waardoor een bredere aantrekkingskracht ontstaat zonder de inherente risico’s die gepaard gaan met politieke polarisatie. Het toenemende succes van films die de nadruk leggen op het verhaal boven ‘de boodschap’ suggereert dat het publiek steeds meer zin heeft in dit soort inhoud.

De weg naar het herwinnen van vertrouwen bij een voorheen vervreemd publiek kan echter lang zijn en vol uitdagingen zitten. Veel kijkers die zich afgebrand voelden door eerdere producties zullen misschien niet graag nieuwe releases van studio’s bekijken die voorheen ideologische boodschappen prioriteit gaven. Dit duidt erop dat de loyaliteit aan lang gevestigde franchises onherroepelijk beschadigd kan raken, omdat de vorige fans verder gaan zonder dat er een nieuwe generatie enthousiastelingen voor in de plaats komt.

De filmindustrie ziet misschien geleidelijk de beperkingen in van een strategie die draait om het bedienen van gepolariseerde politieke groeperingen. De trend naar meer politiek neutrale verhalen heeft niet alleen het potentieel voor breder financieel succes, maar maakt het ook mogelijk om terug te keren naar de kern van wat goede cinema maakt: meeslepend verhaal. Nu studio’s proberen hun positie te heroveren, is het te hopen dat ze deze verschuiving weg van ”De Boodschap” zullen omarmen en zich zullen richten op het leveren van boeiende verhalen die weerklank vinden bij het publiek over het hele spectrum.

Levensvatbaarheid van ”De Boodschap” – Het gaat niet om het geld

In het tijdperk van big data analytics is het hoogst onwaarschijnlijk dat Hollywood niet weet waar het op uit is. Het terugdraaien van “De Boodschap” is het proces dat nu gaande is, maar het roept vragen op over het marktonderzoek naar de levensvatbaarheid van ‘De Boodschap’. Hoewel het belangrijk was om een meer ‘perfect storm’ verhaal van “De Boodschap” door te nemen en waarom Hollywood zich een beetje terugtrekt, zoals we in het bovenstaande hebben gedaan, is het belangrijk om te begrijpen dat Hollywood winstgevendheid achter, en niet boven, andere zorgen plaatst. Een van de redenen is dat het voor de boekhouding van Hollywood niet echt nodig is dat een film een succes wordt om een succes te worden voor de investeerders, zoals al lang bekend is – zelfs geparodieerd in producties als ‘The Producers‘.

Belangrijker is dat Hollywood een centrum is van de Westerse hegemoniale soft power en eigenlijk moet worden beschouwd als een onderdeel van het inlichtingen- en/of militair-industrieel complex. In veel opzichten is het winstoogmerk slechts een façade. Gewoonlijk is een ideologisch avontuur een façade voor een winstoogmerk – hier is het tegenovergestelde het geval. Alles draait om fiat en controle, niet om papieren biljetten die ‘geld’ worden genoemd. Controleer de ideeën van mensen en de geldkwestie verdwijnt.

Projecten als Gawker Media gingen in 2016 failliet vanwege hun obsessie met ”De Boodschap”, en toch werd het sinds 2003 jarenlang op deze manier gesubsidieerd. In werkelijkheid diende het als een soort ‘issues based political advertising’ die stilletjes aan aansloot bij de campagnepraatjes van verschillende ‘progressieve’ politici, meestal van de DNC.

Maar Hollywood zou ”De Boodschap” nog acht jaar lang blijven promoten, ondanks big data analytics(!), waar we nu pas tekenen zien dat deze trend afneemt.

Het gaat echter om macht

Manageriële revoluties, zoals beschreven door de post-Trotskistische schrijver en denker James Burnham, waren een fenomeen van de0e eeuw – maar dit waren nieuwe ontwikkelingen die samenhingen met bepaalde technologische ontwikkelingen in de productiekrachten, maar ook in het bijzonder met communicatietechnologieën zoals radio. Toch was een belangrijk kenmerk van de managementrevoluties aan het begin en het midden van de eeuw het expansieve fenomeen van een populisme dat vervolgens werd getransformeerd in een mobilisatie van de samenleving.

