In de loopgraven, Israël worstelt op het Libanese slagveld

In een maandenlange campagne op de grond, waarbij vijf divisies, geavanceerde wapens en een niet aflatende lucht- en zeemacht zijn gemobiliseerd, is Israël er niet in geslaagd ook maar één Libanees dorp in te nemen, terwijl een veerkrachtig verzet elke landinvasie blijft dwarsbomen.

In de afgelopen weken heeft de realiteit op het Zuid-Libanese slagveld een grimmig beeld geschetst van de uitdagingen waar het Israëlische leger voor staat, schrijft
Hassan Jouni.

Er is meer dan een maand verstreken sinds de bezettingsstaat het begin van zijn grondoperaties aankondigde, en ondanks de inzet van enorme troepenmachten – met vijf militaire divisies met meer dan 50.000 soldaten, uitgerust met de modernste wapens en ondersteund door een enorme en vloot – en luchtmacht zijn belangrijke doorbraken vergeefs geweest.

Ondanks pogingen om de noordelijke grens van west naar oost over te steken, is de vooruitgang van het Israëlische leger minimaal geweest en zelden verder gekomen dan drie kilometer op Libanees grondgebied. Ze hebben zich vooral gericht op de as Al-Adaisa-Rab Thalateen, na een mislukte manoeuvre die tot doel had Aita al-Shaab in te nemen.

Aita al-Shaab: Een symbolisch slagveld

Deze stad, veerkrachtig en onverzettelijk tegenover honderden lucht- en artillerieaanvallen, weerstond herhaalde Israëlische pogingen om haar verdediging te doorbreken. Toen de bezettingstroepen er niet in slaagden om langs deze as op te rukken, verlegden ze hun aanval naar Khiam, in de hoop op een doorbraak vanuit een nieuwe richting.

Aita heeft een grote symbolische waarde voor het Israëlische leger – de inname ervan werd gezien als een zowel moreel als strategisch doel, vanwege de reputatie van het gebied tijdens de oorlog van 2006. De vijand lanceerde honderden lucht- en artillerieaanvallen, vastbesloten om de huizen van Aita te vernietigen, de straten in te gaan en hun vlag te hijsen.

Om dit te bereiken manoeuvreerden ze om Aita vanuit het westen te omsingelen, in de hoop het te isoleren van de rest van Libanon. Dit was een gedurfde tactische beslissing, maar wel een die een hoge prijs kostte. De verzetsstrijders van Hezbollah, die het terrein en de kwetsbaarheid van hun aanvallers begrepen, slaagden erin om de oprukkende Israëlische troepenmacht te scheiden van hun ondersteunende eenheden, waardoor ze uiteindelijk gedwongen werden om zich terug te trekken.

Het felle verzet, gesteund door naburige gebieden zoals Hunayn, dwarsboomde deze strategie en bracht aanzienlijke troepenverliezen toe aan Israëlische zijde.

Na uit Aita te zijn teruggedrongen, verlegde de vijand zijn blik naar Al-Adaisa en Taybeh, in de overtuiging dat een opmars vanaf de grens richting de Litani rivier betere resultaten zou opleveren. De nederzetting Meskvaam bood de Israëli’s een effectieve vuurbasis vanwege de hoge ligging – maar zelfs dit voordeel kon de verdediging van het verzet niet breken.

Israël slaagt er niet in een ’tent’ neer te zetten in Khiam

Elke poging om op te rukken werd beantwoord met een felle tegenaanval. De vijand probeerde het opnieuw, deze keer vanuit de nederzetting Metulla, met als doel Khiam vanuit het oosten te omsingelen.

Opnieuw weigerde het verzet zich over te geven, het hield de hoge grond en voorkwam dat de Israëlische troepen voet aan de grond kregen in deze strategische stad – een stad met een trotse geschiedenis van strijd en een uitkijkpunt dat niet alleen een indrukwekkend uitzicht over Libanon biedt, maar ook over de grens.

Het was in Khiam (wat “tenten” betekent) waar de bezettingstroepen, in samenwerking met de milities van het Zuid-Libanese Leger (SLA), een beruchte gevangenis en folterfaciliteit runden voordat ze in 2000 gedwongen werden zich terug te trekken.

De Israëlische manoeuvres van de afgelopen dagen laten een patroon zien dat boekdelen spreekt over hun strategie en de beperkingen ervan. Het bezettingsleger heeft, zoals gebruikelijk, zwaar vertrouwd op steun van de luchtmacht, artillerie en de marine om directe confrontaties met verzetsstrijders te vermijden.

Dit overdreven vertrouwen in langeafstandstactieken heeft de opmars van grondtroepen traag en ineffectief gemaakt. De terughoudendheid om tanks en zware voertuigen in te zetten komt voort uit angst – de gevreesde Kornet raketten die het verzet bezit kunnen gepantserde doelen op een afstand van vijf tot zeven kilometer uitschakelen, waardoor elke gepantserde opmars riskant is.

Door deze aarzeling heeft de infanterie niet voldoende steun, waardoor hun operationele diepte beperkt is. Omdat ze in hechte groepen van negen tot elf soldaten opereren, zijn ze bang om gevangen genomen te worden, en deze weloverwogen, voorzichtige bewegingen hebben hen een makkelijker doelwit gemaakt voor het verzet, dat elke gelegenheid heeft aangegrepen om toe te slaan, wat tot verdere verliezen heeft geleid.

Beperkingen van de Israëlische strategie in het zuiden

Ondanks de voortdurende lucht- en artilleriebeschietingen heeft het verzet de controle over het front behouden en raket- en artillerieaanvallen over de grens gelanceerd. Veel belangrijke locaties zijn herhaaldelijk het doelwit geweest, wat hun strategisch belang voor de operaties van de vijand onderstreept.

Als gevolg hiervan is het Israëlische leger er niet in geslaagd om ook maar één dorp in Zuid-Libanon te bezetten. De dorpen langs de grens zijn op grote schaal verwoest – de meeste huizen zijn tot puin gereduceerd op een manier die het internationaal recht, inclusief de principes van het humanitair recht, schaamteloos negeert – maar de bezetting en controle zijn voor Israël buiten bereik gebleven.

De legendarische vastberadenheid van het verzet heeft een duidelijke boodschap afgegeven: militaire daadkracht is hier niet mogelijk. Elke opmars naar Libanon zal enorme kosten met zich meebrengen en zelfs als die wordt gemaakt, zal het vrijwel onmogelijk zijn om de controle te behouden.

De geschiedenis staat bol van de pijnlijke herinneringen aan Israëls eerdere invallen in het zuiden, en het lijkt erop dat ze voorbestemd zijn om die les nog eens te leren.

Een van de meest opvallende kenmerken van deze huidige confrontatie is het strategische gebruik van drones door het verzet. Deze drones zijn opmerkelijk effectief gebleken in het infiltreren van het Israëlische luchtruim en het ontwijken van moderne verdedigingssystemen zoals de Iron Dome en David’s Sling.

De Israëlische luchtmacht heeft moeite met deze kleine, flexibele bedreigingen vanuit de lucht en slaagt er ondanks meerdere pogingen niet in om ze te onderscheppen. Deze nieuwe factor heeft het slagveld een nieuwe vorm gegeven en vormt een grote uitdaging voor Tel Aviv.

Drones zijn strategische wapens geworden. Hun impact is niet alleen tactisch, maar ook politiek voelbaar, omdat ze boven strategische locaties blijven zweven, langs de verdediging glippen en toeslaan waar ze maar willen – inclusief het huis van premier Benjamin Netanyahu en een militaire basis in de buurt van Ben Gurion Airport.

Een aanhoudende staat van onveiligheid

Terwijl de grondmanoeuvres van Israël hebben gefaald, heeft het geprobeerd deze tegenslagen goed te maken met luchtoverheersing. Intensieve luchtaanvallen en pogingen om drone-invasies te stoppen hebben een groot deel van de strijd naar het luchtruim verplaatst.

Ondanks hun vernietigende kracht hebben luchtoperaties echter niets veranderd aan de realiteit op de grond. Veiligheid blijft ongrijpbaar voor Israël, vooral in het noorden, omdat kolonisten nog steeds weigeren “naar huis” terug te keren – een belangrijke doelstelling van Tel Aviv in de oorlog tegen Libanon.

De vergelijking van “ontbrekende veiligheid” gaat inderdaad op aan beide kanten van de grens. Terwijl Libanon te lijden heeft onder de vernietiging van zijn huizen en erfgoed, heeft Israël te maken met een andere, zij het niet minder impactvolle vorm van onveiligheid.

De constante regen van raketten en de aanhoudende aanwezigheid van drones hebben het gevoel van veiligheid in Israëlische steden, bases, boerderijen en kazernes aan diggelen geslagen. Het lijkt erop dat de stabiliteit alleen zal terugkeren als Israël bereid is zich opnieuw te houden aan de voorwaarden van VN-resolutie 1701.

Dit is de harde realiteit ter plaatse. De verdedigers van Zuid-Libanon hebben veerkracht en kracht getoond, terwijl de Israëlische campagne, ondanks de steun van de VS en superieure vuurkracht, beperkt werd door de veerkracht van zijn tegenstanders en de steeds veranderende dynamiek van moderne oorlogvoering.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Mijn antwoord aan de religieuze zionist met “tranen in zijn ogen”

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: