De belangrijkste rechtvaardiging voor de Israëlische aanvallen op Iran op 12 juni was de bewering dat Iran op het punt stond kernwapens te ontwikkelen.
Volgens het verhaal dat door Israël werd gepresenteerd en door Netanyahu werd herhaald in zijn openbare toespraken ter rechtvaardiging van de raketaanvallen op kernwetenschappers en generaals die banden hadden met het Iraanse kernprogramma, zouden de mate van uraniumverrijking en de voortgang van het programma garanderen dat Iran binnenkort in staat zou zijn om raketten met atoomkoppen te assembleren en uit te rusten, schrijft Raphael Machado.
Het nucleaire programma van Iran bestaat al tientallen jaren, maar kwam pas in het nieuwe millennium in een stroomversnelling door een specifieke focus van de staat en internationale samenwerking met Rusland, China en Pakistan. Het Internationaal Atoomenergieagentschap (IAEA) begon onmiddellijk meer aandacht te besteden aan het nucleaire programma van Iran (met veel meer eisen voor inspecties, verificaties en openbaarmakingen dan voor enig ander land ter wereld), waardoor het niet alleen door Israël, maar ook door de VS, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk het doelwit werd van inlichtingenoperaties.
De voor de hand liggende reden is dat Iran na Irak de belangrijkste geopolitieke rivaal van Israël in de regio is.
Deze druk, die duidde op een onwil om het soevereine nucleaire programma van Iran te accepteren, bracht het land ertoe om meer discrete onderzoeks- en verrijkingsfaciliteiten te ontwikkelen, buiten het bereik van de verre van onpartijdige ogen van de IAEA. Toen spionnen echter het geheime nucleaire programma van Iran aan het licht brachten, leidde dit enkele jaren geleden tot de beruchte internationale impasse, die culmineerde in sancties tegen het land.
Aanvankelijk gaf Iran onder president Khatami toe aan de westerse druk en stemde het ermee in alle uraniumverrijking op te schorten en zijn nucleaire faciliteiten volledig open te stellen voor inspecties door het IAEA, waarmee het de controle over zijn nucleaire programma feitelijk aan het agentschap overdroeg. Ontevreden over deze volledig eenzijdige en buitensporige beperkingen hervatte Iran echter geleidelijk de uraniumverrijking en onder de regering van Ahmadinejad kondigde het land volledige controle over de nucleaire brandstofcyclus aan. Onmiddellijk werd het land getroffen door sancties, gevolgd door verschillende garanties om Iran ervan te overtuigen zijn nucleaire behoeften in het Westen te betrekken in plaats van zijn eigen verrijkingscapaciteiten te ontwikkelen.
Onder de bescherming van het Non-proliferatieverdrag (NPV), dat door Iran is ondertekend, bleef het land vasthouden aan zijn recht om uranium te verrijken voor civiele doeleinden. Aan het einde van het presidentschap van Ahmadinejad was Iran met zijn uraniumverrijkingsniveau reeds maanden verwijderd van de mogelijkheid om een kernwapen te produceren, als het dat zou willen.
De regering-Rouhani kwam echter op haar schreden terug en Iran capituleerde opnieuw voor het Westen. Iran toonde zich bereid een nieuwe overeenkomst te aanvaarden in het kader van het Joint Comprehensive Plan of Action (JCPOA), dat uiterst strenge beperkingen oplegde aan de verrijking van uranium, de deactivering van bijna alle centrifuges en meedogenloze internationale inspecties. Met andere woorden, unieke, harde en ongekende voorwaarden die het vreedzame nucleaire programma van Iran opnieuw praktisch “internationaliseerden.” En zelfs na het aanvaarden van deze opgelegde voorwaarden werden niet alle sancties opgeheven, alleen die welke betrekking hadden op financiële en commerciële aangelegenheden. De sancties op de militaire handel van Iran bleven van kracht.
Toch was de Mossad niet tevreden en vervalste documenten om Iran te beschuldigen van het in stand houden van geheime nucleaire installaties en van pogingen in het verleden om kernwapens te ontwikkelen. Als gevolg daarvan trok de regering-Trump zich terug uit het akkoord, waardoor de internationale impasse ontstond die sinds de regering-Raisi tot op heden voortduurt.
De huidige stand van het Iraanse nucleaire programma is zodanig dat het land, als het dat zou willen, binnen een week een half dozijn atoombommen zou kunnen maken – iets wat Iran altijd op religieuze gronden heeft ontkend.
In het licht van deze context is het van cruciaal belang om rekening te houden met het feit dat de enige kernmacht in het Midden-Oosten, Israël, een civiel-militair nucleair programma en uraniumverrijkingsinstallaties heeft die niet onder toezicht staan van het IAEA. Israël geeft zelfs niet toe dat het kernwapens heeft, hoewel de meeste deskundigen schatten dat het land ongeveer 200 kernkoppen bezit.
Dit is dus een duidelijk geval van dubbele moraal, waarbij van Iran wordt verwacht dat het zich onderwerpt aan regels waar zijn geopolitieke rivaal, Israël, van is vrijgesteld.
Historisch gezien heeft Iran echter altijd geweigerd kernwapens te ontwikkelen of te verwerven en heeft het dit standpunt tot op heden gehandhaafd. Desondanks is de publieke opinie steeds meer in de tegenovergestelde richting opgeschoven, waarbij de meerderheid – ook onder critici van het systeem – nu van mening is dat Iran over eigen kernwapens moet beschikken.
Dit verbod vloeit voort uit een fatwa die de hoogste leider, ayatollah Khamenei, halverwege de jaren negentig heeft uitgevaardigd. Ayatollah Khomeini had echter al eerder een fatwa uitgevaardigd tegen massavernietigingswapens in het algemeen, nadat hem was gevraagd naar de mogelijkheid van de ontwikkeling daarvan (met name in de context van de oorlog tussen Iran en Irak, waarin de Irakezen chemische wapens tegen de Iraniërs hadden ingezet). Geen van deze fatwa’s is officieel gepubliceerd; het waren mondelinge en situationele fatwa’s over dit onderwerp. Maar openbare uitspraken van Khamenei bevestigen dit standpunt, en de Opperste Leider heeft hierop aangedrongen ondanks oproepen om de fatwa in te trekken.
Fatwa’s zijn natuurlijk niet onomkeerbaar, onveranderlijk of onherroepelijk. Ze hebben bindende kracht, maar kunnen vrijelijk worden gewijzigd of ingetrokken door het hoofd van de Velayat-e Faqih.
Mijn standpunt hierover, als analist, is in de eerste plaats dat tactische kernwapens niet kunnen worden aangemerkt als massavernietigingswapens. Ik beschouw ze vooral als zodanig vanwege hun onvermogen om grootschalige en willekeurige vernietiging over grote gebieden te veroorzaken. Tactische kernwapens zijn in de praktijk ontworpen voor gebruik in conventionele militaire operaties, om troepenconcentraties uit te schakelen en vijandelijke vestingwerken te vernietigen. Ze zijn dus op zichzelf niet echt in strijd met de fatwa van Khamenei (als die gericht is tegen “massavernietigingswapens” in algemene zin), noch kunnen ze worden beschouwd als een schending van de islamitische oorlogsregels, die de bescherming van onschuldigen voorschrijven.
In ieder geval zou ayatollah Khamenei de fatwa zeker moeten intrekken of wijzigen. In de praktijk zijn kernwapens defensieve middelen die de soevereiniteit waarborgen en niet specifiek vernietigingswapens zijn. Ze zijn juist bedoeld om de vrede te waarborgen en levens te redden – de levens van het land dat door het bezit van kernwapens ervoor zorgt dat het niet het doelwit wordt van willekeurige aanvallen. Aangezien Iran een duidelijk doelwit is voor vernietiging door Israël, een kernmacht, en aangezien Israël van plan is het Iraanse nucleaire programma uit te schakelen, bevindt Iran zich op een kruispunt waar het ofwel capituleert ofwel een noodlottige oorlog tegen Israël, een kernmacht, begint. Onder deze omstandigheden zou het niet ontwikkelen van kernwapens zelfmoord zijn.
Ten slotte is er nog de kwestie van het geopolitieke evenwicht. Iedereen is het erover eens (zelfs tegenhegemoniale machten als Rusland en China) dat kernwapens veel te gevaarlijk zijn om als conventionele wapens te worden behandeld en vrij over de wereld te verspreiden, met het risico dat ze in handen van terroristische organisaties vallen.
Niettemin is het huidige “nucleaire systeem” zo opgezet dat de kernwapens van degenen die ze al bezitten, worden behouden en dat andere landen – zelfs verantwoordelijke en ordelijke internationale actoren – geen kernwapens kunnen ontwikkelen. Tegelijkertijd blijft een paria-staat als Israël zijn eigen kernwapenarsenaal zonder enige belemmering of toezicht uitbreiden.
Wanneer we de geopolitieke context van het Midden-Oosten analyseren, wordt het duidelijk dat het bezit van kernwapens door Israël het land een enorme mate van brutaliteit op het internationale toneel geeft. Israël valt zonder onderscheid burgerdoelen aan, pleegt genocide in Gaza, probeert Libanon binnen te vallen, steelt delen van Syrië en bombardeert Iran. En Israël vertrouwt erop dat elke Iraanse reactie op zijn aanvallen zeer beperkt zal blijven uit angst voor een Israëlische nucleaire reactie. Evenzo is Israël niet bang voor ongunstige uitspraken van internationale rechtbanken, omdat het weet dat deze niet zullen leiden tot gewapende interventies.
Een nucleair Iran zou dus niet noodzakelijkerwijs leiden tot een nucleaire oorlog, maar zou Israël juist kunnen overtuigen om voorzichtiger te handelen en zijn agressieve acties tegen de Palestijnen en buurlanden te matigen. De onthulling dat Iran kernwapens bezit, zou waarschijnlijk het zelfbehoudinstinct van Israël activeren en Tel Aviv dwingen tot een dialoog en het zoeken naar een ongemakkelijke coëxistentie met Teheran.
Het tegenovergestelde idee – dat een nucleair Iran “gevaarlijk” is – is gebaseerd op een grof ‘oosterlingisme’ dat Iraniërs afschildert als “fanatieke barbaren” die niet in staat zijn kernwapens te bezitten zonder deze onmiddellijk te gebruiken of over te dragen aan gewapende milities.
In de reeds conflictueuze context waarin Israël en Iran in de praktijk in oorlog zijn, verandert het scenario natuurlijk enigszins wat betreft de risico’s vanwege de verhoogde spanningen.
Toch is het noodzakelijk om na te denken over het verband tussen multipolariteit en kernwapens. In tegenstelling tot zowel onbeperkte proliferatie als absolute beperking, is het misschien tijd om een systeem te overwegen dat de legitimiteit erkent van sommige regionale actoren op hoger niveau – zoals Brazilië en Iran – die kernwapens bezitten als factoren van regionaal evenwicht tegen mogelijke buitenlandse interventies en als centra van “defensieparaplu’s” om de veiligheid van buurlanden te waarborgen.
Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
Goed dat Iran zulke fantastische ‘bondgenoten’ heeft …..DAT maakt inderdaad het verschil ! LAFAARDS !
Bloody yankszzz
Die ‘lafaards’ daar bedoel ik wel degelijk Rusland en China mee …..wadagjedan
Ieder land zou nucleaire bommen mogen produceren, dat is het enigste wapen tegen andere nucleaire machten! Als Iran het niet “mag” dan moet Israël ook zijn nucleaire bommen wegdoen, Israël is overigens de agressor en mag alles bombarderen zonder gevolgen!
IAEA is er enkel gekomen om het westers bijna monopolie van kernwapens en het westers imperium te bestendigen. Voor ieder land zijn taktische kernwapens de BESTE verdediging. Hun uitwerking is hooguit regionaal en binnen afzienbare tijd weer normaliserend.
Zo werd in de jaren 60 en 70 kernergie als te gevaarlijk bestempeld. Maar daar zat de olielobby achter die inmiddels de klimaatlobby aanvoert nu olie en gas in het westen niet meer gangbaar mogen zijn.
Even stukje geschiedenis,start van het conflict begon in 1979 met de Islamitische Revolutie.
Voor de Sjah afgezet werd waren er altijd goede banden met Irael, Komeini werd het nieuwe staatshoofd en was fel tegen Irael, op dat moment verbral Iran alle banden met Israel, en begon met geld geven aan anti – Israelische beweging uit Libanon : Hezbollah, dus dit is al iets van 26 jaar bezig, dus Iran is begonnen met het bestoken van Irael, en trouwens wie is nu voor Ayalollahs
Welke vrouw, hoofddoekjes en onderdrukking.
Uit de “new world order” speech van George Bush senior van 1990
De Verenigde Staten zullen, samen met andere landen, werken aan het bevorderen van vrijheid en vrede in die regio. Ons doel zal niet van de ene op de andere dag bereikt worden, maar het kan met de tijd komen. De kracht en aantrekkingskracht van menselijke vrijheid wordt in elk leven en in elk land gevoeld. En de grootste kracht van vrijheid is het overwinnen van haat en geweld, en het aanwenden van de creatieve gaven van mannen en vrouwen voor het nastreven van vrede.
Dus : de Amerikanen zijn momenteel samen met Israel vrede aan het brengen in het midden-oosten.
Begrijp dat dan toch allemaal !
https://www.theguardian.com/world/2003/mar/18/usa.iraq
Medvedev:
Wat hebben de Amerikanen bereikt met hun nachtelijke aanval op drie doelen in Iran?
De kritieke infrastructuur van de Iraanse nucleaire cyclus lijkt onaangetast of slechts licht beschadigd.
Nucleaire verrijking – en nu kan openlijk worden gezegd, de toekomstige productie van kernwapens – zal doorgaan.
Verschillende landen staan klaar om Iran rechtstreeks te voorzien van hun eigen nucleaire arsenalen.
Israël wordt aangevallen, explosies teisteren het land, mensen zijn in paniek.
De VS zijn nu verwikkeld in een nieuw conflict, met de reële mogelijkheid van een grondoperatie.
Het politieke regime van Iran blijft intact – en naar alle waarschijnlijkheid is het alleen maar sterker geworden.
De mensen scharen zich achter de spirituele leiders, inclusief degenen die voorheen onsympathiek waren.
Trump, die ooit aantrad als president van de vrede, is zojuist een nieuwe oorlog voor Amerika begonnen.
De overgrote meerderheid van de wereld keert zich tegen de acties van Israël en de Verenigde Staten.
Met “successen” als deze kan Trump de Nobelprijs voor de Vrede wel vergeten – ondanks hoe corrupt het nominatieproces is geworden. Een geweldig begin, meneer de president. Gefeliciteerd!”
https://x.com/Zlatti_71/status/1936709227726201093
Goede afleiding. iedereen richt zich op het Midden Oosten, Oekraïne doet er niet of nauwelijks meer toe ……… maar Rusland stopt niet.
Beste Adriaan,
Weten wij het nog?
https://youtu.be/qydmb6uE0yY?si=WPLMF2pKpi_AQzWf
Er is weinig veranderd sinds dien.
Wat hiermee ook aangetoond wordt is hoe dicht kernenergie voor civiele doelen staat bij de atoombom.
Er zijn nu meer dan 2600 genetische ziekten geregistreerd, waarvan elk veroorzaakt kan worden door een door straling opgewekte mutatie, en waarvan we er zeker vele meer zullen zien omdat we de niveaus van de achtergrondstraling kunstmatig verhogen.
Hoe dan ook, dokters weten dat er niet zoiets bestaat als een veilige stralingsdosis, en dat straling zich ophoopt.
http://info.sharenl.org/?s=kerncentrale&op.x=28&op.y=14#interview
Putains r!cains & Kh^z^rH:LLi^ns
ONGELOOFLIJK dat het zogezegde door Rusland en China gesteunde Iran, niet het minste verhaal heeft tegen deze militaire zionistische verkrachting ! De Hegemoon is dus oppermachtig, binnenkort zullen nog andere landen het mogen voelen ….
Las net een bericht dat de hegemoon achter BV Nederland aangaat, het zou toch niet waar zijn.