Decennialang probeerden deskundigen op het gebied van IPE (internationale politieke economie) en Global Politics (GP) – die samen kunnen worden beschouwd als onderdeel van een triade met IR – dit ‘probleem’ op te lossen: hoe een dunne lijn te bewandelen tussen gefabriceerde, van bovenaf opgelegde ‘sociale verandering’ (of omgekeerd, een van bovenaf opgelegde aanpak om ‘de status quo’ te behouden) enerzijds, en het niet ‘overprikkelen’ (of omgekeerd, niet provoceren) van de burgerij tot een of andere Hitleriaanse populistische pogrom anderzijds.

De vreemde connotatie in dit soort teksten was dat er iets ‘uit de hand liep’ binnen de Duitse bevolking dat zichzelf oversteeg – in wezen dat de ramp van het nazi-experiment van onderaf werd aangedreven door een stemming van onlesbaar fanatisme, wat leidde tot de holocaust en de oorlog. Hier wordt de ‘macht van het volk’ geproblematiseerd, wat een consistent thema is geweest in de elite-gedreven academische literatuur. Met andere woorden, ze beweren dat trouw blijven aan een ‘progressieve’ agenda niet iets is wat het populisme kan doen.

De les die ons wordt geleerd? Hoewel elites tot op zekere hoogte ontvankelijk en begripvol moeten zijn voor de eisen van een bevolking, betekent leiderschap dat je de ‘patiënten nooit het sanatorium kunt laten runnen’. Dus hoe kunnen ze omgaan met economische veranderingen, veranderingen in de machtsverhoudingen tussen regio’s of natiestaten in de wereld en problematische sociale veranderingen die ontstaan in een tanende wereldhegemonie zoals de VS?

Tijd voor een nieuw merk: Het WEF faalt op institutioneel niveau

Waar gaan deze veranderingen over? Op²⁴ februari 2022 werd mijn stuk gepubliceerd over hoe de zelfverklaarde ‘Grote Reset’ aan het mislukken was (Is the Great Reset Failing? When Great Narratives Fall Apart). Puur toevallig was dit dezelfde dag dat de Russische SMO in Oekraïne begon. Wat niet zomaar toeval is, is de relatie tussen de plandemie/reset en de oorlog in Oekraïne en Israël/Palestina.

Maar voor de Davos menigte om ’tegenslagen’ (nederlagen) toe te geven was iets wat moeilijk was voor de machthebbers. En als humoristische bijkomstigheid kunnen we vermelden dat dit besef niet alleen moeilijk maar zelfs onmogelijk was voor een aantal anti-reset black-pilled bloggerstypes. Vergeet niet dat zij niet veel meer waren dan ijverige verkondigers van onheil – met andere woorden, onbetaalde publicisten voor de elites waar deze schrijvers zich terecht tegen verzetten. Om kort te gaan, hun hele identiteit was gebaseerd op de troop dat de machthebbers alles kregen wat ze wilden en dat hun plan dienovereenkomstig verliep.

Schwab, Malleret en de Davosmensen als groep staan dichter bij het verhaal (zo dichtbij als maar mogelijk is!) en hun verhaal is heel anders: ze werden geconfronteerd met frustratie en tegenslagen en zijn ontevreden met de resultaten tot nu toe.

Dat was een analyse van het boek uit 2022 van Klaus Schwab en Thierry Malleret, in “The Great Narrative”, dat de fixatie van het Westen op “nepnieuws”, informatieoorlog en kwaadaardige actoren belichtte, wat zowel een schuldbekentenis als een erkenning van mislukking onthulde.

De focus op narratieven – informatieoorlog als uitloper van politieke oorlogsvoering – is cruciaal. Naarmate de bedrijfscultuur en de regeringscultuur samensmolten, zagen we leiders als Trudeau en Johnson gedijen op onhaalbare resetistische beloften, waarmee ze een gevaarlijke realiteit onderstreepten: hoe grootser de ambitie, hoe meer dergelijke figuren erdoor werden aangemoedigd.

