Hoe Trumps ontmoeting met Zelensky de geschiedenis zou kunnen veranderen

Het spreekt voor zich dat de Donald nooit genoeg kan krijgen van de schijnwerpers. Maar onlangs in een live Oval Office-uitzending die over de hele wereld te zien was, heeft die dorst naar publieke aandacht misschien wel de loop van de geschiedenis veranderd. En zeer ten goede, ook al werd de trekker overgehaald door een derderangs acteur die niet eens wist hoe hij bij een van de grootste ego’s ter wereld een goede bruine neus moest halen.

Voor alle praktische doeleinden is het zieke avontuur van Washington in de vernietiging van een nepnatie – samen met de afschuwelijk onnodige dood van tienduizenden echte mensen die in Oekraïne verblijven – nu voorbij, schrijft David Stockman.

Zelensky zal binnenkort naar een schuilplaats in Costa Rica of een ongemarkeerd graf vertrekken. Daarna zal een regent als waarnemer voor de rest van wat nu de Potemkin-staat is die Lenin, Stalin en Chroesjtsjov met bolsjewistisch bloed en geweren hebben opgebouwd, tekenen voor een Trump/ Poetin staakt-het-vuren en een verdelingsakkoord – dat laatste was al in de maak sinds het juk van het communisme in 1991 werd opgeheven.

Sterker nog, de uiteindelijke versplintering van “Oekraïne” in het Oval Office zelf zal zeker snel de rationaliteit tartende farce ontmaskeren die de Washington/NAVO proxyoorlog tegen Rusland in zijn eigen “grensgebieden” is geweest. Die laatste term is natuurlijk de betekenis van het woord “oekraïne” in het Russisch.

En dan bedoelen we ook echt een monumentale farce. Zoals het meest recente hoofdstuk zich sinds februari 2022 heeft ontvouwd, hebben de VS en de EU samen het duizelingwekkende bedrag van bijna 400 miljard dollar uitgegeven om een Demolition Derby te voeren op de drempel van Rusland, en waarvoor?

Blijkbaar om de wapenhandelaren van de VS en Europa te plezieren met een grootse gelegenheid voor de verkoop van beaucoup nieuwe wapens om de uitgeputte NAVO-arsenalen aan te vullen. En dat alles in naam van dezelfde oude onzin over collectieve veiligheid en een “op regels gebaseerde internationale orde.”

Maar dat is allemaal gelul. Er is geen jota van Amerika’s binnenlandse veiligheid betrokken bij het lot van de voormalige Oekraïense Socialistische Sovjetrepubliek nadat het zich in 1991 afsplitste van het vervallen lijk van de Sovjet-Unie. En aangezien “Oekraïne” een door communisten gebouwd schijnbeeld van een natie was, was het sowieso niet voorbestemd om te blijven voortbestaan – noch zou zijn ondergang ook maar een klein beetje opgemerkt of kort herinnerd zijn door de hele wereld.

Dat wil zeggen, de volledig kunstmatige staat “Oekraïne” belichaamt de historische metafoor van de grensgebieden die Rusland aan het eind van de 18e eeuw had verworven, veroverd, bevolkt en ontwikkeld onder leiding van Grigory Potemkin. Deze laatste was de belangrijkste minister van het land, die letterlijk een intieme relatie had met de Russische keizerin Catharina de Grote.

Na de overname van de Krim door Catharina van het Ottomaanse Rijk in 1783 en de liquidatie van een klein Kozakkenvorstendom aan de benedenloop van de Dnjepr, de Zaporozjische Sich, dat de aangrenzende gebieden meer dan 200 jaar lang had bestuurd, werd Potemkin gouverneur van de regio. Hij noemde deze nieuwe gebieden prompt Novorossija of “Nieuw Rusland” ter ere van zijn geliefde/heerser. Eindelijk stroomden Russische mensen, kapitaal en handel de tot dan toe grotendeels lege steppen binnen.

De belangrijkste taken van Potemkin waren het pacificeren en heropbouwen van wat een door oorlog verscheurde regio was geweest door Russische kolonisten binnen te halen en de basis te leggen voor een nieuwe bloei van boerderijen, industrie, steden en handel. In 1787, toen er een nieuwe oorlog dreigde uit te breken tussen Rusland en het Ottomaanse Rijk, maakte Catharina II met haar hofhouding en verschillende ambassadeurs een ongekende reis van zes maanden door Nieuw-Rusland, waarbij ze de rivier de Dnjepr (blauwe draad op de kaart) af voer om haar nieuwe koloniën te inspecteren.

Een van de doelen van deze reis was om indruk te maken op Ruslands bondgenoten voor de oorlog. Om dit te bereiken zou Potemkin “mobiele dorpen” hebben opgezet op de oevers van de Dnjepr. Zodra de schuit met de keizerin en de ambassadeurs aankwam, bevolkten Potemkins mannen, verkleed als boeren, het dorp. Zodra de schuit vertrok, werd het dorp uit elkaar gehaald en stroomafwaarts in één nacht weer opgebouwd.

Hoezeer het verhaal ook apocrief is, de onderliggende metafoor kan niet treffender zijn. Het hele gebied van Lugansk en Donetsk (d.w.z. de Donbass) via Mariupol aan de Zee van Azov en aan beide oevers van de Dnjepr tot Odessa aan de Zwarte Zeekust stond voortaan bekend als Nieuw Rusland en werd als zodanig aangeduid op de hieronder afgebeelde kaart uit 1897.

Bovendien, zoek op andere kaarten van voor 1917 als je wilt, maar je zult geen land vinden met de naam Oekraïne, want dat was een plaatsnaam, geen staat. En de plaatsnaam kwam pas tot leven als een georganiseerde moderne samenleving als het zich uitbreidende grensgebied van het tsaristische rijk.

Novorossija vanaf het einde van de negentiende eeuw

Oekraïne werd dus pas een staat na de ineenstorting van het Russische Rijk door WO I en de machtsovername door Lenin en zijn wrede erfgenamen. Zoals te zien is op de kaart hieronder, werd de communistische administratieve eenheid die bekend werd als de Oekraïense SSR samengesteld uit Nieuw-Rusland (blauwe gebied) en andere delen en stukken van het tsaristische Rijk die van verschillende buren werden afgepakt (gele gebied) – samen met historisch Galicië (groene gebied) met Lviv als middelpunt, dat in beslag werd genomen door Stalin toen Polen in WOII werd uiteengereten.

Ten slotte werd de Krim (paars gebied), die door en door Russisch was vanaf het moment van aankoop door Catharina de Grote in 1783, in 1954 gedetacheerd aan Chroesjtsjovs Oekraïense landgenoten als een hoofdprijs in ruil voor hun steun in de strijd om de opvolging na Stalin.

Het laatste dat gezegd kan worden over de Oekraïense “grenzen” die de vijf hierboven getoonde kleurgecodeerde componenten schetsen, is dat ze sacrosanct waren in elke betekenisvolle betekenis van het woord. Ze vertegenwoordigden niet de organische evolutie van volkeren, nationale identiteiten en staten, maar de ijzeren vuist van het Sovjet politbureau en de bloeddorstige tirannen die er de scepter zwaaiden.

Dit betekende op zijn beurt dat toen de Sovjet-Unie in 1991 in de vuilnisbak van de geschiedenis stortte, de dagen van Oekraïne als eenheidsstaat geteld waren.

Onnodig te zeggen dat er helemaal geen gemeenschappelijke taalkundige en religieuze identiteit was. Zelfs 40 jaar nadat de Sovjetheersers klaar waren met het samenstellen van “Oekraïne” vertelt deze kaart van taalgebruik uit 1991 alles wat je moet weten. Dat wil zeggen, er waren overweldigende Russischtalige meerderheden in de Donbass en aan de Zwarte Zee (rode gebieden), die in sommige oblasts, waaronder de Krim, meer dan 75% Russischtalig waren. Daarentegen werd het centrum en westen bevolkt door Oekraïners, Polen, Bulgaren, Hongaren en anderen, waar Russischtaligen slechts 5% van de bevolking uitmaakten.

Taalkaart van Oekraïne uit de jaren 1990 naar percentage Russischtaligen

En nee, toen de communistisch geregeerde entiteit die bekend staat als de Oekraïense SSR zich afsplitste van het stoffelijk overschot van de ter ziele gegane Sovjet-Unie, werden de toevallige grenzen die het land erfde niet “gegarandeerd” door de VS in het zogenaamde Boedapest Memorandum van 1994 in ruil voor het opgeven van zijn kernwapens.

In feite heeft Oekraïne nooit kernwapens gehad! Deze wapens waren door de Sovjets op zijn grondgebied opgeslagen en stonden nog steeds onder controle van Moskou toen deze het Memorandum tekende samen met de VS en het Verenigd Koninkrijk. Maar er werden geen grenzen “gegarandeerd” omdat dat een verdrag zou zijn geweest dat de bevestiging van de Senaat en de steun van het Amerikaanse volk zou vereisen – iets wat Bill Clinton en zijn medewerkers niet wilden testen.

In plaats daarvan kreeg de nieuwe Oekraïense regering “garanties.” Maar welke rubberachtige definitie die term ook inhield, het werd snel genoeg duidelijk gemaakt door Deep State-agenten van Buitenlandse Zaken, NED en de CIA, die zichzelf bezighielden met het ontketenen van kleurenrevoluties in Oekraïne niet lang nadat Poetin op 1 januari 2000 aan de macht was gekomen.

Hoe dan ook, toen de verkiezingsmachinerie en de democratie na 1991 eenmaal waren ingesteld, maakten de resulterende verkiezingskaarten één ding overduidelijk: Mensen stemden zoals ze spraken.

Dit is duidelijk te zien in de drie kaarten hieronder. De Oekraïense democratie begon, rijpte en eindigde op dezelfde manier. Namelijk met een electoraat dat veel scherper verdeeld was dan zelfs de Red State versus Blue State politiek van de VS in de afgelopen decennia.

In 1994 voerde Leonid Kuchma, een voormalig industrieel manager uit het sterk geïndustrialiseerde, Russischtalige oosten (Dnipropetrovsk), campagne op een platform dat de economische banden met Rusland benadrukte en een sterk beroep deed op de Russischtalige bevolking in Oost-Oekraïne en de Krim.

In de tweede ronde van die verkiezingen won Kuchma ongeveer twee derde van de stemmen in Oost-Oekraïne, waar etnische Russen en Russischtaligen de overhand hadden, en bijna 90% op de Krim, een regio met een etnisch Russische bevolking van 70%.

Aan de andere kant was Leonid Kravtsjoek, de eerste president en de zittende president in 1994, een sleutelfiguur in de onafhankelijkheidsbeweging van Oekraïne. Hij had zichzelf gepositioneerd als borg voor de Oekraïense soevereiniteit en nationale identiteit. Hij kreeg zijn meeste steun uit West-Oekraïne, waar Oekraïenssprekenden en nationalistische sentimenten overheersten, en behaalde in die regio’s 70 tot 80% van de stemmen.

Deze diepe kloof in het electoraat is nooit veranderd. In tegenstelling tot de VS, waar een GOP-kandidaat voor het gouverneurschap in 2022 zelfs 47% haalde in de diepblauwe staat New York, was de stemverdeling in de hardste kern van de respectieve regio’s (donkerrood en donkerblauw) in veel plaatsen meer dan 90/10.

Zo verloor de pro-Russische kandidaat, Viktor Janoekovitsj, bij de verkiezingen van 2004 nipt de algemene telling, ook al domineerde hij overweldigend in het oosten en zuiden met marges van 70% tot 90%.

Verkiezingsuitslag 2004 in Oekraïne

In 2010 daarentegen ging Janoekovitsj terug naar dezelfde massale overheersing van zijn eigen Russischtalige regio’s in het oosten en zuiden, terwijl hij toesloeg in het westen. Maar deze keer had hij geavanceerde campagnehulp van in Washington gevestigde verkiezingsadviseurs (zoals de beruchte Paul Manafort, die in 2016 tijdelijk de campagne van Donald Trump in rode versus blauwe staten leidde, totdat hij werd genageld door de Russofoben in de Deep State). Bijgevolg slaagde de pro-Russische Janoekovitsj erin om genoeg oplopende stemmen te verzamelen om de eeuwige Oekraïense nationaliste, Julia Timosjenko, te verslaan in de landelijke telling.

Verkiezingsuitslagen 2010 in Oekraïne

Het hoeft geen betoog dat de Oekraïense verkiezingen van 2010 in de ogen van Washington niet heilig waren, want de kiezers kozen de verkeerde kandidaat!

De neocons onder leiding van de afschuwelijke Victoria Nuland, die de toenmalige vicepresident Joe Biden omringde, pleegden daarom in korte tijd een staatsgreep tegen Janoekovitsj in februari 2014. Maar zelfs toen ze hem van de macht verdreven en naar Moskou dwongen te vluchten, hadden ze geen idee van het wankele politieke evenwicht dat ze aan het verstoren waren.

Maar het duurde niet lang om de lont in het kruitvat te steken. In korte tijd deden de volgelingen van de bondgenoot van Hitler in de Tweede Wereldoorlog, Stephan Bandera, die de niet-gekozen, door Washington geïnstalleerde regering in Kiev domineerden, twee destructieve stappen die neerkwamen op een signaal om “de opdeling te laten beginnen.”

De eerste was het afschaffen van Russisch als officiële taal in de Donbass en elders. En de tweede was de brandmoord op meer dan 50 pro-Russische vakbondsleden in een gebouw in Odessa door aanhangers van de Kievse regering.

Het was dus slechts een kwestie van tijd voordat de meeste roodgekleurde gebieden op de kaarten hierboven hun onafhankelijkheid uitriepen. Het was ook een kwestie van tijd voordat de bevolking van wat de Russische provincie de Krim was geweest, massaal (80%+) stemde om zich weer bij de Russische Federatie te voegen. Daarmee kwam een einde aan hun korte verblijf in de Oekraïense staat, die in 1954 een geschenk was geweest van Chroesjtsjov aan de communistische misdadigers in Kiev die hem hadden geholpen de macht te grijpen na de dood van Stalin.

Ook was de nieuwe proto-fascistische regering in Kiev in korte tijd van plan om haar historische buur en voormalige loyale overheerser in Moskou tegen zich in het harnas te jagen door lid te willen worden van de NAVO en een brute, niet aflatende oorlog te beginnen tegen de afgescheiden republieken van de Donbas. Deze aanval kostte uiteindelijk meer dan 15.000 burgers het leven tijdens de acht jaar durende aanloop naar de Russische invasie in februari 2022.

Het hoeft geen betoog dat Poetin net zo min geïnteresseerd was in het plaatsen van kernraketten dichter bij zijn eigen grens als president John Kennedy in oktober 1962. Hij was ook niet van plan om de voortdurende slachting van Russischtaligen in de Donbass toe te staan nadat Kiev een week voor de invasie van 24 februari (2022) een drastisch opgevoerde beschietings- en bombardementscampagne op deze belegerde gebieden had gelanceerd.

Dat wil zeggen, de geschiedenis was verre van zwart-wit. Hoewel de Donald vaak zijn huiswerk niet doet, wist hij in dit geval dat de “niet-uitgelokte” invasie een uitvlucht is van de Deep State. Dus verleden week vrijdag liet hij zich niet de les lezen door de incompetente zanger en danser die door de hieronder afgebeelde meute oorlogszuchtige UniParty en GOP RINO’s naar het Oval Office werd gestuurd om de huidige zittende president in te palmen voor een nieuwe ronde wapens en financiële middelen.

Dus in antwoord op Zelensky’s Poetin-gehuil vond de Donald het niet erg om de waarheid te verkondigen. De oorlog in Oekraïne was in feite uitgelokt door de oorlogsmachine van Washington en de hieronder afgebeelde raad van bestuur van de Senaat.

Natuurlijk zal er, nu de waarheid op tv werd verteld, snel een einde komen aan de zinloze moorddadige en volstrekt ontoelaatbare NAVO-proxyoorlog tegen Rusland. En daarmee komt er een nog belangrijkere afwijzing van de hele post-1991 neocon bestendiging van een Amerikaans Imperium dat in de eerste plaats nooit had mogen worden opgericht.

Dat wil zeggen, de valse demonisering van Poetin en Rusland door de Uniparty zal nog resoluter worden afgewezen. Want afgezien van het op handen zijnde scheidingsakkoord tussen Trump en Poetin over Oekraïne, zal de kaart van Oost-Europa niet snel veranderen.

Het hele idee dat Poetin van plan is om het oude Sovjetrijk te laten herrijzen en dat Polen, Litouwen, Letland, Estland, Moldavië en bestemmingen in het westen de volgende zijn die voor een invasie in aanmerking komen, is uit de lucht gegrepen. Het kwaadaardige doel ervan was om de NAVO een reden te geven om nog verder naar het oosten uit te breiden tot aan de drempel van Rusland en om Washington’s oproep tot oorlog te rechtvaardigen in een gebied dat geen enkel verdomd klein beetje verschil maakt voor de binnenlandse veiligheid van Amerika.

In hemelsnaam. De archieven van de Amerikaanse post-Sovjet diplomatie zijn ook kristalhelder over deze zaak. Bush de Oude en zijn minister van Buitenlandse Zaken James Baker beloofden Gorbatsjov expliciet dat in ruil voor de ontmanteling van het Warschaupact en de eenwording van Duitsland, de NAVO geen centimeter naar het oosten zou opschuiven.

En die belofte werd gedaan om overduidelijke redenen: Het Sovjetrijk was verdwenen en de dreiging van het enorme Rode Leger was verdwenen. De troepen werden niet eens meer betaald en de tanks en artillerie werden omgesmolten en verkocht voor schroot. Dus had ex-parachutist George HW Bush in 1992 naar de luchtmachtbasis Ramstein in Duitsland moeten parachuteren, de overwinning moeten uitroepen en de NAVO naar een nieuw museum van wereldvrede moeten sturen.

De zeer scherpzinnige “vader” van de containmentdoctrine en het NAVO-bondgenootschap van 1949, professor George F. Kennan, waarschuwde destijds dat het bestendigen en uitbreiden van de NAVO onder deze omstandigheden dwaasheid zou zijn. Toen de Senaat in 1998 toch stemde voor uitbreiding van de NAVO met Polen, Hongarije en Tsjechië, merkte hij helderziend op,

In één woord, alles op het spel zetten om Oekraïne in een verouderd NAVO-bondgenootschap te krijgen dat al lang over zijn houdbaarheidsdatum heen was en nog steeds is, is zeker een van de domste daden van buitenlands beleid in de hele Amerikaanse geschiedenis.

En nu, na de gedenkwaardige gebeurtenissen van het afgelopen weekend, is de kans eindelijk gekomen. Dat wil zeggen, om de namen te noemen, de schuld te geven, te schande te maken en de UniParty-slopers van de Amerikaanse democratie, welvaart en vrijheid uit de zetels van de macht te verdrijven die de natie naar haar huidige hachelijke toestand hebben gebracht.

De missie van president Trump om de geschiedenis te veranderen is op dit moment dus glashelder. Hij moet van Oorlog & Vrede de belangrijkste kwestie maken op de oevers van de Potomac en de overblijfselen van de UniParty een krampachtige apoplexie bezorgen door de Nobelprijs voor de Vrede te winnen voor het beëindigen van deze nodeloze oorlog met dezelfde voortvarendheid als Eisenhower deed met Korea in 1953.

Op die manier kan hij de grote missie volbrengen waarvoor hij blijkbaar tegen alle verwachtingen in is uitverkoren door de goden van de geschiedenis. Dat is om de Uniparty resoluut te versplinteren en zo vluchtelingen van beide kanten van het gangpad te verzamelen in een gerevitaliseerde politieke kracht die de mensen van Flyover America in staat kan stellen om hun democratie terug te winnen van de corrupte, zichzelf in stand houdende heersende klasse die aan de Potomac ontstond.

Het hoeft geen betoog dat de Donald goed op weg is naar zijn missie. Toen Zelensky de volgende repliek gaf op het feit dat hij uit het Witte Huis was gezet, was de Donald niet ver weg met een perfect passend antwoord.

Ja, er waren twee partijen in deze oorlog en de echte agressor was gevestigd aan de oevers van de Potomac, niet de Moskva/Oka/Volga.

Trump waarschuwde in antwoord met woorden die niet meer zijn gehoord uit het Oval Office sinds juni 1963, toen JFK zijn kortstondige oproep deed om een einde te maken aan de Koude Oorlog op de Amerikaanse Universiteit.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Welkom bij de “de-westerniseringsbeweging”

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: