Het rode verleden van de groenen

Tegenwoordig heeft Groen Links het imago van een gezellige, milieubewuste, sociaal betrokken en progressieve partij. Veel jongeren stemmen GroenLinks omdat zij niet beter weten, Jesse Klaver er wel sympathiek uitziet en de vage pro-milieu en “progressieve” praatjes van de partij naadloos aansluiten op wat veel jongeren is voorgekauwd op school. Onkritisch volgen zij deze partij dan ook, zonder wat dieper te kijken naar wat Groen Links nu echt is en wat voor associaties zij heeft. Maar wat is GroenLinks werkelijk? Wat is haar origine, haar ideologische wortels en waar staan zij nu echt voor?

GroenLinks is een klassiek voorbeeld van een “watermeloen”-partij. Groen van buiten maar Rood van binnen. Dit soort partijen bestaan onder andere in Duitsland, de Scandinavische landen, Oostenrijk, de V.S. en meer. Waarom Rood? Omdat de milieuvriendelijke, ecologische boodschap altijd gepaard gaat met sociaal ultralinkse retoriek. Inkomensgelijkheid, welvaartsherverdeling, vertegenwoordiging van vrouwen en minderheden ten koste van meritocratie, homohuwelijk, transgender acceptatie, een afkeer van privé eigendom en een economisch ronduit socialistisch beleid. Dit wordt altijd als totaalpakket aangeboden. De Groene partijen hebben het zo weten te spelen dat zij een monopolie op milieuvriendelijke retoriek hebben verkregen, dus als men milieubewust is en ecologisch beleid wil steunen, wordt men gedwongen het sociaal-marxistische beleid mee te slikken, schrijft gastauteur Éordred.

Het rode van de watermeloen slaat echter ook op de verhulde ideologie van de partij. GroenLinks is de successor partij van de CPN, de Communistische Partij Nederland. Na de val van de muur en het einde van de Sovjet-Unie, waren communisme en marxisme in diskrediet gebracht en veel marxistische ideologen kozen ervoor om zich om te smeden naar “Groen”. Het resultaat in Nederland was GroenLinks, ontstaan in 1989 uit het samensmeden van de Communistische Partij Nederland, de Pacifistische Socialistische Partij, de Politieke Partij Radikalen en de Evangelische Volkspartij. 3 extreemlinkse marxistische partijen en een sekte verdwaalde christenen die de sociale boodschap van Jezus op een zeer socialistische manier uitlegden. Het ideologische overgewicht lag bij de CPN. Vanaf het begin en tot op heden is het bestuur van de partij overwegend communistisch.

GroenLinks heeft door dit ontstaan verleden nogal wat dubieuze connecties met extreemlinkse groeperingen. In 2005 werd de Groenlinks senator en oud-CPN-lid Sam Pormes geschorst uit de eerste kamer nadat bekend werd dat hij in de jaren 70 lid was geweest van een actiegroep genaamd De Rode Jeugd. Deze groep stond erom bekend  dat zij straatgeweld en bomaanslagen pleegden. Pormes zelf had in Jemen guerrillatactieken getraind, zij aan zij met het Palestinian Liberation Army en de Rotte Armee Fraktion, een gewelddadige Duitse terreurgroep die, naast vele moorden in Duitsland te hebben gepleegd, ook 5 Nederlanders vermoorden. 3 agenten en 2 douaniers werden tijdens terreuracties van de RAF op Nederlandse bodem gedood. Verder had Pormes connecties met de Molukse treinkappers. Pormes fungeerde als bemiddelaar voor de Molukse beweging. In 1982 nam Pormes een politieauto onder vuur, maar kreeg slechts een lichte straf omdat de rechtbank het niet bewezen achte dat hij de agenten wilde doden. Hij kreeg zeven maanden cel voor vuurwapenbezit. In de jaren 90 werd Pormes voorzitter van een verslavingszorginstelling, aldaar fraudeerde hij een bedrag van 40,000 gulden door middel van advies en loonconstructies. Ondanks dit verleden kon Pormes lid worden van GroenLinks en was van 1990 tot zijn schorsing in 2005 lid. In 2006 werd zijn schorsing uit de partij teruggedraaid en hij is tot op heden duo-raadslid en voorzitter van de GroenLinks-afdeling in Assen.

Paul Rosenmöller is een GroenLinks-prominent, voormalig partijleider, tweede Kamerlid en voert momenteel de GroenLinks-lijst voor de Senaatsverkiezingen aan. Zijn politieke verleden is vooral te vinden onder extreemlinkse maoïstische groeperingen. Onder andere de maoïstische Groep Marxisten-Leninisten/Rode Morgen, welke genocide in Cambodja ontkende en zelfs zo ver ging een ondersteuningsverklaring aan Pol Pot te publiceren, waar Pol Pot persoonlijk op reageerde met een dankbrief. De Rode Morgen wilde van Nederland een Communistische staat maken. Rossenmöller heeft dan ook in het verleden gezegd dat het regime van Mao Zedong een voorbeeld voor de Nederlandse politiek zou moeten zijn. In 1976 reisde Rossenmöller af naar Albanië om daar praktijkervaring op te doen met communisme. Ondanks zijn anti-democratisch en extremistisch verleden als maoïst, is Rosenmöller nog steeds adviseur binnen GroenLinks. Daarnaast bekleedt hij, zoals gebruikelijk is bij salon-socialisten, een massa aan commissariaten en adviesfuncties ter waarde van enkele tonnen per jaar. Rosenmöller wordt hierom vaak aangevallen in de media, onder andere door zijn voormalige vakbondskameraden. Hij is vaak gedwongen gelden terug te betalen die hij verdiende boven de Balkenenendenorm van €180,000. Ironisch genoeg is Rosenmöller ook de voorzitter van de commissie Coruptiebestrijding Nederlandse Antillen en een uitgesproken tegenstander van de “graaicultuur”. Rosenmöller was ook een van de grootste aanstokers van de hetze tegen Pim Fortuyn, die dit uiteindelijk met zijn leven moest bekopen.

Wijnand Duyvendak is een oud-Tweede Kamerlid voor GroenLinks en huidig campagneleider van de partij. Hij is de meest beruchte extremist uit de GroenLinks-rangen. Duyvendak heeft een lang verleden binnen de krakersbeweging. Vanaf 1984 was Duyvendak actief in de krakerscéne, een onderhand op sterfbed liggende beweging, maar destijds zeer populair en gewelddadig. De krakersbeweging was bijvoorbeeld verantwoordelijk voor de aanval op Hans Janmaat in 1986 in Kedichem. Ook hield en houdt de krakersbeweging contact met Antifa en de twee groepen lopen grotendeels in elkaar over. Duyvendak pleegde in de jaren 80 inbraken bij legerbasissen en het ministerie van Binnenlandse Zaken, met als doel informatie over de veiligheidsdiensten en kernwapens en kerncentrales buit te maken en publiceerde deze vervolgens in zijn blad “Bluf!”. In zijn tijd als redacteur van het extreemlinkse blad “Bluf!” werden er namen en adressen van ambtenaren van Binnenlandse zaken in het blad gepubliceerd en plaatste men de oproep om bij hen in te breken en brand te stichten. Dit gebeurde dan ook bij onder andere George Verberg, voormalig directeur-generaal van Economische zaken. Ook werd een oproep geplaatst om de Paus te vermoorden tijdens zijn bezoek aan Nederland in 1985.

Met Duyvendak als Campagneleider heeft GroenLinks haar marxistisch economische platform secondair gesteld en geconformeerd aan de heersende neoliberale agenda. De partij onder Duyvendak heeft een grotere focus op milieu en sociaal progressivisme gelegd. Deze strategie bleek een winnende en GroenLinks heeft nu het hoogste aantal zetels in haar bestaansgeschiedenis.

Het merendeel van de GroenLinkse partijleiding, ook tegenwoordig nog, komt voort uit de Communistische Partij Nederland, Politieke Partij Radikalen en Pacifistische Socialistische Partij, allen ideologisch Marxistisch-Leninistisch. Hier volgen enkele voorbeelden van nog steeds actieve marxisten binnen Groenlinks:

• Nel van Dijk (CPN), oud Europarlementariër en voorzitster van het wetenschappelijk bureau van GroenLinks.
• Bram van Oijk (PPR), Tweede Kamerlid, voormalig fractievoorzitter en partijvoorzitter.
• Marijke Vos (PSP), Eerste Kamerlid, voormalig partijvoorzitster.
• Leo Platvoet (PSP), voormalig partijvoorzitter, voormalig eerste Kamerlid, momenteel beleidsadviseur van de partij.
• Herman Meijer (CPN), voormalig partijvoorzitter, kandidaat eerste Kamer. Activist tegen het taboe rond pedofilie.
• Henk Nijhof (PSP), voormalig partijvoorzitter.

GroenLinks is tegenwoordig een gevestigde partij met zetels in Gemeenteraden, Eerste en Tweede kamer en met eigen burgemeesters. Stemt de kiezer nu echt op een radicaal marxistische partij wiens partijtop (de campagneleider, meerdere Senatoren en Kamerleden en meerdere van de voormalige voorzitters) voor een groot deel bestaat uit onapologetische communisten met een verleden van geweldpleging en ophitsing? Een partij bestuurd door mensen die een anti-democratische ideologie als het Communisme voorstaan? Nee, de kiezer denkt dat zij voor het milieu kiezen, voor dieren, voor een linkse maar toch liberaal-democratische partij. De marketing van GroenLinks is erg goed, moet men toegeven. Soms laten ze het masker echter nog even glippen.

GroenLinks heeft de mond vol over democratie en de rechtstaat, maar was wel een van de meest actieve deelnemers aan de mars tegen “racisten in gemeenteraden” van maart 2017. Het doel van deze mars was democratische verkiezingen voorkomen en verzekeren dat de PVV en Forum voor Democratie niet konden worden verkozen. GroenLinks was een van de weinige politieke partijen die bereid waren zij aan zij te lopen met de communistische radicalen van Antifa, Internationale Socialisten en de Krakersbeweging.
Voormalig GroenLinks Kamerlid Tofik Dibi vertoonde zich met regelmaat bij betogingen van de Internationale Socialisten, een Antifa gelieerde groepering. Hilversumse fractiemedewerkster Anne Fleur Dekker was een actief Antifa-lid en deed mee aan de rellen in Hamburg in 2016. Ook schreef zij voor het blad van de Internationale Socialisten, “De Socialist”. De Internationale Socialisten zijn een Nederlandse groepering die Trotskisme en revolutie prediken.

GroenLinks politici hebben in het verleden vaker meegedaan aan andere radicale acties. GroenLinks raadslid voor Amsterdam Simion Blom werd in 2016 gearresteerd tijdens protesten tegen zwarte piet. Hij werd gearresteerd  tezamen met leden van de radicale actiegroep “Kick Out Zwarte Piet” van Jerry Aifrye, die ook ongeregeldheden veroorzaakten tijdens de Sinterklaasintocht van 2018.

Een bekend voorbeeld van het glippende masker is de GroenLinks Europarlementariër Judith Sargentini, die de vrees dat er zich terroristen onder de migratiegolf van 2015 zouden verschuilen afdeed als hysterie. Sinds 2018 is Sargentini de voornaamste Nederlandse strafpleiter tegen Polen en Hongarije in het Europese Parlement, die een soevereine nationale koers varen. GroenLinks maakt in het Europese parlement deel uit van de fractie De Groenen/Vrije Europese Alliantie. De constituerende partijen van deze fractie zijn allemaal watermeloen partijen: diep rood met een dun groen laagje als camouflage. Hun beleid richt zich dan ook veel meer op open grenzen, sociaal-progressivisme en het straffen van dissidente EU-landen dan enig positief milieu beleid.

Ook is GroenLinks nauw verweven met Oxfam-Novib. Onder andere tweede Kamerlid Bram van Oijk, voormalig Kamerlid en eerste Kamer kandidaat Farah Karimi, Kamerlid Arjan el Fassed en kamerlid Tom van der Lee hebben daar bestuursfuncties bekleed. Van der Lee en Karimi speelden een sleutelrol in het verhullen van de prostitutie en pedofilie praktijken van Oxfam-Novib op Haïti.

Op alle niveaus is GroenLinks verwikkeld met radicale marxistische groeperingen. Van oud maoïsten en CPN-leden in de partijtop tot raadsleden, Kamerleden en fractiemedewerkers die zij aan zij staan met radicale anti-democratische en revolutionaire marxistische en anti-blanke groeperingen. Het idee dat GroenLinks een milieu partij zou zijn, is patent vals. Het is een doorstartpartij om de in diskrediet gebrachte ideeën van een kader oude Communisten nieuw leven in te blazen. Milieu is slechts een dekmantel om een breder electoraat te bereiken. Wie GroenLinks stemt, kiest niet voor milieu maar voor marxistische ideeën zoals inkomensherverdeling, open grenzen, massa-immigratie, multiculturalisme, homohuwelijk en cultuurrelativisme.

-Éordred

*deze tekst was origineel geschreven als script voor een Erkenbrand video. Door omstandigheden publiceer ik de tekst als zodanig, want ik verkeer in de veronderstelling dat zij nooit tot een video verwerkt zal worden.*

Nederlandse autoriteiten ‘Verliezen compleet de grip op de samenleving’, waarschuwt de politiebond