Moeder huilt tijdens persconferentie om hulp voor dochter met vaccinatieschade 

“In januari veranderde mijn leven drastisch.

Onmiddellijk na de injectie voelde ik een vreemd tintelend gevoel in mijn arm. Ik had onmiddellijk hartkloppingen en het gevoel dat ik flauw zou vallen. Ik was zo ziek en mijn bloeddruk was zo hoog dat ik niet begrijp waarom ik geen beroerte heb gekregen. Ik kan niet zeggen wat het was, maar als hygiëniste meet ik de bloeddruk van mijn patiënten voordat ik ze behandel, mijn volwassen patiënten, en die van mij was zo hoog dat ik op dat moment bang was dat er iets met me aan het gebeuren was. Uiteindelijk stabiliseerde ik. Ze hielden me 15 minuten in de gaten en daarna nog eens 30 minuten, en ik was gestabiliseerd, dus ze stuurden me naar huis.

Toen ik thuis kwam voelde ik me een beetje, je weet wel, wazig, een beetje duizelig. De volgende paar dagen had ik hoofdpijn en een soort van onwel gevoel. Al die dingen waar ik me voor had opgegeven om het vaccin te krijgen, maar drie dagen later namen mijn symptomen toe en versnelden ze.

Ik had een scherpe stekende pijn in mijn schouderbladgebied, een intermitterende als een messtekende pijn. Ik had tintelingen en gevoelloosheid door mijn hele lichaam. Het liep langs mijn beide armen. Ik had ook nog steeds hartkloppingen. Ik had van die inwendige trillingen, en de enige manier waarop ik de inwendige trillingen kan uitleggen is dat het voelt alsof er kleine elektrische schokken door je lichaam gaat, alsof je vastzit in een trillende stoel, alsof je erin gelijmd bent en het nooit stopt. Ik heb trillingen in mijn handen, waardoor ik niet zeker weet of ik ooit nog als hygiëniste zal kunnen werken. En net als Sheryl ben ik zo vreselijk bang dat ik hierna misschien een of ander neurologisch probleem met Parkinson krijg; ze hebben MS uitgesloten, maar nogmaals, ze hebben me niet verteld wat ik heb. Ze kunnen me wel vertellen wat ik niet heb. Ik heb gezwollen lymfeklieren, hersenmist, ik had hersenmist die zo extreem was dat ik tijdens een gesprek met iemand een black-out kreeg, probeerde terug te komen op dat gesprek en er was niets. Opgezwollen lymfeklieren, spierzwakte, onverklaarbare huiduitslag.

Ik had stuiptrekkingen en nachtelijke aanvallen. Mijn dochter van zes moest me midden in de nacht wakker maken van een aanval. Geen zesjarige zou dat voor zijn ouder moeten doen. Ik heb ook last gehad van dikke klonterende, zware menstruatie cyclussen. Ik was zo bang dat ik letterlijk, en ik heb het bij me, mijn testament en mijn overlijdensbericht voor mijn familie heb opgesteld omdat ik niet dacht dat ik de volgende dag wakker zou worden”.

“Mijn naam is Stephanie en dit is mijn dochter Maddie en we wonen in Ohio.

Op 20 januari kreeg Maddie haar tweede dosis van het Pfizer Covid-vaccin als deelnemer aan de klinische proef voor 12- tot 15-jarigen.

Alle drie onze kinderen hebben zich als vrijwilliger aangemeld en we waren verheugd dat we aan de proef konden deelnemen om ons allemaal te helpen het normale leven weer op te pakken. Mijn man werkt in de medische sector en ik heb een graad in elektrotechniek. We zijn pro-vaccinatie en pro-wetenschap, en daarom hebben we ermee ingestemd dat Maddie en haar twee oudere broers zich als vrijwilligers voor de proef aanmelden.

Voordat Maddie haar laatste dosis van het vaccin kreeg, was ze een gezonde 12-jarige die alleen maar tienen haalde en veel vrienden had. Ze had een leven. Ze was energiek. Zo is ze niet meer, hoewel ze nog steeds veel vrienden heeft. Toen Maddie de tweede injectie kreeg, voelde ze onmiddellijk pijn op de injectieplaats en de volgende 24 uur kreeg ze hevige buik- en borstpijn. Ze beschreef de pijn op de borst als volgt, en ik citeer: “Het voelt alsof mijn hart door mijn nek wordt uitgerukt”. Ze had pijnlijke elektrische schokken in haar nek en ruggengraat die haar dwongen voorovergebogen te lopen. Ze had extreme pijn in haar vingers en tenen; ze werden zelfs wit en waren koud als je ze aanraakte. Ze had oedeem, dus mijn man bracht haar onmiddellijk naar de eerste hulp, zoals ons was opgedragen door de verpleegkundige die verantwoordelijk was voor het vaccinatieonderzoek.

Haar bloed werd afgenomen voor een nierprofiel en getest. Ze werd gecontroleerd op blindedarmontsteking, wat niet het geval was, en kreeg een infuus met wat medicijnen, waarna ze naar huis werd gestuurd. In de ontslagpapieren van de eerste hulp van het kinderziekenhuis waar ze heen ging, stond echter de diagnose ‘Bijwerking van het vaccin bij eerste contact’. Dit zou de enige keer zijn dat dat in haar medische dossier stond, maar het staat er wel in.

Gedurende de volgende twee en een halve maand werden haar buikspieren en zenuwpijnen ondraaglijk. Ze ontwikkelde bijkomende symptomen zoals gastroparese, misselijkheid en braken, onregelmatige bloeddruk en hartslag, geheugenverlies; ze haalde woorden door elkaar, hersenwaas, hoofdpijn, duizeligheid, flauwvallen – ze viel en stootte haar hoofd – en dan toevallen. Ze had verbale… ze ontwikkelde verbale en motorische tics. Ze had gevoelloosheid vanaf haar middel en spierzwakte, drastische veranderingen in haar gezichtsvermogen, urineretentie en verlies van controle over haar blaas, zeer onregelmatige en zware menstruatiecycli en uiteindelijk moest er een nulsonde worden ingebracht om voeding te krijgen. Al deze symptomen zijn er nog steeds, sommige dagen zijn erger dan andere. Onze grootste uitdaging kwam toen haar artsen een alternatieve diagnose begonnen te overwegen… nou ja, ze had er nog niet eerder een gehad dus het was de eerste. Dus, net als iedereen had ze veel tests, maar lang niet zo veel tests als iedereen, en ze is een kind. Waarom hebben ze niet al die testen op haar gedaan? Sorry… Omdat ze er niet uitkwamen, bestempelde een arts haar als een ‘functionele neurologische stoornis’, en zei dat het kwam door angst. Dit verontrustte ons, en we waren het er niet mee eens omdat ze geen angst heeft. Kijk naar haar. Ik bedoel, welke 13-jarige kan hier rustig zitten als hij angstig is of mentale problemen heeft? Op een gegeven moment probeerden ze haar zelfs op te nemen in een psychiatrisch ziekenhuis. Dus hebben we aanvullende medische adviezen gezocht, waarvan sommige van deze groep kwamen.

In juni hebben we haar neuroloog in contact gebracht met een andere arts die onderzoek doet naar bijwerkingen zoals die van Maddie. Ze kreeg uiteindelijk een MRI van haar hersenen, een MRV en een heleboel extra bloedonderzoeken. Het duurde vijf maanden om dat gedaan te krijgen. In de afgelopen vijf maanden is Maddie negen keer op de eerste hulp geweest en is ze drie keer opgenomen geweest voor een totaal van twee maanden in het ziekenhuis.

Wat ik wil vragen is, Maddie heeft zich vrijwillig aangemeld voor de Pfizer proef, waarom doen ze geen onderzoek op haar om uit te vinden waarom dit gebeurd is, zodat andere mensen dit niet hoeven mee te maken? In plaats daarvan zeggen ze dat het psychisch is. Als er iemand mentaal is, dan ben ik het wel. Dus vandaag gaat onze reis als ouders om onze dochter Maddie te helpen verder. Het enige wat we willen is dat Maddie wordt gezien, gehoord en geloofd, want dat wordt ze niet en we willen dat ze de zorg krijgt die ze zo hard nodig heeft, zodat ze weer normaal kan worden. Waarom is ze niet terug naar normaal? Ze was helemaal in orde voor dit gebeurde. Ze heeft het juiste gedaan om alle anderen te helpen en ze helpen haar niet.

Bedankt”.