Deze stand van zaken was de voorbode van de rol van een even aangemoedigde Zelensky in het aanwakkeren van het Russisch-Oekraïense conflict en de onverantwoordelijke rol die verschillende Westerse leiders vrijwel unaniem zouden spelen in het ‘steunen van Oekraïne tot het einde’. Dit was een voortzetting van dezelfde operatie ‘lockstep’ die hun benadering van Covid was, alleen lijkt nu het ‘virus’ Rusland zelf te zijn.

De drang naar narratieven van het WEF dient als een vorm van soft power, met als doel de werkelijkheid opnieuw vorm te geven en tegelijkertijd afwijkende stemmen te onderdrukken onder het mom van ‘buitenlandse’ en ‘kwaadaardige’ actoren. Dit dissidente tegen-narratief wint echter aan kracht nu de pogingen van de elite om informatie te controleren duidelijk worden en hun kwetsbaarheid aan het licht komt.

Tot slot ontdekten we dat de overhaaste implementatie van de “Grote Reset” niet de basis had die nodig is voor brede acceptatie, wat wijst op interne breuken binnen de westerse eliteklasse en een nog grotere kloof tussen de elites en de bevolkingen die ze “regeren.” Omdat het publiek steeds sceptischer werd, werd de stabiliteit van deze reset-agenda in twijfel getrokken. De fixatie van het WEF op politionele narratieven was, paradoxaal genoeg, een teken van zijn verzwakkende greep op de macht.

De oplossing voor het WEF was het langzaam uitrollen van een rebranding. Zo transformeert het WEF “van een vergaderplatform naar de toonaangevende wereldwijde instelling voor publiek-private samenwerking.” In praktische termen verschuiven ze een deel van hun berichtgeving en focus weg van globalisering als wondermiddel. In toenemende mate zien we bij het WEF een meer genuanceerde benadering die impliciet erkent dat juist de trends die ze gebruikten om de theorie van globalisering te rechtvaardigen (als onvermijdelijk en goed) nu een trend laten zien die teruggaat in de richting van de natiestaat. Gedeeltelijk is dit een nog steeds dood-geboren poging om een groter beeld te erkennen, namelijk dat globalisering (in hun model) er altijd een was die de traditionele centra van kapitaalaccumulatie, geërfd van het koloniale en imperiale tijdperk in West-Europa, bevoorrechtte en als vanzelfsprekend beschouwde.

Met andere woorden, terwijl het WEF en de academische wereld hebben geprobeerd om globalisering af te schilderen als een soort ‘internationalisme’ (in de betekenis die historisch/ marxistisch links gebruikt), was het in werkelijkheid eerder een witgewassen (of eerder rozegewassen) neo-imperialisme. Voor hen was globalisering als een natuurkracht, de ernst van haar onvermijdelijkheid kon niet worden weerstaan. De ‘natiestaat’ behoorde in hun ogen tot het verleden – de transnationale en multinationale onderneming was de toekomst. De wereld kon zich verheugen in eenheid, handen vasthouden en overgaan tot nucleaire en conventionele ontwapening – behalve de VS, Team America, want dat zou de politiemacht van de wereld worden. Alleen dromers, gevaarlijke reactionairen, populistische demagogen en nationalistisch-autoritaire bewegingen en hun leiders zouden gek genoeg kunnen zijn om anders te geloven.

Nou, niet zo snel, ze geven nu toe dat globalisering geen ijzersterk proces is. Hoewel het WEF globalisering niet volledig afwijst, erkent het de complexiteit en uitdagingen die ermee gepaard gaan. Er is een groeiende erkenning van de noodzaak om redelijker en minder imperialistisch over te komen, en voor een meer evenwichtige aanpak die kwesties aanpakt zoals de kwetsbaarheid van de toeleveringsketen, economische ongelijkheid en nationale veiligheidskwesties.

Schwab van zijn kant zal naar verwachting zowel de rol als de leiderschapsstructuur verduidelijken, samen met nieuwe benoemingen op uitvoerend niveau. In de Raad van Bestuur van het WEF zitten BlackRock’s Fink en voormalig ECB-voorzitter Lagarde – en er bestaat ook de mogelijkheid dat in termen van leiderschap van de Raad van Bestuur iemand als Tony Blair (en wij zouden zeggen ook Barack Obama) zou kunnen worden gezien als een van de diverse publieke figuren, leiders of woordvoerders van de organisatie, aangezien Borge Brende wordt beschouwd als ‘low key’ – een beleefde manier om te zeggen ‘inspiratieloos’ en zonder enig publiek charisma, je weet wel, het soort waar Schwab zo in uitblinkt.

In werkelijkheid is de berichtgeving waarvan het WEF stilletjes afstand probeert te nemen in werkelijkheid niet te onderscheiden van de ideologie van de VS en de EU vanaf de jaren ’90. Dit is een zeer groot teken dat niet kan worden genegeerd. Deze ideologie, die een neo-imperialisme binnensmokkelt binnen het discursieve kader van een ‘bedrijfsvriendelijk’ links internationalisme (bekend als ‘globalisering’), gebruikte ook ‘pink washing’ en andere vormen van mensenrechtenimperialisme. Het onderdrukken van de eigen bevolking – zelfs abstract op het gebied van minderheidscultuur en seksualiteit – was een legitieme casus belli om die staat omver te werpen.

Dit lijkt te betekenen dat de VS en de EU hier ook afstand van nemen, althans er niet meer zo hard op hameren. Maar is dit een verandering in hun algemene aanpak, of geven ze de vislijn gewoon wat speling?

Op weg naar verder onderzoek

In hoeverre is de schijnbare terugtrekking van ideologische berichtgeving in Hollywood en mondiale elite-instellingen zoals het WEF een echte verschuiving in strategie en hoe kan deze rebranding worden gebruikt om hun controle over culturele en politieke narratieven in een subtielere vorm te behouden?

We bevinden ons op een kritiek punt waar de mislukkingen van zowel Hollywood’s ”De Boodschap” als de bredere ”Grote Reset” dringende vragen oproepen over de toekomst van de Westerse hegemonie en haar strategieën. Het besef dat politiek neutrale inhoud een grotere aantrekkingskracht kan hebben dan openlijk ideologische films betekent een diepere verschuiving weg van de hardhandige social engineering die het afgelopen decennium domineerde. Hollywoods terugtrekking uit ”De Boodschap”, ook toen data-analyses de gebreken ervan duidelijk aan het licht brachten, wijst op een bredere culturele herwaardering – maar, en dat is cruciaal, niet alleen uit winstbejag. De echte drijvende kracht achter deze verschuiving is macht – controle over narratieven, percepties en uiteindelijk de gedachten van mensen.

Daarom herijken de heersende elites in het Westen, belichaamd door instellingen als het WEF, hun strategieën. Hun aanvankelijke vertrouwen in globalisering als een onvermijdelijke kracht is verbrijzeld door interne breuken, publieke scepsis en geopolitieke omwentelingen zoals de oorlog in Oekraïne. Het feit dat de elites zich terugtrekken uit eens onbetwistbare narratieven, inclusief hun streven naar een globalistische agenda, wijst niet alleen op een pragmatische aanpassing, maar ook op een erkenning van hun tanende controle. Nu het WEF zijn focus verlegt van het triomfalisme van de globalisering naar een meer voorzichtige aanpak, weerspiegelt dit de bredere ontrafeling van de westerse ideologische dominantie.

Toch moeten we ons afvragen: is dit echt een terugtrekking, of gewoon een rebranding – een poging om de controle te behouden en tegelijkertijd de tactiek aan te passen? Terwijl Hollywood en wereldwijde elites zich terugtrekken, geven ze hun streven naar macht niet op. Of het nu gaat om ideologische soft power of financiële manipulatie, de kernagenda blijft intact, zij het gemaskeerd in nieuwe vormen. De vraag is niet of deze instellingen hun zoektocht naar dominantie zullen opgeven, maar hoe ze zich zullen aanpassen om deze te behouden in een wereld die steeds sceptischer wordt over hun motieven en methoden.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

De Westerse wereld heeft al zijn vroegere waarden losgelaten

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: