Is dit onze Eerste Wereldoorlog?

Toen de Europese mogendheden in 1914 ten strijde trokken en een bloedbad aanrichtten zoals de wereld nog nooit had gezien, reageerden de meesten overdreven op echte strategische zorgen. De Duitsers, bijvoorbeeld, waren bang voor de enorme militaire expansie in hun buurland Rusland, schrijft Jesse Kauffman.

Terwijl de internationale spanningen eind juli 1914 opliepen, besloten de Europese militaire instanties dat het beter was om het zekere voor het onzekere te nemen. Om hun landen veilig te stellen, zetten zij legers op die bestonden uit miljoenen manschappen, voorzien van alle wapens en munitie die de economisch machtigste en wetenschappelijk meest geavanceerde beschaving ter wereld kon leveren.

De oorlogsverklaringen die “de kanonnen van augustus” deden afgaan, werden in veel Europese steden beantwoord met uitbarstingen van enthousiasme bij het volk; de mensen geloofden dat de oorlog kort zou duren en dat hun zaak rechtvaardig was. Maar de slachting die volgde was geen van beide. Vier jaar lang gingen miljoenen levens verloren voor een zaak die steeds onduidelijker werd naarmate de oorlog langer duurde.

Het eindresultaat was verwoesting. Enorme hoeveelheden schatten, door de eeuwen heen vergaard, werden verkwanseld. De plaatsen van de gevechten waren scenes van fysieke en milieuverwoesting. De tien miljoen doden werden betreurd door miljoenen rouwende wezen, weduwen en ouders. Regeringen stortten in, hun legitimiteit was op, terwijl de ideeën en instellingen van de vooroorlogse wereld met ontgoocheling werden bekeken. Geen enkele strijder kwam er beter vanaf. Het was, zoals al is opgemerkt, waarschijnlijk de eerste oorlog waarin overwinning en nederlaag niet van elkaar te onderscheiden waren.

Hoewel er vele historische analogieën voor ons huidige moment zijn aangedragen, van de campagne ter bestrijding van polio tot de nationaal-socialistische dictatuur in Duitsland, is het misschien wel deze volkomen onnodige zelfvernietiging van een beschaving waar ons eigen tijdperk het meest op lijkt. De campagne van onze regering om elke mogelijke besmetting met het SARS-CoV-2-virus koste wat het kost te voorkomen, heeft een uitholling teweeggebracht van ooit vertrouwde instellingen en ideeën.

Het grootste slachtoffer van het pandemietijdperk is zonder twijfel het Amerikaanse openbare onderwijssysteem. Het sluiten van openbare scholen in de eerste paniekerige dagen van maart 2020 was misschien begrijpelijk. Veel scholen – zoals die van mijn kinderen in Ann Arbor, Michigan – gingen het jaar daarop echter niet open. Scholen sloten in weerwil van elke redelijke berekening van de enorme schade en niet-bestaande voordelen.

Erger nog, ouders (waaronder mijn vrouw en ik) die pleitten voor het open krijgen van de scholen van hun kinderen, werden het slachtoffer van beledigingen en intimidaties op social media, waar we werden uitgemaakt voor “lerarenmoordenaars” en racisten. Dit kwaad werd stilzwijgend aangemoedigd door de lerarenvakbonden, die soortgelijke retoriek gebruikten (“De druk om scholen te heropenen is geworteld in seksisme, racisme en vrouwenhaat” kondigde het officiële Twitter-account van de Chicago Teachers’ Union in december 2020 aan), evenals door gekozen schoolbesturen, die moeite hadden om de overduidelijke minachting die ze voor ouders hadden te verbergen.

Dit kwam als een vreselijke schok voor velen die kinderen op deze scholen hadden, maar vooral voor levenslange Democraten die in progressieve steden en gemeenten woonden. Zij voelden zich in de steek gelaten door instellingen die zij lange tijd hadden vertrouwd en zonder voorbehoud hadden gesteund. Dat vertrouwen is weg en zal waarschijnlijk nooit meer terugkeren.

Ook onze medische en wetenschappelijke instellingen hebben hun geloofwaardigheid de afgelopen twee jaar ondermijnd. Weinig gezagsdragers werden ooit zo vertrouwd als artsen. Maar ons collectieve beeld van hen zal nooit meer hetzelfde zijn.

Dit is gedeeltelijk te wijten aan de opkomst van het fenomeen dat bekend staat als “medtwitter.” De pandemie heeft een klasse artsen doen ontstaan die veel tijd doorbrachten op dat sociale-mediaplatform en enorme volgers kregen aan wie zij advies en inzichten gaven. Velen lijken te genieten van het verspreiden van paniek en angst. Een representatief voorbeeld van de medtwitter-wereld is Tatiana Prowell, een oncoloog met meer dan 50.000 volgers op Twitter, die beweerde dat het “gegarandeerd” was dat elk nieuwjaarsfeestje zou resulteren in ten minste één sterfgeval door COVID:

Medtwitter-artsen overdrijven onophoudelijk slecht nieuws en wijzen elke reden voor hoop van de hand, terwijl ze tegelijkertijd iedereen, ook andere artsen, die niet dezelfde mening is toegedaan, beledigen en minachten. Zelfs de bestwillenden geven blijk van een merkwaardig oppervlakkig begrip van de menselijke conditie en een onvermogen om in hun beleidsdenken voordelen en nadelen tegen elkaar af te wegen.

Andere medische autoriteiten stelden op verschillende manieren teleur. Bob Wachter, een vooraanstaand academicus met een prestigieuze positie aan een vooraanstaande medische school, liet vrolijk weten dat zijn benadering van de pandemie was beïnvloed door een artikel dat op de website Medium was gepubliceerd door Tomas Pueyo, een topman op het gebied van technologie in Silicon Valley. (Dat Pueyo op dat moment vicepresident was bij een online onderwijsbedrijf dat veel kon profiteren van de sluiting van scholen, leek Wachter niet te deren).

De directeur van de Centers for Disease Control vertelde het Congres op onverklaarbare wijze dat maskers net zo effectief waren als vaccins om mensen te beschermen tegen COVID. Maar het ergste van alles was de American Academy of Pediatrics, die er niet in slaagde te pleiten om kinderen weer naar school te krijgen. Schokkend genoeg hield zij ook vol dat kinderen die de hele dag maskers droegen geen effect zouden hebben op hun emotionele en sociale ontwikkeling. Dit zou als nieuws komen voor de Wereldgezondheidsorganisatie, die het maskeren van kinderen onder de 6 jaar afraadt, en de Europese CDC, die het maskeren van kinderen onder de 12 jaar afraadt vanwege de nadelige effecten op de ontwikkeling van het kind. Veel ouders zullen nooit meer iets serieus nemen van wat de Academie zegt.

Ten slotte zijn onze media tot zelfverbranding overgegaan op een brandstapel van het Trump-derangement-syndroom en een poging om kijkcijfers en clicks na te jagen door angst te zaaien. Twee jaar lang heeft CNN onophoudelijk een ongenuanceerde boodschap van terreur en wanhoop uitgezonden, met vermelding van elke “grimmige mijlpaal” wanneer het aantal doden of gevallen een bepaald punt passeerde. Net als de artsen van MedTwitter heeft CNN slecht nieuws en zeldzame complicaties uitvergroot.

De zelfvernietiging van Europa in 1914 is, net als die van ons, opmerkelijk om meer dan pathos. Het had reële gevolgen. Toen Duitsland in 1933 een angstaanjagende nieuwe bedreiging vormde, hielden cynische en uitgeputte Europeanen zich afzijdig en voerden als reactie een politiek van “appeasement”.

Toen de Tweede Wereldoorlog eenmaal begonnen was en er berichten verschenen over wat de Duitsers de Joden in Oost-Europa aandeden, haalden veel mensen hun schouders op. Per slot van rekening hadden ze hun zonen en broers in 1914 de dood ingestuurd, deels omdat de media lugubere en verzonnen verhalen hadden verspreid over Duitse soldaten die vrouwen en kinderen in België onbeschrijflijke dingen aandeden.

En dus, wanneer de volgende biologische dreiging de kop opsteekt, wat onvermijdelijk is, zal er dan iemand luisteren naar de waarschuwingen die zullen komen van onze wetenschappelijke instellingen, van twitterende artsen, van de media? Ik weet dat ik het niet zal doen.

Copyright © 2021 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

Dr. Mike Yeadon: “Vaccinpaspoorten zullen een toegangspoort zijn tot massamoord, in de miljarden”

Volg Frontnieuws op Telegram