NAVO-fraude aan het licht: Europa weerloos zonder ‘Amerikaanse cavalerie’

Op 23 april publiceerde Politico een buitengewoon artikel, getiteld “The US cavalry isn’t coming” (De Amerikaanse cavalerie komt niet), waarin tot in detail wordt beschreven in hoeverre de Europese defensieplanning en -infrastructuur al decennialang uitsluitend “gebaseerd is op de veronderstelling van Amerikaanse steun” en “Amerikaanse versterkingen naar het front worden gesneld.” Nu werpt “het vooruitzicht dat dit niet zal gebeuren de militaire mobiliteitsplannen in de war” en staat het continent “alleen” – weerloos, richtingloos en verstoken van oplossingen voor de rampzalige gevolgen van zijn onderwerping aan de Amerikaanse hegemonie gedurende vele decennia.

Het artikel begint met een ondermaatse poging tot fantasieromanschrijven, waarin een nachtmerriescenario wordt geschetst dat zich in maart 2030 ontvouwt. “In de vroege lentemist” begint een veelzijdige Russische aanval op Litouwen en Polen, waardoor buitenlandse soldaten die daar gestationeerd zijn dekking zoeken, terwijl “de bondgenoten zich haasten om te reageren.. Maar terwijl Groot-Brittannië, Frankrijk, Duitsland, Italië en de Scandinavische landen hun legers mobiliseren voor deze taak, “is er één opvallende afwezige”:

Natuurlijk heeft Trump Washington nog niet uit de NAVO gehaald – nog niet. “Maar wat gebeurt er als Amerika Europa in de steek laat?”, vraagt Politico, een verontrustende vraag die met steeds grotere urgentie door de westerse machtscorridors galmt. Het antwoord wijst op een ‘ongemakkelijke realiteit’: ‘zonder Amerikaanse steun zou het verplaatsen van troepen in Europa trager en kostbaarder verlopen en worden gehinderd door een lappendeken van logistieke knelpunten.’ In het geval van een totale oorlog zouden deze tekortkomingen “niet alleen inefficiënt zijn,” maar “fataal kunnen zijn,” schrijft Kit Klarenberg.

Politico schetst vervolgens een romantisch beeld dat doet denken aan een Hollywoodfilm over de landing in Normandië. Het beweert dat sinds de oprichting van de NAVO in 1949 “een van de belangrijkste taken van de Europese leden van het bondgenootschap was om een invasie te weerstaan terwijl de VS zijn immense macht verzamelde en troepen, materieel en voorraden over de Atlantische Oceaan stuurde om de langere oorlog te winnen.” Het medium wijst erop dat talrijke historische havens zijn aangelegd om de Amerikaanse redders van Europa te verwelkomen, die vervolgens “via wegen en spoorwegen naar het front zouden trekken.”

“De planners hebben echter nooit een NAVO zonder de VS voor ogen gehad en decennialang is de militaire logistiek van Europa gebaseerd geweest op de veronderstelling dat de VS steun zou verlenen.” Een groot deel van de transportinfrastructuur van het continent is dan ook “gevormd door de verwachting dat Amerikaanse versterkingen vanuit de VS zouden arriveren” en “zowel oude als nieuwe militaire mobiliteitsprojecten zijn gebaseerd op de veronderstelling dat de Amerikanen zullen komen.” De voor de hand liggende vraag of Washington ooit van plan was om die “veronderstelling” daadwerkelijk waar te maken, wordt door Politico natuurlijk niet gesteld.

‘Onafhankelijke vesting’

Met de ineenstorting van het communisme in het Warschaupact in 1989 en de reductie van de Sovjet-Unie tot een betrouwbare lakei van de VS onder het bewind van Michail Gorbatsjov, begonnen Europese leiders kritisch na te denken over de noodzaak van voortzetting van de NAVO – een militair bondgenootschap dat was opgericht om een invasie te voorkomen die nooit kwam en nu achterhaald was. In 1991 begonnen de Franse president François Mitterrand en de Duitse bondskanselier Helmut Kohl besprekingen over een geïntegreerd defensie- en buitenlands beleid voor heel Europa, met als expliciet doel de invloed van de VS op het continent te verminderen.

De leden van de toenmalige Europese Gemeenschap keurden deze visie in februari 1992 goed via het historische Verdrag van Maastricht. Frankrijk en Duitsland begonnen ook met het leggen van de basis voor een pan-Europees leger, dat de naam “Eurocorps” kreeg. Tegelijkertijd maakten Amerikaanse functionarissen hun afkeer van deze nieuwe koers overduidelijk. In november 1991 waarschuwde George Bush Brussel streng: “Ons uitgangspunt is dat de rol van Amerika in de defensie en de zaken van Europa niet overbodig zal worden gemaakt door de Europese Unie.” Ondertussen meldde de Washington Post in juni 1992:

De reden voor het bittere verzet van Washington was duidelijk en werd openlijk verklaard. Gabriel Robin, voormalig Frans vertegenwoordiger bij de NAVO, erkende dat de “werkelijke functie” van het bondgenootschap “is om als chaperonne van Europa te fungeren… om te voorkomen dat [Europa] zich als een onafhankelijke vesting vestigt en misschien op een dag een rivaal wordt.” Bush zelf erkende dit in een toespraak voorafgaand aan Maastricht, waarin hij verwees naar “het gevaar dat oude bondgenoten uit de Koude Oorlog nieuwe economische tegenstanders worden – koude oorlogsstrijders die handelsstrijders worden.”

Naast het neutraliseren van potentiële economische concurrenten zorgt de Europese bezetting door de NAVO er ook voor dat de lidstaten betrouwbare bronnen van winst blijven voor Amerikaanse bedrijven. Zoals de voormalige opperbevelhebber van het bondgenootschap, Alexander Haig, in januari 2002 erkende, was de enorme troepenmacht van Washington in Duitsland niet alleen noodzakelijk omdat deze “de basis vormde voor onze invloed in de Europese regio,” maar ook omdat deze “het bewijs is van ons economisch succes… en de Europese markten voor ons openhoudt”. Als de VS zich zouden terugtrekken, “zouden die markten waarschijnlijk moeilijker toegankelijk zijn.”

In datzelfde jaar werd Bulgarije, kandidaat-lid van de NAVO, door Bruce Jackson, voorzitter van de Amerikaanse commissie voor de NAVO, in niet mis te verstane bewoordingen meegedeeld dat zijn toetreding afhankelijk was van de privatisering van de resterende staatsbedrijven en de verkoop ervan aan de “juiste” buitenlandse kopers. Jackson bekleedde deze functie na bijna tien jaar vicevoorzitter te zijn geweest van Lockheed Martin, de gigantische Amerikaanse defensie-aannemer. In 1977 werd onthuld dat het bedrijf jarenlang buitenlandse regeringen en leiders had omgekocht om zijn apparatuur te kopen.

De NAVO hoeft tegenwoordig niet meer tot dergelijke schaamteloze corruptie over te gaan om hetzelfde doel te bereiken. Alle leden zijn verplicht om voortdurend exorbitant dure Amerikaanse en Britse wapensystemen aan te schaffen in naam van “interoperabiliteit”, zelfs als het betreffende materieel niet geschikt is voor het beoogde doel. Zo hebben tal van NAVO-landen enorme bedragen geïnvesteerd in de aanschaf van Lockheed Martins “notoir onbetrouwbare” F-35-straaljager, die zo vaak is neergestort dat zelfs Amerikaanse functionarissen in het openbaar hun bezorgdheid over de veiligheid ervan hebben geuit.

‘Verkeerde conflict’

De verwoestende erfenis van de opzettelijke sabotage door Washington van de autonome militaire ontwikkeling van Europa en de daaruit voortvloeiende afhankelijkheid van de NAVO, wordt duidelijk beschreven in het onderzoek van Politico. Het medium merkt op dat elke discussie over Europese strategische autonomie plaatsvindt “binnen een systeem waarin Washington nog steeds de belangrijkste instrumenten van militaire mobiliteit controleert – de vliegtuigen, schepen, brandstofleidingen, satellieten, cyberverdediging en interoperabiliteitsnormen die alles bij elkaar houden,” En Europa beschikt niet over de infrastructuur om “troepen, tanks en brandstof” naar een mogelijk lokaal oorlogsgebied te vervoeren.

“Zware transportvliegtuigen, militaire vrachtschepen en … gespecialiseerde voertuigen” zijn nodig “om tanks en gepantserde eenheden te vervoeren,” en Europa beschikt over geen van deze middelen. Het zou fataal zijn als de VS hun militaire steun zouden stopzetten, want dan zouden de NAVO-leden zelfs “basisuitrusting zoals laadkleppen en diepladers” ontberen. Voormalig commandant van het Amerikaanse leger in Europa Ben Hodges vertelt Politico dat de Europese infrastructuur niet geschikt is voor het effectief vervoeren van wapens, uitrusting of soldaten. De bestaande transportnetwerken op het continent zijn simpelweg niet “ontworpen voor grootschalige, snelle militaire verplaatsingen.”

“Zwakke bruggen, scherpe bochten, smalle tunnels en slecht geplaatste borden maken het moeilijk om zwaar gepantserde voertuigen snel per spoor te vervoeren – en de wegen zijn niet veel beter,” merkt Politico op. Zo zijn borden die aangeven hoeveel gewicht een brug kan dragen “in veel landen zeldzaam geworden,” aangezien “het grootste deel van de huidige infrastructuur nooit voor militair gebruik is ontworpen.” Elders is lucht-luchtbijtanken – “essentieel in omstreden luchtruim” – een effectief monopolie van de VS. De verdediging van de oostflank van Europa “is afhankelijk van door Amerika gefinancierde NAVO-brandstofnetwerken die zich over het hele continent uitstrekken.”

Deze afhankelijkheid reikt verder dan logistiek: Europa vertrouwt ook op “Amerikaanse inlichtingen, cyberdefensie en detectie van hybride dreigingen” om zijn militaire netwerken en infrastructuur te verdedigen. “Als de VS zich terugtrekt, zullen realtime inlichtingen en satellietbewaking als eerste het slachtoffer worden,” zegt een Brusselse denktankmedewerker tegen Politico. Zonder de cyberbeveiligingscapaciteiten van de VS zou Europa “een gemakkelijk doelwit worden voor cyberaanvallen, sabotage” en nog veel meer. En “zelfs met meer investeringen zou Europa moeite hebben om deze capaciteiten te vervangen.”

Momenteel is “het enige orgaan dat aantoonbaar een volledig beeld heeft van de militaire mobiliteit in Europa” het Joint Support and Enabling Command van de NAVO, gevestigd in een Duitse militaire basis van de VS, dat “routes, knelpunten en bewegingsplanning overziet.” JSEC valt onder het gezag van de Supreme Allied Commander Europe van de NAVO, een functie die altijd door Amerikanen wordt bekleed, wat betekent dat alle Europese militaire planning uiteindelijk weer “via Washington loopt.” Politico meldt dat de regering-Trump nu “overweegt om die rol voor het eerst sinds de oprichting van de NAVO aan een Europeaan toe te vertrouwen.”

Het Duitse hoofdkwartier van JSEC

Voor Politico onderstreept deze stap “het afnemende belang van Amerika voor de Europese defensie” – een bewijs dat als “de Amerikanen uiteindelijk niet komen opdagen” in geval van oorlog, geen van “de corridors, de havens, noch de zorgvuldig uitgedachte logistiek” die zijn opgezet om een Russische invasie af te slaan, “een schijn van kans hebben.” De schepen en vliegtuigen waarop zij rekenen, zouden immers “duizenden kilometers verderop geparkeerd kunnen blijven.” Het medium sluit af met de waarschuwing:

In zekere zin heeft het voortdurend groeiende ledental van de NAVO zich altijd “op het verkeerde conflict voorbereid.” De “Amerikaanse cavalerie” die de Europese landen al decennialang is beloofd om hen in geval van oorlog te hulp te schieten, zou volgens plan nooit komen. Op 24 april meldde The Times stilletjes dat Groot-Brittannië niet alleen de plannen om troepen naar Oekraïne te sturen had geschrapt, maar dat het het risico daarvan “altijd” te groot had geacht, omdat zijn strijdkrachten “ontoereikend zijn voor een dergelijke taak.”

Dit volgde op maanden van bombastische, oorlogszuchtige uitspraken van Keir Starmer. Hij verklaarde zich “bereid en vastbesloten om Britse troepen naar Oekraïne te sturen,” was bereid om ze daar “voor onbepaalde tijd” te laten blijven en zou zelfs gevechtsvliegtuigen inzetten om het luchtruim van het land te bewaken. Al deze toezeggingen waren afhankelijk van het verstrekken van “back-up” door de Amerikaanse strijdkrachten, wat Washington herhaaldelijk duidelijk heeft gemaakt dat niet zou gebeuren. Als andere Europese leiders eindelijk ook wakker zijn geworden en de realiteit van de NAVO onder ogen zien, dan zullen misschien ook hun fantasieën over het voortzetten van het conflict in duigen vallen.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Europa heeft een val gezet voor Trump, maar de Amerikaanse president zoekt een vertrek uit de NAVO

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: