Na de verkiezingsoverwinning van Donald Trump staan de regeringsleiders van de EU-lidstaten voor een dubbel probleem: aan de ene kant wil Trump de militaire hulp aan Oekraïne stopzetten en aan de andere kant komt het neer op een handelsoorlog – niet alleen met China, maar ook met de EU.
Het was een schok voor hen. De Europese leiders die op 7 en 8 november in Boedapest bijeenkwamen voor twee opeenvolgende topontmoetingen, hadden net vernomen dat Donald Trump op 5 november de Amerikaanse verkiezingen had gewonnen. De meesten van hen hadden moeite om hun verwarring, verbijstering en zelfs angst te verbergen, schrijft Pierre Lévy.
Zeker, deze gebeurtenis was niet onvoorspelbaar. Maar de omvang van de overwinning van de Republikeinse kandidaat, die zijn rivaal met vijf miljoen stemmen versloeg, en de meerderheid die hij in beide kamers van het parlement behaalde, schetsten een scenario dat hun ergste nachtmerries overtrof.
Vanaf januari volgend jaar zal er dus een man in het Witte Huis zitten die nog meer dan in 2016 dreigt de westerse leiders en hun ideologie van stuk te brengen. Dat geldt onder meer voor de rol en de toekomst van de NAVO, de houding tegenover milieu en klimaat, en het economisch en politiek liberalisme. Op korte termijn zorgen twee dossiers voor koud zweet in de Europese hoofdsteden: de massale militaire steun aan Kiev, waarvan Trump heeft aangekondigd dat hij die wil beëindigen; en de handelsoorlog die hij niet alleen tegen China, maar ook tegen de EU wil voeren.
Ook al is de toekomstige president tot op zekere hoogte onvoorspelbaar, het is nauwelijks waarschijnlijk dat hij deze twee voornemens zal laten varen, tenzij hij zwak wil overkomen – wat niet bepaald zijn stijl is. Dit leidde tot de anonieme opmerking van een hoge diplomaat in Brussel:
“We zitten in een boot die een enorme storm zal trotseren.”
Een van zijn collega’s, geciteerd door de website Euractiv, bevestigde dit op zijn eigen manier:
“We zijn relatief kalm en gefocust en hebben tot januari om ons zo goed mogelijk voor te bereiden.”
De bittere ironie: de gastheer van de twee topontmoetingen was niemand minder dan de Hongaarse premier.Viktor Orbán was de enige onder zijn EU-collega’s die openlijk een tegengestelde mening verkondigde: hij had aangekondigd dat hij de champagnefles zou openen als zijn vriend Donald Trump de presidentsverkiezingen zou winnen. In de afgelopen tijd had hij al steeds meer dingen gedaan die zijn collega’s als provocerend beschouwden, onder andere tijdens zijn ontmoetingen met Vladimir Poetin en Xi Jinping, en een paar dagen voor de verkiezingsoverwinning van Donald Trump maakte Orbán zijn collega’s zelfs woedend toen hij zei dat “als Amerika voor vrede (in Oekraïne) is, Europa geen oorlog kan blijven voeren.”
Dus zat hij op 7 november de top van de “Europese Politieke Gemeenschap” (EPC) voor. Deze vreemde instelling, opgericht in 2022 op initiatief van de Franse president, verenigt 47 Europese staten, dat wil zeggen alle landen van het oude continent, met uitzondering van Rusland en Wit-Rusland, een dubbele uitzondering die impliciet haar geest bepaalt. Wat de bestaansreden betreft, lijkt alleen de Franse president overtuigd te zijn, zelfs na vier topontmoetingen sinds de oprichting.
Deze keer herhaalden tal van staatshoofden en regeringsleiders – meer of minder geloofwaardig afhankelijk van de spreker – in wezen dezelfde slogan: nu de VS lijken te willen afstappen van hun Atlantische verankering, heeft Europa hier een grote kans om zijn “strategische autonomie” te versterken. Een onderwerp dat de Franse minister van Europa, Benjamin Haddad, als volgt samenvatte:
“Dit moet voor de Europeanen het uur van het strategische ontwaken zijn. … Het is de beste manier om ons lot in eigen handen te nemen.”
In zijn toespraak tot zijn ambtgenoten op 7 november maakte Emmanuel Macron zich met zijn pleidooi tot pionier van de “Europese soevereiniteit” en vervolgde:
“Donald Trump is gekozen door het Amerikaanse volk en hij zal de belangen van de Amerikanen verdedigen. … Zijn wij klaar om de belangen van de Europeanen te verdedigen?”
Met betrekking tot Oekraïne maakte de kasteelheer van het Élysée duidelijk: “Ons belang is dat Rusland deze oorlog niet wint.” Macron betoogde dat Europa “een volledig onafhankelijke macht” moet worden en sloot af met het volgende beeld:
“De wereld bestaat uit herbivoren en carnivoren. Als we besluiten herbivoren te blijven, zullen de carnivoren winnen en zullen we een markt voor hen zijn.”
De Griekse premier Kyriakos Mitsotakis riep: “Het wordt tijd dat we wakker worden uit onze geopolitieke naïviteit en onszelf extra middelen geven om (onze) concurrentie- en defensieproblemen op te lossen.” Zijn Poolse tegenhanger Donald Tusk riep Europa op om “eindelijk te groeien en in zijn eigen kracht te geloven.” De voorzitter van de Europese Raad, Charles Michel, zei zelfs: “Het is één minuut voor middernacht, we moeten nu handelen.”
De voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, wilde dit voorbeeld natuurlijk niet voorbij laten gaan:
“De toekomst van Europa ligt in onze handen, we moeten nu handelen. … Geen enkele lidstaat is in staat om de mondiale uitdagingen alleen aan te gaan.”
De Europese leiders worden echter geconfronteerd met een dubbel probleem. Enerzijds zijn officiële toespraken lange tijd doordrongen geweest van vermaningen als “We moeten ons lot in eigen handen nemen, nu of nooit.” Dit was bijvoorbeeld al het geval toen Donald Trump acht jaar geleden voor het eerst werd verkozen. Deze toon is eigenlijk al veel ouder. Al bij de referenda in Frankrijk en Nederland in 1992 over het Verdrag van Maastricht riepen de voorstemmers op tot “een Europa onafhankelijk van de VS.”
Aan de andere kant gaat de mythe van een “onafhankelijk Europa” er impliciet van uit dat de belangen van de lidstaten identiek of op zijn minst convergent zijn. Dit is niet het geval, niet in het verleden en ook niet vandaag. Om maar een van de duizend voorbeelden te noemen: Zelfs tussen Frankrijk en Duitsland zijn de economische structuren zo verschillend (zoals het gewicht van de export, de industrie, de landbouw) dat Parijs en Berlijn tegenover elkaar staan in tal van kwesties, zoals de handelsbetrekkingen met China of het vrijhandelsakkoord met de Mercosur-staten. Je zou ook de politieke geschiedenis kunnen aanhalen die heeft geleid tot een verschillend begrip van de trans-Atlantische betrekkingen aan beide zijden van de Rijn.
De tweede top op 8 november was een informele Europese Raad, waaraan alleen de 27 staatshoofden en regeringsleiders van de EU deelnamen. Ze hadden besloten om zich te concentreren op het “concurrentievermogen” van het blok – een kwestie die hen na aan het hart ligt. Vooral omdat Mario Draghi, de voormalige Italiaanse premier, in september een rapport over dit onderwerp presenteerde.
De voormalige president van de Europese Centrale Bank luidde de noodklok: de EU zou een “langzame lijdensweg” tegemoet gaan als hervormingen (bijvoorbeeld met betrekking tot de interne markt, de kapitaalmarkt, het energiebeleid of wettelijke vereisten) niet snel zouden worden doorgevoerd.
De bijeenkomst resulteerde in een “Verklaring van Boedapest”, die wordt omschreven als een “nieuw Europees pact voor concurrentievermogen” en de waarschuwingen van Draghi overneemt en bevestigt. Maar ook hier zullen tegenstrijdige belangen veel van de voorstellen van de rapporteur blokkeren, te beginnen met de mobilisatie van 800 miljard euro – een gigantisch bedrag – voor investeringen in de digitale sector, de “groene transformatie” en de defensie-industrie.
De 27 EU-lidstaten hebben de Europese Commissie opgedragen een reeks “routekaarten” voor deze gebieden te presenteren. De voorstanders van Europese integratie hebben echter echt pech. Ze stuiten niet alleen op structurele tegenstrijdigheden, maar de twee grootste EU-landen hebben momenteel ook te maken met interne politieke instabiliteit. De Duitse regering heeft geen parlementaire meerderheid meer; het land stevent af op vervroegde verkiezingen. En in Parijs is de regering verlamd door een ongekende chaos in de Nationale Assemblee; een situatie die het staatshoofd aanzienlijk verzwakt. In Spanje, de op drie na grootste economie in de eurozone, heeft de premier nauwelijks een meerderheid.
De Hongaarse regering heeft daarentegen zeer brede parlementaire steun. Geen reden tot geruststelling voor Brussel.
Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
Straks staan de Duitsers hier opnieuw…😱😂🤣
Als asielzoekers….
Eerst misschien nog een dosis Harris? (Lisa Simpson in haar paarse pakje)
https://x.com/i/status/1855646120812392619
Wát een poppenkast. Het ligt er zó dik op allemaal. En iedereen trapt er weer in. Niks gebeurd bij toeval.
Ja, ze zitten op een schip: de Titanic en het heeft net de ijsberg geramd.
Het orkest speelt verder, maar wij weten de uitkomst.
Vol vertrouwen dat de uitslag vaststond en ‘geregeld’ was voor Harris, denderden ze arrogant als ze zijn door arrogant door, het volk tergende en negerende! Nu komen ze erachter dat USA net als andere landen waar ze binnen vallen, leegroven en hun economieën kapot en afhankelijk van de USA maken…datzelfde ’trucje’ bij de EU hebben geflikt😂😂😂
Als we geen handel meer kunnen drijven laat ze dan minstens zorgen dat er genoeg boeren overblijven zodat er voldoende gezond voedsel is!!!
Trumps overwinning geeft aan hoe wereldwijd het beleid fout is.
Daarom de onrealistische paniek.
De E.U. weet heel goed dat zakenmensen hun verstikkende regels zorgen dat ze verder gaan kijken als de E.U.
Daarmee bedoel ik, tuinders landbouwers vissers en veehouders.
De omvolking gaat fantastisch.
De geluksparels, zwemmen in het geld.
De oorspronkelijke bevolking kan maar de maan lopen.
Ja dan ben je goed bezig.
Da n gaat men het geluk elders zoeken.
Door de onophoudelijke stroom van asielzoekers lachen de hotelketens met voorop Van der Valk zich de ballen uit hun broek.
Zal niet lang gelachen worden, je weet toch dat deze hotels bijna volledig afgebroken worden door die lui.
Mosterd na de maaltijd EU.
Zijn wij klaar om de belangen van de Europeanen te verdedigen aldus macron?
wie verdedigen toch niet de mensheid want die willen jullie kapot hebben.
dus wat verdedigen dan?
Het Europese volk moet de Elitaire Übermenschen Europa uit verdrijven.
Te beginnen met Hitlermina (Führerin Ursula von der Leyen)
LOL, over gemaakte problemen gesproken. Voor de EU echt macht had konden nationaal leiders prima tegenwicht bieden aan de VS. Het meest beroemde voorbeeld is dat de Gaulle uit NAVO ging. Of de bouw van Nord Stream.
Toen werd de EU (commissie) echt machtig. Leverden zich totaal over aan NAVO en de VS en nu huilie huilie. Wij moeten sterker en onafhankelijk worden. Meer bewijs dat de EU totaal nutteloos is op zijn best. Voor de EU waren landen beter in staat om souverein te zijn. Nu moet er meer EU komen. Plan uitgevoerd misschien? Uiteraard om de EU meer macht te geven.
Weet je trouwens waarom Mussert (de vazal in NL tijdens WW2) ter dood werd veroordeeld? Omdat hij de souvereiniteit van NL opofferde voor een verenigd Europa. De ironie.
Groeten,
Hugo
De verdeeldheid tissen de lidstaten is niet op te lossen met handelovereenkomsten . het oude ideeenvat is leeg!
Denk dat vele mensen die nog een beetje kunnen nadenken, zich helemaal niet meer veilig voelen bij deze technocratie. Er wordt niet meer zelf nagedacht, maar ze willen ons doen geloven dat ze alles voor ons over hebben, met de beste bedoelingen, maar slaan hier de bal helemaal mis. Ik hoop dat vele wakkere mensen, opnieuw de moeite zullen doen deze onzinnige elite de mond voor altijd te snoeren.