Kunnen de VS Rusland en China tegelijk aanpakken?

Stel je eens een vechtclub tekenfilm voor. De huidige kampioen, in zijn eigen gedachten althans, is een grote, gemene kerel uitgedost in rood, wit en blauw. Helaas is hij slap, ver over zijn hoogtepunt heen en onderhevig aan vlagen van seniele dementie. Zijn artiestennaam is Uncle Sam.

Sam’s top twee concurrenten zijn beide beren: een woeste Russische bruine beer en een gigantische Chinese panda. De bruine beer is gespierd, gemeen en erg taai: in het nauw gedreven kan hij enorme schade aanrichten. De panda lijkt zachtaardig, maar wordt elk jaar groter. Binnenkort zal de reusachtige panda in staat zijn om zijn poot neer te zetten en Sam te pletten als een insect, zonder ook maar half zijn best te doen, schrijft Kevin Barrett.

Wat moet Sam doen? Moet hij eerst tegen de ene beer vechten, dan tegen de panda? Of misschien gewoon met pensioen gaan en overleven om zijn pensioen te innen?

Of wat dacht je van dit potentieel tragikomische einde: Sam, die zich koestert in senescente domheid en high is van zijn eigen voorraad overmoed, slaat op zijn borst, dreunt arrogant ultimatums uit en staat erop om met beide beren tegelijk de ring in te klimmen.

De toeschouwers van de vechtclub tekenfilm zouden er goed aan doen om op de beren te wedden.

Geopolitiek kan natuurlijk niet worden gereduceerd tot cartooneske stereotypen. Maar de leiders van het Amerikaanse imperium nemen zulke roekeloze, komisch dwaze beslissingen dat het spektakel dat ze creëren lijkt op een aflevering van Tom en Jerry of The Roadrunner. En van al hun misplaatste overmoedige ideeën is hun fantasie om Rusland en China tegelijkertijd een militaire nederlaag toe te brengen misschien wel de meest idiote.

De denkschool die verantwoordelijk is voor het huidige debacle – het neoconservatisme – werd opgericht door een fan van cartooneske goedzak-slechtzak-entertainment. Leo Strauss, de mentor van Paul Wolfowitz, hield van simplistische goed-slecht films, vooral westerns met een held met een witte hoed tegen een schurk met een zwarte hoed. Strauss leerde zijn studenten, waaronder Wolfowitz, om zulke melodramatisch simplistische verhalen te gebruiken om de massa te hersenspoelen, terwijl ze voor zichzelf het machiavellistische streven naar macht omwille van de macht voorbehielden.

In het begin van de jaren ’90, toen de Koude Oorlog ten einde was en internationale vrede nabij leek, zorgde Wolfowitz er bijna eigenhandig voor dat dit niet het geval was. Op 18 februari 1992 publiceerde Wolfowitz een intern document van de Amerikaanse regering, de Defense Planning Guidance, waarin hij uiteenzette wat bekend zou worden als de Wolfowitz Doctrine, volgens welke de VS erop stond om voor altijd ’s werelds enige supermacht en unitaire planetaire hegemon te blijven:

Ons eerste doel is om te voorkomen dat er opnieuw een rivaal opduikt, hetzij op het grondgebied van de voormalige Sovjet-Unie of elders, die een bedreiging vormt in de orde van grootte van die welke vroeger door de Sovjet-Unie werd gevormd. Dit is een dominante overweging die ten grondslag ligt aan de nieuwe regionale defensiestrategie en vereist dat we proberen te voorkomen dat een vijandige mogendheid een regio domineert waarvan de hulpbronnen onder geconsolideerde controle voldoende zouden zijn om wereldmacht te genereren.

De strategische doctrine van Wolfowitz was het wereldwijde equivalent van het beruchte Israëlische plan van Oded Yinon om West-Azië te balkaniseren. Net als de Israëli’s, die er alles aan doen om West-Aziatische naties zwak en gefragmenteerd te houden, heeft de na de Koude Oorlog door neocons geleide VS er naar gestreefd om ervoor te zorgen dat de hele wereld zwak en gefragmenteerd blijft.

Maar na het “nieuwe Pearl Harbor” bedrog van 11 september 2001 slaagde Israël erin om het Amerikaanse leger te kapen om West-Azië aan te vallen en te degraderen, zelfs toen Rusland zijn macht onder Vladimir Poetin aan het herstellen was en China drie decennia van economische groei met dubbele cijfers op weg was naar de status van supermacht.

In 2015 was Rusland sterk genoeg geworden om zijn krachten te bundelen met Iran en een door de VS gestuurde poging tot regimeverandering in Syrië te dwarsbomen. De media zetten Poetin een zwarte hoed op, die sindsdien dient als de belangrijkste “hiel” (de term voor de slechterik in professioneel worstelen) van de neocon-propagandisten.

Maar terwijl Poetin als cartoonschurk wordt neergezet, is China de opkomende nummer 2 van de wereld en de grootste bedreiging voor de Amerikaanse imperiale hegemonie. In 2020 was de Chinese economie, gecorrigeerd voor koopkracht, al 20% groter dan die van Amerika. En het aandeel van China in de wereldwijde productie was maar liefst 35%, bijna drie keer zo groot als het aandeel van de VS.

Tegen de tijd dat de VS wakker werden uit hun Global War on Terror koortsdroom, die in werkelijkheid een wereldwijde oorlog tegen de islam voor Israël was, werden ze geconfronteerd met de ultieme nachtmerrie van Wolfowitz: de (weder)opkomst van twee nieuwe rivalen, namelijk Rusland en China, evenals een machtig Iran dat nog steeds sterk staat tegenover zionisme en imperialisme. Op dat moment zouden wijzere Amerikaanse leiders hun arrogante unilateralisme hebben laten varen en zichzelf hebben proberen te verankeren als “eerste onder gelijken” in een multipolaire wereld.

De Amerikaanse politieke cultuur is echter onontkoombaar overmoedig en de neocons, die inmiddels stevig aan de macht zijn, zijn de meest overmoedige van het stel. In plaats van te zoeken naar win-win-oplossingen, of anders de ene rivaal tegen de andere uit te spelen, besloot het door neocons bezette Washington om Rusland, China en Iran allemaal tegelijk maximaal tegen zich in het harnas te jagen.

Het voorspelbare resultaat is dat deze drie landen zich steeds meer verenigd hebben en formidabele diplomatieke allianties en militaire verdediging hebben opgebouwd tegen de dreiging die uitgaat van het uit de hand gelopen Amerika. Op hun beurt zijn de Amerikanen steeds alerter en grilliger geworden in hun gedrag. De door de VS geïnitieerde oorlog tegen Rusland via Oekraïne, de vernietiging van de Nordstream pijplijn, de vermoedelijke Amerikaanse COVID bio-aanval op China en Iran en de moord op de grote Iraanse generaal Qassem Soleimani waren allemaal vandalistische daden van het soort dat verwacht wordt van een dronken tiener, niet van het volwassen leiderschap van een grote mogendheid.

De VS zijn al bezig met een preventieve Derde Wereldoorlog tegen Rusland, China, Iran en elke andere macht die onafhankelijkheid nastreeft. Maar die oorlog blijft, tenminste op het moment dat ik dit schrijf, grotendeels verborgen en ontkenbaar. De Amerikanen doen alsof het hun proxy “Oekraïne” is die tegen Rusland vecht. Ze hebben een virologisch instituut in Wuhan opgezet en gebruikt om China de schuld te geven van de vermoedelijke Amerikaanse bio-aanval in oktober 2019. En ze vallen Iran en zijn vrienden voortdurend aan, op talloze manieren, de meeste heimelijk.

Vanaf de zomer van 2024 wordt de oorlog van de VS tegen Rusland elke dag minder heimelijk. Het door de VS gecontroleerde NAVO-bondgenootschap wordt steeds brutaler in het toegeven wie echt de oorlog leidt en steeds roekelozer in het overschrijden van Poetins rode lijnen. De Amerikaanse strategie om eerst Rusland te vernietigen en China geïsoleerd en overgeleverd aan Amerika’s genade achter te laten, wordt steeds gemilitariseerder en steeds duidelijker voor iedereen. Een totale hete oorlog tussen de VS en Rusland wordt steeds denkbaarder, zo niet onvermijdelijk.

Het was niet de bedoeling dat het zo zou gaan. De VS organiseerde de oorlog in Oekraïne om de economie van Rusland te laten instorten, wat zou moeten leiden tot het uiteenvallen van de Russische Federatie. Maar de wereld heeft geweigerd om de sancties van Uncle Sam op te volgen en Rusland is verrassend veerkrachtig gebleken.

De troef van Rusland is natuurlijk China. Beijing weet dat het het zich niet kan veroorloven om Rusland te laten verliezen, omdat China dan de volgende is – net zoals Rusland en Iran in 2015 wisten dat ze Syrië niet konden laten verliezen, omdat zij anders de volgende zouden zijn. Dus gebruikt China zijn formidabele economische en technologische macht om Rusland te helpen zijn kracht te behouden tegenover de aanval van de VS en de NAVO.

Het Amerikaanse leiderschap bevindt zich dus in de weinig benijdenswaardige positie dat het een gevecht moet uitvechten met een blok Rusland-China-Iran, waarvan de bevolking, het BBP, het militaire potentieel, de grondstoffenbasis, de productiebasis en het technologische inzicht samen meer dan voldoende zijn om het op te nemen tegen de zelfbenoemde onmisbare natie en enige supermacht. In hun roekeloosheid en arrogantie maakten de VS doodsvijanden van Rusland, China en Iran – en dreven ze hen vervolgens in elkaars armen. Alsof dat nog niet genoeg was, hebben de Amerikanen, door hun volledige steun te geven aan de zionistische genocide op Gaza, de hele wereld ontzet en aangetoond dat ze duidelijk niet in staat zijn om de wereld te leiden.

De tijd staat niet aan de kant van de Amerikanen. Met elke dag die voorbijgaat, daalt het aandeel van de NAVO in het wereldwijde BBP, verbetert de positie van Rusland ten opzichte van Oekraïne en maakt militaire technologie de vroegere voordelen van Amerika, zoals zijn vliegdekschepen en luchtafweer, steeds meer achterhaald. En met elke extra dag van genocide in Gaza krijgt de soft power van Amerika, gebaseerd op zijn vermeende legitimiteit als belangrijkste scheidsrechter in de wereld, een nieuwe klap.

Zullen de VS proberen hun unipolaire imperium te redden door een totale oorlog met Rusland en China uit te lokken voordat hun strategische situatie verder verslechtert? Zo’n wereldwijde catastrofale oorlog zou wel eens dichterbij kunnen zijn dan de meeste mensen beseffen. De uiterst roekeloze stappen, waaronder nauwelijks verhulde Amerikaanse aanvallen op Russische bases voor vroegtijdige nucleaire waarschuwing en het steeds brutaler onderschrijven van de denkbeeldige onafhankelijkheid van Taiwan, volgen elkaar steeds sneller op.

Een Amerikaanse oorlog tegen Rusland en China zou suïcidaal zijn. De Russische middelen, militaire technologie en ervaring en strategische diepgang, gekoppeld aan de industriële macht van China, overtreffen de tanende kracht, de verzwakkende wil en de verouderde wapens van het afnemende Amerikaanse imperium en zijn NAVO-bondgenoten.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Dit is de manier waarop het Westen eindigt

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: