Het Westen kan niet langer oorlog voeren

Het Westen heeft moeite om Oekraïne van munitie voor zijn tegenoffensief te voorzien, terwijl Rusland alle verwachtingen dat het zonder wapens en munitie zou komen te zitten, heeft gelogenstraft. In wezen heeft het Westen niet langer de capaciteit om aan de eisen van de industriële oorlog van de 21e eeuw te voldoen. Terwijl Rusland en China nog steeds de middelen hebben om grootschalig oorlog te voeren.

In de aanloop naar de Grote Financiële Crisis bevond de Westerse wereld zich op het hoogtepunt van het unipolaire moment. Amerikaanse kracht en dominantie werden als vanzelfsprekend beschouwd, en de landen die vandaag de dag de bittere rivalen van de VS zijn geworden – Rusland en China – werden nog steeds geacht op weg te zijn naar assimilatie in de Westerse economische en politieke orde, schrijft Malcom Kyeyune.

Als gevolg daarvan zagen de Westerse defensieplanners slechts twee manieren waarop het Westen de komende jaren zou moeten vechten. Ten eerste zag het Westen zichzelf betrokken bij korte, scherpe en verbluffend hightech interventies tegen “schurkenstaten” zoals Noord-Korea, Libië en Iran. Ten tweede zou het Westen zich bezighouden met “vredesmissies”; het voeren van verschillende gevechten tegen opstandelingen in de meer benepen uithoeken van de wereld, allemaal in dienst van het uiteindelijk overbrengen van de rest van de mensheid naar het liberale democratie- en markteconomiemodel dat werd geprezen als het laatste woord in de menselijke politieke en sociale ontwikkeling. In het tijdperk na het einde van de geschiedenis was dit de manier waarop oorlog gevoerd moest worden.

Deze dromen zijn nu achterhaald. Erger nog, in 2023 blijken ze ronduit dwaas te zijn geweest, zelfs suïcidaal voor het collectieve Westen. Het conflict in Oekraïne heeft aangetoond dat industriële oorlogvoering terug is; in werkelijkheid is het misschien nauwkeuriger om te zeggen dat het nooit is weggeweest. Rusland werd aan het begin van de oorlog bespot als een economie zo groot als België en Nederland, en experts in het Westen waren er zeker van dat zo’n relatief kleine economie een langdurig conflict niet zou kunnen doorstaan. De Russen zouden zonder raketten komen te zitten, en dan zouden ze zonder granaten komen te zitten, en uiteindelijk zouden ze ook zonder kogels, handgranaten en schoppen komen te zitten.

Meer dan 500 dagen na de invasie van Oekraïne blijkt de waarheid het tegenovergestelde te zijn. Het BBP in niet-aangepaste dollartermen doet er niet toe als het op oorlog voeren aankomt, want artilleriegranaten worden van staal gemaakt, niet van papiergeld. Het hebben van staalindustrie en fabrieken maar geen geld betekent dus heel wat, terwijl het hebben van geld maar geen staalindustrie en geen artilleriefabrieken weinig betekent. Het recente nieuws dat de VS clusterbommen naar Oekraïne stuurt – een controversieel wapentype dat door de meeste NAVO-landen verboden is – was veelzeggend. Niet zozeer in morele termen, maar om wat het ons over de Verenigde Staten vertelde: de grootste economie ter wereld heeft bijna geen conventionele munitie meer om naar Europa te sturen. En dat nadat het diep in zijn eigen voorraden had gegraven en munitie had opgescharreld van elke geallieerde natie op de planeet.

In 2017 was de reactie in Washington op de opmerkingen van Donald Trump over China – dat hij zei dat China de grote concurrent was, dat het Amerika’s lunch aan het opeten was, dat het de echte bedreiging was – er over het algemeen een van ongeloof, zelfs van spot. Amper zes jaar later is het bespreken van een aankomende oorlog met China een tijdverdrijf voor beide politieke partijen. Als je Amerikaanse politici hoort praten, is die oorlog steeds onvermijdelijker; de tijdschema’s zijn ook niet bepaald lang. Een term die tegenwoordig in Washington gebruikt wordt, is het “Davidson window”; een term die vernoemd is naar admiraal Philip Davidson, voormalig commandant van het Indo-Pacific Commando van de Verenigde Staten, die de meest waarschijnlijke datum voor een conflict over Taiwan op 2027 plaatste.

Oorlogskoorts verteert Washington deze dagen. Denk maar eens aan een gesprek dat in maart werd georganiseerd door het US Center for Strategic and International Studies, waaraan de Republikeinse afgevaardigde Mike Waltz uit Florida en de Democratische afgevaardigde Jason Crow uit Colorado deelnamen, die beiden in het House Armed Services Committee zitten. Tijdens de discussie deden zowel Waltz als Crow alsof een oorlog met China een uitgemaakte zaak was. Waltz zei dat de VS zich in “een race tegen de klok” bevond. Crow ging nog veel verder: hij pleitte er openlijk voor dat de VS hun zelfopgelegde limieten zouden opheffen op het aantal leden van het Amerikaanse leger in uniform dat zich op een bepaald moment in Taiwan mag bevinden. Natuurlijk kan dit provocerend zijn voor de Chinezen, gaf Crow toe, maar hij zei dat “de kat uit de zak is” wat Taiwan betreft en dat “we allebei een kant hebben gekozen”. In het Westen zijn we van een wereld waarin een grootmachtenconflict ondenkbaar was, naar een wereld waarin er in het Amerikaanse Congres een groeiende tweepartijenovereenkomst is dat het een dwaze tijdverspilling is om te proberen een grootmachtenoorlog te vermijden, omdat de oorlog onvermijdelijk is.

Dus is een grootmogendhedenconflict, zelfs een Derde Wereldoorlog, zo waarschijnlijk als sommigen in Washington denken? Het antwoord is nee, maar dit is minder goed nieuws dan het lijkt. De Tweede Wereldoorlog was de ultieme industriële oorlog, en dus werd de volledige productieve macht van ’s werelds grootste mogendheden tegen elkaar uitgespeeld. Tijdens het hoogtepunt van Amerika’s deelname werden er geen nieuwe wasmachines of automodellen uitgebracht: de industriële capaciteit ging volledig op aan de inspanningen om de As-mogendheden te vernietigen. Jukebox- en typemachinefabrieken produceerden eindeloze hoeveelheden M1 karabijnen; autofabrikanten werden van de ene op de andere dag tankfabrikanten. Niets van dat alles is meer mogelijk voor Westerse landen.

Neem het voorbeeld van Groot-Brittannië. Het land verloor meer dan vijftienduizend tanks tijdens de Tweede Wereldoorlog. Vandaag de dag heeft Groot-Brittannië minder dan tweehonderdvijftig van zijn main battle tanks, en ongeveer een derde daarvan werkt niet meer. Omdat het Verenigd Koninkrijk geen capaciteit meer heeft om nieuwe tanks te bouwen (de laatste tankfabriek sloot in de jaren 2010), bestaat een steeds groter deel van de overgebleven Britse tanks nu alleen nog maar om “gekannibaliseerd” te worden: uit elkaar gehaald voor reserveonderdelen om in de steeds minder tanks te stoppen die nog werken. Tussen 2010 en 2014 heeft het Ministerie van Defensie 43 Challenger 2 tanks, die het grootste deel van de Britse pantservoertuigen uitmaken, “afgedankt” door ze “niet meer economisch te repareren”, zo bleek uit een informatieverzoek van de Times.

Kan Groot-Brittannië deelnemen aan het grootmachtenconflict dat in Washington wordt voorbereid? Natuurlijk, zolang het maar dicht bij de Britse eilanden wordt uitgevochten en alle betrokkenen een herenakkoord sluiten dat de oorlog niet langer dan twee weken mag duren. Voorbij dat punt zullen de Britse munitievoorraden opraken en zijn er geen jukebox- en typemachinefabrieken meer om te bouwen tot militaire productie, noch het getrainde personeel dat nodig is om de fabrieken te laten werken. Het is ongeveer net zo onrealistisch voor het VK om terug te keren naar de manier waarop het de Tweede Wereldoorlog vocht, als het zou zijn om terug te keren naar de tactieken en wapens die gebruikt werden in de Slag om Agincourt. Het probleem is niet dat Groot-Brittannië op de een of andere manier de “technologie” van de longbow vergeten is (hoewel dat in sommige opzichten waarschijnlijk wel zo is), maar dat de Britse economie geen tienduizenden (grotendeels Welshe) yeomen voortbrengt die het boogschieten met de longbow van kinds af aan beheersen.

Het Westen dacht dat de industriële oorlogsvoering dood was, maar werd pas langzaam wakker geschud door de volledige reikwijdte van wat de zelfopgelegde deïndustrialisatie werkelijk inhoudt. In zijn eigen interne briefings schat het Pentagon nu dat de Chinese scheepsbouwcapaciteit 200 keer groter is dan die van de VS, en er is geen manier om die kloof te dichten. Ter vergelijking: de kloof tussen Japan en de VS in de Tweede Wereldoorlog was “slechts” tien tot twintig keer in het voordeel van de VS, wat – terecht – werd beschouwd als een fundamenteel onoverkomelijke machtsongelijkheid. Om te denken dat dit gewoon betekent dat de VS in het nadeel zouden zijn in een conflict met China, maar dat ze nog steeds zouden kunnen vechten en winnen op dezelfde manier en met dezelfde middelen als in eerdere industriële conflicten, is miskennen hoezeer de wereld veranderd is.

Zodra je deïndustrialiseert, kun je niet langer oorlog voeren waarbij tienduizenden tanks, vliegtuigen en pantserwagens worden ingezet – en vervolgens verloren gaan – en waarbij honderden miljoenen artilleriegranaten worden gebruikt. Dat betekent niet dat oorlogsvoering onmogelijk wordt: er zijn vele grote en kleine oorlogen uitgevochten in Centraal-Afrika. Maar industriële oorlogvoering? Nee, die behoort toe aan naties met grote industriële bases. En om die in het Westen weer op te bouwen tot het niveau van, laten we zeggen, 1960, belooft niet veel goeds. Het heeft meer dan een generatie geduurd om te deïndustrialiseren, en het zal waarschijnlijk net zo lang duren om het ongedaan te maken, als het al ongedaan gemaakt kan worden.

Alle oorlogsvoering hoort bij een tijd en een plaats. Net zoals we morgen geen langeboogschutters uit Wales meer hebben die dapper de bloem van de Franse adel neerhalen, is de tijd voorbij dat de VS duizenden liberty ships en tienduizenden vliegtuigen bouwden om in de Stille Oceaan te gooien. De Derde Wereldoorlog komt er niet aan. Het feit dat deze niet langer kan plaatsvinden in de wereld waarin we nu leven, zal in de loop der tijd worden gezien voor wat het is: als zowel een grote en noodzakelijke zegening als een werkelijk verschrikkelijke ramp.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Amerikaanse militaire hardware – zoals modeontwerp, niet gemaakt om lang mee te gaan

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: