Het Moskva raadsel – Als de NAVO het gedaan heeft, zal Rusland alle honden uit de hel op de NAVO loslaten

Noch de NAVO, noch Rusland vertellen ons wat er werkelijk gebeurd is met de Moskva, het legendarische admiraalsschip van de Zwarte Zeevloot. De NAVO omdat zij het in theorie weten. Moskou van zijn kant heeft duidelijk gemaakt dat zij niets zeggen zolang zij er niet zeker van kunnen zijn wat er gebeurd is, schrijft Pepe Escobar.

Eén ding is zeker. Als het Russische Ministerie van Defensie erachter komt dat de NAVO het gedaan heeft, zullen ze alle honden uit de hel op de NAVO loslaten, als in “asymmetrisch, dodelijk en snel”.

Wat de locatie van de Moskva betreft: zij was gepositioneerd in de buurt van een van de 3 booreilanden, die gebruikt worden om een hele sector van de Zwarte Zee te bewaken met hydrofoons en NEVA-BS radar, het meest westelijke, BK-2 Odessa, ongeveer 66 km ten noordoosten van Snake Island. Het geheel werd geïntegreerd in de regionale bewakingssystemen. Alles, letterlijk, werd in de gaten gehouden: schepen, laagvliegende doelen, kleinere echo’s, zelfs het dobberende hoofd van een nietsvermoedende zwemmer.

Er was dus een vrij kleine kans dat er iets – om nog maar te zwijgen van subsonische Neptunus raketten en Bayraktar drones – door dit luchtnet heen geglipt kon zijn.

Wat zou er dus gebeurd kunnen zijn?

Het zou een soort onderwater drone geweest kunnen zijn, losgelaten hetzij vanuit een of andere geniepige onderzeeër, hetzij door een Special Operations Team, komende van de westkust, met een tussenstop bij Snake Island. Dan is die drone er op de een of andere manier in geslaagd om zich van onderen door de romp van de Moskva te boren – en zijn lading binnenin te laten ontploffen.

Wat volgt komt van een topbron in Brussel: serieus, betrouwbaar, een bewezen staat van dienst van bijna twee decennia. Maar misschien verspreidt hij alleen maar desinformatie. Of opschepperij. Of het kan rotsvaste informatie zijn.

Voor we beginnen, moeten we erop wijzen dat het moeilijk is om de fabelachtige invalshoek van Neptunus/Bayraktar te geloven. Immers, zoals wij gezien hebben, had de Russische vloot een multidimensionale bewakings-/verdedigingslaag in de richting van Odessa opgezet.

De Moskva lag in de buurt van Odessa, dichter bij Roemenië. Een jaar geleden, zo beweert de bron, is er een nieuwe phased array locator op geïnstalleerd: het informatiebereik is 500 km. Volgens het standaard Oekraïense narratief werd de Moskva eerst geraakt door een drone, en werden de opspoorsystemen en antennes vernield. De Moskva was half blind.

Daarna – volgens het Oekraïense narratief – lanceerde men twee Neptunus kruisraketten vanaf de kust. De geleiding werd uitgevoerd door een Orion van de NAVO, die boven Roemenië hing. De raketten doken op het schip af met de doelzoekende koppen uitgeschakeld, zodat de stralenbundel niet zou worden gedetecteerd.

We hebben dus geleiding door de Orion van de NAVO, die de exacte coördinaten doorgaf, wat leidde tot twee treffers, en de daaropvolgende ontploffing van munitie (dat is het gedeelte dat erkend is door het Russische Ministerie van Defensie).

Een strategische treffer

De Moskva had gevechtsdienst op 100-120 km afstand van Odessa – en controleerde het luchtruim in een straal van 250-300 km. In feite verzekerde zij dus de overlapping van de zuidelijke helft van Moldavië, de ruimte van Izmail tot Odessa en een deel van Roemenië (inclusief de haven van Constanta).

De ligging kon niet strategischer zijn. Moskva belemmerde de heimelijke overbrenging van militaire vliegtuigen (helikopters en straaljagers) van Roemenië naar Oekraïne door de NAVO. Het werd 24/7 in de gaten gehouden. De luchtverkenning van de NAVO zat er helemaal op.

Als “killer” van de Moskva heeft de NAVO misschien niet gekozen voor de Neptune, zoals door de Oekraïense propaganda verspreid wordt; de bron wijst op de vijfde generatie NSM PKR (Naval Strike Missile, met een bereik van 185 km, ontwikkeld door Noorwegen en de Amerikanen).

Hij beschrijft de NSM als “in staat om het doel te bereiken langs een geprogrammeerde route dankzij de GPS-gecorrigeerde INS, zelfstandig het doel te vinden door er op een hoogte van 3-5 meter naartoe te vliegen. Wanneer het doel bereikt is, manoeuvreert de NSM en zet elektronische interferentie in. Als doelzoeksysteem wordt een zeer gevoelige warmtebeeldcamera gebruikt, die onafhankelijk de meest kwetsbare plaatsen van het doelschip bepaalt.”

Als direct gevolg van het treffen van de Moskva is de NAVO erin geslaagd een luchtcorridor te heropenen voor het overbrengen van vliegtuigen naar de vliegvelden van de regio’s Tsjernivtsi, Transkarpathië en Ivano-Frankivsk.

Parallel daaraan schijnt de Zwarte Zeevloot, na de vernietiging van de Moskva, volgens de bron “geen schip meer te hebben dat uitgerust is met een lange-afstands luchtdoelraketsysteem”. Natuurlijk blijft er op de Krim een driebands radar Sky-M systeem in bedrijf, dat alle luchtdoelen op een afstand tot 600 km kan volgen. Men kan zich afvragen of dit voldoende is voor alle Russische doeleinden.

Dus wat hebben we hier eigenlijk? Fantasie of werkelijkheid? Er was maar één manier om het te weten te komen.

Ik legde de info voor aan de onschatbare Andrei Martjanov, die de “Moskva als Slava kende in 1981, toen zij in de noordelijke baai van Sevastopol lag te drijven en mijn klas, die bij de eerste zomertraining aan boord van de oude kruiser Dzerzjinski was, een uitgebreide kennismaking met haar kreeg. Zij was dus een oude dame en het is jammer dat zij haar lange leven op deze manier en in deze tijd heeft moeten beëindigen.”

Martjanov is, nogmaals, de volmaakte professional, en benadrukte dat niemand, in dit stadium, echt weet wat er gebeurd is. Maar hij bracht enkele cruciale punten naar voren: “Per NSM (als we deze versie aanvaarden) zou, zelfs met zijn Low Observability en GPS geleiding onder normaal (dat is zee tot staat 5-6) en normale radio-doorlaatbaarheid, zelfs de oude fregatradar van de Moskva die raketten gezien hebben op afstanden van tientallen kilometers, ergens tussen de 15-20 met zekerheid. NSM zijn, zoals elke antischipraket van de NAVO, subsonisch, met hun snelheid ruwweg 300 meter per seconde. Dat laat, zelfs in een bereik van 15 kilometer, 45 seconden over om het spoor te detecteren en een afvuuroplossing te ontwikkelen voor welk “dienstdoend” AD-complex dan ook. Meer dan genoeg reactietijd.”

Martjanov benadrukt ook, “dat het onmogelijk is om de uitwendige inslag van de anti-scheepsraket te verbergen – men zal onmiddellijk weten wat het schip geraakt heeft. Bovendien moet men, om zo’n doelwit als de Moskva te raken en tot zinken te brengen, een salvo lanceren en niet slechts twee raketten, waarschijnlijk minstens 3-4. In dat geval zou Rusland weten wie de Moskva heeft aangevallen. Weet de NAVO het? Ik ben er zeker van dat deze gebeurtenis de NAVO op het lijf geschreven is, als het niet om een interne sabotage gaat, die in dit stadium absoluut niet uitgesloten kan worden. Ik ben er zeker van dat als Nebo operationeel was, het het salvo gezien zou hebben.”

Wat ons bij de onvermijdelijke afsluiter brengt:

“Als de NAVO erbij betrokken was, zullen we zeker vergeldingsacties zien, want zoals ik al de hele tijd vastleg, zijn de Amerikaanse bases in het Midden-Oosten en elders niets meer dan vette prestigieuze doelwitten.”

Bereidt u dus maar voor: er kan iets dodelijk “asymmetrisch” gaan opduiken.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Rusland woedend over zinken raketkruiser “Moskva” – spreekt over een Derde Wereldoorlog

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: