Killary begint aan een nieuwe fase van systemische onderdrukking

Hillary Clinton, in een tête a tête met Rachel Maddow (Rachel One-to-One programma op MSNBC), die zelf de koningin van de russofobe propagandisten is en de belangrijkste mainstream propagator van de beruchte “Russiagate,” verdedigt de verhoging van de strafrechtelijke vervolging van Amerikanen die Russische “desinformatie” verspreiden.

Hillary Clinton draagt zelf een enorme verantwoordelijkheid voor de desinformatie, dat moet gezegd worden, want het was in haar persoonlijke kring dat “Russiagate”, en een hele strategie om Rusland te demoniseren met het doel om de EU van deze Euraziatische macht te scheiden, werden geprojecteerd. Hoewel het op dat moment niet zo transparant was, vertegenwoordigde deze strategie om de Russische Federatie ervan te beschuldigen zich te willen “bemoeien” met de Westerse democratieën – alsof de VS niet de monopolistische macht van het “democratische” interventionisme was – al het resultaat van wat we het ideologische politieke “nieuwe normaal” kunnen noemen: het “normaal” waarin de partijen van het centrum zich verenigen in één monolithische en samenhangende massa van principes, waarden en doelstellingen. In die tijd vertegenwoordigde de Democratische Partij reeds Wall Street en het hele militair-industriële complex, net als de meest fervente neocons, waarvan veel mensen dachten dat ze alleen in de Republikeinse Partij zaten, schrijft Hugo Dionísio.

De steun van mensen als Dick Cheney, samen met de massale steun van 238 neocons, voormalige “medewerkers” van George W. Bush, McCain en Mitt Romney, die Kamala Harris de “redder van de democratie” noemde, toont duidelijk het bereik van de Democratische Partij onder de heersende klasse. Laat je niet misleiden, voor deze mensen, velen van hen genocidaal van de ergste soort, verantwoordelijk voor misdaden zoals de “massavernietigingswapens” in Irak, verantwoordelijk voor eeuwige oorlogen zoals die in Afghanistan, gaat het niet om het “redden van de democratie”! Het gaat om het plan om de wereldhegemonie te heroveren. Met alles wat dit herstel zou kunnen betekenen. Voorlopig bedreigt Trump dit project door naar binnen te keren. We zullen zien wat hij doet als hij zich realiseert dat niets, wat hij kan doen, het verlies van de Amerikaanse dominantie in de wereld zal stoppen.

Als er iemand schuldig is aan de escalatie die het Westen vernietigt, dan is het Hillary Clinton wel. Tijdens de regeerperiode van haar man (Bill Clinton), tussen saxofoons en vreemdgaan door, verkocht de Democratische Partij zich niet alleen aan Wall Street, maar startte ook een proces waarin het na verloop van tijd evenveel bedrijfsdonaties (PACS) begon te verzamelen als de Republikeinse Partij, wat het spel aantoont dat door de meeste bedrijven op beide borden wordt gespeeld. De waarheid van vandaag is dat de Democratische partij individuele donaties verzamelt van de belangrijkste miljardairs, zoals Michael Bloomberg en vele anderen. De Democratische Partij is niet langer een arbeiderspartij.

De rol van de Democratische Partij als een instrument van antidemocratische overheersing kwam plotseling naar voren tijdens het Clinton-tijdperk, toen ze in 1996, door middel van de Telecommunications Act, Roosevelts regelgeving over de mediasector vernietigde, die voorkwam wat er later gebeurde en wat we vandaag zien: de concentratie van de mainstream media in een handvol grote conglomeraten die kartelvorming bedrijven en een gemeenschappelijk narratief creëren. Dit alles onder het mom van de “liberalisering van de mediamarkten,” waardoor de kleinere exploitanten, die ervan beschuldigd werden “lokale monopolies” te hebben, werden weggevaagd. Deregulering eindigde met de overheersing van de media door een half dozijn grote conglomeraten.

Met andere woorden, het was met Hillary en de Democratische Partij, en vervolgens met de Patriot Act onder Bush jr, dat de VS de persvrijheid, privacy en vrijheid van oppositie verloor, waardoor de deur werd opengezet voor marteling en massale surveillance, allemaal beleid dat werd ondersteund door de “strijd tegen terreur.” 9/11 werkte als een vorm van machtslegitimatie door slachtofferschap.

Op dat moment brak de Democratische Partij in twee delen. Er waren nog 45 congresleden die zich verzetten tegen de logica van de eeuwige oorlog. Tegen de tijd dat we 2022 en Oekraïne bereikten, was dit aantal aanzienlijk verminderd. Tegenwoordig zie je vaker verzet aan Republikeinse zijde dan aan Democratische zijde, dus je kunt zien hoe corrupt het Democratisch Nationaal Comité is geworden.

Het bewijs dat repressie nooit begint met het hoofd onder de guillotine, maar eerder het resultaat is van een escalerend proces gericht op het reageren op een crisis, is dat in de VS – en in Europa – het verlies van democratische elasticiteit en de daaruit voortvloeiende ideologische verharding progressief is geweest. Net als op 11 september 2001 was de oorlog in Oekraïne en de “steun” van de VS een poging om de wereldmacht opnieuw te legitimeren door middel van slachtofferschap. Maar de VS van vandaag missen het vertrouwen van de wereld dat ze vroeger hadden. Dit verlies aan vertrouwen gaat gepaard met de achteruitgang van het Westerse blok in termen van zijn belang in de wereld en, in het geval van de VS, is de toenemende onderdrukking een direct gevolg van het verlies van de wereldhegemonie. Repressie is dus een “rallying call” om te voorkomen dat de crisis voortschrijdt.

De toenemende ineenstorting van de dollar – die zelfs zijzelf niet langer kunnen verhullen -, met het voorstel van Trump voor een maatregel (100% invoerrechten op producten die de dollar niet gebruiken), gecombineerd met de toenemende in diskrediet brengen en ontmantelen, door steeds meer landen, van haar soft power (media, denktank en academische wereld), evenals de opkomst van een luxueuze concurrent, die de plaats inneemt die zij altijd heeft gehad in de geschiedenis, waardoor het centrum van de wereldeconomie opnieuw naar Azië verschuift, brengt voor de VS een realiteit met zich mee waarin, als de VS het niet voor het zeggen heeft, de VS hun macht zullen verliezen. Een realiteit waarin het, als het Europa en zijn dominantie daarover verliest, niet alleen geïsoleerd zal raken van het hartland (Emanuel Todd dacht dat dit zou gebeuren in het eerste decennium van de 21e eeuw, maar het wokisme en de Republikeinse en Democratische concentratie in een verenigd machtsblok wisten de situatie voor een tijdje te verzachten), maar het zal gedegradeerd worden tot zijn ergste angst, de afdaling naar het niveau van een regionale macht.

Voorlopig is er in de westerse mainstream pers geen enkel bericht verschenen over het aannemen van BRICS Pay of het feit dat 126 landen in oktober in Kazan zullen discussiëren over het beëindigen van hun afhankelijkheid van de dollar. In deze landen woont 85% van de wereldbevolking. Als dat nog niet genoeg nieuws is voor een simpele media voetnoot…

Onwetendheid of systemisch voordeel is het fundamentele kenmerk geworden van de nieuwsactiviteit in de media.

Ondanks al deze ontwikkelingen en hun voorspelbaarheid zag helaas reeds in 2022 slechts een klein percentage van de mensen waar het Oekraïense conflict echt over ging. Historisch gezien vormen de Euraziatische betrekkingen de grootste bedreiging voor het Amerikaanse hegemonisme. Rusland en de relaties tussen West- en Oost-Europa vormen de sleutel. Ze moeten worden gescheiden. Menselijke scheiding kan echter niet op tegen geografische verbondenheid en, bovenal, wederzijdse noodzaak. Deze zullen, naar mijn mening, onverbiddelijk zijn. Tot de westerse overheersing met grof geweld in de 15e-16e eeuw was de wereld altijd al multipolair. Daar gaat het nu weer naartoe.

Om dit te voorkomen is de strategie nog steeds en altijd gebaseerd op het demoniseren en isoleren van Rusland. De intercontinentale verbinding tussen Europa, Azië en Afrika moet worden voorkomen. Geconfronteerd met het onvermogen en de onmogelijkheid om alles te karakteriseren als “Kremlin propaganda” wanneer de feiten niet passen in het officiële narratief, stelt Hillary nu een nieuwe fase in mind control voor. Ook de nazi’s begrepen het belang van dit uitgestrekte land voor de wereldheerschappij.

Ik heb me vaak afgevraagd wanneer ze in het Westen mensen zouden gaan arresteren voor het spreken van “propaganda”, nu van het Kremlin, morgen van iets anders dat ongepast wordt geacht door de machthebbers. Net als in elke fascistische staat. Ik heb hier al verschillende keren over geschreven en gewaarschuwd dat de materiële relaties (economisch, politiek en sociaal) van het regime waarin we leven het soort realiteit vormen dat regimes vormgeeft die “fascistisch” genoemd kunnen worden: het hoogste niveau van rijkdomconcentratie in een dominante oligarchie, die de macht die ze heeft verworven gebruikt om de concentratie nog te versnellen en die, wanneer ze geconfronteerd wordt met het verzet van de massa’s om hun welzijn te degraderen, repressie gebruikt om hen in bedwang te houden. Dat is wat fascisme in essentie is. Het is niet nodig om theoretische en idealistische uitwijdingen te ontwikkelen.

De meest onvoorzichtige, geblinddoekte, reactionaire of misleide mensen, die niet in staat waren om in de geschiedenis haar beweging, de dialectische relatie tussen realiteit en menselijke actie te herkennen, geloofden dat het fascisme niet zou terugkeren. Dat we in een democratie leefden en dat, door te stemmen, alles gegarandeerd zou zijn. In het fascisme stemde je, en in fascistische grondwetten was er ook sprake van democratie. Fascisme is gewoon een agressievere fase in het proces van concentratie van rijkdom, met de effecten die dit heeft op het politieke leven, als een spiegel van de sociale verhoudingen die eraan ten grondslag liggen. Sommigen denken nog steeds dat ze in dezelfde fase van het regime leven als 20 jaar geleden, ook al is de structuur van de herverdeling van rijkdom radicaal veranderd. Alsof de concentratie van meer macht in een dominante klasse – en met een steeds grotere dominantie – niets heeft veranderd in de politiek.

Net alsof de politiek geen spiegel is van de materiële relaties die er aanleiding toe geven! De fascistische fase luidde ook de ernstigste fase van de kapitalistische crisis in, in onze tijd gereproduceerd in de crisis van de hegemonie van het door de VS geleide neoliberale economische systeem. Zoals Mathew C. Klein en Michael Pettis in hun uitstekende boek “Trade Wars are Class Wars” zeggen, is de handelsoorlog tussen de VS en China ook het resultaat van de klassenstrijd.

Hillary heeft de politieke – en theoretische – toon gezet voor het begin van het repressieve proces waarin de strijd van het volk tegen de heersende klasse verhevigt. Controle over de media, censuur van sociale netwerken, massasurveillance van elke telefoon, computer, televisie of huishoudelijk apparaat, allemaal stromend in de neurale netwerken van de NSA (U.S. National Security Agency), die gedrag profileren, voorspellen en prognosticeren, zijn niet genoeg geweest om de afbraak van “full spectrum dominance” te voorkomen, een doctrine die sinds de Tweede Wereldoorlog het script is van het “Amerikaanse wereldleiderschap.”

Nadat Jack Rubin RT de schuld gaf van het mislukken van het Oekraïne project (wat is een betere aanname van de kunstmatigheid van dit conflict?), stelt Killary nu de volgende stap voor: het arresteren van degenen die de waarheid vertellen! De VS is er niet in geslaagd om een nep-Palestina (Oekraïne) en een nep-Israël (de Russische Federatie) te creëren, waardoor Rusland de mondiale behandeling krijgt die ze voor Israël heeft voorkomen, en Jack Rubin geeft RT de schuld. Het is niet de schuld van de werkelijkheid, het is niet de drogreden van het narratief. Het is de schuld van degenen die het ontmantelen.

Je kunt tegen me zeggen “oh, maar het is propaganda van het Kremlin”! Maar wie bepaalt wat wel of niet “propaganda van het Kremlin” is? Toen communisten, progressieven en andere democraten tijdens de fascistische nacht de onderdrukking aan de kaak stelden, “was dat communistische propaganda”, toen ze armoede, honger, ellende en analfabetisme aan de kaak stelden, “was dat communistische propaganda.” Het is altijd de onderdrukker die de reden voor de onderdrukking bepaalt. Altijd.

En geen enkele onderdrukking gebeurt zonder reden, onterecht of onnodig. Iedereen gaat uit van de beste bedoelingen in de wereld wanneer ze op een diepe crisis reageren met de instrumenten van repressie. En de VS is degene die het beste praat over haar “goede bedoelingen” …

Maar, zoals het populaire gezegde luidt: “The devil is full of good intentions.”

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: