Jeffrey D. Sachs: Stop Netanyahu voordat hij ons allemaal doodt

Al bijna 30 jaar lang heeft de Israëlische premier Benjamin Netanyahu het Midden-Oosten in oorlog en vernietiging gestort. Deze man is een kruitvat vol geweld. Tijdens alle oorlogen die hij heeft gevoerd, heeft Netanyahu altijd gedroomd van de grote oorlog: het verslaan en omverwerpen van de Iraanse regering. Zijn langverwachte oorlog, die net is begonnen, zou wel eens het einde van ons allemaal kunnen betekenen in een nucleaire Armageddon, tenzij Netanyahu wordt tegengehouden.

Netanyahu’s obsessie met oorlog gaat terug op zijn extremistische mentoren, Ze’ev Jabotinsky, Yitzhak Shamir en Menachem Begin. De oudere generatie geloofde dat zionisten alle geweld – oorlogen, moorden, terreur – moesten gebruiken om hun doel te bereiken: het uitroeien van elke Palestijnse aanspraak op een thuisland, schrijft Jeffrey D. Sachs.

De oprichters van Netanyahu’s politieke beweging, de Likud, eisten exclusieve zionistische controle over heel het gebied dat onder het Britse mandaat Palestina viel. Bij het begin van het Britse mandaat in het begin van de jaren 1920 vormden de moslims en christelijke Arabieren ongeveer 87% van de bevolking en bezaten ze tien keer meer land dan de joodse bevolking. In 1948 waren de Arabieren nog steeds met ongeveer twee tegen één in de meerderheid. Niettemin verklaarde het oprichtingshandvest van Likud (1977) dat “tussen de zee en de Jordaan alleen Israëlische soevereiniteit zal bestaan”. De inmiddels beruchte leus “van de rivier tot de zee,” die als antisemitisch wordt gekwalificeerd, blijkt de anti-Palestijnse strijdkreet van Likud te zijn.

De uitdaging voor Likud was hoe zij haar maximalistische doelstellingen kon nastreven ondanks de flagrante onwettigheid ervan volgens het internationaal recht en de internationale moraal, die beide een tweestatenoplossing vereisen.

In 1996 bedachten Netanyahu en zijn Amerikaanse adviseurs een “Clean Break”-strategie. Zij pleitten ervoor dat Israël zich niet zou terugtrekken uit de Palestijnse gebieden die in de oorlog van 1967 waren veroverd in ruil voor regionale vrede. In plaats daarvan zou Israël het Midden-Oosten naar eigen inzicht hervormen. Cruciaal was dat de strategie de VS als de belangrijkste kracht zag om deze doelstellingen te bereiken – door oorlogen te voeren in de regio om regeringen te ontmantelen die zich verzetten tegen de dominantie van Israël over Palestina. De VS werd opgeroepen om oorlogen te voeren namens Israël.

De Clean Break-strategie werd na 9/11 effectief uitgevoerd door de VS en Israël. Zoals NAVO-opperbevelhebber generaal Wesley Clark onthulde, was de VS kort na 9/11 van plan om “binnen vijf jaar de regeringen van zeven landen aan te vallen en te vernietigen, te beginnen met Irak, gevolgd door Syrië, Libanon, Libië, Somalië, Soedan en Iran.”

De eerste oorlog, begin 2003, was bedoeld om de Iraakse regering omver te werpen. Plannen voor verdere oorlogen werden uitgesteld toen de VS verstrikt raakte in Irak. Toch steunde de VS de splitsing van Soedan in 2005, de Israëlische invasie van Libanon in 2006 en de inval van Ethiopië in Somalië in datzelfde jaar. In 2011 lanceerde de regering-Obama de CIA-operatie Timber Sycamore tegen Syrië en wierp samen met het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk de Libische regering omver door middel van een bombardementencampagne in 2011. Vandaag de dag liggen deze landen in puin en zijn veel ervan verwikkeld in burgeroorlogen.

Netanyahu was een voorstander van deze oorlogen, zowel in het openbaar als achter de schermen, samen met zijn neoconservatieve bondgenoten in de Amerikaanse regering, waaronder Paul Wolfowitz, Douglas Feith, Victoria Nuland, Hillary Clinton, Joe Biden, Richard Perle, Elliott Abrams en anderen.

In een getuigenis voor het Amerikaanse Congres in 2002 pleitte Netanyahu voor de rampzalige oorlog in Irak en verklaarde hij: “Als u Saddam en zijn regime uitschakelt, garandeer ik u dat dit enorme positieve gevolgen zal hebben voor de regio.” Hij vervolgde: “En ik denk dat de mensen in het naburige Iran, de jongeren en vele anderen, zullen zeggen dat de tijd van dergelijke regimes, van dergelijke despoten, voorbij is.” Hij vertelde het Congres ook ten onrechte: “Er bestaat geen enkele twijfel dat Saddam streeft naar, werkt aan en vorderingen maakt met de ontwikkeling van kernwapens.”

De slogan om een “Nieuw Midden-Oosten” te creëren, vormt de leus voor deze oorlogen. Deze slogan werd voor het eerst geformuleerd in 1996 in “Clean Break” en werd in 2006 populair gemaakt door minister Condoleezza Rice. Terwijl Israël Libanon op brute wijze bombardeerde, verklaarde Rice:

“Wat we hier in zekere zin zien, is de groei – de geboorteweeën van een nieuw Midden-Oosten, en wat we ook doen, we moeten er zeker van zijn dat we doorgaan naar het nieuwe Midden-Oosten en niet terugkeren naar het oude.”

In september 2023 presenteerde Netanyahu tijdens de Algemene Vergadering van de VN een kaart van het “Nieuwe Midden-Oosten”, waarop de Palestijnse staat volledig was uitgewist. In september 2024 werkte hij dit plan verder uit door twee kaarten te tonen: een deel van het Midden-Oosten als een “zegen” en het andere deel – met Libanon, Syrië, Irak en Iran – als een vloek, waarbij hij pleitte voor regimeverandering in de laatstgenoemde landen.

De oorlog van Israël tegen Iran is de laatste stap in een decennialange strategie. We zijn getuige van het hoogtepunt van decennia van extremistische zionistische manipulatie van het buitenlands beleid van de VS.

Het uitgangspunt van de aanval van Israël op Iran is de bewering dat Iran op het punt staat kernwapens te verwerven. Een dergelijke bewering is onzinnig, aangezien Iran herhaaldelijk heeft opgeroepen tot onderhandelingen om juist de nucleaire optie te schrappen in ruil voor een einde aan de decennialange sancties van de VS.

Sinds 1992 beweren Netanyahu en zijn aanhangers dat Iran “binnen enkele jaren” een nucleaire macht zal worden. In 1995 kondigden Israëlische functionarissen en hun Amerikaanse achterban een tijdschema van vijf jaar aan. In 2003 zei de directeur van de militaire inlichtingendienst van Israël dat Iran “tegen de zomer van 2004” een nucleaire macht zal zijn. In 2005 zei het hoofd van de Mossad dat Iran in minder dan drie jaar een bom zou kunnen bouwen. In 2012 beweerde Netanyahu bij de Verenigde Naties dat “het slechts enkele maanden, mogelijk enkele weken duurt voordat ze genoeg verrijkt uranium hebben voor de eerste bom”. En zo gaat het maar door.

Dit patroon van steeds verschuivende deadlines, dat al meer dan 30 jaar aanhoudt, is een bewuste strategie, geen mislukte voorspelling. De beweringen zijn propaganda; er is altijd een “existentiële dreiging.” Nog belangrijker is de valse bewering van Netanyahu dat onderhandelingen met Iran zinloos zijn.

Iran heeft herhaaldelijk gezegd dat het geen kernwapens wil en dat het al lang bereid is om te onderhandelen. In oktober 2003 vaardigde opperbevelhebber ayatollah Ali Khamenei een fatwa uit die de productie en het gebruik van kernwapens verbood – een uitspraak die later officieel door Iran werd aangehaald tijdens een IAEA-bijeenkomst in Wenen in augustus 2005 en sindsdien wordt aangehaald als een religieuze en juridische belemmering voor het nastreven van kernwapens.

Zelfs voor degenen die sceptisch staan tegenover de intenties van Iran, heeft Iran consequent gepleit voor een onderhandelde overeenkomst die wordt ondersteund door onafhankelijke internationale verificatie. De zionistische lobby daarentegen heeft zich tegen dergelijke regelingen verzet en er bij de VS op aangedrongen de sancties te handhaven en akkoorden te verwerpen die strenge IAEA-controle in ruil voor opheffing van de sancties mogelijk zouden maken.

In 2016 bereikte de regering-Obama samen met het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Duitsland, China en Rusland het Joint Comprehensive Plan of Action (JCPOA) met Iran – een mijlpaalovereenkomst om het nucleaire programma van Iran streng te controleren in ruil voor sanctieverlichting. Onder aanhoudende druk van Netanyahu en de zionistische lobby trok in 2018 president Trump zich echter terug uit de overeenkomst. Toen Iran daarop reageerde met een uitbreiding van zijn uraniumverrijking, werd het voorspelbaar genoeg beschuldigd van schending van een overeenkomst die de VS zelf had opgezegd. De dubbele moraal en propaganda zijn moeilijk te missen.

Op 11 april 2021 heeft de Israëlische Mossad Iraanse nucleaire installaties in Natanz aangevallen. Na de aanval kondigde Iran op 16 april aan dat het zijn uraniumverrijking verder zou opvoeren als onderhandelingsmiddel, terwijl het herhaaldelijk opriep tot hervatting van de onderhandelingen over een akkoord zoals het JCPOA. De regering-Biden wees alle onderhandelingen af.

Aan het begin van zijn tweede ambtstermijn stemde Trump in met nieuwe onderhandelingen met Iran. Iran beloofde af te zien van kernwapens en zich te onderwerpen aan IAEA-inspecties, maar behield zich het recht voor om uranium te verrijken voor civiele doeleinden. De regering-Trump leek hiermee akkoord te gaan, maar kwam vervolgens op haar besluit terug. Sindsdien hebben er vijf onderhandelingsrondes plaatsgevonden, waarbij beide partijen telkens vooruitgang meldden.

De zesde ronde zou ogenschijnlijk plaatsvinden op zondag 15 juni. In plaats daarvan lanceerde Israël op 12 juni een preventieve oorlog tegen Iran. Trump bevestigde dat de VS van tevoren op de hoogte was van de aanval, zelfs terwijl de regering in het openbaar sprak over de aanstaande onderhandelingen.

De aanval van Israël vond niet alleen plaats terwijl de onderhandelingen vorderingen maakten, maar ook enkele dagen voor een geplande VN-conferentie over Palestina die de tweestatenoplossing dichterbij had kunnen brengen. Die conferentie is nu uitgesteld.

De aanval van Israël op Iran dreigt nu te escaleren tot een volledige oorlog waarbij de VS en Europa aan de kant van Israël en Rusland en misschien Pakistan aan de kant van Iran betrokken raken. We zouden binnenkort verschillende kernmachten tegen elkaar kunnen zien staan, waardoor de wereld dichter bij een nucleaire vernietiging komt. De Doomsday Clock staat op 89 seconden voor middernacht, het dichtst bij een nucleaire Armageddon sinds de klok in 1947 werd gelanceerd.

In de afgelopen 30 jaar hebben Netanyahu en zijn Amerikaanse bondgenoten een strook van 4.000 km aan landen verwoest of gedestabiliseerd, die zich uitstrekt over Noord-Afrika, de Hoorn van Afrika, het oostelijke Middellandse Zeegebied en West-Azië. Hun doel was om een Palestijnse staat te verhinderen door regeringen omver te werpen die de Palestijnse zaak steunden. De wereld verdient beter dan dit extremisme. Meer dan 180 landen in de VN hebben opgeroepen tot een tweestatenoplossing en regionale stabiliteit. Dat is logischer dan dat Israël de wereld op de rand van een nucleaire ramp brengt om zijn illegale en extremistische doelstellingen te bereiken.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Van de Thora tot trauma: een satanisch kindermisbruikschandaal barst los in Israël

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: