Kan Trump Amerika van zichzelf redden?

De Russische minister van Buitenlandse Zaken Lavrov deed vorige week de vredesvoorstellen van Team Trump voor Oekraïne af als onbevredigend. In wezen is het Russische standpunt dat de oproepen voor een bevroren conflict het punt precies missen: vanuit Russisch perspectief kunnen dergelijke ideeën – bevroren conflicten, staakt-het-vuren en vredeshandhavers – niet worden beschouwd als het soort op verdragen gebaseerde ”Grote Plaatje” deal waar de Russen al sinds 2021 voor pleiten.

Zonder een duurzame, permanente beëindiging van het conflict zullen de Russen de voorkeur geven aan een uitkomst op het slagveld – zelfs met het grote risico dat hun weigering een voortdurende escalerende – zelfs nucleaire – Amerikaanse onverzettelijkheid met zich meebrengt, schrijft Alastair Crooke.

De vraag is eerder: Duurzame vrede tussen de VS en Rusland – is dat wel mogelijk?

De dood van voormalig president Jimmy Carter herinnert ons aan de turbulente ‘revolutie’ van het beleid in de jaren zeventig, die werd samengevat in de geschriften van Zbig Brzezinski, Carter’s nationale veiligheidsadviseur – een revolutie die de betrekkingen tussen de VS en Rusland vanaf dat moment tot op de dag van vandaag parten speelt.

Het Carter-tijdperk kende een belangrijk keerpunt met Brzezinski’s uitvinding van het gewapende identitaire conflict en zijn omarming van dezelfde identitaire instrumenten – zoals die breder worden toegepast – om westerse samenlevingen onder controle te brengen van een technocratische elite “die voortdurend toezicht houdt op elke burger … samen met manipulatie door de elite van het gedrag en intellectueel functioneren van alle mensen …”.

Brzezinski’s baanbrekende boeken, in het kort, pleitten voor een beheerde kosmopolitische identitaire sfeer, die de gemeenschappelijke cultuur – d.w.z. nationale waarden – zou vervangen. Het is in de vijandige reactie op deze technocratische ‘controle’-visie dat we de problemen die vandaag overal uitbreken, op alle wereldfronten, kunnen herkennen.

Eenvoudig gezegd zijn de huidige gebeurtenissen in veel opzichten een herhaling van de turbulente jaren zeventig. De huidige opmars naar antidemocratische normen begon met het cruciale The Crisis of Democracy (1975) van de Trilateral Commission- de voorloper van het WEF ‘Davos) en Bilderberg – waarbij (in de woorden van Brzezinski) internationale banken en multinationale ondernemingen werden gekroond tot de belangrijkste creatieve kracht in de plaats van de “natiestaat als de fundamentele eenheid van het georganiseerde leven van de mens.”

Brzezinski’s perceptie van Rusland was niet nieuw. Het gaat terug tot het Hudson Instituut in de jaren ’70 en tot senator Henry “Scoop” Jackson, twee keer kandidaat voor de Democratische nominatie voor de presidentsverkiezingen van 1972 en 1976. Jackson (van Noorse afkomst) had gewoon een hekel aan het communisme; hij haatte de Russen en hij had veel steun binnen de Democratische Partij.

Brzezinski, Pools van origine, deelde Scoop Jacksons russofobie. Hij haalde president Carter (in 1979) over om een geradicaliseerde, jihadistische identiteitscultuur in Afghanistan in te voeren om de seculiere socialistische cultuur van Kaboel, die Moskou steunde, uit te schakelen. Het resultaat van de Afghaanse oorlog werd vervolgens afgeschilderd als een enorme Amerikaanse overwinning (wat het niet was).

Maar – en dit is het punt – de overwinningsclaim ondersteunde niettemin het idee dat islamitische opstandelingen de ideale ‘oplosmiddelen’ waren in projecten voor regimeverandering (en dat is nog steeds zo, zoals we vandaag in Syrië zien).

Maar Brzezinski had nog meer advies voor president Carter. In zijn Grand Chessboard uit 1997 betoogde Brzezinski dat Amerika en Kiev mogelijk gebruik zouden kunnen maken van oude culturele en taalkundige complexiteiten (zoals in Afghanistan) om de scharnier te vormen waarrond de macht in het hart van het land zou kunnen worden opgelost door Rusland de controle over Oekraïne te ontzeggen:

“Zonder Oekraïne zou Rusland nooit een macht in het hartland worden; maar met Oekraïne kan en zal Rusland een macht in het hartland worden”, benadrukte hij. Rusland moest verstrikt raken in een soortgelijk Oekraïens moeras van culturele identiteit, bepleitte hij.

Waarom was deze beleidsbeslissing zo schadelijk voor de vooruitzichten op uiteindelijke vrede tussen de VS en Rusland? Omdat Kiev, aangemoedigd door de CIA, de volledig valse identiteitsbewering promootte dat ‘Europa eindigt bij Oekraïne’ – en dat daarachter ‘de Slaven’ liggen.

Alleen al door deze manipulatie kon Kiev uitgroeien tot een icoon voor een totale culturele identiteitsoorlog tegen Rusland, ondanks het feit dat de Oekraïense taal (correct bekend als Roetheens) geen Germaanse taal is . Ook is er geen Viking (Germaans) DNA te vinden onder de hedendaagse West-Oekraïners.

In haar verlangen om Kiev te steunen en Biden een plezier te doen, sprong de EU in op dit Oekraïense strategische revisionisme: ‘Oekraïne’ opgevat als ‘Europese waarden’ die zich tegen ‘Russische’ (Aziatische) waarden verdedigen. Het was een baken, zij het een vals baken, waarrond Europese eenheid kon worden gesmeed op een moment dat de realiteit was dat de eenheid van de EU aan het verdwijnen was.

Is ‘duurzame vrede’ met Rusland dus mogelijk? Als het erom gaat een kern-Oekraïne in stand te houden als een oorlogszuchtige landengte van ‘Europa en zijn waarden’ tegenover de ‘regressieve Slavensfeer’, dan is vrede niet mogelijk. De vooronderstelling die hieraan ten grondslag ligt, zou namelijk volledig nep zijn en in de toekomst zeker tot nieuwe conflicten leiden. Moskou zou zo’n overeenkomst vrijwel zeker afwijzen.

Toch is er een groeiende angst onder het Amerikaanse publiek dat de oorlog in Oekraïne voor altijd lijkt te escaleren, met voelbare publieke angsten dat Biden en de ‘haviken’ in het Congres de VS naar een ‘nucleaire holocaust’ leiden.

Moeten wij – de mensheid – blijven wankelen op de rand van vernietiging als een Trump ‘deal’ – die zich beperkt tot Oekraïne – wordt geweigerd in Moskou? Het is duidelijk dat de escalatie dringend een halt moet worden toegeroepen, maar de politieke manoeuvreerruimte wordt steeds kleiner, omdat de dwang van de haviken in Washington en Brussel om een fatale aanval op Rusland uit te voeren niet onrealistisch is.

Maar gezien vanuit het perspectief van Team Trump is de taak om met Poetin te onderhandelen allesbehalve eenvoudig. Het westerse publiek is eenvoudigweg nooit psychologisch geconditioneerd om de mogelijkheid van een sterker Rusland te verwachten. Integendeel, ze hebben moeten verduren hoe westerse ‘experts’ het Russische leger bespotten, het Russische leiderschap als incompetent denigreerden en het leiderschap op hun tv’s als puur slecht afschilderden.

Rekening houdend met Brzezinski’s fundamentele bijdrage over democratie en de latere ‘concentratie’ ervan in een door de elite technologisch beheerde ‘identitaire sfeer’, is het niet moeilijk om te zien hoe een land dat zo gefragmenteerd is als Amerika zichzelf in een achterstandspositie bevindt nu de wereld afglijdt naar een op cultuur gebaseerde multipolariteit.

Natuurlijk is het niet helemaal waar om te zeggen dat Amerika geen gemeenschappelijke cultuur heeft, gezien de grote diversiteit aan immigrantenculturen in de VS. Dit was immers de kern van de recente presidentsverkiezingen – en van verkiezingen in veel andere landen.

Het idee dat zodra de afgezanten van Trump in eerste instantie in Moskou zijn geweest en met lege handen zijn teruggegaan, dat Trump zal binnenvallen om een Oekraïne-deal af te dwingen, weerspiegelt niet wat Moskou eindeloos heeft benadrukt. Wat nodig is, is een ‘Grote Plaatje’ verdragsgebaseerde deal die de veiligheidsarchitectuur en grenzen tussen de veiligheidsbelangen van het Hartland en het Rimland regelt.

Maar zal een dergelijke overeenkomst door veel Amerikanen worden gezien als ‘zwakte’; als het prijsgeven van Amerika’s ‘leiderschap’ en ‘Grootheid’? Natuurlijk zal het zo worden opgevat – omdat Trump in feite Amerika’s nederlaag zou bezegelen en de VS zou herpositioneren als één staat onder gelijken in een nieuw Concert der Machten – d.w.z. in een multipolaire wereld.

Het is een grote ‘vraag’. Kan Trump het doen – zijn Amerikaanse trots inslikken? Eén haalbare weg vooruit zou zijn om terug te keren naar de oorspronkelijke Gordiaanse knoop en die te ontknopen: d.w.z. om de knoop te ontknopen van het feit dat er na de Tweede Wereldoorlog geen geschreven verdrag is dat de voortdurende voorwaartse beweging van de NAVO afbakent, en daarmee een einde te maken aan de pretentie dat de verplaatsing van de NAVO naar waar dan ook niemand iets aangaat behalve zichzelf.

Helaas kan de andere mogelijke manier om de schijn van een Amerikaanse en NAVO-nederlaag over Oekraïne te ‘compenseren’, door Trumps havikistische adviseurs worden gezien als het verpulveren van Iran – als een signaal van Amerikaanse ‘viriliteit’.

Onderhandelingen gaan uiteindelijk over belangen en het vernuft om het raadsel op te lossen dat twee partijen zien hoe ‘de ander’ zichzelf ziet – als zwakte of als kracht. Trump zou, als hij vastloopt in een letterlijke impasse over Oekraïne, de metafysische trap kunnen escaleren om simpelweg te zeggen dat hij de enige is die de visie heeft om Amerika te redden van WO3. Om Amerika van zichzelf te redden.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Donald Trump: man van vrede of man van oorlog? 2025 zal antwoorden geven

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: